You jerk, leave me alone -Nocture

**Profile** Number of posts : 70 Status : Active

JEW-l J~~ust another fairytail~~.

‘Ik ben erg goed in het beoordelen van anderen Jewl. Ik weet hoe ze in elkaar steken, waar ze van groeien en wanneer ze uit zijn op allesbehalve een meerwaarde aan de kudde.” Hij hield een korte pauze, waarna ze voelde hoe hij zijn neus bedrukt tegen haar hals duwde. “Het spijt me meisje, maar ik heb geen keus. De groei en ontwikkeling van de kudde is de hoogste roeping van het leiderschap, ik kan hem dus niet ongestraft laten gaan.“ Het beeld van de grote leider Loki vertroebelde naargelang Jewl’s ogen zich begonnen te verwateren. “Maar..”
“ Niets te maren Jewl” Hij keek haar streng aan, geen greintje medelijden was te bespeuren. “ Nyorai zal nu voor je zorgen, en daar zal ik op toekijken.” …

Abrupt opende de merrie haar ogen, zweetdruppels gemengd met tranen sijpelden zich een weg naar beneden. Tasten deed ik in de duisternis, op zoek naar licht, maar tevergeefs. Koude rillingen lopen overheen haar rug, haar ademhaling is zwaar en onregelmatig. Het was maar een droom Jewl, een simpele rotte droom.. Maar dat was het niet. Het was tot voor kort nog allemaal werkelijkheid geweest. Ik hoorde mezelf nog smeken.. Een mist van wanhoop, onmacht en vooral.. verdriet. Jewl schudde verward haar bijzonder gekleurde hoofdje, haar verwaterde kijkers beroerd op een grijzig donkerbruine eekhoorn die zich op een reusachtig grote eik bevond die pal in haar gezichtveld viel. Zijn borstelige pluimstaart sierde vinnig zijn achterlijfje terwijl hij van de ene naar de andere tak leek te zweven. Jewl was verwonderd door de schoonheid die de diertjes met zich meedroegen, net zoals de witte vos die op dit late uur terug kwam van de jacht met een wildkleurig konijntje bengelend tussen haar sneeuwwitte tanden. Vermoedelijk voor de pups die zich af en toe lieten horen als ze ongeduldig werden. Jewl voelde spijt voor de witte vos, door het smeltende ijs en het verdwijnen van de toendra werd het voor de beestjes steeds moeilijker om zich te verbergen, laat staan te overleven, en dat.. tot er geen enkel van hun soort meer overblijft. Het was een triestige zaak. Bedenkelijk legde de merrie haar ene been gekruist over het andere, waarna ze langzaam haar kin erop plaatste.

Jewl hield van de natuur, het was ook voor lang haar enige toevlucht geweest, haar overlevingskans. Misschien was ze hierdoor wel verwilderd geweest, maar ach, zolang ze anderen wist te vermijden was er geen probleem. De merrie kende ook steeds angst voor anderen die misbruik van haar dreigde te maken, ookal was het de schuld van Nyo dat Jewl zo’n diepe angst voor de buitenwereld koesterde. Hij liet het altijd verstaan als een gevaarlijke wereld met overal slechte individuen, die op niets anders uitzijn dan macht en misbruik. Jewl huiverde bij de gedachten, maar toch had ze zich sterk genoeg opgesteld om haar oorspronkelijke kudde te verlaten en weg te lopen bij Nyo. Zo was ze uiteindelijk bij Bmh terecht gekomen. Een uitgestrekt gebied vol mysterie en gevaren, waar Jewl – gelukkig – nog niets van af wist. Ze zou het op zichzelf steken, iemand die altijd de verkeerde keuzen zou maken…

Plots viel haar aandacht op iets wat zich net achter de reusachtige eik afspeelden. Ze was nieuwsgierig, dat wel, maar toch leek de zwaartekracht haar tegen de grond te drukken.
Na enige twijfeling voelde ze dan toch hoe haar benen haar lichaam van de grond ophijste en zich doorheen het dichtbegroeide gewas wurmde. Moeilijk was het echter niet voor de merrie aangezien Jewl een welsh was en dus een klein maar fijne bouw bezat. Wat ze echter niet doorhad was dat ze een omhoog hellende tak die uit de grond stak naderde. -BOEM- stomweg struikelde de merrie eroverheen en kwam vlak, met haar neus in het zand, voor een ander paard te liggen. Woorden schoten haar op dit moment toch even te kort.

' Zo zo, nog altijd even onhandig als tervoren ' snoof de reusachtig donker bruine hengst aanvallend. Die.. Die stem... Nog angstiger dan dervoor gleden de ogen van de merrie langzaam naar zijn gelaat toe.. ' Ny.. Nyo..rai ?!' Vanaf het ogenblik dat de woorden haar keel verlaten hadden begon de merrie, als automatische reactie, de andere kant op te kruipen. Stappen ging haast niet meer aangezien de merrie haar been erg bezeerd had bij het vallen. ' Zo meisje, waar ga je naartoe ? ' sprak Nyo spottend waarna hij haar bij haar manen beetnam en haar terug naar de plek waar ze lag sleurde. ' Mij ontsnap je niet, nu niet, nooit niet .. ' . Jewl probeerde van zich af te bijten, maar helaas.. haar lichaam was volledig verstijfd van angst..

