So when I come to rescue ...

Stoppen met rennen en de realiteit voor ogen komen. Stoppen met rennen en je omdraaien naar degene die je dood wilde ... degene die je moest doden maar het punt van de hele zaak was de moed vinden om het te doen. De moed samen te rapen om degene die je dood wilt de afgrond in te duwen om je eigen leven te redden. De angst in sommige ogen was een onbeschrijfelijk fenomeen ... onschuldigen samen steken in een bos en ze laten vechten tot er één terug levend uit kwam was gewoon gruwelijk. Hoe ver moest het gekomen zijn om dit in te voeren, om je kuddes onder bedwang te houden? Serano had die vraag meermaals door zijn geest laten dwalen maar hij kon nooit op een goed antwoordt komen. De verhalen waren er wel, over een grote opstand tegen de leiders van het gebied met zen tien kuddes. Er was één kudde fel genoeg om opstand te bieden en die werden afgeslacht tot het laatste veulen. Als herinnering van die opstand moesten ieder jaar één merrie en één hengst uit iedere kudde naar voor treden om te vechten tot de dood. Toen hij voor het eerst de verhalen van zijn vader te horen kreeg borrelde een zekere woede op. Hij wou geen onschuldig bloed zien verspilt worden. Maar het was niet zijn keus en op zijn drie werd hij weggerukt van zijn familie en samen met de onervaren Jenna in de bossen gestoken tijdens een kille winter.

Hij opende zijn ogen en keek naar het groene gras onder hem. De beelden van die tijd raasden voor zijn geest en een gevoel die weinigen konden delen nam bezit van zijn lichaam. Het liefst van al was hij gestorven naast haar of had hij zijn leven voor haar gegeven maar zoals iedereen zei: De goden waren je gunstig gezind Serano. Hij overleefde het en keerde vermoeid terug naar huis met een verwerkingsproces van jaren. Hetgene wat hij het meest nodig had was de troost van zijn moeder maar ze was er niet. Libertad had hem zo goed mogelijk opgevangen omdat hij de enige was die dat gevoel kon delen. Serano kon zich niet meer normaal gedragen tegen anderen. Hij knakte als een twijgje bij de minste woordwisselingen hij hoorde of had. Hij wist nog goed wat Libertad hem had gezegd, hoe hij met dat verdriet, die woede moest omgaan.

"Ik zet mijn emoties altijd over in mijn werk ... op die manier kwets ik daar geen andere mee buiten mezelf."

En Serano volgde die raad op en stak al zijn emoties en concentratie in zijn werk als leider. Het hield, hij werd er beter van. Hij verloor niet sneller zijn geduld meer en kon beter, maar verbitterd, omgaan met andere paarden. Toch bezorgde de kudde hem teveel druk en vluchtte hij na een half jaar heersen. Hij vertelde niemand, zelf Libertad, niet waar hij geen hing. Hij wou weg van de plek, weg van het bloedvergiet, weg van de herinneringen ... En zijn instincten om te overleven waren zo groot dat hij hier op BMH ook zijn leiderstatus kon krijgen. De dingen die hij van Jenna had geleerd waren hier van enorm belang. Overleven was regel 1 en de rest kwam veel later. Terwijl het gras tussen zijn tanden door scheurde bracht Serano de ene herinneringen naar de andere op....

VOOR MISCHA!

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

So when I come to rescue ... Scaled.php?server=585&filename=zehlia

De parelwitte lichaam waar de zeeblauwe ogen overduidelijk uit staken draafde zoekend rond. Haar nog geen 5 dagen oude zoontje had zijn benen genomen. Ze had het nou echt niet verwacht dat hij zijn korte beentjes zou gebruiken om afstand van haar te nemen. Grote afstanden. alhuwel als ze aan zichzelf terug dacht kon ze zich goed inzien in zijn situatie . In haar veulen tijhad ze ook haar ondernemden tijden gehad. gize was graa op pad gegaan. de wereld alleen tegemoet gaan. Wat haar band met natuur sterker had gemaakt. Ze kon het best begrijpen. Enkel maakte de jonge moeder zich wat zorgen om hem. Jong en kwetsbaar en niet eens weten waar hij was of hoelang hij al weg was.

