When my red bows makes everyone confused.

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

'Laat hem sterven, laat het godverdomme sterven!' riep Iliho in een veilig uithoekje te stampen in anderfels. Over wie had hij het? Juist, zijn vader die zijn leven had afgenomen door zijn grootvader te vermoorden, hem te schoppen en te bijten en uiteindelijk leider van de kudde werd. 'Het is gewoon niet eerlijk..' zuchtte hij met tranen in zijn bruine ogen. Merries hadden hem altijd al als slaafje behandeld en de rest van de kudde? Die kon niks doen.

Waar de meeste paarden hem steeds aan herkenden waren de twee rode strikken, niemand wist waarvoor ze stonden, alleen Iliho wist wat er ónder zat. Twee diepe beten van zijn vader waarvan de tandafdrukken nog zichtbaar waren. Niemand zou het ooit teweten komen, alleen in hoge nood of hij moest iemand érg veel vertrouwen..

Verderop zag hij een merkwaardig paard verschijnen, zoals zijn neus rook een merrie. Maar vertrouwen op je neus of ogen was nooit goed. Zijn grootvader had altijd gezegd 'Jongen, vertrouw altijd op je gevoel en hart. Dan komt alles weer goed.' Hij zuchtte en zijn blik gleed weer naar het andere paard.

~ & Morrow ~

*Let niet op de titel c:

**Profile** Number of posts : 829

^{Op de één of andere manier had ze altijd al gehouden van het rotsachtige ruwe terrein die berggebieden haar boden. Misschien omdat het uitzicht vanaf de hoge, eenzame bergpaden haar vaak wist te kalmeren, of misschien simpelweg omdat het karakter ervan op dezelfde lijn als de hare lag. Net als dat het niet makkelijk was om te houden van gladde relingen en diepe ravijnen, was het niet makkelijk om te houden van Morrow. Net als het hart van de bergen leek haar ziel versteent, onbreekbaar, maar ondoorgrondelijk en hard.

Vóór haar strekten lange velden zich uit terwijl er rechts van haar een bos oprees. De verhoging waar ze op stond moest de voet van de berg achter haar voorstellen en was niet bijsterhoog, concludeerde ze wanneer ze het met een geoefend oog schatte. Net wanneer ze bedacht dat het ruwweg één schofthoogte hoog moest zijn, verscheen er een soortgenoot in haar blikveld.
Ze wilde verder lopen omdat ze zoals gewoonlijk niet in een sociale, vriendelijke bui verkeerde, maar iéts in haar zei dat het bruine dier een zware, innerlijke mentale strijd met zichzelf voerde (en het wellicht hilarisch zou zijn om te aanschouwen.) Dus zette ze haar zwaarste het-leven-is-niet-altijd-leuk-chagerijnige kop op, sprong van de verhoging af en wandelde knorrig richting het trieste wezen. ‘Heb je ze allemaal nog op een rijtje, vriend?’ Uit haar neus ontsnapte lichte dampwolkjes terwijl ze haar ogen over hem heen liet glijden. Vervolgens vervolgde ze, alsof ze werkelijk geïnteresseerd was in zijn levensverhaal: ‘Is er iets aan de hand?’}

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Toen de merrie in zijn blikveld verscheen hief hij zijn hoofd op. Naar zijn mening was het een pluizenballetje. Een zachte pluisbal waar je hoofd zo in kon verdrinken. 'Heb je ze allemaal nog op een rijtje, vriend?' Iliho lachte waterig en hield zich in om haar niet meteen lieve pluisebal te noemen. 'I don't think so, mylady.' zei hij met een poging om vrolijker te zijn dan dat hij in werkelijkheid was..

Hij was hiernaartoe gereisd om weg te zijn van zijn vader, van alle vernedering. Van alle pijn en schande die hij zijn moeder aandeed.. Iliho keek met zijn goudbruine ogen de merrie aan. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd. 'Alleen moeite met mezelf momenteel, met m'n verleden..' zei hij zacht. Iliho, 'nd you?' begon hij toch maar een gesprekje. Hij hield er niet van om de heletijd te staren en niks te zeggen, hij was spraakzaam op sommige momenten, maar kon ook stil zijn als de nacht als het nodig was..

