Alles was zo nieuw hier. Zo prachtig verwonderlijk níeuw. De intense geur van de dennenaalden, de kleurschakeringen van de bomen, planten en zelfs van de lucht leken helderder dan de plaats waar zij vandaan kwam. Zelfs nu de wereld was doortrokken van de winterkou leek het hier levendiger dan op iedere andere plaats waar deze merrie in haar korte leven was geweest. Alles wat ze ooit over deze plek had gehoord -en dat was vooral uit de verhalen van haar moeder, de véle verhalen- leek nog mooier en nog uitzonderlijker. Natuurlijk wist ze ook van de keerzijde van al deze pracht, van de blauwe maan waar dit land naar vernoemd was, maar volgens Mylae was het een offer dat men moest maken om in deze fantastische plek te kunnen leven. Ze luisterde naar de kalme geluiden van de paarden in de kudde, keek naar de gezichten waarvan sommige vermoeid leken en anderen zware lasten leken te dragen. Waar waren de paarden die genoten van het geluk dat ze hadden om hier te leven? De jonge merrie verbaasde zich erover, ze had zich voorgesteld dat de kudde een grote groep paarden zou zijn die zouden lachen, zingen en die bijna vereerd waren om te leven in dit mooie land. Maar haar voorstelling had toch anders uitgepakt, de sfeer hier was grimmig, bijna kil. De paarden leken getergd, bezwaard. Mylae snapte het niet helemaal, maar wie weet zou het begrip nog komen.

Vooralsnog trippelde de merrie met een zonnig humeur door een deel van het gebied dat men 'Minanter' noemde. Het was de thuishaven van de paarden van de eerste rang, waar ook zij was ingedeeld. Ze vond het rangen idee leuk, haar moeder had haar erover verteld, ze had gezegd dat de rangen voor meer bescherming stonden, maar Mylae vond het vooral stoer dat ze het kon proberen om een hogere rang te bereiken en dat wilde ze dan ook graag doen. Maar eerst wilde ze het gebied beter leren kennen en misschien ook enkele bewoners van de kudde. Ze wilde dat het hier net zou aan kon voelen als thuis, waar ze de geuren kende en kon lachen met haar vrienden. De lucht was helder, maar koud en ze kneep haar ogen samen, tuurde tussen haar goudkleurige wimpers door naar de blauwe hemel. Soms vroeg ze zich af hoe hoog de blauwe kleur wel niet was. Als ze twee hoge bomen bij elkaar opstapelde, zou hun lengte samen genoeg zijn om de blauwe kleur aan te raken? Of zou het drie bomen hoog zijn? Ze wist het niet en de weinige paarden aan wie ze het had durven vragen -want stel je voor dat het een domme vraag was, je kon dat niet zomaar aan iedereen vragen!- hadden er ook geen antwoord op kunnen verzinnen. Net zoals op de vraag waar het water in de rivieren vandaan kwam en hoe het kon dat er water uit de lucht viel. De jonge merrie zat soms zo vol vragen, haar hoofd was zo vol af en toe en er was niemand die haar antwoorden kon verschaffen die haar bevredigden. Uiteindelijk werden haar gedachten op een ruwe manier verstoord -en misschien maar beter ook, voordat ze haarzelf er in verloor- doordat er ruw iets of iemand tegen haar aanbonst. Bijna verliest ze haar evenwicht en struikelend schiet Mylae een paar passen achteruit. "Hé," klinkt haar zachte stem verwonderd, terwijl ze de veroorzaker van de botsing zoekt. Al snel vindt ze het bonte paard voor haar, die zachtjes lijkt te lachen om het ongelukje. Mylae schudt verbaasd haar hoofdje, haar tweekleurige manen wapperen in de koude wind. "Gebeurt dat hier vaker, dat vreemden spontaan tegen je aanbotsen?" Vraagt ze hem, met twinkelende ogen. "Want dan mag ik wel oppassen en in plaats van naar de lucht hierboven, naar het pad voor me moet kijken."

Off: was niet specifiek voor iemand bedoeld, toch?

Offtopic: Nee, was idd niet voor iemand bedoeld <3 En sorry ik moet nog heel erg inkomen met Vincent ..
Mijn zeeblauwe ogen glijden over het figuur heen waar ik tegen aan ben gebotst. Voor me staat een lichtgekleurde merrie. Mijn ogen glijden zorgvuldig over haar heen om dan tot de conclusie te komen dat ze waarschijnlijk nog niet zo oud is. Haar magere bespiering maakte dat wel duidelijk. Verder is ze niet zeer velend om naar te kijken en geeft ze voor alsnog niet de indruk dat ze zo'n hittepetitje is. Ik hoor haar kraakheldere stem mijn oren binnendringen en weet dat dit het moment is dat ik eigenlijk wat behoor te zeggen. Ik houdt mijn mond overigens en kijk haar met een stomverbaasde blik aan, alsof ik geen idee had waarover ze het had. In plaats van boos worden om het voorval begint de merrie met vragen stellen. Enkel die paarden die diep verzonken zijn in moeilijke gedachten worden omver gegalloppeerd. Zeg ik dan met mijn lage maar charmante stem. Mijn woorden zijn niet echt duidelijk, maar ik ga er vanuit dat ze er wel uit zal komen.

Op het begin wil ik er weer vandoor gaan, maar de lust naar een gesprek houd me op mijn plek. Een schuine glimlach verschijnt op mijn gezicht terwijl ik mijn zeeblauwe ogen in de hare zet. Vertel, wat was er in de lucht te zien, dat belangerijker was dan de gebeurtenissen die op de grond plaats vonden? Nieuwsgierig glijden mijn ogen nu ook over de lucht heen. Er is nog altijd geen wolkje aan de hemel te zien, enkel hier en daar een roze en paarse vlek, zoals je vaker zag wanneer de sneeuw er lag. Ik keer terug naar de merrie en vraag haar vervolgens; Ben je hier al lang? De vraag was oprecht geinterreseerd. Ik had er namelijk een beetje een hobby van gemaakt om alle paarden bij te houden die in rang 1 kwamen. En deze merrie kwam me helemaal niet bekend voor, haar kleur kwam overigens ook maar weinig voor in deze streken. Omdat ik vind dat ik weer genoeg gevraagd heb voor even richt ik mijn ogen op de sneeuw bij mijn hoeven. Winter is een van mijn favorieten seizoenen, kleuren die je normaal nooit zag kon je wel zien in de winter. Bovendien hield ik meer van de ijskoude wind in mijn vacht, als de zweetdruppels in mijn manen.

Het is pas op het moment tussen het spreken van de beide paarden in dat Mylae de tijd en de moeite neemt om degene die tegen haar aan is gebotst uitgebreid te bestuderen. Haar hoofd was zo vol van andere dingen dat het haar gewoon ontschoten was. En dus dwalen haar bruine ogen ongegeneerd over het lichaam van de hengst voor haar, van de zwart-bonte vlekken op haar vacht naar de puntjes van zijn oren en uiteindelijk zijn roze neus. Haar blik blijft even hangen bij de hartvormige zwarte plek en ook de fascinerende blauwe ogen krijgen een beetje extra aandacht. Haar conclusie was dat hij er helemaal niet slecht uitzag, al wilde ze de verbaasde blik op zijn gelaat wel weer snel wegvegen. Had ze zo'n slechte eerste indruk gemaakt? Gelukkig kreeg ze de kans niet om zich hier zorgen over te gaan maken, want de hengst -note to self; vraag zijn naam Mylae!- beantwoordde haar vraag. Ze wist niet zeker of dat wat hij zei een beschuldiging was, alsof het haar fout was dat ze bijna omver was gelopen, of dat ze misschien minder moest piekeren. Dat laatste kon ze nog wel begrijpen, vast niet ieder paard raakte ze ver in gedachten verzonken dat ze niet meer op hun omgevingen letten. Vooral niet in BMH..

De jonge merrie draaide vrolijk met haar oren en kijkt met tevreden toegeknepen oogjes toe hoe de hengst voor haar naar haar glimlacht en het gesprek vervolgt. Háár eerste indruk van BMH was helemaal zo slecht nog niet. Zijn vraag doet haar een beetje verlegen haar ogen neerslaan en als ze het had gekunt waren er zeker roze blosjes op haar wangen verschenen. "Het klinkt misschien een beetje stom.." Mompelde ze zachtjes, een beetje beschaamd omdat ze verwachtte dat hij haar misschien uit zou lachen met haar domme vragen af en toe. "..maar ik was me aan het afvragen hoe het kwam dat de hemel blauw is en hoe hoog de lucht is." Vervolgde ze, met een iets luidere stem, de verwondering nog steeds hoorbaar. Ze wierp nogmaals een blik op de wolkeloze hemel, misschien in de hoop dat het antwoord op haar raadsel daar misschien plotseling zou zijn verschenen, maar het was tevergeefse moeite. Zijn andere vraag kwam als een welkome afleiding en geestdriftig stortte ze zich daar volledig op, haar eerdere schuchtere houding al snel weer verdwenen. "Nee, zeker niet! Glimlachte ze, "ik ben hier nog maar enkele dagen. Zie je, mijn moeder heeft hier een tijdje geleefd - járen geleden. En ze vertelde me over het land BMH en zodoende ben ik hier terecht gekomen," babbelde Mylae vrolijk, zijn reactie nauwlettend in de gaten houdend. Ze wilde wel een goede indruk hier maken en hoopte dat ze niet te veel verkeerde dingen zei. "En jij, hoe lang is deze plek al jouw thuis?" Besloot ze een wedervraag te stellen, om het gesprek gaande te houden. Een koude windvlaag streek zachtjes over haar rug en ze rilde even. "Hoe is je naam trouwens?" Vroeg ze vervolgens, een eerder opzij gezette gedachte die weer terug kwam zweven en waar ze ditmaal wel gehoor aan gaf.

De zon die hoog aan de hemel staat zorgt ervoor dat mijn spieren zich ontspannen en ik langzaam tot een rustpositie kom. Het gebeurd de laatste tijd niet vaak dat ik ergens rustig kan staan zonder onderkoeld te raken, daarom geniet ik extra van dit moment. Ondanks dat ik helemaal ontspannen ben houd ik de merrie scherp in de gaten. Ik wantrouwde haar niet, maar was eerder nieuwsgierig naar haar bewegingen en acties. Zo merk ik op dat haar bruine ogen ook over mijn lichaam zijn gegaan. Haar gedachtes erbij kan ik niet ontdekken, want haar gezicht blijft hetzelfde. Ik heb nooit zoveel om uiterlijk gegeven, het moest al een uitzonderlijk mooie hengst of merrie zijn wou ik er wat over zeggen. Nee, ik voel me veel fijner bij een paard die zo lelijk als de nacht is maar met een gouden karakter. Als bij een paard dat oogverblindend mooi is maar met een arrogant, eigendunkerig karakter. Op dit moment heb ik nog geen idee in wat voor categorie de merrie voor me valt. Ze lijkt me niet het type om iemand te beoordelen op het uiterlijk, maar zoals ze zeggen: Schijn bedriegt vaak.

Mijn oren liggen richting mijn nek, soms met een oor naar voren als ze wat zegt of een geluid maakt. Ik ben nooit het vrolijkste schaap uit de kudde geweest. Andere paarden begrepen me ook nooit daarom. Ik had alle redenen om blij te zijn en daar stond ik dan toch; met mijn oren naar achteren. Dat is dan ook mede een van de redenen waarom ik niet zo geliefd was in mijn veulen-kudde. De andere reden was omdat ik niet geleid wou worden (volgens hun dan). Ik kan me de dag nog herinneren toen mijn moeder me smeekte op te houden met mijn ondeugden. Ik had overigens mijn hoofd geschud en gezegd dat zij me ook al niet begreep. Ik had hele eigen ideeën over hoe een kudde geleid moest worden. Niemand moest gebonden zijn aan een leider en vermoord worden mocht hij proberen weg te lopen. Want zo ging het in mijn kudde. Bovendien was de leider een van de meest domme hengsten die ik ooit ontmoet heb. En ik weiger nu eenmaal onder een leider te zitten die het verschil tussen een merrie en een hengst nog niet weet. Ik grinnik om mijn eigen gedachtens voor ik afgeleid word door de woorden van de licht gekleurde merrie voor me. Ze begint al met de woorden dat het waarschijnlijk stom zou klinken.. Dan is het ook vast stom. bedenk ik me achter haar woorden voordat ik haar woorden afluister. Als ik ze gehoord heb grimas ik eventjes voordat ik mijn hoofd schud. Waarom je zorgen maken om dingen waar je niets aan hebt? Had het een verschil gemaakt als de hemel paars was? vraag ik op een ietwat ruwe manier. Mijn eerdere vermoedens zijn nu wel bevestigd, ze is nog zo groen als gras. Even denk ik dat ik iets te ruw ben geweest met mijn toon en woordkeuze maar twijfel er niet aan om het te veranderen. Dingen die gezegd en gedaan zijn, daar kun je niets meer aan veranderen. Dat vind ik althans.

Het tweede antwoord op een van mijn vragen volgt al snel en ik kijk haar nieuwsgierig aan, de lijnen van haar figuur nog een keer strelend met mijn ogen. Ik luister haar kleine overbodige verhaaltje geduldig af voordat ik knik en antwoord: En wat is je conclusie? Is het hier beter, minder goed of even goed als waar je vandaan kwam? Vraag ik nieuwsgierig verder, nieuwsgierig naar haar impressie van BMH. De vraag word natuurlijk teruggekaatst en ik haal mijn ogen van haar af. Hoelang zal het zijn? begin ik mezelf af te vragen. Een half jaartje nu geloof ik. concludeer ik uiteindelijk. Maar het voelt als een eeuwigheid denk ik achter mijn woorden aan. BMH was uiteindelijk niet veel anders als waar ik vandaan kwam. Okay, hier werd je niet vermoord mocht je besluiten de kudde te verlaten. Maar hier zijn ook weer regels, je mag bijvoorbeeld geen paard liefhebben wat een rang hoger of lager als jou is. Niet dat ik van liefde kaas gegeten heb, maar volgens anderen kun je liefde niet stoppen. het schijnt gewoon te gebeuren. Lekker lullig als je gestrafd word voor iets wat je nauwelijks in de hand hebt. Ik grimas even om die gedachten voor enige emotie weer van mijn gezicht verdwijnt. Een thuis zou ik het overigens niet noemen. Ik trek rond zie je. Ik haat het om op een plaats te blijven plakken. Geen idee waarom ik hier nog steeds rond hang eigenlijk. vertel ik haar verder, ongeboeid of ze het interessant vind of niet. Daar komt dan de vraag waar ze waarschijnlijk al een tijdje over na heeft zitten denken. Vincent. Beantwoord ik haar vraag kort. En hoe is de naam die ze jou gegeven hebben? Kaats ik de vraag dan terug. Het kan me eigenlijk niet schelen of ze nu bloem of berg heeft. Namen hoorden namelijk in dezelfde categorie als uiterlijk. Twee zeer onbelangerijke dingen die helemaal niets zeggen over iemand.

De jonge merrie wiebelde vrolijk met haar oortjes en luisterde, naast het stemgeluid van de hengst, ook naar de andere geluiden om hen heen. Ergens in de verte kabbelde een beekje, dat gelukkig niet veranderd was in ijs. Het was een stuk moeilijker drinken als je water was bevroren, namelijk. Mylae hield sowieso niet echt van de winter, haar favoriete seizoen was de lente. Ze vond het geweldig hoe alle kleine bloemetjes ontsproten uit de grond die langzaam weer opwarmde, hoe er weer knoppen aan de bomen kwamen welke zich vervolgens ontpopten tot groene blaadjes. Nee, de winter was te koud, te kil. Eten vinden was moeilijk, gras was bevroren onder een laag sneeuw en boomschors smaakte nu ook niet echt lekker. Haar wintervacht was gelukkig wel lekker warm, maar als er een sneeuwstorm opstak of de ijzige wind er doorheen blies trokken de rillingen wel over har rug. Na een tijdje komen er weer woorden aanzweven uit de richting van de hengst. Ze prikte haar oortjes naar voren en richtte haar volledige aandacht weer op hem, maar wat hij zei beviel haar eigenlijk allerminst. Een bijna beledigde uitdrukking kwam op haar gelaat en een frons nestelde zich op haar voorhoofd. Ze vond het niet leuk dat hij zei dat ze over dingen nadacht die niet belangrijk waren. Zij vond ze wel belangrijk, want stel je voor dat de lucht was verdwenen! Waar moest de zon dan hoog aan de hemel staan? Wat moesten ze dan inademen? Nee, Mylae vond het juist goed dat ze nadacht over zoiets alledaags als de blauwe kleur van de hemel. Daar werd het leven minder eentonig van, interessanter. Het vermogen om zich te verwonderen om de wereld om haar heen vond ze leuk, het zorgde ervoor dat ze niet egocentrisch werd en bij haar zelf besefte dat de wereld niet alleen om haar draaide. Nee, de wereld was één groot geheel waar Mylae toevallig het geluk had om deel te nemen in dat geheel, haar eigen steentje bij te dragen. Dit alles vertelde ze hem echter niet, voornamelijk omdat ze bang was dat hij haar zou bespotten of dat ze iets verkeerds zou zeggen. En dat wilde ze niet, Mylae wilde het liefst een beetje binnen de lijntjes kleuren, zich gedragen zoals ze dacht dat het hoorde en niet te veel anders zijn, niet te opvallend of te vreemd. Dat zou namelijk een slechte indruk maken.

Zodoende hield ze dus haar mond, al was het duidelijk aan de merrie te zien dat ze het niet met hem eens was. Ze wilde hem echter niet ontstemmen en voor de rest van hun gesprek voerde ze een buitenmatige interesse aan. Bij zijn volgende vraag, over haar mening over BMH tot nu toe, dacht ze een tijdje na, haar blik van hem afwendend en gericht op de oneindigheid om hen heen. Want vond ze van dit alles, tot nu toe? Het was moeilijk om een onafhankelijke mening te vormen, omdat ze al zoveel verhalen over deze plek had gehoord. Toch was het heel anders dan ze had verwacht. “Ik denk.. dat het niet echt vergelijkbaar is met waar ik vandaan kom. Daar is het vreedzamer, rustiger. Hier is iedereen gespannen, op hun hoede. En ze lijken zo getergd, bezwaard door de zorgen. Natuurlijk is er wel veel om je zorgen over te maken, maar ik had verwacht dat zou betekenen dat het leven hier ook intenser zou zijn. Dat je meer zou genieten van de mooie momenten, omdat ze zo schaars zijn, van deze prachtige omgeving omdat je weet dat het eindig is. Maar het valt zeker niet tegen, ik moet gewoon even wennen.” Ja, dat was wel wat ze tot nu toe van BMH vond. En dat was ook hetgene wat haar hiernaartoe had gelokt, de drang om intens te leven, op het randje van de dood te balanceren. Ze hoopte dat ze op die manier de kleine dingen des levens meer kon gaan waarderen, omdat ze simpel waren en niet vervuld van zorgen. Maar tot nu toe had ze weinig gezien van dat leven.

Het antwoord op haar wedervraag kwam al snel en Mylae volgde zijn blik, terwijl ze luisterde naar wat hij te vertellen had. Ze hield van verhalen, vooral als ze door goede vertellers verteld werden. Haar aandacht werd even gevestigd op het feit dat hij grimaste en de jonge merrie vond dat hij wel een beetje pessimistisch overkwam. Maar niet iedereen had zo’n positieve instelling als zijzelf en dat moest ze respecteren. “Waarom trek je rond dan?” Vroeg ze nieuwsgierig, “heb je al veel van de wereld gezien, veel rondgetrokken?” Zelf leek het haar niet zo raar om hier te blijven hangen, er was zo’n diversiteit aan paarden en een wonderschone omgeving. Maar haar eigen mening was niet die van een ander. Een stralende glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zijn naam te weten kwam. Mooi, nu kon er een naam bij het gezicht dat ze zonet zo uitvoerig had bestudeerd. Dat werd, bij wijze van spreken, tezamen in een laadje van hoofd gestopt, opgeslagen, en dat zou ze niet snel weer vergeten. “Mijn naam is Mylae,” beantwoordde ze zijn vraag. “Is er iets wat je bijzonder goed is bijgebleven van de plaatsen waar je al bent geweest?” Vroeg ze, nieuwsgierig aan Vincent. Zelf had ze nog maar weinig gezien, maar ze hongerde er naar om meer te weten te komen over alles wat ze nog kon zien, misschien eens later in haar leven.

In de korte pauze die volgt word mijn aandacht verdeeld door een aantal dingen. Het was blauwe maan, en iets in mij zei dat ik de leiderschim moest opzoeken en hem overtuigen dat ik vuil genoeg was om schim te worden. Een kleine glimlach siert mijn lippen bij de gedachte er aan. Ik een schim, dat hadden die rotpaarden uit mijn vorige kudde vast nooit voorzien. Maar nog niet, nee, ik moest geduld hebben. Alles zou komen op zijn tijd. Mijn verwaaide aandacht keert weer terug bij de merrie, mijn ogen weer op haar lichaam gericht. Merries waren iets raars voor mij, onbegrijpelijke wezens. Een soort paard dat compleet aliën voor mij is. En wat me dan al helemaal ontgaat is het feit dat hengsten daadwerkelijk van zo'n paard kunnen houden. Een blik van afschuw komt voor een aantal seconden op mijn gezicht voordat deze weer veranderd in een uitdrukkingloos gezicht. Het gezicht van de merrie betrekt even na dat ik mijn woorden geplaatst had. Ze is duidelijk beledigd door mijn woorden, maar maakt er blijkbaar geen woorden aan vuil om het me duidelijk te maken. Ik zucht haast onhoorbaar. Als paarden een probleem met mij hadden, of met mijn woorden behoorde ze dat duidelijk te maken. Nu moet ik maar gaan raden naar waar het probleem daadwerkelijk zit. Ik betrek mijn gezicht bedenkelijk de juiste woorden zoekend. Uiteindelijk komt er op een amuserend toontje uit: Hebben mijn woorden je beledigd? Nieuwsgierig kijk ik haar aan, afwachtend op reactie en antwoord.

Ik spits een van mijn oren naar haar toe wanneer ze rondom haar heen kijkt, duidelijk een antwoord zoekend op mijn vraag over de impressie van BMH. Ik luister haar antwoord tot het einde af en knik uiteindelijk begrijpelijk. Vraagtekens komen tegenlijkertijd met haar woorden in mijn gedachtes opzetten. Waarom is ze weggegaan uit die vreedzame, rustige plek? Waarom dit intense gebied opzoeken als veilligheid een steenworp verder op ligt? Mag ik zo vrij zijn je te vragen waarvoor je hier gekomen bent? vraag ik dan uiteindelijk, moe van de uitputtende gedachtes. Sommige dingen waren gewoon makkelijk op te lossen, door een simpele vraag bijvoorbeeld. ja, in zo'n soort dingen ben ik altijd simplistisch geweest. Nooit ergens langer over na denken dan nodig is, maar in die tijd dat je denkt, je hersenen wel effectief gebruiken. Ik wil bijna knikken, zo eens ben ik het met mijn eigen gedachten. Mijn plezierige gedachtengang word onderbroken door het glasheldere geluid van de merrie voor me. Een paar nieuwsgierige ogen kijkt me aan, afwachtend op het antwoord van haar vraag. Zonder te lang op het onderwerp te blijven hangen vertel ik haar: Geen idee, misschien omdat de wereld zo veel meer te bieden heeft als deze vierkante meters grond.. Of misschien is het wel dat ik meer vijanden als vrienden maak in een relatief korte tijd. Het is een slecht antwoord, hoewel eerlijk. Waarschijnlijk een beetje van beide. Concludeer ik mijn antwoord dan uiteindelijk een kleine glimlach op mijn lippen vormend. Als ik klaar ben met mijn antwoord geven volgt al snel een volgende vraag en ik richt een wenkbrauw omhoog. Ze is wel behoorlijk geinteresseerd in mijn oh zo oninteressante leven. Ik twijfel overigens niet om haar vraag te beantwoorden, mijn leven is een open boek en iedereen mag er in lezen als diegene daar behoefte aan heeft. Ik denk dat ik wel al veel gezien heb. De vraag is eigenlijk wat de omvang van deze wereld is, en hoeveel 'veel' is. Beantwoord ik haar vraag dan een beetje cryptisch. Ik denk hard na om mijn antwoord te vereenvoudigen en kom uiteindelijk tot de woorden: Ik geloof dat ik meer gezien heb als menig paard hier, maar minder als ik zou willen. Ik hoop maar dat dat haar vraag een beetje beantwoord.

Nadat ik mijn naam gegeven heb kijk ik de merrie afwachtend aan, wachtend op haar (voor mij onbelangerijke, maar vast schitterende) naam. De naam Mylae komt na een kort moment wachten uit haar mond gerold. Mylae is dus de naam waarmee ik haar kan roepen en vinden. Ik knik en besluit na een denkmoment niet te vragen naar hoe ze aan haar naam is gekomen. Ook al word je als veulen genoemd naar een prins, dan kan je karakter nog zo duister als de nacht zijn. Een vraag schiet weer mijn oren binnen en ik begin me af te vragen of ik een lopende encyclopedie ben. Over haar vraag moet ik even nadenken. In mijn leven heb ik al zo veel gezien dat ik het een niet meer uit het andere kan halen. Uiteindelijk besluit ik haar vraag te beantwoorden met: Het was er erg koud, en sneeuwvlokken kwamen uit de lucht gegleden naar beneden tot dat ze op je vacht kwamen en langzaam smolten. Mijn benen waren tot aan mijn knieën bedekt met sneeuw en als ik uitademende kwam er stoom uit mijn neusgaten. Voor me was een ondergaande zon die tussen de bergen door op me neerscheen, de rest van het landschap in de mooiste kleuren verlichtend. Op die manier beschrijf ik de situatie die ik heb meegemaakt, hopend dat ze zich er iets bij kan voorstellen. Ik droom nog steeds van dat uitzicht. vertel ik haar dan verder. Ik kan het niet helpen, maar je geeft me de indruk alsof je een pasgeboren veulen bent wat voor de eerste keer haar ogen opendoet. begin ik met een ruwe woordkeuze. Je hebt nog niet veel gezien van deze wereld of heb ik het verkeerd begrepen? vraag ik dan op een iets zachtere toon, een kleine glimlach op mijn lippen vormend. Ik wil haar niet afschrikken, alles behalve zelfs. Ik geniet van dit gesprek zoals ik al in tijden niet mee gedaan heb. Heerlijk gewoon.

Geuren konden herinneringen conserveren, had Mylae ooit eens gehoord. Ze wist niet hoe en op wat voor manier dat werkte, al had ze het met haar nieuwsgierigheid wel willen weten, maar terwijl ze de geuren om haar heen zo zachtjes opsnoof probeerde ze zich voor te stellen hoe dat nu zou zijn, dat een geur gelinkt was aan een bepaalde herinnering. Dan zou ze, wanneer ze de koude wintergeuren zou ruiken in combinatie met de geur van haar gesprekspartner, zich plotseling herinneren hoe haar eerste conversatie in BMH ongeveer was verlopen. Ze wist niet precies op wat voor manier ze zich dat dan zou herinneren, positief of negatief of dat ze er met afschuw op terugkeek. Dat was een gek idee, maar Mylae vond het ook wel amusant en een vage glimlach verscheen even om haar lippen bij die gedachte. Bij zijn woorden spitsen haar oortjes weer naar voren, haar volledige aandacht weer op hem gericht. Of hij haar had beledigd, het klonk bijna geamuseerd. Ja, hij had haar wel beledigd, maar ze was vergevingsgezind en begripvol genoeg om er geen grote zaak van te maken. Waarschijnlijk verschilden ze gewoon van mening en de kleine merrie wilde er eigenlijk geen woorden aan vuil maken, ze hoefde geen ruzie om zo’n klein twistpunt. “Ja, eigenlijk wel,” legt ze dan uit. “Maar het maakt niet uit, ik besef dat het waarschijnlijk gewoon jou mening tegenover de mijne is en aangezien ik niet bereid ben om van die van mij af te wijken lijkt het me niet de moeite om er nog woorden aan vuil te maken.” Het klonk misschien een beetje aanvallend, maar voor Mylae was het zo wel afgedaan. Haar standpunt was dat het wél belangrijk was, die van hem dat het schijnbaar niet belangrijk was. En de jonge merrie was koppig genoeg om daar bij te blijven, daar hoefde niet een hele woordenwisseling aan vooraf te gaan, verspilde moeite.

Door het gesprek over waarom ze naar BMH was gekomen dacht Mylae automatisch aan thuis, want zo voelde de kudde waar ze was geboren nog steeds. Het was het enige vergelijksmateriaal wat ze had en ze kon er dan ook niets aan doen dat ze automatisch alles met haar land van herkomst vergeleek. Maar thuis was het leven heel anders dan hier, saai, eentonig. Iedere dag was hetzelfde, dezelfde gezichten en er leek nooit iets te veranderen. De jonge merrie, die graag op zoek naar avontuur ging, was altijd snel verveeld. Ja, van de hele dag gras eten en dezelfde gesprekken voeren werd ze niet echt gelukkig. Zijn vraag leek aan te sluiten op haar gedachtes, bijna eng. Maar ‘waarvoor’ was iets anders dan ‘waardoor’. Want ze had heel erg graag weggewild, door de eerder genoemde redenen en ook om onder moeders vleugels vandaan te komen. Want ze moest in ieder geval de gelegenheid krijgen om op te groeien. Maar waarvoor precies BMH? Ze wist het eigenlijk niet zo goed, fronste en groef diep in haar geheugen. Eigenlijk was het de enige plek waarvan ze had gehoord, de enige plaats in de buitenwereld die ze kende. Dus het leek haar logisch om hier naartoe te gaan. Bovendien had ze altijd al dat avontuur gewild, de spanning. Het intense leven. “Omdat ik genoeg had van de geborgenheid van waar ik vandaan kwam, ik wilde verandering. En daarom kwam ik hier. Verandering is het zeker.” Dat waren haar gedachten wel duidelijk samengevat. Hopelijk overleefde ze hier. Glimlachend luisterde ze naar zijn antwoord op haar vraag. Ze was brandend nieuwsgierig naar wat de wereld dan zowel meer had te bieden dan de paar vierkante meters grond, vooral omdat ze zelf nog maar zo weinig had gezien. Misschien moest ze het ook eens overwegen om rond te reizen. Maar reizen was vermoeiend en Mylae was eigenlijk van plan geweest om hier een tijdje te blijven, ze wilde vrienden maken, anderen leren kennen. Iets van het leven hier proeven. Toch maar niet. “Zoveel vijanden maak je vast niet,” mompelde Mylae. Ze meende het, hoe naïef ook, want ze geloofde niet dat hij zomaar anderen tot vijand kon maken, daarvoor was haar eerste indruk veel te positief. Het volgende stuk van zijn woorden prikkelden haar fantasie. Kijk, zoiets vond ze nu leuk. Want inderdaad, hoe groot was de wereld nu eigenlijk en hoeveel was veel? Een tevreden uitdrukking komt op haar gezichtje, zijn antwoord was –nou niet te verwachten- maar ze was er gewoon blij mee. Het was leuk om te horen, want ze hield van luisteren. “Dat is een mooie zin, het klinkt alsof de wereld aan jou voeten ligt. Onoverwinnelijk.” Haar ogen schitterden even, speels en vrolijk. “Zou je ooit terug naar je geboorteplek willen?”

Vincent voldeed ook aan haar volgende verzoek en begon opnieuw te vertellen. Haar verbeeldingskracht begon opnieuw te werken en ze probeerde zich voor te stellen hoe dat nu voelde. Ze kende kou en ze kende de ondergaande zon. Maar ergens tussen bergen was ze nog nooit geweest. Toch probeerde ze zich een voorstelling te maken van hoe dat nu voelde. Ze hing bijna aan zijn lippen, zo mooi vond ze wat hij vertelde. “Wauw,” verzuchtte Mylae zachtjes, toen hij was uitgepraat. “Dat klinkt inderdaad als een droom,” al waren woorden natuurlijk niet hetzelfde als beelden. Maar met een beetje een levendige fantasie konden uit woorden wel beelden ontstaan en Mylae stelde zich een prachtig sprookjes achtig beeld voor, een beetje zoals in een droom eigenlijk. Zijn directe opmerking doet Mylae haar ogen opnieuw schuchter neerslaan. Viel het dan zo op? Het was gewoon, ja, hoe moest ze dit uitleggen? Een beetje hulpeloos zocht ze naar woorden om het uit te leggen, een verklaring te geven. Ze wist zeker dat haar gezicht was te lezen als een open boek, alles was er woord voor woord van af te halen. “Het voelt ook een beetje alsof ik iedere dag opnieuw mijn ogen opendoe, in een nieuwe wereld vol nieuwe indrukken.” Probeerde ze het uit leggen. “Is dat zo erg dan?” Vroeg ze zich plotseling hardop af, opnieuw bang dat ze een verkeerde indruk achter zou laten. “Het maakt alles in ieder geval een stuk minder eentonig, om steeds nieuwe dingen te ontdekken,” legde ze toen uit, met een kleine glimlach, de juiste woorden ontdekkend. “Een beetje alsof de kleuren om je heen steeds feller worden, de geluiden steeds meer zuivere tonen bevatten en de geuren iedere keer nog weer intenser ruiken.”


Off: boem. meer dat 1000 woorden. kwam ineens allemaal vanzelf boven, totaal random haha. <3

Mijn ogen blijven vaag hangen op de merrie waar ik maar geen hoogte van kan krijgen. Het enige wat me opviel aan haar is het feit dat ze nog bijna niets gezien heeft in het leven, en haar gedachten vol onbelangerijke dingen zitten. Vind ik dan, daar denkt zij klaarblijkelijk anders over. Ik heb mijn mond gesloten en kijk peinzend naar de sneeuw onder mijn hoeven, eventjes krijg ik de neiging om te rennen zo hard als de wind, maar weet de prikkel te weerstaan. Mijn oren richt ik half naar voren wanneer ik een geluid van haar kant hoor. Als ze alleen een glimlach op haar gezicht zet kijk ik haar vaag aan en schiet het oor weer terug naar achteren. Waar was ze nu weer over na aan het denken, komt er in me naar boven. Op een bepaalde manier ben ik wel een beetje hetzelfde als Mylae, ik denk ook veel na over dingen. Hetgeen waarin we overigens verschillen zijn de dingen waarover we na denken. Ik ben echt een praktische denker, niet ergens te lang bij stil staan en doorgaan. Terwijl Mylae in mijn ogen eerder overal iets achter zoekt en ontzettend nieuwsgierig is naar alles op deze aardschijf. Mijn ogen branden op wanneer ze antwoord geeft op mijn eerste vraag. Het is een positief antwoord, iets waar ik al op gerekend had. De uitleg van haar antwoord doet me glimlachen en ik kan niets anders doen, als het er mee eens zijn. Een nieuwe karaktertrek is weer duidelijk voor me geworden, ze is een merrie die graag bij haar eigen gedachten blijft en zich niet zomaar laat ompraten. Dus toch niet zo naief als gedacht? Herkeurend glijden mijn ogen over haar heen, alsof ik nu wat anders zou tegen komen als eerder. Dit is natuurlijk niet zo hoewel het me nu opvalt dat ze goed gedefinieerd is en voor iedere andere hengst waarschijnlijk ontzettend aantrekkelijk is.

Ik snuif ongeduldig wanneer het antwoord op een van mijn vragen langer lijkt te duren als nodig is. Tuurlijk het gaat over haar verleden en de meeste paarden waren daar oh zo, sentimenteel over, maar ach. Als ik nu al naar haar verleden vroeg hoefde ik het later niet te horen en hadden we dat al uit de weg staan, voor een eventuele vriendschap. Ik schrik even van mijn eigen gedachte, zou ze echt vriendenmateriaal zijn voor mij? Ik schud mijn hoofd concluderend dat niets nog zeker is, en ze even goed een vijand zou kunnen worden. Het begint meestal zo; lief aardig etcetera, maar de meeste paarden krijgen op een gegeven moment genoeg van mijn cynisch gedrag en keren zich de rug naar me toe. Bedenkelijk strelen mijn ogen haar gezicht nog eens en even breng ik mijn neus naar voren om haar geur goed in me op te nemen, heel even raak ik daarbij haar neus aan, om hem vervolgens vliegensvlug weer terug te trekken. Ik zucht en kijk haar half-nieuwsigierig aan wanneer ze haar mond open doet om iets te vertellen. Uit haar woorden concludeer ik dat ze gewoon op zoek is naar avontuur. Normaal voor jonge paarden bedenk ik me en ik zet een glimlach op mijn gezicht.