Omdat ze in Minanter al flink wat soortgenoten kende die zeker hun ogen openhielden voor haar was ze opweg gegaan naar Ferelden, het gebied dat ze zelf nog niet betreden had in de tijd dat ze zich hier in Blue Moon Horses had gehuisvesigd. Ineens kon ze een gebrul horen , Haar oren schoten naar voren van het geluid wat haar totaal niet bekend in de oren terecht kwam. Algauw kon ze een schim zien van een groot wezen en ineens zag ze met een snelheid het op zich afkomen. Ze schrok zich rot en stond eerst even verstijf, dan beseft ze dat ze niet zo stom moet staan kijken en haar benen moet bewegen. Behendig draaide ze zich om en sprong in galop. achtervolgt door een bruine hongerige beer galopeerde ze de weide op. Een enkele schele hinnik kon ze uitslaan, Nu mocht ze toch wel even de angst in haar hoeven hebben, ze wist niet hoe ze de beer zou moeten afschudden. misschien werd hij zo moe. maar zoals het er nu bij uitzak was deze beer getraint om paarden te achtervolgen ? :')

* Omdat ik met Zehlia toch in een huid zit heb ik voor haar gekozen :') en zo ongeloofwaardig een beer die een paard achtervolgt :')

Jennifer schreef:

Terwijl het ene moment na het andere verstreek, verstreek ook het ene gedacht na het andere. Serano probeerde vaker en vaker om zijn gedachten en herinneringen te vergeten maar zelf de grootste Goden konden herinneringen niet willekeurig vergeten of weggooien. Zodus leefde Serano met het eeuwige gevoel van verdriet en schuld. Zijn zwarte hoofd die werd gesierd door een lange brede bles schoot de lucht in bij het horen van een brul. Hij had eerder al trillingen onder zijn hoeven doorgekregen ... van een dier vier keer groter dan hem, een beer. Maar een beer ging niet brullen voor zijn plezier, niet de brul die zich nu liet horen. Een brul vol frustratie en woede. Serano had veel te veel geleerd van Jenna en Libertad, hij wist hoe te overleven, hij wist hoe andere dieren communiceerde. En hij wist wat deze brul veelal had te zeggen ... een lustige brul naar een prooi. Zijn gevlekte lichaam stelde zich statig op, zijn neus reikte tot ver in de lucht terwijl de geuren van de omgeving zich als een magneet naar hem toe vlogen. Terwijl hij iedere geur analyseerde om wat ze waren schoten zijn oren naar voor. Er was een paard, met tien meter afstand van de beer, op zijn terrein.

Zijn drang om te beschermen en overleven nam de overhand en hij galoppeerde aan. De hinnikt die zich los maakte uit het bos deed hem een korte hinnik terug slaan. Een beer ging enkel zijn prooi achter bij de grootste nood aan voedsel en dan mocht je veel doen, je kon ze niet zomaar van hun spoor weghalen. De gevlekte hengst die zijn gebied door en door kende galoppeerde aan razende snelheid verder. Hij sprong over een lage boomstam en galoppeerde de beer rakelings voorbij richting de merrie die met haar samengekropte angst een weg probeerde te zoeken. Toen hij naast merrie kwam te lopen blikte hij kort naar opzij. 'Bang op vuil te worden?' Was zijn enige koele vraag. Als het kwam op overleven was Serano de hengst die je nodig had. Hij kende iedere tinteling van moeder Natuur, hij wist perfect hoe hij doorheen alle seisoenen, doorheen iedere omstandigheid moest komen. We moeten door water en modder om ons geur kwijt te geraken.' Legde Serano onder het rennen door. Hij draaide wat af zodat ze door de bomen heen en weer racette. Zelf als de beer ging rusten ... zijn jacht ging door tot zijn prooi verslonden was ...