**Profile** Number of posts : 6 Status : Active

You jerk, leave me alone -Nocture R8v5ox

Het was echt ontzettend vervelend lopen hier. Nocture gleed regelmatig weg in het witte poeder. Op sommige plekken was het witte poeder allang veranderd en was het viezig bruin geworden, maar op sommige stukken lag er nog wel wit ijs. Hij haatte het. Het was gevaarlijk, het belemmerde hem en bovenal, hij was zo verdomd zichtbaar met zijn gitzwarte huid. Oké, in de zomer kreeg het meer bruinere tinten, maar in de winter was hij zo goed als gitzwart. In de nacht was hij uitstekend te verbergen, maar overdag? Juch. Zijn oren lagen plat in zijn nek en zweet stond op zijn lichaam. Schuim liep uit zijn mond en zijn oogwit was te zien. De reden? Oude herinneringen. Zwepen.. die afschuwelijke zwepen, die hem uiteindelijk gek hadden gemaakt. Een rilling schoot door hem heen toen de meest recente herinnering zich weer aan hem op drong. De reden dat hij was gevlucht naar dit... niemandsland? Nee... Dat was niet waar. Dit was geen niemandsland. Dit was waarschijnlijk een gebied van een kudde. Hij had zat paarden geroken, maar toenadering zoeken? Nee. Een kudde was niets voor Nocture. Iemand die hem probeerde te domineren, zou een flinke trap krijgen. Misschien dat hij ooit de leider zou willen verslaan, maar om dan direct een kudde te beheren? Ook dat was niets voor hem. Hij was solitair, trouw aan zichzelf. Trouw aan niemand anders.
De zon ging op in de verte en Nocture keek omhoog. Hij was tot nu toe enkel gaan reizen bij avondlicht, zodat hij minder opviel, maar hij vond dat hij vandaag nog niet ver genoeg was gekomen. Waar hij heen moest? Geen idee. Hij wist het niet. Hij dwaalde doelloos rond in dit gebied, waar hij zelfs niet eens de naam van wist! Plots drongen er weer paardengeuren in zijn neus. Een merrie, overduidelijk. Verderop kwam hij het geurspoor van een hengst tegen. De merrie en de hengst hadden waarschijnlijk niets met elkaar te maken. Nocture trok zich er niet al te veel van aan, tot hij het gehinnik hoorde. Even schoten zijn oren van links naar rechts, om het beste het geluid op te pikken. Hij ving flarden op. Het enige wat hem duidelijk werd, was de strekking. Het klonk niet goed, op geen enkele manier.
Vertwijfeld bleef Nocture stil staan. Moest hij verder gaan, op zoek naar de hengst en de merrie, of kon hij ze laten? Alsof iemand hem zou verplichten... Nocture liet zijn hoofd hangen, ergens ontzettend ongelukkig dat hij niet zomaar naar ze toe kon gaan. Zo was hij niet. Zo zou hij nooit worden. Hij had eens een zwangere merrie doodgetrapt omdat ze hem ergerde. Waarom zou hij nu dan een merrie redden? Althans, misschien hoefde hij haar niet te redden en onderbrak hij een leuk spelletje tussen hengst en merrie, waarvan hij uitging dat het slecht was. Dat zou zijn naam niet echt ten goede doen. Aan de andere kant; Nocture had hier geen naam. Als de hengst en merrie inderdaad gewoon op een vriendschappelijke manier met elkaar omgingen, kon hij verdwijnen in de schemer van de zonsopkomst, en enkel zijn geur zou overblijven. Hij brieste tevreden over zijn uitkomst. Hij zou polshoogte nemen en pas toegrijpen mocht het echt nodig zijn. Zijn oren gingen wat naar voren en hij kalmeerde wat. Zo logisch, zo dom dat hij er niet eerder aan had gedacht.
Zachtjes, zodat hij de andere paarden niet zou storen, naderde hij de merrie en de hengst. De hengst kwam nogal dominant op hem over en de merrie. Tja. Wat was zij eigenlijk aan het doen? Ze stond als verstijfd naar de hengst voor haar te kijken, de hengst die dingen deed die Nocture niet rechtvaardig leken. Die merrie kon zichzelf nauwelijks verdedigen! Niet dat merries zwak waren, nee. Niet bepaald... Hij had ooit een keer aan de haak gehad met een merrie die rondliep met haar veulen, ze had hem nog net niet levend opgegeten. Wat was ze nijdig geweest! En hij de situatie maar uitleggen. Dat veulen was toendertijd zijn enige vriend geweest, maar na het incident met zijn moeder, tja. Ze hadden elkaar nooit meer gezien. Het zag er naar uit dat deze merrie net zo machteloos was als hij toen. Kwaad brieste hij, sprong uit de bosjes en ging voor de verstijfde merrie staan.
"Dacht het mooi niet!" Hij steigerde, kwam met een plofje weer neer en haalde uit naar de hengst voor haar. Even keek hij naar de merrie om, haar ogen zo groot als schoteltjes. Een leugentje om bestwil.
"Deze merrie hoort bij mij. Je zal eerst langs mij moeten wil je aan háár komen." Hij hield zijn hoofd hoog, groef met zijn voorhoef van pure ongeduld wat aarde weg. Hij was bereid om te vechten. Oké, hij kon deze merrie niet en hij loog ook over dat hij bij haar hoorde, maar als hij op die manier een excuus kon vinden om met een andere hengst te vechten. Daarbij; als hij de merrie zou redden, zou hij eindelijk eens iets goeds doen in zijn leven. Scherp hield Nocture de hengst in de gaten. De volgende stap was aan hem.
Vechten of vluchten, makker. dacht Nocture. Hij had al gekozen. Het zou vechten worden als de ander bleef.

» Nocture of the Shadows.
» Leave me alone!
» Rhaira • Leave my mind, please.
» They fill the open air and leave teardrops everywhere...

You jerk, leave me alone -Nocture

You jerk, leave me alone -Nocture

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen