The dark stallion. [Phantom]

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

Krachtig bracht mijn lichaam zich voort. Voorbenen maaide bij elke pas iets meer naar voren terwijl mijn linker voorbeen als eerst de grond raakte voordat de rest van mijn lichaam dat deed. Soms was het best raar hoe mijn lichaam werkte, maar ondertussen kende ik bijna elke spier in mijn lichaam. Elke spier die voor een nieuwe reactie zou zorgen. Krachtig gooide ik mijn hoofd omhoog terwijl de rest van mijn benen volgde in een gekke bokken sprong. Misschien was het niet een slimme actie om gek te doen in de sneeuw, maar daarvoor was ik simpel weg jong. Ik was bijna een driejarige merrie, wat betekende dat ik ‘volwassen’ zou zijn als het ware. Ik had genoeg mee gemaakt in mijn nog veel te korte leven. Als jaarling was ik gevangen geweest terwijl ze me achtmaanden geleden onder het zadel een wedstrijd hadden laten rennnen. Volgends hun was ik te koppig aangezien ik niet naar het metalen ding in mijn mond had geluisterd maar mijn eigen ding deed zoals sneller gaan als ik dat wilde en langzamer gaan als ik dat wilde. Met het springen vonden ze me helemaal bar slecht. Elke keer lachte ze me uit aangezien ik niet soepel genoeg was. Behalve bij een meisje dat zo puur was geweest, haar gezicht was een soort van arrogant maar als je in haar ogen keek. Dan leek haar hart puur oprecht. Ogen weerspiegelde negen van de tien keer het hart van die persoon. Mijn oren werden iets naar achtere geplaats aan de gedachtes aan mijn verleden. Ik wilde er eigenlijk helemaal niet aandenken. De pijn die het had mee gebracht. Uiteindelijk was ik wel ontsnapt door over het hekwerk te springen terwijl ze me los hadden gezet. Geen van alle hadden ze dat verwacht, aangezien ik maar afentoe goed sprong onder het afschuwelijke ding wat ze een zadel hadden genoemd. Met een sierlijke beweging schudde ik mijn hoofd terwijl mijn voorpluk tegen mijn voorhoofd aan slingerde. Tegen de witte bles die op een of andere manier te perfect was afgetekend op mijn hoofd. Hij liet rond naar boven terwijl ie richting mijn neusgaten iets smaller werd om daarna beide neusgaten in te lopen en te eindigen bij mijn bovenlip als het ware. Hoefsporen waren zichtbaar achter mij waarbij er een apart patroon ontstond daar waar ik gek gedaan had. Mijn valkklaurige vacht was zo dun als het maar kon terwijl de haren zo goed als allemaal glommen. Mijn manen hingen over mijn licht gebogen hals terwijl mijn staart weer ietsjes korter was dan normaal. Mijn benen hadden een soort van zebra achtige strepen tot en met mijn knieén. Een licht gekleurde aalstreep sierde zich vanaf mijn schoft tot en met mijn staart wortel waardoor ik een soort van apart gekleurde merrie was. Klein was ik niet, hoogstens één meter vijfenzestig. Uiteindelijk zou ik uitgroeien tot één meter zeventig of iets groter. Met een ruk keek ik op terwijl een zwarte hengst zich in een pad tussen de bomen had verworpen. Ik had hem helemaal niet aan zien komen of geroken aangezien ik behoorlijk in gedachtes had gezeten. Zijn hals vertoonde alleen maar spier terwijl zijn rechter achterbeen die wit was behoorlijk opviel tegen zjn zwarte vcht. Zijn hoofd was sierlijk gevormd terwijl zijn kaaklijnen duidelijk zichtbaar waren. Ergens had ik het gevoel, hoe raar het ook klonk om mijn neus tegen de zijne aan te duwen. Ookal kende ik hem niet eens, ik voelde me op een of andere rare manier verbonden met hem? Onmogelijk toch? Ik had hem nog nooit gezien, nog nooit geroken dus hoe zou dat mogelijk zijn? Het leek wel alsof mijn hart een verhaal tegen het zijne wilde vertellen zonder dat ik mezelf er tegen kon verzetten. Mijn hals werd iets opgericht, mijn hoofd werd ietsjes dominant geheven om de verschillende emotie’s in mijn lichaam te onder drukken. ’Charmante entree tussen de bomen door, ik had je helemaal niet zien aankomen.’ Liefdelijk sprak ik het terwijl mijn ogen hem precies in de gaten hielden. Elke beweging die hij deed, elke ademhaling die hij deed. ’De naam is Evalanche maar jij mag me Eef noemen.’ Mijn stem bleef ietsjes hangen bij mijn laatste woorden. Afwachtend op de jonge hengst, wat hij zou gaan doen.