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

mischatjeh schreef:

Haar passen waren groot, haar hardklopping al goed op snelheid en haar ademhaling was snel en warm. Stomme beer, ze wilde eindelijk dat ze van hem af kwam. Zoals ze al eerder dacht had hij een goede conditie ervoor. wanneer haar hinnik werd beantwoord keek ze opgewekt op. en al snel stond er een bonte hengst haar te been. Ze hoorde zijn woorden. Bang om vuil te worden. ze keek hem wat verrast aan. natuurlijk was ze dat niet. al zorgde ze goed voor zichzelf en liet ze zich vuiltjes niet altijd zitten op haar witte vacht. Maar ook zei kon een varken zijn, en dan noch . het ging om leven en dood .... De hengst zag er goed uit, niet goed van mooi, maar alsof hij een was met de natuur . Het mocht raar klinken maar zo kwam het haar over. Ze knikte bij zijn volgende worden enkel en volgde hem op de hiele . Ze zag hoe de bomen links en rechts haar voorbij flitsen. De hengst achtervolgend

Serano strekte zijn passen ruim en snel. De cadans die uit zijn passen voortvloeide was regelmatig en op een goed getraind tempo. Zo was Serano nu eenmaal ... getraind. Na weken door te brengen in de vrieskou in een bos met andere die je dood wilde was dat nu eenmaal één van die preoriteiten in zijn leven. Hij probeerde zichzelf zo goed mogelijk te onderhouden, zo goed mogelijk dat als er een dag was dat er niet langer voorziening tot eten was, of er groot gevaar dreigde dat hij zo verder kunnen voor zolang dat nodig was. Zijn oren lagen naar achter, de beer was niet zo snel als hen maar had ongetwijfeld hun geur te pakken gekregen en die zou hij niet zomaar loslaten of tenzij een andere prooi zijn weg zou krijgen. De leider dacht eraan terug te keren naar de kudde maar dan zou hij de beer tot daar meetrekken en hij wou geen anderen in gevaar brengen dus zouden ze de komende twee a drie dagen hier moeten blijven. Hopelijk kon de onbekende merrie naast hem het daarmee vinden.

Hij kwam terug in draf bij een ondiepe zwaar stromende beek. Hij stak zijn hoofd in de lucht en blikte de omgeving rond. 'We moeten er hier in, de stroming enkele kilometers volgen en uiteindelijk er weer langs de zelfde kant uit zodat we achter hem komen. Dan zit de wind tegen en kan hij ons niet meer ruiken.' Legde Serano hard en verbitterd uit. Zo was hij nu eenmaal, als het op overleven uitkwam moest je hem zeker niet tegenspreken. Hij sprong de oever af en landde in het frisse water. Er kroop een huivering over zijn lichaam heen en hij keek afwachtend naar de merrie, misschien was ze wel onzeker over heel de situatie. 'Vertrouw je me?' Vroeg hij met een verzachting door al het harde in zijn woorden en gelaat. Hij stapte wat verder en keek over zijn schouder. 'Ik ben trouwens Serano, leider van de vierde rang.' Sprak hij neutraal ...

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Haar manen wapperde door de snelheid achter haar aan,evenals haar staart. Haar oren in haar nek en oplettend op de beweging van de hengst. Haar passen zijn vloeiend , Even richte ze haar ogen naar achter, ze zag geen beer meer die hun achtervolgde. Nog verminderde ze haar tempo niet. Als ze bij de beek aan komen volgt ze haar blik even mee met de strooming. Het leek wel een wild waterbaan maar ze vertrouwde op de woorden van de hengst. Ookal kende ze de hengst niet , zoals hij deed leek het erop dat hij dit gebied door en door kende.

Ze luisterde naar zijn woorden en knikte , ze volgde hem het water in, het koele water gaf haar een rilling over haar hele lichaam. Onzeker was ze er niet van. wanneer hij vroeg of ze hem vertrouwde glimlachte ze , "Waarom zou ik je niet vertrouwen." Ze volgde zijn enkele stappen en hoorde weer zijn stem. leider van rang vier , "Serano ..... "Ze herhaalde zijn naam zacht om de naam goed in haar op te nemen." Ik ben Zehlia" zegt ze dan met een lichte glimlach.

*srry voor late antwoord .. ben nog steeds beetje ziek ..

[/quote][/quote]

Waarom ze hem niet zou vertrouwen? Er waren zoveel dingen. Serano vertrouwde niemand met een postuur groter dan hem, breder dan hem en met een naam of gezicht die hij nog nooit eerder gezien of gehoord had. Hier op BMH had hij ondertussen zijn werk al gedaan, hij kende vele gezichten, hoorde vele namen. Degene waarvan hij moest oppassen wist hij in gezicht en naam te herkennen. Ook degene die een mogelijk gevaar voor hem konden vormen wist hij op te speuren en gaande te slaan. 'Omdat ik een vreemde ben.' Antwoordde hij simpel. Een vreemde had je nooit te vertrouwen en daarnaast ... stond vertrouwen ergens achteraan zijn lijstje regels om te overleven. Vertrouwen kan soms zo snel terug gebroken worden en dat was voor niemand goed.

Ze stelde zich voor als Zehlia en Serano knikte kort voor hij neus in de lucht stak en de dingen uit de omgeving in zich op nam. Na zijn opsluiting in het bos, als je het een opsluiting kon noemen was Serano een fasinatie om te zien. Wou je leren overleven dan was hij de enige die je dat kon schenken. 'Niet de beste situatie maar toch aangenaam.' Hij glimlachte wrang en wachtte tot ze ook in het water liep. Langzaam en voorzichtig ging hij tegen de stroom in lopen, weg van de beer hopend dat de frisheid van het water hen zou camoufleren. 'Wat bracht je hier naar de bossen?' Vroeg hij terloops. Niet dat hij echt een gesprek nodig had, daarvoor was hij te druk bezig met zijn omgeving maar eerder voor haar, als deelse geruststelling misschien? ...

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Ze vertouwde deze hengst omdat hij ineens te hulp schoot, en nu hier met haar in de stroomende waterschap stond. Hij had net zo goed zijn kont voor het gevaar kunnen weg draaien en haar aan haar lot over kunnen laten. Misschien had ze dan wel de beer naar zijn kudde mee gelokt, of naar de andere kuddes. Nog kon ze niet geloven dat de naar dit gebied was gewandeld. waarom kende ze zelf geen grenzen, Haar veulen zo nu wel ergens zijn waar hij haar aan het zoeken was. of misschien wel helemaal niet ?

"Iedereen heeft zijn eigen eisen tot je iemand vertrouwd, Ik vertrouw erop als iemand mij helpt om te ontkomen aan een hongerige beer. Je had ook gewoon kunnen wegkijken Serano." Haar stem klonk kalm . Ze zette haar lichaam verder het water in achter de hengst aan, luisterde naar zij stem en zweeg zelf even.. Hoe stom klonk het wel niet als je vertelde dat je je zoon kwijt bent. Een slechte moeder ?? " Mijn gevoelens brachten me hier, de gevoelens dat mijn zoontje hier ergens kan rondhangen. Hij houd van avondtuur en het stiekem onder het oog te verdwijnen ook" ze glimlachte zwakjes.. Ze richte haar ogen even tot het water waar ze een vis zag zwemmen. Haar zoontje leek echt niet op haar zoon. Kwam het omdat Amosis vader schim was ??

Iedereen had inderdaad zou zijn eisen tot het bekomen van vetrouwen. Bij Serano duurde dat enorm lang voor hij iemand echt honderd procent vertrouwde. Hij zou nooit zijn leven in iemands anders hoeven leggen ... nooit. Hij mocht dat paard, zijn moeder of gelijk wie nog zo hard vertrouwen, nee hij zou nooit of tenimmer een stuk van zichzelf aan iemand anders geven. En dat had grotendeels te maken met de opsluiting in het bos, zijn verleden. Voor die tijd was hij een jong onbegonnen en speels veulen ... een nieuwschierige jaarling ... een stoere driejaarse hengst. Maar die ene dag, die ene maand veranderde alles en dat maakte Serano wie hij nu was. Soms ijzig koud vanbinnen maar tog met een warm kloppend hart dat niet viel te bereiken.

