No guts, no glory

**Profile** Number of posts : 23

PRUDENCE

Een zucht ontglipte Pru's glinstering, de duizende druppels die zich leken vast te kleven aan de zachte kleine haartjes van haar donkere lippen toen ze het verkoelende water via de eenvoudige overlevingsweg in zich opnam. De dagen waren somber geweest, het leek alsof ze ontelbare keren haar laatste adem had uitgeblazen maar telkens weer op mysterieuze wijze tot leven werd gebracht. Het leven was een groot raadsel geweest, velen hadden misbruik gemaakt van haar en velen hadden haar de rug toegekeerd. Toch wist Pru nooit met zekerheid waar ze deze ellende aan verdient had, maar bij de pakken blijven zitten had nog nooit haar naam schande aan gedaan. Pru was hard.

Kleine golfjes ontstonden in het poeltje toen de druppeltjes dan toch moesten onderdoen voor de zwaartekracht, al leek de rilling ditmaal langer aan te houden dan de voorafgaande slokken. Achter haar hoorden ze gedreun, hoeven? Pru's oren volgde zich een weg naar haar nek toe waarna ze haar tengere gestalte met een ruk omdraaide. Haar spierwitte ogen speurde de omgeving af ter observatie, je kon maar niet genoeg op je hoede zijn..

**Profile** Number of posts : 24 Status : Active

MIYUKI

Met trage passen liep de merrie door het bos heen. Haar hoofd hing dicht bij de grond, haar manen kwamen tot net iets boven de grond. Miyuki's ogen waren half gesloten, moe van alles wat er is gebeurd. Ze snoof wat frisse lucht op en liet een zucht ontsnappen. Ze miste haar oude leven, haar familie. De wind liet haar staart en manen dansen. Telkens als het zachtjes waaide vlogen stofdeeltjes de lucht in, waardoor Miyuki licht geïrriteerd raakte. Met sombere oogjes liep ze door, totdat ze een licht zag. Ze hief haar hoofd en begon met vlottere passen te lopen. Van stappen ging ze over naar een rustig drafje. Toen ze dichter bij het licht was, stond ze voor een paar seconden stil. De merrie raapte de moed bij elkaar, en liep door. Ze was uit het bos, bij een poeltje. Daar stond een ander paard.

Miyuki bleef stilstaan. Haar ogen waren ietsjes groter, maar ze bleef rustig ademhalen. De merrie zette een stap vooruit, en bleef toen weer stilstaan. Met haar gele oogjes keek ze de merrie recht in de ogen aan. Mooie, witte, ogen had ze. De wind blies Miyuki's lange manen naar voren, richting de andere merrie. De rozen die vastzaten aan haar voorlok bewogen vrolijk heen en weer, maar of Miyuki zo vrolijk kon zijn.. Dat wist ze niet zeker. Voor een lange tijd was het stil. ''Miyuki.'' Fluisterde ze zo kalm mogelijk. ''Jij bent?.'' De verbazing in haar ogen was weg, het was nu vriendelijker. De andere merrie is de enigste die ze tot nu toe had gezien, dus het beste was als ze vriendelijk praatte, zodat ze de merrie niet zou laten schrikken, of boos maken. Daar had ze even geen zin in. Ze wilde iemand die haar gezelschap kon houden.

(Sry voor de flutpost :x)

**Profile** Number of posts : 23

PRUDENCE

Pru voelde hoe een golf van opluchting haar lichaam overnam wanneer de vrouwelijke verschijning onder haar gezichtsveld viel. Geintimideerd voelde ze zich niet, laat staan aangevallen. Dit gevoel had ze wel vaker tegenover merries, het waren de hengsten die best een stap naar achter deden. Prudence werd beschreven als iemand die niet gemakkelijk geintimideerd was, the one with the manipulating eyes. Maar dit was echter een fabeltje, pru was een individu die echter heel naief was en zelf eigenlijk degene was die makkelijk gemanipuleerd werd.

Veel tijd voor het doordringen van het moment was er niet want hoewel haar oren nog steeds diep in haar nek gelegen waren had Pru elk woord toch zorgvuldig opgenomen. Toch duurde het enkele tellen vooraleer ze haar lippen van elkaar haalde om kalm de woorden: ' Prudence ' ui te spreken. Het was niet zozeer vriendelijk, maar ook alles behalve onvriendelijk. Laten we het op een simpele -neutraal- houden.

Na enkele stille seconden begon Pru's houding toch te ontspannen, waarna een zucht haar fluwele lippen verliet. ' vergeef me ... Miyuki ' snoof ze zachtjes. ' laten we stellen dat je de eerste persoonlijkheid bent die ik in lange tijd gezien heb.' haar woorden sloegen op het feit dat Pru voor een heel lange tijd alleen, zonder ergens andere paarden, had rondgezworven.

**Profile** Number of posts : 24 Status : Active

MIYUKI

'Mooie naam,' fluisterde Miyuki zachtjes. Toen Prudence zei 'Vergeef me.'' vroeg ze zich af waarom. Maar wat daarna kwam, dat was eigenlijk heel erg logisch. 'Geeft niets hoor, ik heb hetzelfde gehad.' Zei de merrie met een vriendelijke stem. Miyuki's verleden was best zwaar. Ze had haar vader en moeder verloren en had verder niemand meer om voor haar te zorgen. Weken, misschien zelfs wel maandenlang was ze alleen. Helemaal alleen. Zelf overleven, dat heeft haar sterk gemaakt. Zomer, winter, herfst, lente.

Er viel een ongemakkelijke stilte tussen de twee merries. Sneeuwvlokjes vlogen rond, en vielen daarna op de grond. Een dun laagje sneeuw lag boven op al het gras. Miyuki bleef stevig staan, ookal had ze het koud. Ze bleef zo ontspannen mogelijk staan, alsof er niets aan de hand was. Haar manen dansten in de wind, en de roos die vast zat aan haar staart viel op de grond. Met haar gele ogen bleef ze ernaar kijken, en liet ze een zucht gaan.

'Wil je... Samen een stukje lopen?' Vroeg de Miyuki.

**Profile**

» Think where man's glory most begins and ends • Avanti

No guts, no glory

No guts, no glory

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen