Met een zucht voelde Dawn de druk op haar voeten. Natuurlijk zou Demi haar half zusje haar feliciteren met haar vijftiende verjaardag. Een lichte grom kon de bruinharige “jarige job” Zoals haar aangenomen moeder het altijd zei niet onderdrukken. Ze was de aangenomen dochter van een klein gezinnetje. Gewoon een moeder en een dochter. Demi had haar vader nooit gekend. Hij was omgekomen in een auto ongeluk. Dawn begreep precies hoe Demi zich moest voelen. Zij was haar moeder verloren. Ze stierf tijdens Dawn’ geboorte. Haar vader had haar naar Demi en haar moeder gebracht. Tenminste dat dacht iedereen Want zij was achtergelaten in een rieten mandje met een simpel briefje er bij – hoe origineel. In het briefje stond simpel uitgelegd waarom zij was achter gelaten. Niet dat het Dawn echt uitmaakte. Ze had liever dat ze helemaal niets wist. Er was maar een reden waarom ze het briefje nog in een laatje had van haar dressoir en er eens per jaar naar keek. 26 December. Vandaag dus. Haar verjaardag. Het briefje was niet ondertekend geweest. Er had alleen op gestaan dat haar vader haar zou opzoeken, als de tijd er juist voor was. Wanneer zou de tijd er juist voor zijn? Zou ze vandaag haar vader ontmoeten. “Kom op Dawn, er ligt sneeuw buiten. Ik wil een sneeuwballen gevecht voor het allemaal weg is.” Haar zusje klonk geïrriteerd maar Dawn kon haar goed genoeg om te weten dat ze een grote grijns op haar gezicht zou hebben zo gouw als Dawn haar ogen zou openen. “Waarom zou de sneeuw er over een uurtje niet meer zijn.” Gromde Dawn. “We wonen in Canada nota benen. Het blijft echt wel liggen.” Zodra Dawn die woorden had gezet werd het dikke dekbed dat over haar heen lag van haar af gerukt en sprong er iemand boven op me. “Des te meer speelplezier dus.” Sprak haar zus lachend. Hoewel de Pornoblonde Demi 17 was leek ze nog een kind van 6 af en toe. Dawn ramde haar simpel weg van haar af en stond op. “Zie ik ben al wakker nu blij.” Geïrriteerd door haar veelste vroege zuster wekker streek ze haar veelste grote slaap shirt recht en keek het meisje aan dat op haar vloer lag. Dawn schudde langzaam haar hoofd. “Kom op dan, ik wil niet eens weten wat ik beneden aan tref.” Dawn sprak langzaam en Demi herstelde zich snel. Ze greep Dawn’ hand vast en trok haar de trap af.

Toen ze beneden kwamen zag alles er roze uit en Dawn kreunde hard op. “Is dit jouw verjaardag of de mijne Demi.” Vroeg ze geïrriteerd. Demi was echt een meisjes meisje. Haar hele kamer was roze met hartjes terwijl die van Dawn –de zolder kamer- Juist zo veel mogelijk zwart bevatte. “Jij wou niet mee verziering kopen.” Hielp Demi haar lachend herinneren en Dawn zuchtte. “Grootste fout ooit..” Mompelde ze in zichzelf terwijl ze door liep naar de keuken. Haar moeder stond met haar armen weid en knuffelde Dawn uitgebreid. “Gefeliciteerd kleine meid.” Zei ze met een traan in haar oog. Dawn glimlachte even maar keek beschuldigend toen ze de roze versgebakken taart op tafel zag staan. “Je had toch niet zoveel werk voor mij hoeven doen.” Zei Dawn kwaad maar kreeg een glimlach op haar gezicht. “ O hemel lieverd ik doe het met liefde. Nou kom op ik snij een lekker groot stuk voor je af.” Dawn wou er tegen in gaan maar kreeg al een stuk in haar handen gedouwd. Haar moeder keek met de grote ogen die ze altijd had als ze iets afwachtte zodat Dawn het niet kon afwijzen. Voorzichtig pakte ze met haar vork er een stuk af en stak het in haar mond. Hij was taai, exact zoals Dawn al gedacht had maar gehoorzaam at ze door en slikte het stuk op. “Hij is heerlijk.” Zei ze opgewekt tegen haar moeder. “Als je de karton smaak weg denkt.” Fluisterde Demi in haar oor en Dawn gaf haar zusje een por in haar maag. Demi hoestte even maar vond zichzelf daarna terug. “Cadeautjes tijd!” Schreeuwde ze uit en Dawn zuchtte opgelaten. Haar familie had het al niet breed