&& Phantom.

**Profile** Number of posts : 61 Status : Active

* Phantom *

Winter. Het was niet één van zijn favoriete seizoenen, maar je kon het zelf helemaal niet kiezen. Het was een tijd geleden dat hij hier binnengekomen was. Misschien een week. Langer. Hij was er toch nog niet geweldig lang, maar hij voelde zich hier al redelijk thuis. De gebieden waren helemaal wit gekleurd door de dikke laag sneeuw. Gisteren was er nog een redelijke sneeuwstorm, maar de hengst had geluk gehad dat hij een schuilplaats had gevonden. Een grote grot met diepe gangen. Zo kon de sneeuw alleen in je eerste gang komen, maar door de scherpe bochten geraakte het niet verder. Zijn dikke zwarte staart sloeg heen en weer tegen zijn gespierde flanken aan. Hij was nog jong en kende nog niet zoveel. Hij had een paar kleine trainingen gehad van paarden, maar die waren nu voorbij. Alweer. Hij had een paar krachttrainingen gehad en voor zijn snelheid. Hij had volgens de paarden een goede wending en hij was best snel. De hengst snoof de geuren op van het bos. Ze waren ver weg, maar heel goed te ruiken. Dennenbomen stonden daar en die roken erg fel. Phantom draaide met zijn oren heen en weer terwijl hij zich een weg baande door de rotsen. Hij stond op een hoge kale berg die grensde aan het dennenbos met zijn geheimzinnige meren, grotten en nog meer. Hij schudde met zijn hoofd en liep stevig door. Hij klom naar boven en weer naar beneden. Hij sprong over een paar kleine putten die in de grond gemaakt waren door iets of iemand. Hij draafde naar het bos en remde alweer af. Hij bekeek de grote bomen die boven hem uit torenden en liep verder. Hij zigzagde tussen de dennenbomen door en schopte even tegen een kleine steen dat aan de bomen lag. Zijn oren draaiden van links naar rechts om alle geluiden op te kunnen vangen. Hij had zin om wat te doen, maar in dit gebied was er nog niet zoveel te doen. Phantom ontspande zich toen hij opnieuw de geur van de bomen rook. Hij vond het echt goed ruiken en dat mocht iedereen weten. Hij hief kort zijn bovenlip op om het beter te ruiken en liep dan verder. Hij rook door het flehmen nog veel meer, zoals.. Hij gooide zijn hoofd flehmend de lucht in en rook een merrie. Hij keek om zich heen en baande zich een weg door de bomen tot hij bij een vosse merrie kwam. Vosbruin was ze met een bles en donkere manen. Een aalstreep was op haar rug te vinden. Hij bekeek de merrie even die hem ook opmerkte. Wel later dan hij haar gezien had. ’Charmante entree tussen de bomen door, ik had je helemaal niet zien aankomen.’ ’De naam is Evalanche maar jij mag me Eef noemen.’ Hij liet zijn heldere bruine ogen over de merrie heenglijden en kort knikte hij, als begroeting. "Let dan iets beter op als je me niet ziet aankomen. Straks komt een schim en dan heb je een groter probleem. Geluk heb je dat het geen blauwe maan is." Zijn stem was vriendelijk en rustig. Hij zwiepte alweer met zijn staart heen en weer en hief kort zijn hoeven één voor één op. Luid gekraak van de sneeuw was te horen toen hij ze weer neerzette. "Phantom, en oke aangenaam Eef." Hij knikte nogmaals en wachtte even af. Hij liet zijn blik nog eens over de omgeving heenglijden en even snoof hij de geur van de bomen nog eens op. Zijn ene oor was op de merrie gericht en het andere op de omgeving. Je wist maar nooit wat er plots uit de bomen kon komen. Altijd was de jonge hengst op zijn hoede en dat kon de merrie beter ook zijn.

