NEAVE

Zijn hoeven daverden over het oppervlakte van de scherpe stenen onder hem, en hij brieste luid. Lichte wolkjes kwamen voor hem tevoorschijn, en hij glimlachte zwakjes. Snel keerde hij om, en begon na de draf in galop de andere kant van de bergen te verkennen. Hij was al een tijdje zowat aan het rondlopen, zonder echte richting, om zijn gedachten kwijt te geraken. Neave was al een tijdje het gebied aan het verkennen, maar had nog niet echt buiten de veilige plekken van de overschaduwde weiden onder de bergen durven komen. Zijn lange zoektocht had hem hier gebracht, en hoewel hij nu al een tijdje zich hier bevond, wist het gebied nog steeds verwondering op te roepen bij hem. Hij grijnste even, terwijl hij hoger klom, steeds hoger, tot hij een goed uitzicht had over het gebied dat zich nu onder hem uitstrekte. Neave ging rustig staan, en sloot zijn ogen. Zo stil genoot hij van de wind door zijn manen, en zijn staart die mee ging met de zachte bewegingen die hij maakte. De frisse lucht van bossen kwam hem tegenmoet, en alles bij mekaar was het perfect. De zon scheen dan misschien niet direct op alles, maar de wolken waren slechts lichte dekens over de verder blauwe hemel, die zich eindeloos uitstrekte. Neave steigerde, en hinnikte toen luid. Niet naar iemand in het speciaal, het was meer een hinnik die zijn verdriet inhield, verlangen naar thuis, waar zijn zus misschien nog steeds was. Of was ze opzoek gegaan naar hem? Hij wist het niet, en die onwetenheid maakte hem langzaam maar zeker gek. Hij schudde zijn hoofd, en staarde naar de grond, denkend aan lang vervlogen tijden, die steeds meer vervaagden, en waar hij zich zo wanhopig aan vastklampte.

- Maakt niet echt uit wie =D