Het had veel te lang geduurt maar uiteindelijk stond hij daar terug net op dezelfde plaats als toen hij voor de eerste keer zijn hoeven in het zand van BMh plaatste. Het leek een eeuwigheid geleden en eerlijkheid zelve wist Xenos niet zo heel veel meer van het gebied. Alleen kon hij nog net zeggen dat deze plaats waar hij nu stond dezelfde is als toen. De bossen lagen aan zijn linker kant en het open veld aan zijn rechter. Sowieso ging zijn blik naar het bos daar waar hij zichzelf het meest thuis voelt. Xenos is hier gekomen met een doel voor ogen maar ook om te vluchten. Hij staat onder een enorme stress dat duidelijk aan hem af te lezen is alhoewel hij dit zelf niet altijd door heeft hij verliest allesinds af en toe wel eens de controle over zijn lichaam. Zijn spieren in zijn kaken trilden voortdurend en bij ieder geluid wist hij schichtig rond te kijken en sprong hij opzij. 'verman jezelf' bromde hij zichzelf toe wanneer hij zijn ogen dicht neep. Hij leek met de dag gekker te worden.

De wind dreef hem verder vooruit en zoals verwacht wandelde hij de schaduwen van de bossen binnen, daar waar de mossige ondergrond bedekt lag met dode krakende takken en rispelende oude bladeren. Elke tak leek het wel te begeven onder zijn hoeven. Xenos wist niet meteen waar hij heen liep hij liep maar, net als de vorige keer. Want toen kwam hij ook zomaar zijn antwoorden tegen. Hij moest antwoorden krijgen en zou niet echt open staan voor onnozele praatjes met andere paarden tenzij deze dan wel iets weten over hem natuurlijk. Zijn maantop lag zoals altijd goed bedekt over zijn linker oog daar waar de paarse kleur in blonk. Nogsteeds had hij liever dat het onzichtbaar bleef voor onbekende hier want wat hij had wel had onthouden van zijn halfbroer was dat dit kleur hier niet echt geliefd was voor ogen...

De sneeuw die de ondergrond van het bos had bedekt kraakte iedere keer wanneer Xenos zijn hoef verplaatste. Sneeuw, winter... als Xenos mocht kiezen tussen een seizoen zou het herfst en lente zijn hij vond deze twee perfect nooit teveel van het goede winter en zomer zijn de overdreve herfst en lente. Zo dacht hij er althans over de meeste zitten altijd te zeiken dat het te nat is of te droog maar als het dan te nat is dan willen ze liever droog. De gedachten van Xenos gingen momenteel over andere zaken. Het was allemaal nogal moeilijk de laatste tijd. Die achtervolging van de hengst waarvan hij liever de naam niet zegt en dan nog eens de drang om het willen te weten komen van zijn afkomst. Het maakte van zijn hoofd een soort van chaos alsof je een hele week in een drukke stad hebt gelopen zonder ophouden.

De zachte winterbriesjes die doorheen de takken van de bomen heen streken streelden over Xenos heen. Graag zou hij dit wel eens willen voelen een simpele aanraking van een simpel briesje alsof je hunkerd naar iets wat je nooit zal kunnen krijgen... ja zo was het bij xenos nooit zal hij dit kunnen voelen. De littekens doe vooral op zijn borst getekend waren duidden op vele gevechten het was een bepaald schild die hij meedroeg. Als andere hengsten hem zagen dachten ze meteen dat hij niet zo makkelijk neer te halen is. Nu dit is wel juist ook alhoewel hij die gevchten van vroeger liever achter zich laat het was een goede training voor mogelijke gevechten maar verder liet hij het maar begaan.

Onbewust hadden zijn voeten hem naar een kabbelend of eerder snelstromende rivier gebracht die dwars doorheen het bos stroomde. Nu bedacht hij zich dat hij eigenlijk wel dorst had gekregen. Maar het leek echter dat hij nog niet meteen naar de rivier zou geraken want voor hij het wist stond er een gevlekte merrie voor hem, lang niet iemand waar je zomaar naast gaat naar kijken integendeel. Xenos hield natuurlijk als iedere hengst van merries die daarbij nog eens schoon voor het oog waren. Hij trok zijn ene mondhoek omhoog waardoor er een grimas ontstond zijn ene donkere oog ging meteen naar haar heldere ogen. Iets wat hij van zijn moeder had geleerd' kijk steeds naar de ogen van een andere persoon dan weet je meteen wat voor iemand je voor je hebt' dat zei ze steeds nu het was eerder een gedacht maar soms hielp het wel. Deze merrie leek dingen te verbergen maar op zich leek ze geen gevaar te zijn voor hem. Hij keek eventjes onderzoeken en alert om zich heen om te kijken of er verder geen andere paarden waren en keek dan terug naar haar, 'goededag, met wie heb ik het genoegen? ' nog steeds is het moeilijk voor xenos om een deftige toon in zijn stem te leggen deze blijft echter steeds gewoontjes en bijna emotieloos. gevoel in je stem leggen leer je niet echt bij een hengstenkudde het gaat er meestal heftig aan toe , roepen leer je wel vriendelijk doen is wat anders. Maar hij probeerde.