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

De heldere bruine ogen van de hengst voelde ik over mijn lichaam glijden terwijl hij me lichtjes aan het onderzoeken was. ‘Let dan iets beter op als je me niet ziet aankomen. Straks komt een schim en dan heb je een groter probleem. Geluk heb je dat het geen blauwe maan is.’ Een vriendelijke maar vooral rustige stem galmde door mijn oren heen die naar voren gericht waren. Iets minder dominant stelde ik mijn lichaam op tegenover hem. Als hij had gewild, had hij me allang aangevallen. ‘Phantom, en oke aangenaam Eef.’ Kort knikte hij terwijl een luid gekraak hoorbaar was doordat de zwarte hengst zijn voet in de sneeuw had geboord. Diep ademde ik een keer in, het was apart om met een ander paard samen te zijn aangezien ik gewend was om op mezelf te leven en niet ieder gezelschap in mijn omgeving accepteerde. Deze hengst echter wel, er was iets aparts aan hem dat ik niet kon ontcijferen. Het bracht me gevoelens in de war. Iets waardoor ik niet wist hoe ik mezelf tegen over hem moest opstellen. Arrogant? Verwaand? Nee dat sowieso niet. Dominantie had ook geen enkel effect aangezien de hengst niet zo heel veel jonger of misschien ouder was als mij. Gewoon mezelf blijven zou het beste helpen als je het mij vroeg tenminste. ’Aangenaamd kennis te maken Phantom.’ Vriendelijk rolde de woorden over mijn tong heen. ’Misschien heb je wel is gelijk. Als het een blauwe maan was, zou ik hier hoogst waarschijnlijk veel beter opletten dan normaal. Aangezien ik normaal gesproken aardig oplet.’ Sprak ik kalm. Met mijn hoef schraapte ik het sneeuw van de grond af om een paar groene grasspiertjes te kunnen zien waarna ik er gulzig een hap van nam. Langzaam kauwde ik erop terwijl er nog een aantal grassprietjes over waren. Rustig deed ik een stap naar achter zodat Phantom de rest van de sprieten zou kunnen opkauwen. ’Dus.. Gaan we hier doelloos stilstaan of gaan we gek doen zoals jonge paarden dat afentoe doen ?’ Ietsjes kwam mijn boven lichaam omhoog, niet heel erg hoog gewoon meer uitdagend en speels. Afentoe moest je toch jong kunnen zijn? ’Hmm.. Wat zeg je der van Phannie ?’ Plagend schudde ik m’n hoofd om m’n zelf bedachte bijnaam terwijl ik een stap dichter naar de hengst toe deed, mijn hals ietsjes strekte terwijl mijn bovenlip als eerst zijn schoft raakte waarna ik een kleine stap dichterbijer deed om mijn tanden zachtjes om zijn schoft te plaatsen, enkele tellen bleven ze daar omheen waarna ik losliet om een pas achteruit te doen en hem speels aan te kijken.

