Haar altijd keurende blik gleed afkeurend over het landschap, puntige rotsen staken uit het water omhoog, sommige stomp andere echt puntig als het uiteinde van een pijl of speer. Ze tuitte haar lippen eventjes en brieste afkeurend, waarom was ze hier ook al weer heen gegaan? Alsof de woeste zee haar aandacht trok. Want woest, dat was die wel. Hij bulderde heen en weer, meters hoge golven sloegen tegen de kliffen op en de rotsen die uit het water staken. De stompe rotsen schitterde fel door het water dat op het puntje balanceerde. Minachtend snoof ze toen ze nadacht over de blauwe maan, een kleine grinnik verliet haar mond toen ze erover nadacht. Ze was niet echt bang voor die schimmen. Ze geloofde niet eens in ze, ze dacht dat het gewoon een stomme legende was, een legende om de nieuwe paarden bang te maken. Een legende om iedereen angst in te slaan, bedacht door een paar stomme paarden die het grappig leken om andere paarden bang te maken. Ja, dat was wat zij geloofde en als ze die paarden ooit tegen zou komen, dan waren ze nog lang niet jarig.

Eventjes bromde ze wat toen een onbekende geur haar neusgaten binnen drong, ze mepte met haar staart en met de nodige tegenzin ging ze maar richting de geur. Haar ogen flitste over de rotsen en het zand, misschien zag ze het paard al wel? Dat zou het opsporen een stuk makkelijker maken. Ze vloekte zachtjes toen ze het paard op een gladde rots zag staan. Ze draafde aan in een sukkelig drafje, haar staart wapperde wild achter haar aan in de gure wind van de winter. Uiteindelijk naderde ze de rots, de zelfde geur was hier inderdaad sterker geworden. Met een hoop gedoe en geklummel klauterde ze de gladde rots op. Toen stond ze plots voor de hengst nog een beetje wankel zocht ze haar evenwicht. Maar toen ze dat had en ze weer stevig stond liet ze haar blik keurend over de hengst gaan. Ze tuitte haar lippen eventjes en keek de hengst strak in zijn ogen aan. ,,En waarom zocht ik jou op, op deze onbereikbare plek?’’ Bromde ze richting de hengst.