De gedachte dat hij voorheen in zijn hoofd had gestoken dat het beter was niet te stoppen en te babbelen met personen waarvan hij dacht geen benul te hebben van zijn afkomst schoof hij even aan de kant. Je weet nooit wat deze ontmoeting kan meebrengen, wie weet wist ze wel iets..

Op zulke momenten wenste Xenos dat hij toch langer bij zijn moeder was gebleven zodat hij meer over het leven had geleerd. Hij had zijn leven verspilt met die hengstenkudde binnen te wandelen en daar alleen maar onnodige dingen te hebben geleerd. Hij had zoveel dingen gedaan waarvan hij spijt heeft. Maar ach de tijd kan m'n jammer genoeg niet terugdraaien en het is niet te zeggen dat je niet op latere leeftijd zou kunnen bijleren. Het leek gewoon nooit belangrijk te zijn geweest in zijn ogen om een deftig gesprek te kunnen voeren, tot nu eigenlijk. Hij besefte gewoon dat hij anders is dan anderen, alweer. De merrie wist haar voor te stellen met mooie woorden, mooi ja zo klonk het voor xenos in zijn oren. De klaarte van haar gelaat liet Xenos eventjes verwonderd naar haar kijken. Gekraak achter hem liet hem weer wakker schudden, hij sprong lichtjes opzij en draaide zijn oren naar achter toe. Maar als hij beter keek was het gewoon een duif die uit een boom was gaan vliegen en een tak had afgekrakt. Hij slikte kort en keek terug naar de merrie, 'het spijt me' verontschuldigde hij zich na zijn nogal raar gedrag.

'Darlica' herhaalde hij dan uiteindelijk, 'aangenaam' het leken precies geforceerde woorden maar hij wou alles behalve dat het zo leek. Het was moeilijker dan hij had gedacht, en nog erger dan hij had gedacht. Het was helemaal niet zo goed gesteld met hem, het grootste deel waaraan hij dit te danken heeft is waarschijnlijk de voortdurende stress die hij moet doormaken. Stress kan dan ook een persoon heel laten veranderen. Xenos probeerde toch verder te doen met de conversatie. Zijn voorlok leek even weg te schuiven voor zijn oog maar al snel wipte hij die terug ervoor hij had geen zin in onndoige commentaar. Vervolgens antwoorde hij zoals het zou moeten op haar vraag, 'Mijn naam is Xenos gewoon Xenos geen verder afkortingen of bijnamen zijn aan mij ooit gegeven geweest' hij schraapte kort zijn keel en probeerde een soort van glimlach te tonen. Hij zou het begrijpen moest ze gaan verder intresse tonen in hem, maar hij zou niet echt weten hoe hij erop zou reageren want moest ze toch meer over hem weten zou hij zijn kans voorbij laten gaan en dat wou hij niet.

Hij probeerde zich te ontspannen, en stilletjes aan lukte dit waardoor zijn houding veranderde. Zijn spieren trilde minder wat duidelijk zichtbaar was onder zijn vacht, maar toch bleven zijn oren aandachtig de omgeving afspeuren naar gevaar. 'Ben je een vast kuddelid van dit gebied of een doorreisiger?' deze informatie leek misschien niet relevant in haar ogen maar wel voor Xenos , als ze een vast lid is zou ze misschien meer weten zo niet dan zou de kans nihiel zijn.

Hij volgde iedere beweing van de merrie met zijn donkere oog, terwijl zijn andere oog nog steeds veilig opgeborgen was onder zijn maantop. Eigenlijk vond hij het niet echt ongezellig om eens een gesprek aan te gaan met iemand. Het was al zo lan geleden dat hij eens een 'normaal' gesprek had gehad dat hij nu pas doorheeft hoe nodig dit wel is. Het is wel belangrijk om eens contacten te leggen in je leven. Hij leek zo geïsoleerd te zijn geworden door zo lang vast gezeten te hebben in die andere kudde dat het hierdoor nog moeilijker is voor hem om een gesprek aan te gaan. Nu was Xenos nooit echt een vlotte hengst geweest in omgang maar het lukte toch beter. De merrie voor hem wist natuurlijk nog niet echt veel over hem, en zo dacht Xenos dat ze hem waarschijnlijk wel heel raar zou vinden. Wel daarin zou hij haar geen ongelijk in geven hij is een rare gozer op zijn eigen rare manier.

Toen de merrie verder ging op zijn voorstelling moest hij even een licht verbaasd grijnsje loslaten. Ze vond zijn naam mooi? iets wat hij nog nooit had gehoord. 'bedankt ik denk dat mijn moeder dat graag zou horen' hij wist dat er een bepaalde betekenis achter zijn naam schuil ging maar zijn moeder had hem dit nooit verteld. Hij had er dan ook nooit bij stilgestaan wat dat mocht zijn. Op zulke momenten moest hij terug denken aan zijn moeder en kwamen er weer zoveel vragen naar boven, waar zou ze nu zijn? zou ze nog leven? hij wist het echt niet. Zijn kopje vol chaos probeerde zo weer de overhand te nemen maar doordat de merrie plots in beweging kwam wisten zijn gedachten weer terug te keren en vestigde zijn aandact terug op haar.

Wanneer ze verder antwoorde luisterde hij naar haar woorden, hij was nog steeds onder de indruk van haar stemgeluid en de manier hoe ze haar woorden bracht. Merries hadden zo een bepaalde gave om genoeg emotie en gevoel in hun woorden te leggen, nuja dat vond Xenos, hij had er steeds aandacht voor gehad wellicht omdat hij daar niet zo goed in is. Hij had niet bepaald zijn hart op zijn tong liggen terwijl andere dit soms wel hadden net zoals zijn moeder kon. Wanneer ze uitgepraat was wist Xenos pas hoe weinig hij wist van deze kudde. Minanter? rang 2? hij kende dit allemaal niet... zou het ook zo zijn dat je moest vechten voor een bepaalde rang aan te houden? of ging het er anders aan toe hier? Zijn blik keerde om naar een iets twijfelende blik 'Sorry dus wil dit nu zeggen dat je al lang hier bent of niet? ik kan niet zo goed volgen' hij was zeer geïnteresseerd in deze dingen. 'ik denk dat mijn vraag wel meteen antwoord geeft op jouw vraag ik ben dus nog niet lang hier binnengewandeld en ken jullie gewoontens hier nog niet echt' misschien leek dit in haar ogen dom maar als je van een kudde komt waar het er heel anders aan toe gaat dan is dit wel logisch. Er kwam een klein glimlachje op zijn lippe, 'daarme zou ik willen vragen of je mij misschien wat weg wijs kunt maken hier?' of hij dit tactisch speelde? misschien maar hij vond het ook gewoon leuk om even gezelschap te hebben, en het tactische gedeelde zou hem misschien meer antwoorden kunnen geven... wie weet.

Xenos keek de merrie wat verbaast aan wanneer ze begon te lachen. Was het dan zo raar dat hij dit nu niet snapte? waarschijnlijk wel maar hij negeerde haar en focuste zich op haar woorden die volgden. Zijn lichaam kwam in beweging wanneer da hare in beweging kwam en zo volgde hij haar. Hij luisterde aandachtig en volgde iedere keer haar blik. Uit haar woorden kon hij verstaan dat de kudde onderverdeeld was in 4 gebieden en dus vier rangen. Hij veronderstelde dat je , jezelf omhoog moest werken. Zou dit iets voor hem zijn? toen ze vertelde over rang 4 leek er wel een klein adrenaline stootje vrij te komen in zijn lichaam en kwam er een grijns op zijn lippen. De rang waar iedereen in wilt maar waarschijnlijk maar voor enkele paarden weg gelegd is. Xenos had wel een bepaalde drang om verder te geraken en uitdagingen aan te gaan. Toen ze verder ging over de schimmen draaiden zijn oren nog geïnteresseerder naar voren.

'de schimmen... ik heb daar nog niet echt van gehoord zijn ze dan zo gevaarlijk dat je zo dicht bij je leider moet blijven?' hij hield zich een beetje als de domme want hij had wel een licht vermoeden dat het juiste die wezens zijn waarvoor zijn moeder een hele grote haat koesterde. En dat het wellicht wel zou kunnen dat zijn vader één van die schimmen zou zijn. Hij bleef voor de zekerheid zijn voorlok voor zijn gekleurde oog houden zodat er verder geen vragen rond zou komen. Maar het was niet echt gemakkelijk nu ze wat aan het wandelen waren en er een redelijke wind doorheen de bossen kwam waaien. Zijn blik keerde naar haar toe maar bleef rustig doorwandelen 'en hoe geraak je eigenlijk naar rang 4? ' , 'sorry voor al mijn vragen maar ik wil graag zoveel mogelijk weten over deze kudde'