* Pluisballetjeee :3

**Profile** Number of posts : 829

^{Toen ze niet direct antwoord kreeg, trok ze haar wenkbrauwen vragend omhoog. In een aantal stappen had ze de afstand tussen hen in verkleind. Ze trok haar kop ietwat schuin, keek hem scherp aan vanuit onderzoekende ogen. Onderzocht zijn wrange, opgedwongen glimlach eens nauwkeurig. Tenslotte schudde ze haar kop alsof ze de hengst eens stevig de les ging lezen. ‘Nou nou nou nou nou...’ Één van haar donkere oren gleed naar voren. ‘Dat, mijn beste jongen, was een strikvraag waar je ten alle tijden met 'ja' - of een vergelijkbaar antwoord met dezelfde conclusie - moet antwoorden.’ Hopend de hengst in ieder geval een héél pietepeuterig beetje op te fleuren, probeerde ze het een ietwat 'grappige' ondertoon te geven. Echter faalde ze nogal hard in grappig en klonk het doods en ongeïnteresseerd als altijd. Uwh... Ze kon eerlijk tegen haarzelf toegeven dat ze een grúwelijke hekel had aan momenten als deze, om de tranen van volwassen hengsten zien rollen en vervolgens die lelijk opgezette ogen te moeten aanschouwen. Afschúwelijk... maar hoe erg ze er ook de pest aan had, ze kon het op een vreemde manier niet over haar hart verkrijgen om ze alleen in een hoekje te laten huilen, of er blind voorbij te lopen alsof er niets aan de hand was. Misschien wel omdat diep daar ergens beneden ze altijd bang was dat ze daarna iets geks gingen doen. Iets zoals zelfmoord plegen. Die onrustige kriebels in haar buik voelden vreselijk.
'Alleen moeite met mezelf momenteel, met m'n verleden..'}

^{Ietwat ongemakkelijk wende ze haar blik af, probeerde inspiratie uit de rotswand achter hem te halen voor wat ze hier op kon zeggen. Wat moest ze doen? Wat verwachtte hij van háár? ‘Eh... ehm.. Ja... Ohm...’ De angst in haar maag knaagde. Het voelde alsof ze hier iets aan moest doen of anders zou het niet goed met hem aflopen. Haar ziel en hersens in tweestrijd kneep ze even haar ogen dicht, draaide toen met een onverbiddelijkere blik haar kop weer naar de hengst. ‘Luister, Iliho’, waarom voelde ze zich nu net een freaking moéder? - ‘Soms helpt het om het er gewoon allemaal in één keer uit te gooien in plaats van het zo... op te kroppen.’ Ergens kon ze niet geloven dat ze dit zei: ‘Hier, laten we er even rustig bij liggen en - je kent mij niet, dus het is volkomen... veilig - er over praten.’ Zonder pardon zakte de merrie door haar benen, maakte het zich maar gemakkelijk voor het geval dat het een lang verhaal zou worden. Omhoog kijkend wachtte ze totdat de hengst ook was gaan zitten. ‘Oké! Vertel me maar gewoon álles wat je hebt meegemaakt. Ik heb alle tijd van de wereld.’ O goddie, Morrow de psychopaat.}

**Profile** Number of posts : 3918 Status : Active

Witte sneeuwvlokken dwarrelden neer op zijn chocolade vacht die een soort slagroom vormde. Iliho keek op naar de plui.. ehm merrie die dichter kwam en hem even goed onderzocht en daarna het hoofd schudde. ‘Nou nou nou nou nou.’ Begon ze, net alsof ze hem iets belangrijk en les-lezend zou zeggen. ‘Dat, mijn beste jongen, was een strikvraag waar je ten alle tijden met ‘ja’ – of en vergelijkbaar antwoord met dezelfde conclusie – moet antwoorden.’ Iliho glimlachte om de poging van haar om hem op te fleuren, hij luisterde niet naar de klank waarop ze het zei, maar keek naar de expressie van haar ogen en mond. Paarden konden nu eenmaal iets botter zeggen dat ze werkelijk bedoelden.

Stilaan werd hij iets ongemakkelijk met een merrie in de buurt en kon lezen dat zij ook ongemakkelijk werd en naar de rots achter hem keek, zoekend naar iets wat ze kon zeggen. Iliho daarintegen keek haar nogsteeds aan. Lichaamsstaal was je beste en enigste vriend waar je het meest op kon vertrouwen. In haar ogen kwam een lichte toon van angst naarvoor, angst voor de schimmen? Ah kom, die zitten in hun stinkbosje. ‘Eh… ehm.. Ja… Ohm…’ begon Morrow. Een iets bredere glimlach verscheen op zijn lippen, wachtend wat de merrie nog te zeggen had.

Ondertussen waren de vlokken sneeuw dikker en zachter geworden en een rilling gleed over Iliho’s rug. Kou? Nee, hij was gewaagd aan de winter, maar toch had hij nog iets liever de warmere seizoenen om in te lopen. ‘Luister Iliho’ De stem deed hem opkijken van zijn gedachtes aan het weer. ‘Soms helpt het om het er gewoon allemaal in één keer uit te gooien in plaats van het zo.. op te kroppen.’ Iliho knikte, ze had gelijk, dat klopte wel. Maar tegenwoordig waren er maar weinigen waartegen hij het zou dúrven zeggen..

‘Hier, laten we er even rustig bij liggen en – je kent mij niet, dus het is volkomen… veilig – er over praten.’ En toen ging ze neerliggen, wachtend tot hij er ook ging bijliggen en over zijn verleden te praten. Even moest hij erover nadenken maar de beslissing tussen opkropping en er over praten was snel gemaakt en uiteindelijk ploft ook hij neer op de grond. ‘Oké! Vertel me maar gewoon àlles wat je hebt meegemaakt. Ik heb alle tijd van de wereld.’ Zei Morrow. Iets in hem zei dat ze haar echt kon vertrouwen. Hij sloot zijn ogen en makte zich klaar om aan zijn verhaal te beginnen.

’Het begon al van toen ik geboren werd in de kudde waar mijn grootvader de leider van was.. Mijn vader.. was satan op aarde, erger dan iemand zich kon voorstellen. Ik werd elke dag gebeten en geschopt omdat ik zelfs maar ademde..’ even probeerde hi adem te halen, nogsteeds met gesloten ogen.. Mijn moeder onderving hetzelfde.. en even daarna zag ik het verschrikkelijkste wat er ooit kon gebeuren voor m’n ogen. M’n vader vermoorde de hengst waar ik zoveel om gaf – m’n grootvader… Ik luisterde vroeger altijd naar zijn verhalen over hoe hij was in de tijd toen hij zo oud als ik was, hoe zijn eerste liefde voelde.. zijn eerste veulen.. Hij vertelde werkelijk alles aan me.’ Iliho deed zijn ogen open en keek naar boven. ’Ik voel dat hij over me waakt, me beschermt tegen al het kwaad wat in het leven zit, tegen de barre kou van de winter..’ Hij zuchtte. Dit was zijn verhaal en het voelde inderdaad goed om het even tegen iemand te kunnen vertellen. Ergens was hij nu wel nieuwsgierig wat de reactie van Morrow zou zijn op zijn verhaal en op zijn leven..

Op zijn rug was een witte laag sneeuw blijven liggen en tevergeefs probeerde ik die weg te blazen, te likken en te schoppen. ’Zucht.. ik haat sneeuw.’ zei hij met een waterig lachje om zijn lippen. Zijn stem begon een zachte ondertoon te krijgen, een toon dat hij maar zeldzaam op zijn stembanden kreeg. Hij besloot er geen aandacht aan te geven. Het was meestal wel zo dat zijn stem soms de hoogste in vloog, dan weer de laagte, dan charmant, dan kil. Hij was immers maar vier jaren op deze achterlijke wereld. Iliho keek Morrow weer aan, zijn ogen dankbaar opgesteld en een glimlach rond zijn lippen. ’Dankje, echt bedankt..’ zei hij zacht. Hij was dankbaar omdat ze zo geluisterd had, dankbaar dat ze hem niet alleen liet in zijn verdriet..

**Profile**

» People will hate you, rate you, shake you, and break you. But how strong you stand is what makes you.

When my red bows makes everyone confused.

When my red bows makes everyone confused.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen