|
|
| hello mother nature [katarzyna] | |
| Auteur | Bericht |
---|
Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: hello mother nature [katarzyna] ma 6 aug 2012 - 17:22 | |
|
Freyr • Maanogen, rank 1 Lente, het mooiste seizoen van het jaar als het aan hem ligt. Vlinders die rusten op je rug, vogels die een prachtig lied zingen en zo kunnen zijn gedachten eindeloos doorgaan. In zijn gedachte kan alles. Hij heeft een enorm fantasie gehalte en met zijn dromerige hersenspinsels is ook niets mis. Het liefst staat hij onder een grote, mooie boom te schuilen voor de brandende zon met als achtergrondkoor vogels. En tijdens dat schouwspel staat hij het liefst te dromen. Ze gaan over Myou, die hij enorm mist maar hij enorm goede herinneringen aan heeft. De laatste keer dat hij haar trof, deelden ze gedachtes via een bijzonder schouwspel. Het was hemels, bovennatuurlijk. Ook gaan ze over Freya, eigenlijk gaat er geen dag voorbij dat zei niet boven komt drijven. Echter zijn de herinneringen aan haar niet zo fraai als die van die van Myou. Hij jaagt alle gedachtes van Freya weg, ongeacht hoe veel spijt hij erna van krijgt. En dan hebben we nog de kleine Floyd, zijn kleine meisje en mocht daar ooit iets mee gebeuren, zou hij het zichzelf nooit vergeven, nooit.
Grote imposante, harige hoeven struikelde over een minuscuul takje en hij bedacht zich weer dat als hij onderweg is, op moest letten. Zijn donkere, eigenlijk te grote ogen in verhouding met zijn hoofd bekijken alle bloemen, bomen en gewassen die in dit gebied sieren. Bijna ongehoord snuift hij zo hard mogelijk als hij kan de geur op die de bloemen afgeven. Bijen zijn al druk bezig om het nectar uit de bloemen te halen en dat vind hij zo een vermakelijk schouwspel. Genietend loopt hij door, nog steeds kijkend in het rond. Nergens zijn andere paarden te bespeuren maar daar hoopt hij nu ook niet op, nog niet. Hij is geen einzelgänger maar alleen zijn vind hij heerlijk. De meeste paarden begrijpen hem toch niet aangezien hij geen woord spreekt en vaak heeft hij in die teleurstelling geen zin. Mocht hij in een goede bui zijn probeert hij ieder paard aan te spreken, maar dat zijn zeldzame momenten.
Lichtelijk geïrriteerd is hij nog steeds op zijn weg, waar naar toe weet hij niet. Enkel groen gras en water waren zijn eisen dus wanneer deze op zijn pad kwamen piekt hij er niet over om nog verder te reizen. Echter heeft hij deze mooie natuurlijke verschijnselen nog niet gezien, althans niet beide in één gebied. En paarden waren ook nergens te bekennen. Grommend loopt hij door, hij zet een wat grotere tred in om daarna zijn krachtige achterhand eronder te zetten en in galop aan te springen. Zijn krachtige, grote lichaam maakte een sprong van het beetje frustratie dat in hem was gekropen de afgelopen jaren.
Het gebied werd mooier en steeds meer vorm van leven was te zien, enkele paarden waren al bespot maar zijn drang om te stoppen was nog niet naar voor gekomen tot dat zijn zicht viel op een klein riviertje. Abrupt stopt hij zijn imposante lichaam om met zijn hoeven in het water te landen, wat eigenlijk niet zijn bedoeling is. Verschrikt springt hij achteruit en kreunt zachtjes. Het is maar water, spookt door zijn gedachte. Rustig zet hij zijn lippen in het koude vloeistof wat langzaam zijn slokdarm in stroomt.
Freya, Floyd, Myou |
[/quote] |
| | | Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 0:45 | |
| De afgelopen winter had Katar zichzelf wat van het toneel laten verdwijnen. Sneeuw, koude en nat waren niet aan haar besteed. Ze was klein en had een dunne vacht, had amper geslapen door de kou en was alleen maar chagrijnig geworden. Niet echt de perfecte omstandigheden om je in de massa te begeven dus. Maar nu de lente begon, nu alles en iedereen weer begon open te bloeien, kon ook Katar zichzelf weer volledig laten gaan. Maar niet enkel zijzelf voelde zich beter. Katars geliefde bos bloeide ook weer. Het had gezucht en gekreund en geleden deze strenge winter en nu werd zijn lijden beloond met een lange tijd van leven en groen. Dat was het tweede wat Katar weer liet openbloeien: ze bloeide samen met de natuur.