maar toen haar zus terug kwam met een wel hele grote doos viel haar mond open. Haar moeder huppelde bijna van de spanning weg en kwam even later terug met nog een doos. Die moest ze over de grond slepen zo zwaar was hij. Dawn keek even bedenkelijk maar Demi duwde de doos die zij vast had in haar hand. Geneerd maakte Dawn het papier los en keek naar de doos die over bleef. Ze haalde de deksel er af en staarde naar de Spierwitte met zwarte Basgitaar met een klein yin yang teken er op. Er schoten woorden te kort en tranen welde zich op in haar ogen. “Dat hadden jullie niet hoeven doen.” Fluisterde ze bijna terwijl ze naar de Bas keek waar ze al zo lang voor had gespaard met haar zielige baantje. Ze had bijna genoeg gehad toen hij plots uit de winkel verdween. Dawn was er ziek van geweest. Maar nu wist ze waar hij heen was gegaan. Dawn voelde de armen van haar zus om haar heen. “He niet huilen nou, zo sloop je de gitaar.” Dawn lachte even. “Het is een Basgitaar Demi.” Verbeterde ze haar. Daarna keek ze naar haar moeder die ondertussen naar voren was geschoven. “Geen Basgitaar zonder versterker toch?” Vroeg ze opgewekt en duwde de andere doos naar haar toe. “Dat meen je niet.” Fluisterde Dawn terwijl ze bukte om de doos te openen. En inderdaad er zat een versterker in. “Nog een goed merk ook Randall… Maar dat kost zo veel. Hoe hebben jullie ooit?” “We hebben allebei gespaard.” Haar moeder glimlachte. “Je verdient het echt Dawn, ik heb je al zo veel naar dat ding zien staren.” Haar zusje knuffelde haar nog een keer terwijl haar moeder opeens aan het knoeien was met de draadjes. Dawn schoot haar te hulp en plugde behendig alles in. Haar oude Basgitaar was 4 maanden geleden met versterker en al op de schroot hoop gegaan. Nadat de versterker bijna ontvlamd was van over belasting en de hals van de bas bijna door midden brak. Haar moeder en Dewi knikten beide toen Dawn de laatste stekker aansloot. Ze zuchtte lachend en pakte de bas voorzichtig uit de doos en sloot hem aan. Liefkozend streelde ze even over de hals terwijl ze de gitaar band over haar schouder hing. Ze controleerde even of hij goed gestemd was en zette daarna het volume goed. Daarna begon ze zacht haar en haar zus’ favoriete deuntje te spelen. Een simpel liedje wat zo veel op riep bij hun beiden. Lilium. Haar zus neuriede zacht mee.

Toen het liedje over was werd er opeens op de deur geklopt. Adrenaline schoot ineens door Dawn’ lichaam terwijl ze de Bas weglegde. Zou dat haar vader zijn. “Ik kom er aan!” Riep haar zus lachend en haar moeder schudde haar hoofd maar liep de keuken in. Ze vermoede waarschijnlijk dat het gewoon een paar vrienden waren. Demi huppelde naar de voordeur deed hem open en stond aan de grond genageld. Dawn nam haar stilstaande lichaam in haar op voor Demi drie passen naar achter sprong. Zodat het figuur in de deurpost duidelijk zichtbaar was. Dawn deed onwillekeurig een stap naar achteren. Het was exact dezelfde gestalte die haar in haar dromen had achtervolgd. Hij had een diep zwarte cape aan met een kap die over zijn hoofd viel. Als hij er niet zo angstaanjagend uit had gezien had haar zus vast een spottende opmerking gemaakt. De man in de cape hief zijn hoofd en even zag Dawn iets vel roods flitsen dat haar in zich op nam. “Vrouwe Dawn.” Fluisterde de stem op een engelachtige toon. Dawn schudde haar hoofd en herstelde zich. “Ik ben Dawn ja.” Fluisterde ze terug op een gedempte toon. De stem van de man klonk sterker nu, maar Dawn kon niet ontdekken hoe oud hij was. “Ik moet met U alleen praten Vrouwe Dawn, het is belangrijk. Alstublieft wilt U mij de eer doen mij naar Uw kamer te begeleiden.” Dawn keek hulpzoekend naar haar zus maar doe schoof zacht weg. Ze zuchtte en knikte. “Volg me maar, maar doe de deur dicht alsjeblieft.” Daarna draaide ze zich om en rende de trap op naar haar kamer.