Ja, hij had kunnen wegkijken maar dan was hij een slechte leider. 'Staat niet onder mijn jobbeschrijving, wegkijken.' Zei hij als een korte grap. Al dom al hij ook klonk. Eigenlijk was Serano geen ideale hengst om mee te praten, hij was te druk bezig altijd. Overleven was een grote troef in zijn leven, de grootste waarschijnlijk. Toen hij zijn vraag had gesteld en hij een antwoordt kreeg verstijfde zijn lichaam meteen. Hij draaide zich om en keek haar met een harde ondoorgrondelijke blik aan. 'Loopt hij hier in de bossen?' Vroeg hij meteen. 'Je zoontje, is hij hier?' Hij mocht er nog niet aan denken als die beer zijn gedachten ergens anders op had geplaatst ...

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

--------

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Ze zag hoe zijn gezicht vertrok bij haar woorden over haar zoontje. haar zoontje die al zijn volwassenen leeftijd bereikt had. Het was stom dat ze hem nog zoontje kon benamen. Want dat was de trotse jonge hengst echt niet meer. toch bleef hij de jongste van de familie, tot nu toe dan. Ze kijkt hem aan. "Ik denk dat het erger klinkt dan dat het is Serano, hij is een volgroeide jonge hengst." ze glimlachte zwakjes en keek met haar blauwe ogen weg van hem . " Misschien ben een een te bezorgde moeder."klonk haar stem zacht.

Misschien was ze dat ook, het loslaten was moeilijk. Het zien hoe het zo snel groeide alsof het onkruid was. Ook al was Amosis niet uit liefde was hij wel een jonge zoon die ze zich gewenst had, net zoals haar andere nakomelingen . Alleen de tijden van loslaten was haar nooit echt aan bod gekomen. Niet zo snel . Amosis was anders en dat wist ze, misschien kwam het doordat zijn zaaddonor een schim was. Ze wist het niet en wilde het niet weten. Hoe egoïstisch ze dacht, ze wilde het echt niet weten ..

[srry voor de afwezigheid, ene hoe doen we het nu met het seizoen ?]

Serano blikte opzij naar haar een snoof kort. 'Hij zit op gebied waar hij niet beschermt wordt en als die beer hem te pakken krijgt dan zul je misschien op je woorden terugkeren.' Meldde hij op een vrij botte toonloze manier. Hij was hier de leider en ookal had hij een betha leider de jonge hengst hoorde hier niet. Zeker niet in die kou en met een hongerige beer in de omgeving. Serano voelde zich nu verantwoordelijk voor twee paarden en dat was alles buiten met zijn zin. Hij loodste zichzelf door het ijskoude water en sprong er iets verder soepel uit.

'Hoe heet je zoon?' Vroeg hij dan al wat zachter. Hij stak zijn neus in de lucht en snoof de omgeving in. Hij spitste zijn oren in de richting waar de beer het laatste gesingaleerd werd en ging dan in een soepele draf. 'We lopen nu in een boog rondom hem en dan zoeken we je zoon voor de zekerheid. Okey?' Hij keek over zijn schouder. Tegenspraak zou hij niet dulden. Nu het winter was had Serano meer problemen aan zijn hoofd, of waren het slechts illusies? Overleven was voor de meeste paarden nu preoriteit. Serano zag ze graag allemaal weer vrolijk de lente inwandelen ...
° Meegaan met het seisoen zeker. =)

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

ze luisterde naar zijn woorden, hij had gelijk, hij werd niet beschermt in dit gebied als hij er ook daadwerkelijk hier was. Nog wist ze wel dat haar zoon een afwijking had. Amosis was niet een zoon maar een zoon die ze had met een schim .. en ze had ook gehoord dat schimmenveulens een gave hadden. Naja ze hadden toch wat anders van de "Normalere paarden" Enkel wist ze niet of zijn krachten ook zouden werken op andere dieren zoals beren ....

hoe heet je zoon was de zin die haar even terugtrok van haar gedachtes. "Amosis " kon ze over haar lippen krijgen. dan bleef ze weer stil en luisterde naar de omgeving. De hengst vertelde wat maar ze luisterde niet aandachtig naar zijn stem. enkel het wordt "okey" kwam binnen. ze knikte als antwoord en volgde hem in een soepele draf...

[srry echt inspriloos .. ]

**Profile** Number of posts : 2338 Status : Absent

Jenn we zijn echt gaar bezig met deze topic of niet :')
waar willen we heen hiermee ? _o-

**Profile**