Uren had ze nu gewandeld enkel en alleen om alles rondom zich weer te zien. Om alles weer in zich op te nemen en zich klaar te maken om uiteindelijk weer met de kudde te gaan praten. Uren lang wandelen die haar dorst hadden bezorgd. Katar likte even over haar onderlip maar dat hielp niet bijster veel, de droogte bleef en haar lippen gingen nu alleen maar aan elkaar kleven. Ze liep dan ook over van vreugde toen ze in de verte een zacht stromend beekje hoorde en meteen had ze haar pas versneld. Na enkele minuten kon ze haar voorbenen in het water zetten en gulzig slokte ze het water naar binnen. Normaal zou ze één en al oor zijn voor haar omgeving, maar door haar hevige dorst had ze de hengst enkele meters verder niet opgemerkt. Ze verschoot zich dan ook hevig en haar hart sloeg een tel over wanneer hij in Katars ooghoek bewoog. Meteen schiet haar smalle, witte hoofdje met vage tijgerstrepen de lucht in. Grote ogen, scherpe oren. Maar dat verdween bijna meteen toen ze zag dat de hengst niets slecht voor ogen had. Het viel ook een beetje op: de hengst had twijfelende bewegingen, een beetje schrikachtig. Als tegenreactie ontspande de witte merrie bijna meteen en ze glimlachte even zoetjes. |
| | | Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 10:39 | |
|
Freyr • Maanogen, rank 1 Een rode kleur sierde zijn wangen en beschaamd keek hij naar beneden. Zojuist had hij de kleine, witte merrie laten schrikken wat alles behalve zijn intentie was. Enkele stappen zette hij wat onhandig achteruit terwijl zijn hazelnootkleurige ogen op de merrie bleven hangen. Kort bekeek hij haar, ze was kleiner dan hem maar het sierde haar wel. En de witte vachtkleur stond haar adembenemend, eigenlijk had hij niet vaak witte paarden gezien. De meeste hadden de saaie zwarte kleur, zoals hem. Vage tijgerstrepen nam hij in zich op, hij slikte. Dat had hij helemaal nog nooit gezien. Verontschuldigend omdat hij zo lang naar de merrie had staan kijken bewoog hij zijn hoofd omlaag. Zijn ogen sloegen zich voor zich uit, en kort deed hij een aantal seconde niets. Nogmaals nam hij een aantal stappen achteruit, zodat hij met zijn neus bij ongeveer het midden van het lichaam van de merrie kwam. Onrustig slikte hij, en schraapte zijn keel. “Maanogen.” Zei hij nerveus, maar vooral hakkelend en bijzonder slecht uitsprekend maar wel op de manier die Myou hem geleerd had. Wat hij ontzettend waardeerde. Ergens leek deze merrie een minuscuul beetje op zijn lieve vriendin. De rust die ze naderhand uitstraalde en de zoete glimlach op haar lippen. Onzeker verscheen een klein glimlachje, die al snel groter werd bij de gedachte hoe onhandig hij nu weer aan het doen was. Wat moest ze wel niet denken? Dat hij een of andere stomme idioot was? Maanogen zuchtte. Dat was zo lastig aan niet kunnen praten, hij wilde zoveel vertellen maar het was hem niet gegund.
Genietend keek hij naar de natuur die hier bloedmooi was. Het kleine riviertje dat met de stroming worstelde, het groene gras dat aangeraakt wilde worden door je lippen. En dan nog de bomen, die weer bladeren kregen. Maanogen vond het allemaal zo prachtig, dat hij bijna in zijn gedachten kon verzinken voor een paar uur. Echter legde hij vandaag zijn gedachte weer bij de merrie. Glimlachend keek hij haar aan, en liet zijn ogen nogmaals over Moeder Natuur gaan, om dan weer bij haar terug te komen. Rustig zette hij enkele passen naar haar toe, niet veel, want hij wilde alles behalve dat zei geïntimideerd werd door hem. Maanogen stond gewoon graag dicht bij iemand, had graag lichaamscontact. Het had hem altijd een voldaan gevoel gegeven, alsof hij kon praten met zijn lichaam.