Ze wist zeker dat de man nog beneden stond toen ze de trap af keek en zich met een zucht omdraaide. Ze wou gillen maar de gil werd onderdrukt door een koude hand die over haar mond werd geslagen en ze werd meegetrokken naar haar bed. Ze werd op haar bed gedrukt door de ijs koude handen en de man in de cape zat boven op haar. “Vrouwe Dawn, als ik mijn hand van Uw mond haal laat U mij dan mijn verhaal vertellen. Zult U luisteren zonder vooroordelen?” Dawn kon niets anders dan knikken en ze voelde de druk rond haar handen en mond verdwijnen. Maar de onbekende man bleef op haar zitten. Langzaam ging hij met zijn hand naar de sluiting van zijn donkere cape en trok die met een geweldige kracht los. De man onder de cape was geen man maar een jongen van ongeveer 19 jaar. Hij keek haar glimlachend aan met zijn sneeuw witte huid en bloedrode ogen. Zijn halflange zwarte haar viel over een van zijn ogen terwijl hij haar aan keek. “Vrouwe Dawn.” Fluisterde hij nogmaals met een glimlach op zijn gezicht. Zijn tanden werden ontbloot en zagen er ook al leken ze menselijk vlijmscherp uit. In een honderdste van een seconde draaide hij zich om en drukte haar tegen zijn gespierde borst. Voor Dawn kon knipperen zat ze op zijn schoot en was alles aan hem veranderd. Hij had alleen nog in plaats van het zwarte shirt en donkere spijkerbroek van net een versleten spijkerbroek aan. Waar op zijn knieën gaten in vielen. Zijn witte borst was ook al was hij uiterst gespierd toch zacht en maar wat Dawn het meeste op viel was dat De jongen geen Tepels en navel had. Dawn trok haar wenkbrauw op maar toen ze naar zijn gezicht keek zag ze dat, dat ook compleet veranderd was. Zijn ogen leken voller geworden en in zijn mond waar nog een glimlach om lag waren zijn tanden net spiesen. Het meest vreemde aan zijn gedaante waren de zwarte leerachtige vleugels Die beschermend om haar heen hingen. Ze kwamen uit zijn rug bedacht Dawn zich geschokt. Ze wou van zijn schoot springen maar zijn gespierde armen lagen als een ketting om haar middel. “Niet schreeuwen Vrouwe Dawn. Ik ben goed in vergelijking met de anderen.” Hij was naar voren gekomen en had het gefluisterd in haar oor. Zijn koele adem deed de haartjes in haar nek omhoog gaan. “Wie en wat ben je?” Fluisterde Dawn zacht. Hij grinnikte even. “Wel, mijn naam is Damon. En ik ben een Gevallen Engel. Een demon zoals de mensen waar jij mee om gaat ze noemen. En zou je niet moeten vragen waarom ik hier ben. Ik dacht dat dat van die basis vragen waren. Wie ben je, Wat doe je hier, Wat ben je überhaupt. In jouw geval zou ik trouwens ook nog vragen: Wat ben ik? Dat is een hele goede voor jou.” Hij straalde bijna bij zijn woorden en Dawn trok een grimas. Normaal zou ze er tegen in zijn gegaan maar iets aan deze jongen liet haar die vragen stellen. “Nou gevallen engel.” Zei ze nonchalant alsof ze er zich helemaal niet dood van was geschrokken. “Wat doe je hier en wie ben ik dan werkelijk.” Vroeg ze en ze kon de trilling in haar stem niet tegen houden. Damon