|
♥ 2.027 woorden
De lucht was al even donker en grijs als alle vorige dagen die tijdens de winter vielen. De zon scheen zelden tijdens deze sobere dagen, slechts af en toe zag je haar armen hebberig de aarde vastpakken op de hoop hem vast te kunnen houden en zo de lente op te kunnen roepen. Toch lukte dat niet, want zoals het er nu uitzag stak de winter zijn koude, lelijke kop nog niet weg. Dit is het taaiste moment, net in het midden, putje winter. De wolken blazen stevig voort en de bladloze takken van de levenloze bomen worden bruusk meegetrokken door hun kracht.
Mijn vacht word eveneens ruw mee naar voren getrokken, terwijl zijn hoeven stevig in de grond staan gegraven. De kastanjebruine ogen waardoor ik kijk, waren gericht op de kudde die voor mij alles betekende, door de weinige andere paarden of wezens waarvoor hij leefde. Misschien Zircon, maar die was en is nog steeds voor geen haar te vertrouwen. Op een kleine verhoging van de vallei sta ik dan, kijkend naar de kudde waar ik nu deels de leiding over had. De kudde die ik moest beschermen met mijn leven. Nog steeds rusten mijn ogen op de vlakte waar de meeste paarden zich bevonden.
Ik draai mezelf om en wandel weg, weg van de kudde. Diablo kan dit heus wel alleen, daarom is hij alpha, niet? Mijn bruine benen banen zich een weg door de sneeuw die het prachtige landschap indekte. De sneeuw dekte het landschap in als een deken een opgemaakt bed zou moeten bedekken. Ik doorbrak dit recht sneeuwpad dat zich voor mijn hoeven bevond. Alles was mooi recht zonder dat er nog maar één paard zijn hoef er had in geplaatst, maar ik maakte hier verandering. Een lange lijn van hoefstappen had zich al achter mijn achterbenen gevormd.
Mijn hoofd word op een normale hoogte gedragen, waardoor ik alles goed kan observeren wat er voor me gebeurt. In een fractie van een seconde draai ik mijn hoofd en kijk achterom wanneer ik een geluid hoor dat zich achter mij had gevormd. Voor ik me weer helemaal richt op wat er zich voor me afspeelt gaan mijn ogen nog eens over het gebied achter me. Ik was nog te jong om geluiden te horen die er niet zijn. Weer richt ik mijn blik naar waar mijn hoeven wijzen, toch vertrouw ik het nog niet helemaal en kijk nog eens vlug achter me voor ik weer verder wandel en recht voor me uit kijk.
Mijn tred was groot en stevig voor een jonge betha zoals ik. De bruine oren die bovenaan mijn hoofd staan, staan strak naar voor gericht, elk geluid hebben ze gehoord. Elke kleine ritsel, elk dier dat zich voort beweegt in het struikgewas, elke windvlaag dat door de bomen waait. Zelfs de krakende sneeuw die word veroorzaakt door de massa van mijn lichaam als jaarlinghengst. Ik versnel mijn rustig stap, totdat hij verandert in een rustige en soepele galop. De galop van een volwassen en volgroeit paard.
De gedachten die door mijn hoofd zweven hebben plots niet meer te maken met wat er om hem gebeurt, of welke geluiden bij wie of bij wat horen. Door mijn hoofd zweeft maar de gedachten over wie nu eindelijk mijn echte vader is. Ik weet maar al te best dat Amor III mijn echte vader is, maar wie moet ik als echte vader beschouwen, wie kan ik echt vader noemen? De vader die ik eindelijk altijd als mijn vader had gezien was Zircon, maar hij is een schim en op dit moment een vijand en een gevaar voor de kudde. Wild schud ik mijn hoofd. Deze gedachten moest ik uit mijn hoofd krijgen. Mijn benen gaan zich als maar sneller bewegen tot ze over gaan in een snelle galop. Misschien was het nu het moment om al deze gedachten van me af te schudden en eindelijk eens goed kennis te gaan maken met mijn echte vader. Toch is het er nu nog te vroeg voor. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik ben Zircon nog steeds niet vergeten.