Nadat ik mijn verhaal verteld heb hoor ik haar iets mompelen, en als ik op dat moment mijn oren toevallig niet naar voren had gestoken, had ik het vast niet gehoord. Ik grimas breed en schud mijn hoofd. Meer als je denkt, antwoord ik dan grinnikend. Ik sluit mijn ogen even kort en besef me dan dat zíj waarschijnlijk nog nooit iets als een vijand heeft gehad. Ik glimlach weer om haar soort van complimenterende woorden en knik enkel. De wereld is iets die open ligt om te onderzoeken, waarom er geen gebruik van maken? Zeg ik dan opeens. Dat waren mijn eerste gedachten toen ik op reis ging. Vertel ik haar dan om geen reden, wat iets heel raars was voor mij. Gefrustreerd met mezelf hoor ik haar volgende vraag en ik geef vrijwel meteen het antwoord: Nee. Sterker nog, al zou ik het willen zou ik het nog steeds niet kunnen. Zeg ik dan grinnikend. Ik ben verbannen zie je? Ze ontvangen me niet echt met open armen, maar met hun beste krijgers. zeg ik grimassend. En jij? Ga jij binnenkort nog terug naar waar je geboren bent? Vraag ik dan op een lichte toon. En je moeder? Die was het er zomaar mee eens dat je naar BMH kwam? Vol schimmen? vraag ik dan door, mijn stem ondervragend en vol onbegrip. Mijn moeder had het zelfs niet goed gevonden dat ik op reis ging, en ik was een hengst. Natuurlijk had ik weinig andere keus wanneer ik uit de kudde werd gebannen, maar dan alsnog. Nadat ik op haar laatste vraag antwoord heb gegeven hoor ik een zuchtende wauw uit haar mond komen en ik kijk haar vragend aan. Ik knik wat afwezig op haar woorden, terugdenkend aan dat ene moment. Naast dat het een mooi utizicht was had het voor mij nog een andere betekenis. Het was namelijk het uitzicht wat ik zag toen ik verbannen was uit de kudde, en mijn eerste stappen buiten mijn eigen vertrouwde omgeving zette.Op dat moment was het overigens geen droom, maar eerder een nachtmerrie.

Na mijn opmerking, slaat Mylae haar ogen naar de grond toe en ik weet dat ik precies goed zit. Ergens ben ik jaloers op de nog zorgeloze merrie. Ze heeft nog een heel leven voor haar, heeft nog weinig moeilijkheden gekent en staat op het punt om de wereld te ontdekken. Ik glimlach bij die gedachte terwijl ik mijn ogen ook weer naar de grond toe sla. Mijn ogen trekken vanzelf weer naar haar toe wanneer ze iets aan me vraagt waarop ik het antwoord niet meteen weet. Even valt er een korte stilte en ik probeer een goed antwoord te formuleren. Ik denk niet dat het een slecht ding is, ik denk alleen dat het je leven een stuk onrustiger maakt dan het behoort te zijn. Als je zoveel verschillende dingen opmerkt in verschillende situaties ben je continu bezig met denken, waardoor je hele belangerijke dingen.. misschien mist. Vertel ik haar mijn gedachten dan beter als ik gedacht had te kunnen. Dat betekend niet dat het zomaar iets is wat je kunt uitzetten of moet veranderen. Het is gewoon iets van jou. Iets van Mylae. Eindig ik dan mijn 'wijze' ofzo preek. Ik sta op het punt om te lachen om mijn eigen woorden.. Zo had de leidershengst ook geklonken toen hij me van zijn land verbande. Vincent. Je kwalen zijn iets van jou, en je moet er ook niets aan veranderen, want zo ben jij. Ik had nog hoop gehad toen hij met die woorden begon. Helaas kunnen we paarden zoals jou niet gebruiken. Je bent een gevaar. Die woorden hadden me het meest opgeschokt. Ik was een gevaar voor anderen. Ik snuif kort en grinnik weer zachtjes. Hecht niet teveel waarde aan mijn woorden. Ik ben ook nog jonger en minder wijs als je misschien denkt. Zeg ik dan heel eerlijk tegen haar. Ik wapper mijn hals even heen en weer voor ik mijn lichaam strek en een stukje vooruit loop. Plots kreeg ik de ingeving om haar een plek te laten zien, die zowel in de zomer als winter prachtig was. Normaliter bracht ik geen paarden mee naar de plek, en al helemaal geen merries. Veel paarden hadden sowieso geen respect voor natuur en omgeving. Maar deze merrie kon het misschien wel waarderen. Of niet.. en dat zou me ook een zorg zijn. Ik kijk achterom en sein met mijn hoofd naar voren, als teken dat ze met me mee kan/mag lopen.

Off: ghehe, Tsjaa~ Ben ook helemaal ingewerkt in Vincent. :] Hij schrijft zo lekker~.