grinnikte en streelde even met zijn hand door Dawn’ donkere haar. “Wel, voor jou om het beter te snappen zal ik lekker lastig doen en hem in verkeerde volgorde beantwoorden.” Hij haalden zijn schouders op en draaide haar gezicht naar die van hem toe. “Jij bent mij, niet alleen zijn onze zielen verzegelt. Ook bedoel ik dat jij net zoals ik ben. Jij bent een gevallen engel. En niet zo maar een. Nee joh, jij bent de prinses. Je vader is onze koning, onze leider, onze god.” Hij lachte even om een grap die Dawn totaal niet begreep. “En ik ben hier, om jou op te halen. Je vader vind dat je oud genoeg bent lieve nog zo onschuldige Dawn.” Hij glimlachte even en kuste in haar haar. “Al weet ik niet of je lang zo onschuldig zal blijven.” Prevelde hij in haar haar. “Hoe bedoel je?” Was het enigste wat Dawn kon tegen werpen op de vloedgolf aan informatie die ze net had gehad. Was ze net als hij? Was haar vader net als hij? Maar wat was haar moeder dan? “Wie is mijn vader?” Damon glimlachte even en staarde over haar hoofd. “Je vader heet Lucifer, bij jullie beter bekend als Satan of de Duivel.” Hij schudde even zijn hoofd en pakte daarna haar hoofd in zijn handen. “Ik zal je naar hem toe brengen, ik zal je je ware plek in het universum laten zien. Maar hij zal je zijn verhaal vertellen. Ik kan het niet voor hem vertellen. Dat zou hij niet in dank af nemen. Dawn knikte en wou opnieuw iets vragen toen hij antwoorde op haar eerste vraag. “ Doe me alsjeblieft een lol Vrouwe Dawn. Pas op voor de andere Demonen. Ze zijn nog al interessant als het om vrouwelijke lichamen gaat.” Hij keek even betekenisvol naar haar vormingen. Ze was al volledig volgroeid en had nou niet bepaald cupmaat A maar een wel degelijke D was van toepassing op haar. Dawn knikte even bedenkelijk. “Wil je dat ik je naar je vader breng.” Vroeg hij zacht en Dawn knikte wezenloos. Zijn greep om haar werd sterker toen ze plotseling de lucht voelde veranderen. Het werd warmer, benauwder. De lucht was ijl en toen Damon haar losliet maar nog wel haar hand vast hielt en haar liet rond kijken. Viel haar mond open. “Waar zijn we?” Vroeg ze verwonderd en opnieuw hoorde ze Damon grinniken. “Welkom thuis Dawn. Dit hier, is de Hell.”

De plek was werkelijk niets van wat Dawn van de hel had verwacht. “Geen eeuwig vuur? Je stelt me een beetje teleur Damon.” Zei ze met de lichte trilling nog in haar stem. Hij lachte en kneep even in haar hand. “Kom mee, je vader is niet echt een geduldig mens. Hij heeft gevoeld dat ik met jou ben binnen gekomen en wil je maar wat graag zien.” Dawn knikte even en liet zich gewillig mee trekken door Damon. Ze was absoluut bewust van de ogen die vanaf de donkere schaduwen op haar gericht waren. “Wat zijn dat?” Fluisterde ze en Damon grijnsde. “Dat zijn onze echte inwoners. De goddeloze zielen verdoemd tot de hel.” Hij leek het allemaal erg leuk te vinden. Zijn vingers waren in die van haar geweven terwijl ze zo verder rende. tot ze uiteindelijk bij een grote open plek aankwamen.

Al wat er op de plek was, was een stenen troon. Damon hielt Dawn’ hand vast maar zakte door zijn knieën en boog. Dawn bleef staan tot ze ruw naar beneden werd geduwd door een bloedhete hand op haar schouder. Dawn wou het uitschreeuwen van de pijn maar hielt zich stil. Naast zich voelde ze hoe Damon geruststellend in haar hand kneep. Even knipperde Dawn met haar ogen. Ze zat op de grond met haar gezicht vlak voor twee benen. Er streek een hand omlaag bij de benen die haar van onder haar kin pakte en haar omhoog haalde. Gewillig ging Dawn mee in de beweging en moest daarbij Damon’s hand loslaten omdat hij geknield bleef. De zwarte ogen keken haar recht aan. Dawn durfde niet weg te kijken van de ogen tot ze Damon naast haar voelde opstaan maar zijn handen liet hij slap langs zijn lichaam. “Mijn heer, ik heb Vrouwe Dawn meegenomen zoals U wenste. Ze heeft geen pijn gehad of verdriet bij het oversteken waar U bang voor was.” Hij boog opnieuw licht en de ogen van haar vader dus keken naar Damon. “Bedankt Damon, ik weet nu zeker dat jouw sturen de beste keuze was.” Damon grijnsde even naar me maar boog daarna opnieuw. “Ik heb haar niets verteld van Uw geschiedenis. Ik dacht dat U dat Uw dochter vast zelf wou vertellen.” Haar vader knikte bedenkelijk en liet Dawn’ gezicht los. “Dawn..” Prevelde hij zacht tegen zichzelf. Daarna sloeg hij zijn vleugels uit die tot die tijd in zijn rug hadden gezeten. Ze lichtte de hele open plek op. Vlammende vleugels waar vuur van af spatte omringde het gezicht van haar vader. Gespierd maar toch zo fragiel. Zijn haar was lang en zat in een losse vlecht die tussen zijn vleugels hing en niet leek te verbranden. Zijn zwarte ogen hadden een kleine twinkeling van plezier in zich toen hij zijn hand hief en toen er uit de grond naast de troon een simpele stoel en een tweede iets kleinere troon kwamen glimlachte hij naar Dawn en gebaarde naar de iets kleinere troon. Voorzichtig ging Dawn op het verrassend comfortabele smeedijzer zitten terwijl Damon naast haar plaats nam. Haar vader keek haar even goedkeurend aan en nam zelf plaats op de grote troon. Hij bleef met zijn zwarte ogen haar aankijken en glimlachte half. De haren in haar nek gingen overeind staan bij de ogen van haar vader. Alles wat doodszonden waren, was er in te lezen. Jaloezie, haat, lust, egoïsme, alles… Met moeite wist Dawn een glimlach op haar gezicht te krijgen. Haar vaders glimlach verdween en schudde zijn hoofd. Ze slikte zacht en voelde hoe er een hand op haar arm gelegd werd. “Dawn..” Zei haar vader opnieuw en keek haar aan. “Je weet wie ik ben?” Vroeg zijn doordringende stem. Dawn slikte en knikte langzaam. Zijn gezicht betrok en hij stond op. “Natuurlijk ken je mij, wie kent mij niet.” Sprak hij geïrriteerd tegen zichzelf maar keek daarna Dawn aan. “Mijn dochter.. wil je mijn verhaal, van mijn kant kennen?” Vroeg hij met een duistere klank in zijn stem. Even keek Dawn hem verrast aan maar knikte, niet instaat om al die tijd wat te zeggen. “Hoeveel weet je van mij?” Vroeg hij en Dawn slikte opnieuw. Nu moest ze wel praten. “Ik weet.. Dat je een aartsengel bent geweest… Maar verbannen omdat je gelijk wou zijn aan god.. Men noemt je de Duivel.. Of Satan, maar je echte naam is Lucifer..” Fluisterde Dawn onzeker en slikte nogmaals. Haar vader leek zich duidelijk te amuseren door haar gebrek aan informatie over godsdienstelijke feiten. “Heb je intressen in het te weten komen?” Vroeg hij met een halve glimlach op zijn gezicht en Dawn keek hem even verstomd aan. "Te weten komen.." Fluisterde ze en voelde een kneepje in haar schouder. Het overviel haar allemaal een beetje. Ze kende de feiten van haar godsdienstige school waar ze samen met Demi heen ging. Alleen.. Feiten geschreven door mensen, ze had ze nooit geloofd. Maar dan.. zou ze dit toch ook niet moeten geloven? Toch logen haar ogen niet. Ze zat hier.. In de hell.. Met een Demon naast haar en de duivel die beweerde dat hij haar vader was. Al met al was dit toch gewoon een ziekelijke grap, of niet soms? In Lucifer's ogen leek ongeduld zichtbaar. Maar Dawn aarzelde, tegen welke prijs? Schoot door haar gedachtes.. nu moest ze antwoorden.. "Ja.." Fluisterde ze met een onvaste stem en haar vader grijnsde zacht. Hij kwam overeind en hielt zijn hand op. Langzaam kwam Dawn ook overeind. Ze slikte maar haar vader leek standvastig. "Als je mijn verhaal wilt weten, moet je eerst jezelf kennen." Zijn woorden beangstigde haar maar langzaam knikte ze. Hij legde haar hand in die van hem en ze begonnen te gloeien, Dawn wou ze eigenlijk meteen wegtrekken maar de hitte was ook verdovend. En toen begon het. Langzaam sloeg ze haar vleugels uit. De diep zwarten veren straalde in het zwakke licht. Alles aan haar veranderde. Haar simpele shirt vervaagde en de inktzwarte ongelofelijk korte jurk nam zijn plaats. Haar pantoffels veranderde in de zwarte hakken die zich met miljoenen ingewikkelde touwtjes in een patroon rond haar kuisten slingerde. Haar Toch al donkere haar Werd nog donkerder en een spierwitte pluk kwam als haar pony half voor haar oog hangen. De vingerloze handschoentjes vormden zich om haar uitgestrekte vingers en vormden zich met het zelfde patroon als de touwtjes van haar hakken om haar onderarmen. Langzaam hief ze haar hoofd en keek haar vader aan. aan. Haar ooit hemelblauwe ogen waren vervaagd en hadden plaats gemaakt voor het vreemde paars dat rond haar irisen kolkten. Ze glimlachte licht en haar scherpe hoektanden werden nog eens extra benadrukt door het licht dat er op viel. Langzaam slikte ze en keek naar haar hand in die van haar vader. Was dit wie zij was? "Wow.." Klonk Damon's stem achter haar en haar vader glimlachte nog breder. "Dawn.. Mijn dochter.. Luister goed naar wat ik zal vertellen, je kent misschien het mooie lieve gelovige verhaal, maar dit is de waarheid." Sprak hij langzaam terwijl hij Dawn terug duwde in de stoel en zelf ook ging zitten. Heel even keek ze naar Damon die haar lievelijk aanstaarde. "Je bent schitterend." Fluisterde hij zachtjes en Lucifer kuchtte zacht en snel draaide ze allebij hun hoofd om. "Jouw verhaal, mijn verhaal.. de gehele schepping van de aarde hangt samen met elkaar mijn Dawn." Begon haar vader zachtjes. Dawn slikte en keek hem aan.

"Lucifer word een gevaar mijn heer, zijn honger naar macht sprijd zich uit rond de engelen en zielen, gouw genoeg zal hij de macht proberen te grijpen." Gabriel's serieuze gezicht. De hoge macht bleef onbewegelijk maar zijn stem galde in Gabriel zijn gedachten. "Ik weet het.. Hij wil macht.. Ik zal hem macht geven.. Alleen niet hier.. Hij verkwist de heilige zielen en vernietigd hun ontschuld.. Gabriel, ga met Michael en verwijder elke ziel elke engel, alles wat hem volgt uit de eeuwige tuinen. Verban hen die voor Lucifer zijn naar de uiterste diepsten der Helle. Voor het goede ten hemels." Gabriel slikte en knikte, dit was een order, en het niet opvolgen zou lijden tot sancties. Langzaam kwam de aartsengel overeind. "Jawel mijn heer, ik zal samen met mijn broeder er voor zorgen dat geen enkele duistere ziel ooit nog voorbij de poorten der hemels zal trekken." Sprak hij zacht en knikte terwijl hij een stap naar achter deed. Vervolgens draaide hij zich langzaam om en verdween uit de grote zaal om Michael dit nieuws te vertellen.

"En toch blijf ik er bij dat wij allen hetzelfde zullen moeten zijn.." Verdedigde Lucifer zichzelf tegen Michael die zacht zuchtte. "Dat zijn wij ook, maar iemand moet toch de uiteindelijke macht in handen hebben, en wie is daar meer geschikt voor dan onze schepper? Hij die alles heeft gemaakt, Lucifer, wij hebben alles hier, wij horen tot de hoogste rangorde, wij brengen vrede, is er meer als dat?" Hij zuchtte zachtjes terwijl Lucifer zijn mond open deed om opnieuw zijn standpunt uit te leggen. Maar voor hij kon praten werden ze onderbroken door Gabriel die de kamer in kwam. Lucifer's gezicht betrok en hij slikte zacht. Altijd merkte hij het op, genoeg waarschuwingen had hij gehad, en nooit had Lucifer zich er aan gehouden. Had hij het maar misschien.. Samen met iedereen die achter zijn standpunt stond werd hij binnen no-time gewoon weggewerkt. Haat groeide snel in zijn gestel terwijl en wraak werd gepland. Terwijl de heer zijn aarde schiep met de mens creeerde Lucifer ook nieuw leven samen met de demon Lilith, een van zijn trouwste volgers. Ze stief vlak na de geboorte en de drieling werd opgevoed door de vrouwelijke demonen die vroeger engelen waren. De drie jongens groeide snel.. Maar haat in hun hart was groot, zo groot als dat van Lucifer en Lilith, niet lang daarna hadden Michael en Gabriel de kinderen ontdekt toen ze pas op een leeftijd van 18 waren. Ze verspreden haat en neid over de wereld en werden opgeruimd door de twee aartsengelen. Woester als hij eerst was geweest creeerde Lucifer nog een zoon, ditmaal uit het lichaam van een menselijke vrouw. Het kind baande zich een weg door de buik van de vrouw toen het eenmaal volgroeid was en scheurde zich een weg naar buiten, de vrouw stierf terplekke en de zoon werd 4 jaar daarna gevonden door Gabriel en vermoord. Duizende jaren daarna geleden voorbij en zijn leger breidde zich uit, maar de stilte en alleenheid bleef over, hij zou niet voor altijd leven en dat wist Lucifer maar al te goed, dus nogmaals zou hij proberen een kind te verwekken. Na 9 maanden werd het kind gezond geboren en de moeder overleed bij de geboorte, inplaats van zijn dochtertje mee te nemen besloot hij haar over te geven aan een familie die haar zou opvoedden, hij doopte haar de naam Dawn en besloot haar op haar 15e verjaardag op te zoeken, zij zou het overleven, zij zou.. Een godin worden en zijn plannen volbrengen...

Met open mond had Dawn geluisterd naar het verhaal, het was bijna geweest alsof ze er zelf bij was.. Maar nu kwam ze terug in wat voor zo ver als realiteit beschouwd kon worden. Dawn knipperde even en keek haar vader aan. Haar moeder was dood.. Alles waar ze tot toen nog in had geloofd viel neer, haar gehele leven leek stil te staan en haar ogen gleden weg. Tranen stroomde over haar wangen en ze liet haar gezicht in haar handen vallen. Een sterke hand voelde ze op haar schouder. De pijn was dit maal vertederend, de aanraking leek niet meer... Zo vreselijk als de eerste was geweest. Alsof ze pijn niet meer voelde. "Damon, neem Dawn maar mee... Het is nog vroeg voor haar, laat het tot haar door komen.. Neem haar daarna mee en laat haar haar nieuwe huis zien." Bij die woorden van haar vader schrok Dawn op. Haar nieuwe huis? Bedoelde Lucifer dat ze hier moest gaan wonen, en Demi dan en haar moeder? Die thuis ongetwijveld angstig zaten te bedenken waar zij nou weer heen kon zijn op haar verjaardag. Alsof Damon haar gedachte kon lezen aaide hij even over haar schouder. "Tijd buiten deze plek staat stil. Of tenminste vergaat zeer langzaam. Als je genoeg aan deze plek gewend bent om terug te keren naar je huis zullen ze je misschien net roepen.." Fluisterde hij zachtjes. Met een grinnekje verdween de brandende hand van haar schouder en Dawn keek op met betraande wangen. Haar vader had zich omgedraaid en was al een stuk weggelopen. "Tot snel weer mijn dochter.." Fluisterde hij en verdween. Dawn slikte en Damon kwam omhoog. "Zullen we dan maar majesteid." Grijnsde hij breed en Dawn knikte zacht terwijl ze omhoog kwam. Haar vleugels leken gewichtsloos naast haar te hangen en Dawn slikte zacht. "Bent U klaar voor uw nieuwe leventje?" Grijnsde Damon die dit alles erg komisch leek te vinden. Dawn zuchtte en probeerde zichzelf terug te vinden terwijl ze naast hem ging staan. "Het moet maar toch Damon.." Fluisterde ze zachtjes. "Zolang je me maar geen U of majesteid meer noemt. Gewoon Dawn." Met die woorden begon Damon nog breder te grijnsen en knikte zacht. "Oke Dawn, op naar je nieuwe leven." En met die woorden nam hij haar mee naar het begin van.. de hell.