Freya, Floyd, Myou |
|
| | | Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 14:02 | |
| De rode kleur op zijn wangen, de onhandige stappen, de beschaamde blik en zijn onrustige, nerveuze stem... Katar kon niet anders dan breed glimlachen en haar kleine hoofdje te schudden. Het zag er allemaal zo onschuldig uit en ze voelde zich meteen thuis. Maanogen, herhaalde ze zachtjes, haar stem niet meer dan een fluistering in de wind. Mijn naam is Katarzyna. Haar naam was reeds een tongtwister geweest voor vele paarden en ze had hen telkens moeten zeggen dat 'Katar' ook voldoende was geweest. Natuurlijk wist het kleine ding niet dat de hengst naast haar niet kon praten, al werd dat vermoeden wel wat aangewakkerd aangezien hij niet veel zei. Maar Maanogen kon evengoed iemand zijn die niet graag sprak, iemand die zich graag op de achtergrond hield. Toch spraken zijn ogen andere dingen: alsof ze hunkerden om verhalen op te hangen aan de hoogste bomen.
Een korte stilte viel maar daar had Katar nooit problemen mee gehad. Onaangename stiltes waren nooit aan haar besteed: de eeuwige rust die ze uitstraalde zorgde er vaak voor dat ook anderen zich op hun gemak voelden en de stiltes werden uiteindelijk opgevuld door de sfeer. Niet enkel dat, aangezien ze bij een riviertje stonden kreeg het kabbelende water nu ook de kans om zich te laten horen en genietend sloot Katar haar ogen. Wanneer Maanogen weer een aantal passen haar richting uitkomt opent ze die weer en drukt ze spontaan haar neus tussen zijn manenbos. Ze had in lange tijd niet meer gesproken met iemand, maar daar had ze nu nog steeds niet echt behoefte aan. |
| | | Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 21:42 | |
| “Maanogen.” Aandachtig luisterde hij naar hoe ze zijn naam herhaalde met haar fluisterende, maar o zo mooie stem. Tevreden liet hij zijn blik op haar vallen en liet zijn gitzwarte oren op zei hangen. Alsof hij het fijner vond om helemaal niets te horen omdat hij bij deze stiltes zich niet ongemakkelijk voelde. Maanogen spitste zijn oren weer om de woorden van de merrie op te vangen. “Mijn naam is Katarzyna.” Sprak de merrie. Haar mooie stem drong door tot zijn oorschelpen en koppelde haar uiterlijk aan haar naam. Bedenkend keek hij even om zich heen, hij vroeg zich af of hij haar naam zou herhalen wegens de moeilijkheidsgraad. “Katarzyna” Sprak hij hakkelend en stotterend. Precies op de manier zoals Katarzyna het had gezegd. Beschaamd keek hij recht in haar ogen, niet wetend wat hij moest doen. Ondertussen kwam de oude bekende blos weer opzetten. Geïrriteerd schudde hij zijn robuuste hoofd, alsof de blos er daar mee afging.
Al de hele tijd staarde zijn rusteloze ogen naar de kleine merrie. Hij kon het niet helpen, alles wat ze deed vond hij werkelijk waar prachtig. Hoe ze genoot van de rivier die haar ding deed, en hoe ze van genot haar ogen sloot. Althans dat nam hij aan. Bij haar gedrag voelde hij zich thuis, rustig maar vooral liefhebbend naar alles. Net zoals Myou. Hij wilde ze niet vergelijken maar het ging perongelijk. Myou was de eerste in zijn leven geweest die de rust weer terug bracht, nadat hij door een mentale hel ging. Zacht rolde een zucht over zijn zwarte lippen. En even sloot hij net zoals Katarzyna zijn ogen.