De oren die alles hadden opgevangen liggen nu naar achter gekanteld om geen wind op te vangen zodat ik nog sneller kan rennen en echt alles kan vergeten. Sneeuw vliegt langs mijn gezicht omhoog. Na dat ik dat hele pad had af gegaloppeerd breng ik mijn jonge lichaam langzaam tot stilstand. Druppeltjes zweet druppelde van vanachter mijn oren langzaam naar beneden. Mijn hele lichaam was klam en sommige plekken zelfs nat van het zweten, mijn neusgaten gaan wijd open en dicht en mijn flanken zwoegen wild op en neer. Vermoeit sta ik daar dan, mijn benen branden van de plotse versnelling door de koude en vermoeiende sneeuw.
Langzaam breng ik mijn lichaam weer in beweging, ik weet dat ik anders morgen kermend op de grond zou liggen en daar dan ook de hele dag zou liggen. Plots kom ik tot het besef dat mijn hoofd inderdaad leeg is, weg met de gedachten over Zircon en Amor, weg met al die gedachten die me altijd al in de weg hebben gezeten. Ze zouden terug komen, maar dat is nu nog niet en daar ben ik op dit moment al blij mee. Als jonge betha kan ik me niet bezig houden met mijn eigen problemen, ik moet me focussen op de problemen van andere en ze dar dan ook mee helpen.
Terwijl ik mezelf rustig verder beweeg, kijk ik genietend om me heel. Verderop hoor ik een andere kudde. Duidelijk niet in het gebied van Blue Moon Horse. De leider hinnikt luid om hulp. Met pijn in zijn hart negeer ik het geluid. De kudde liep verder, waarschijnlijk verder op zoek naar voedsel. Ik moet ook zo sterk zijn, wetend dat de helft van je kudde het niet overleeft en toch verder op zoek gaan naar andere plekken om te schuilen en te overnachten. Mijn hoofd buigt af als een klein rouw gebaar. Veel zal het niet helpen en al zeker niet voor die kudde, maar toch doet het me goed.
Ik begin weer te stappen en weer hoor ik hetzelfde geluid als ik hoorde wanneer ik nog maar net dit pad was ingedraaid. Het is een soort hinnik, maar dan veel stiller en het lijkt wel gemengd te zijn met een manier van briezen en dat terwijl het lijkt of dat paard of dat wezen met zijn hoef of poot over de grond schraapt. Ik heb moeite het geluid te plaatsen en na nog lang na te denken geef ik het op. Al snel weet ik dat dit voor mij een onbekend geluid is, toch kan ik het niet laten mijn hoofd naar het geluid te draaien en eens nieuwsgierig te ruiken. De kans is er altijd dat ik de geur wel herken, maar net wanneer ik mijn neusvleugels open zet blaast er een stevige wind door zijn vacht en manen. Een kleine geur had hij nog kunnen opvangen, maar die was nu ook verdwenen, het wezen zal verder gelopen zijn.
Verder zou ik er me niet druk in maken. Nog steeds was hij nat en pompte zijn flanken zwaar. Het gebied dat zich nog verder voor mijn neus uitstrekt is allemaal wit met kale stekelige bomen aan de zijkant. Net of het inviteert me om verder te gaan, verder te gaan in dat mysterieuze pad. Mijn passen vertragen en stap voor stap beweeg ik me verder dit rare pad op.
De lucht boven mijn hoofd is grijs en zag er gevaarlijk uit. Nog voor ik deze gedachten heb kunnen afhandelen vallen er dikken sneeuwvlokken uit de lucht en rommelt de lucht eens luid. Uit natuurlijk instinct leg ik mijn oren in mijn hals en ontbloot lichtjes mijn tanden. Rechts van me is een bos en links van me een steile helling waarvan ik weet dat de ondergrond daar zand is. Deze helling is bedekt met bomen die je eventuele steun zouden kunnen geven moest je naar benden vallen, schuiven of zelfs tuimelen. Zonder twijfel zet ik mijn voorbenen op de heuvel en spring met krachtige passen naar boven. Wanneer een stem achter me mijn aandacht trekt draai ik mijn hoofd en kijk de merrie die daar beneden staat eens aan. Ik draai mijn lichaam dwars en laat me zo gecontroleerd naar beneden schuiven. Nog voor ik het zelf wist sta ik voor de neus van de onbekende merrie.
Weer rommelt er een geluid door de lucht en de vlokken die naar beneden vallen worden als maar dikker. ”We moeten schuilen, voor dit weer verandert ik een sneeuw en dat gaat het zeker doen.” Verder zeg ik niks. Het enige wat ik verder nog doe is mezelf omdraaien en op zoek gaan naar een schuilplek. Nog voor ik te ver weg was bij het paard draai ik mijn hoofd en doe een teken dat het best is dat zij meegaat.
Nog steeds staan mijn oren gespitst. Ik hoorde weer elk enkel geluid dat er te horen valt. Ik snuif eens diep in en meteen flitsen mijn gedachten terug naar het vorige rare geluid ik hoorde, het laatste. Deze geur leek er verdacht veel op. Voor dit moment negeer ik het en wandel verder zonder er naar te vragen. Toch kijkt hij nog eens naar het figuur. Ik wandel verder, zonder verder nog te twijfelen. De gure en koude wind snijd door mijn vacht en dikke witte sneeuwvlokken blijven op mijn bruine vacht zonder enige gebreken op het enorm litteken na. Het meest van de tijd denk ik er niet aan en denk ik zelfs dat het er niet eens is. Maar wanneer ik dan weer achter me kijk of als er net op het litteken een sneeuwvlokje valt word ik weer herinnert aan het lelijk monster dat loopt van halverwege mijn hals tot iets na mijn schoft. Nooit zal ik vergeten welke schim dit heeft gedaan en door wie dit eindelijk is gekomen.
Ik blik weer voor me uit en mijn ogen zoeken deze omgeving af, verder op zoek naar een schuilplaats. Om de tijd te doden vraag ik maar beleefd naar de merrie haar naam. ”En hoe mag deze dame wel niet noemen?” Ik weet van mezelf dat ik een beleefd paard ben, maar gelukkig ben ik niet zoals mijn moeder. Ze daagde graag hengsten uit en zo ben ik ook ontstaan. Mijn moeder daagde Amor III uit en voor een hengst is het dan moeilijk zich te bedwingen en zo werd ik geboren. Soms voel ik me er rot over, maar ik kan moeilijk de tijd terug draaien, ook al wou ik dat ik dat soms wel eens kon. Dan kon ik voorkomen dat ik dat litteken had, voorkomen dat ik ontvoert werd door schimmen,… Mijn gedachten dwaalde weer af. Voor even knijp ik mijn ogen dicht en denk weer aan het zoeken van een schuilplaats. Het was moeilijk te zien door de dichte wolken en hun donkere kleur, maar de zon was toch langzaam aan het zakken. Het zou niet meer lang duren of de nacht zou er zijn en het is enorm moeilijk een plekje te vinden om te slapen in de donkere, of toch een goed plekje.
Mijn benen beginnen loodzwaar te wegen, want hij was ondertussen toch wel al een tijdje aan het zoeken. Wanneer hij het bijna wou opgeven moest hij terug denken aan de hengst die zijn kudde naar een andere vallei bracht ook al wist hij dat, dat ook een doodlopende straat zou zijn. Deze merrie hoorde misschien niet tot de kudde van Minanter, de kudde waar ik een deel voor het zeggen heb, maar ze was zeker een merrie van Blue Moon Horses en dus was het ook deels mijn taak en verantwoordelijkheid om op haar letten en voor haar te zorgen.
Bijna voor zijn neus is er een schuilplaats. Dorre, kale en oude bomen waren omgevallen door de laatste sneeuwstorm waarbij er ook nog eens onweer was. Door het donker van de nacht zie ik het niet, maar al gauw weet ik dat het er is, wanneer ik er tegenaan loop. Het was hoog genoeg voor paarden en zeker breed genoeg voor vijf naast elkaar.
Op het einde mag je alles veranderen van mij als je dat stukje niet leuk wind. Het spijt me
|