**Profile** Number of posts : 61 Status : Active

* Phantom *

De vosbruine merrie leek te kalmeren om zijn vriendelijke woorden en ze werd al een stuk minder dominant. Goed dat ze dat niet meer was, want hij haatte dominantie. Het was helemaal niet nodig en je werd er zeker niet sterker mee. Phantom snoof zacht en sloeg nog eens met zijn staart tegen de flanken aan die ontspannen waren. Heel even was het stil tussen beide paarden en leek de merrie na te denken. Hij was ook geen ongeduldig type dus ze mocht het rustig aandoen. ’Aangenaamd kennis te maken Phantom.’ ’Misschien heb je wel is gelijk. Als het een blauwe maan was, zou ik hier hoogst waarschijnlijk veel beter opletten dan normaal. Aangezien ik normaal gesproken aardig oplet.’ Hij luisterde aandachtig naar de woorden van de merrie die ook enorm vriendelijk uitgesproken werden. Hij herhaalde alles even in zijn gedachten en knikte. "Dan is het goed, maar ik vind dat je zelfs zonder de blauwe maan moet opletten. Mijn trainer heeft me dat geleerd dus ik luister want ze hebben vaak echt gelijk. Ik let altijd op, mijn oren zal je zeker niet stil zien staan." Een lichte grijns sierde de lippen van de jonge hengst terwijl hij haar rustig aankeek. Even hoorde hij evenveel gekraak doordat de merrie met haar hoef door de sneeuw schraapte. Een paar groene sprietjes van bevroren gras kwam tevoorschijn en de merrie begon gulzig een hap te nemen. Zijn oren draaiden even richting haar, maar daarna weer opzij om de geluiden van alles en iedereen op te vangen. Altijd opletten en altijd luisteren ook al luisterde je nog naar een pratende merrie. Blijven opletten was één van de belangrijkste taken in het leven, zijn leven. Phantom briesde kort en krachtig terwijl zijn heldere bruine ogen naar de merrie gericht waren. Ze stopte na een tijd met eten en stapte achteruit. Nog een paar sprieten schoten over en hij had opgemerkt dat ze die voor hem gelaten had. Hij glimlachte vriendelijk en stapte naar voren. Hij liet zijn hals zakken en trok de sprietjes van de grond. Hij kauwde en slikte het meteen door. Het voelde goed om te eten. Met de winter had je minder voedsel en had je ook sneller en meer honger. Hatelijk, maar zodra het lente werd kon je genoeg eten en kwam je weer bij. Je kon reserves maken voor de winter, die bijna op was bij hem. Hij had meer spieren dan zijn vetreserves. Hij richtte zijn blik en aandacht weer op de merrie en de omgeving. ’Dus.. Gaan we hier doelloos stilstaan of gaan we gek doen zoals jonge paarden dat afentoe doen?’ ’Hmm.. Wat zeg je der van Phannie ?’ Nieuwsgierig keek hij de jonge merrie aan die haar bovenlichaam wat ophief. Een kleine grijns sierde zijn lippen. Gek doen? Hm. Hij wilde wat zeggen, maar de merrie kwam al in zijn richting. Ze strekte haar hals en raakte zijn schoft aan. Haar tanden raakten zijn schoft en het gaf meteen een heerlijk gevoel. De zwarte hengst ontspande en briesde zacht. Net deed het deugd, maar speels stapte ze achteruit en keek ze hem aan. Hij grijnsde breed en sprong kort naar voren. Hij gooide zijn voorhand de lucht in en sloeg zijn voorbenen rond haar hals. Terwijl zette hij zijn tanden zacht in haar manenbos. Hij draaide met zijn oren en liet niet los, maar echt doorbijten deed hij ook helemaal niet. Al zou ze het niet eens voelen door de dikke manen.

**Profile** Number of posts : 54

| Evalanche |

‘Dan is het goed, maar ik vind dat je zelfs zonder de blauwe maan moet opletten. Mijn trainer heeft me dat geleerd, dus ik luister want ze hebben vaak echt gelijk. Ik let altijd op, mijn oren zal je zeker niet stil zien staan.’ Kort knikte ik, de hengst had zeker weten gelijk. Je moest altijd alert zijn. Toen mijn tanden zijn schoft hadden geraakt, leek de hengst te ontspannen terwijl een zachte bries zijn neusgaten hadden verlaten. Mijn ogen bleven aandachtig op Phannie gericht, mijn oren bewogen van voor naar achter terwijl ze toch het meeste bij de hengst in de buurt bleven. Ergens was het best wel apart, dat ik hem nog nooit eerder gezien had maar toch al deze gevoelens bij de hengst had. Nog nooit was het eerder gebeurd bij mij tenminste. Alsof het letterlijk liefde op het eerste gezicht was? Nee die gevoelens waren het eigenlijk niet eens om precies te zijn, het leek eerder alsof de gevoelens waren zoals familie gevoelens. Het voelde meer als een broertje/zus liefde hoe raar het ook klonk. Zou het mogelijk zijn? Phannie sprong speels naar voren waarna zijn voorhand de lucht in ging en zijn voorbenen over om mijn schoft heen sloegen. Speels beet hij in mijn manenbos, het deed niet eens zeer want door bijten deed hij niet. Het kriebelde eerder waardoor het een fijn gevoel gaf. Zachtjes brieste ik een keer, mijn neus duwde ik plagend tegen de schouder van de hengst terwijl mijn tanden zachtjes in zijn schouder werden gezet, spelend maar niet doorbijtend. Plagend liep ik daarna achteruit waardoor Phannie de eerste paar passen mee deed om daarna van mijn rug af te glijden. Met gekke kleine sprongen die meer op steiger pasjes leken kwam ik op hem af om daarna plagend in zijn manenbos een paar keer te happen. Zachtjes en toch gecontroleerd terwijl mijn oren iets naar achter schoten. Plagend streek mijn neus vanaf zijn manen richting zijn schouder. ’Dus, spelen vind meneer ook leuk?’ Plagend klonk mijn stem terwijl mijn bruine ogen op hem gericht waren.

Sorry moest weg.

**Profile**

» Phantom
» Phantom
» A Stallion With Style
» Tivan the new stallion
» With all the dark times, there are happy ones [open]

The dark stallion. [Phantom]

The dark stallion. [Phantom]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen