Batsheba

**Profile** Number of posts : 224 Status : Active

“Secrets are made to be found out with time.”

Verleden: ‘Batsheba.’ De jonge hengst opende zijn ogen. Zijn lichaam was nat, koud. Om hem heen torende de naaldbomen hoog boven hem uit. Ziijn moeder keek hem aan. Zijn grote veulenoren draaiden naar voren. Zijn moeder duwde haar neus tegen zijn hals. Zij stond op, het pasgeboren veulen probeerde haar achteraan te gaan. Klungelig kroop hij overeind, en hij bleef wiebelig op zijn benen staan. Hij was geboren, en hij zou een sterke hengst worden.

Hij leefde bij zijn moeder, hij was altijd bij haar in haar veulenjaren. Het was alleen hij, en zij. Ze waren een duo, geen kudde, geen verdere familie, niks. Hij had zich altijd afgevraagd wie zijn vader was, maar blijkbaar was die er niet. Hij was er nooit. Zijn moeder zei altijd dat het niet belangrijk was. Elke dag was hetzelfde. Slapen, eten, drinken, lopen, uitrusten, weer lopen, eten, drinken, slapen. Altijd liepen ze maar, elke dag. Zijn moeder leek een doel voor ogen te hebben, ze liep er maar naartoe. Hij voelde zich als een blok aan haar been, door hem ging het alleen maar langzamer. Hij was klein, kwetsbaar, snel uitgeput, en liep langzaam. Zijn moeder paste hem wel aan hem aan, maat het ging elke dag maar door.

Toen de hengst zo'n anderhalf jaar oud was, werd hij opstandig. Ze liepen nog steeds maar, elke dag was hetzelfde, nooit gebeurde er wat. Hij opperde dat het doelloos was, ze liepen naar het niets. Ze deden niets, de merrie had geen doel. Hij dreigde om bij haar weg te gaan. Ze waren zonder bondgenoten, zonder bescherming. Had ze dan niet door hoe kwetsbaar ze waren? Zijn moeder bleef stil, ze wilde weer verder lopen, zoals elke dag. Maar hij plantte zijn hakken in het zand, hij weigerde verder te gaan. Zijn moeder leek teleurgesteld, ze schudde haar hoofd. Batsheba spuwde nog wat kwade woorden naar haar, hij zei dat hij beter leven ging zoeken. Hij vluchtte van haar weg, van haar vreselijke lege hoofd. Hij wilde haar niet als moeder. Ze was knettergek, ze klopte niet. Er was iets mis met haar, maar wat? Dat was ook de vraag van hem.

Hij wist zijn leven te vervolgen in een kleine kudde. Het was er vredig, en hij vond het prima. Hij groeide op tot een sterke, volwassen hengst, en kreeg de verdiende aandacht van merries. Zo had hij ook al enkele veulens van hem op de wereld rondlopen. Maar geen enkele merrie had zijn echte liefde gekregen. Het was normaal in de kudde, wie aandacht kreeg, verdiende dat ook. Hij was zeer populair, populairder dan de leiderhengst, die inmiddels ook al een hoge leeftijd had aangetikt. De kudde werd zo langzamerhand groter. De paarden in de kudde bedachten geruchten dat hij de kudde wilde overnemen. Dit hoorde de leiderhengst, hij was bijna woedend. Hij wist van niks. Maar hij ging het gevecht aan. Toen hij de hengst had verslagen, bleek hij leider te zijn. De oudleider vertrok de kudde, en nu was het zijn kudde. Hij wist niet precies hoe hij deze moest regeren, maar het ging goed. Het was er rustig, er gebeurde niet dingen die niet moesten gebeuren. En zo vervolgde de jonge hengst zijn leven.

Maar aan hem begon en vreemde gevoel wat zijn moeder wilde aan hem te knagen. Waarom liep ze altijd, waarom moest ze ergens heen. Ze had nooit verteld wat haar bestemming was. Ze zei amper iets, alleen als hij wat vroeg, gaf ze antwoord. Maar meestal was het antwoord ‘maak je er maar niet druk om’. Nu maakte hij zich druk om zijn moeder. Waar zou ze nu zijn? Was ze gelukkig? Hij piekerde alles vol, hij verliet zijn kudde zonder iets te zeggen, en werd zo bijna gek door zijn eigen gedachten. Zijn moeder? Waar was ze?

Na enkele maanden rondzwerven, liep hij onder de volle maan. En voor hij het wist werd hij omsingeld door paarden. Hij keek rond. Ze kwamen steeds dichterbij. Het leken monsters. En zijn mond viel open toen zijn moeder ertussen stond. Toen sprongen ze naar hem, behalve zijn moeder, zij bleef op de achtergrond. Had ze hem herkend? Of was ze knettergek. Hij vluchtte, zo hard als hij kon. Hij kwam er vanaf, niet heelhuids, maar hij kwam er vanaf. Hij was te koppig om zo zijn moeder haar zin te geven, wat ze ook was geworden. Ze had hem verraden, zo voelde het. Ze wilde hierheen om zo te worden? Wat een.. hij werd woest. Hij hoorde verhalen vertellen waar hij nu was. De schimmen. Waren ze écht onverwoestbaar, ongevoelig, moordlustig. Was zijn moeder dat al die tijd geweest. Waarom had die trut het gewoon niet verteld. Hij vestigde zich in Blue Moon Horses, dit gebied. Hij werd weer langzaam gek.