De neus in zijn manen kwam onverwacht, waardoor zijn hart een aantal seconden sneller klopte. Maanogen genoot van dit soort aandacht, wat resulteerde dat hij zijn ogen even dicht kneep om het moment langer vast te houden. Traag opende hij ze weer, om de witte merrie in haar ogen aan te kijken. Een charmante glimlach verscheen op zijn lippen, en kort daarna sloot hij zijn ogen weer. Zachtjes en vooral heel voorzichtig drukte hij zijn grote neus, vergleken met Katarzyna, tegen de hare aan. Ontspannend hield hij dit een aantal seconden aan. Waarna zijn neus over haar kaaklijn, naar haar wang, over haar hals, naar haar schoft ging. Om daar liefkozend aan te knabbelen. Hij stond versteld van zijn eigen daad. Normaliter waren zulke aanrakingen niet voor hem bestemd, en zou hij ze ook niet zo snel weggeven, aan een vreemde. Want feitelijk was ze dat wel, ook al voelde hij zich op zijn gemak bij haar. Blozend haalde hij zijn neus van haar schoft en schonk haar een verlegen glimlach. Zijn hazelnootkleurige ogen bleven steken op de horizon, waar de zon over een paar uur onder zou gaan. |
|
| | | Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 22:35 | |
| Maanogen herhaalde haar naam opnieuw hakkelend en stotterend en het belletje dat vanachter was beginnen rinkelen in Katars hoofd werd nu harder. Je kan niet praten, hé. Het was niet grof bedoeld en ze vroeg het enkel uit interesse. Medelijden had ze amper, met wie dan ook. Mede om het feit dat medelijden voortkwam uit iets wat leed veroorzaakte en leed was voor Katar een onbekend begrip. Ze had nog nooit afgezien, lichamelijk of mentaal. Zelfs toen ze Wulfgar ter wereld bracht had ze amper pijn gevoeld. Dat was het mooie aan de natuur: wanneer je te veel pijn voelde, voelde je het niet meer. Er ging dan een schakeling om in je lichaam en alles wat je dan nog wou was overleven, ongeacht de dingen rondom je. Dat was de enige (niet zo pijnlijke) pijn die ze ooit had meegemaakt, en die werd ook nog eens meteen verzacht door het lieve snuitje van haar hengstenveulen. Pijn was nog nooit zo mooi geweest.
Zijn aanrakingen waren nieuw. Kenye had haar nooit zo aangeraakt. Hij had het te druk, keek amper naar haar om en verdween uiteindelijk. Dit was vernieuwend, vreemd, abstract en alle andere woorden die daar wat mee te maken hadden. Niet dat ze zijn aanrakingen afkeurde: in tegendeel. Ze vond het zelfs erg prettig en ergens vroeg ze zich af waarom ze dit nooit eerder had toegelaten. Voorheen was er een hengst geweest die haar af en toe eens aanraakte, maar dat had ze steeds weer stug genegeerd of afgewezen. Hij had het uiteindelijk ook begrepen en hun wegen waren weer gesplitst.
Terug naar de realiteit: Katar kon Maanogen niets vragen. Hij zou niet kunnen antwoorden. Hield hij van verhalen horen? Waar hield hij anders van? Katar keek even om, vestigde haar blik in die van hem en slikte even nerveus. Ze had nog nooit eerder in zo een zwijgzame situatie gestaan. Toch niet bij de eerste ontmoeting. Het zal wel niet zo makkelijk zijn, mh? |
| | | Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 23:13 | |
| Maanogen zette enkele stappen terug om de persoonlijke ruimte van beide te vergroten. Zodat hij weer elke prachtige lichaamsbeweging van haar te observeren, maar ook omdat hij niet wist of Katarzyna wel in staat was om lichamelijke contacten fijn te vinden. Dromerig luisterde hij naar haar stem, die de keiharde realiteit sprak. Een ogenblik wenste hij dat er opeens woorden uit zijn mond zouden komen rollen, maar tevergeefs. Nee, hij kon niet praten maar dat had hij niet lang geleden geaccepteerd. Voor de bevestiging schudde hij zijn robuuste, zwarte hoofd. Hoe zou het zijn geweest als hij wel kon praten? Dan zou hij honderduit tegen alles praten, bloemen, vogels, konijnen. Zingen tot zijn stembanden pijn deden en mee tjilpen met de vogels. Oh, wat zou het een wereld van verschil zijn. Maar eigenlijk wilde hij dat helemaal niet. Zijn zwakte was zijn sterkste kracht, als de beste kon hij imiteren, en kort geleden had hij geprobeerd vogels uit de lucht te roepen, en konijnen uit hun hol te fluisteren. Op Myou’s advies, en het waren ook Myou haar woorden. Hij kon luisteren als geen anders en hij wist de tonen om te zetten zodat ze voor hem werken. Ieder wezen is uniek, maar hij wist het stukje van dat wezen te stelen en te weerspiegelen. Het was geen tekortkoming, het was een gave. Dat waren Myou’s wijze woorden.
Hij besloot zijn techniek van een aantal dagen geleden te gebruiken om een vogel uit de lucht te fluiten. Misschien kon hij daarmee duidelijk maken dat hij er helemaal niet mee zat. “Het zal wel niet zo makkelijk wezen?” Klonk Katar haar stem. Dit was het perfecte moment om het tegendeel te bewijzen. Zonder aarzeling stak hij zijn hoofd in de wind en begon een lied van een nachtegaal te fluiten, precies op de wijze zoals de vogel het ook zou doen. Enkele minuten later kwam er een prachtig wezen, aangevlogen en nam plaats op zijn rug. Wat zenuwachtig glimlachte hij naar Katar, benieuwd wat zei ervan zou vinden. Maar het was nog niet klaar. Myou herinnerde hem eraan dat hij als een van de beste kon imiteren, dus besloot hij een citaat van Myou aan haar te vertellen. “Maanogen, besef dat jouw zwakte je sterkste kracht is: ik heb nog nooit een paard gehoord dat anderen zo goed kan immiteren als jij. Heb je ooit eens geprobeerd om de konijnen uit hun hol te fluisteren, of de vogels uit de lucht te roepen? Als iemand dat kan, dan ben jij het. Jij kan luisteren als geen ander en vervolgens weet je de tonen om te zetten zodat ze voor jou werken. Ieder wezen is uniek, maar jij weet een stukje van dat wezen te stelen en het te weerspiegelen. Dat is geen tekortkoming, het is een gave.” Fluisterde hij, terwijl hij met moeite de woorden uitsprak. Hakkelend en stotterend, maar wel precies op de manier zoals Myou het had gezegd tegen hem, waardoor een vrouwelijke rand zijn stem sierde. “Myou.” Klonk zijn stem met een overvloed aan liefde. Zachtjes drukte hij zijn neus tegen haar neus aan, en besloot zijn laatste magische middel in te zetten. Het zenden van beelden, zoals hij met Myou had gedaan wanneer hij woorden te kort kwam. Rustig bleef hij zijn neus tegen haar aandrukken en zond een beeld van een zwarte, ranke merrie met sterren als aftekeningen op haar hoofd. “Myou.” Zei hij nogmaals hakkelend. Het was een hoop informatie voor Katarzyna, dus hij begreep dat ze misschien tijd nodig zou hebben om het te verwerken.
OOC: Hoop dat je er wat van snapt. |
|
| | | Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 7 aug 2012 - 23:25 | |
| Het werd inderdaad een heel boek om te verwerken. Maanogen fluit en een korte stilte valt. Even wou Katar zeggen 'wat doe je nu gekke jongen?' maar nog voordat ze klaar was met haar zin te denken, werd zijn zang beantwoord door dezelfde soort klanken. Een vogel baande zich een weg doorheen de lucht om uiteindelijk met een sierlijke landing op een tak in een nabij staande boom te gaan zitten. Heel even viel Katars mond open, maar ze herpakte zich vliegensvlug en het was amper merkbaar geweest. Wanneer Maanogen begon te spreken, schudde ze haar hoofdje en vestigde haar blik weer op de zijne. Woorden kwamen, al was het met moeite, in grote aantallen uit zijn mond. Myou... herhaalde Katar de naam net zoals ze de zijne had herhaald. Die naam ken ik wel, beaamde de kleine witte merrie. Ze had gehoord over ene Myou en ene Avareth, maar had zich zoals gewoonlijk niet verder bemoeid dan enkel de namen te weten.
Bij de aanraking van zijn neus tegen de hare had ze niet meteen hetgeen verwacht dat volgde, maar zonder pardon vormde zich er een beeld in Katars hoofd. Een beetje geschrokken maar vooral verwonderd sprong de merrie achteruit en schudde haar ranke hoofdje. Vreemde ervaring. Het was een beetje om haarzelf gerust te stellen. Dat was veel informatie op een korte tijd, Maanogen, glimlachte Katar nog steeds even overdonderd. Maar Myou komt me inderdaad bekend voor, al is het maar in het achterste van mijn gedachten. Kort twijfelde de merrie, ook zij had een soort van gave met zich mee gekregen, al was het meer een geschenk dan echt een gave. Ik wil jou ook iets laten zien Maanogen, maar dan moet je wel met me mee wandelen, het bos in. De witte merrie wist dat de schimmen zich nu hadden teruggetrokken in het bos en wist niet zeker of de lieve hengst haar zou willen volgen, maar ergens hoopte ze van harte van wel. Haar 'geschenk' zou hem niet teleur stellen. |
| | | Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] wo 8 aug 2012 - 15:59 | |
| Verbaasd over het feit dat zei hem niet raar of gek vond, maar dat ze hem gewoon accepteerde zoals hij was, keek hij haar kort aan. Al snel was zijn aandacht alweer afgeleid naar de nachtegaal die op de tak zat, bezig met een van zijn mooiste liederen ooit te zingen. Althans, een van de mooiste liederen die Maanogen had gehoord. Voldaan sloot hij even zijn ogen, om alleen naar het gezang van de vogel te fluisteren. De woorden die uit Katar haar mond kwamen, maakte al snel dat hij zijn ogen weer opende om zijn gehele aandacht op haar te richten. De merrie herhaalde Myou haar naam, alsof ze hem al eens eerder had uitgesproken. Nieuwsgierig en vol verwachting keek hij haar aan, alsof hij een heel boek verwachtte dat ze ging vertellen. Echter begon ze over de ervaring die zei zojuist hadden gedeeld, vreemd vond ze het maar hij verwachtte dat ze het wel oke vond. De rest van de woordenstroom nam hij op in zijn gedachten, om een eventueel fysiek antwoord te bedenken. Enthousiast knikte hij met zijn hoofd op haar vraag, en een enorme nieuwsgierigheid raasde door zijn zwarte lichaam. Benieuwd wat Katar voor hem in petto had, wat zou het kunnen zijn? De raderen begonnen te draaien in zijn hersenen en hij vroeg zich van allerlei dingen af, misschien een paard, of een ander wezen. Een schim? Nee, dat zou hij niet verwachten van de witte merrie. Door zijn goedgelovigheid begon hij meteen te stappen, terwijl hij Katar aankeek. Verwachtingsvol, alsof ze het nu al zou gaan verklappen.
De wind liet zijn zwarte, lange manen alle kanten op dansen, en zijn voorpluk was recht voor zijn linkeroog neer gedwarreld. Veel problemen had hij er niet mee, want zijn zicht was nog uitstekend. Kort liep er een rilling over zijn ruggengraat van het beetje kou dat op was komen zetten. De lente vond hij prachtig, maar sommige dagen mocht het van hem toch iets warmer zijn. Het deed hem denken aan de barre winters die hij had meegemaakt, de sneeuw vond hij prachtig en hij keek altijd zijn ogen uit, maar voor de rest vond hij er helemaal niets aan. Maanogen zijn hazelnoot kleurige ogen vestigde zich op een konijn wat voor hen uit holde, voorzichtig stak hij zijn hoofd omlaag om het witte dier nog beter te kunnen observeren. Het staartje, de hupjes en het lieve, roze snoetje. Hij zou er totaal geen problemen mee hebben als hij ook een konijntje zou kunnen zijn. Een vriendelijke glimlach sierde zijn gelaat terwijl hij zich weer op Katarzyna richtte. Charmant drukte hij zijn grote neus tegen haar wang, terwijl een zucht van zijn lippen liet rollen. “Katarzyna.” Zei hij dromerig, alsof hij naar een andere planeet was vertrokken. Waarom hij het zei wist hij eigenlijk niet, misschien om haar naam wat te oefenen, of gewoon omdat hij het een prachtige naam vond.
|
|
| | | Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] ma 13 aug 2012 - 1:38 | |
| Maanogen begint bijna meteen te stappen en Katar glimlachte liefdevol. Hoe lang kenden ze elkaar? Amper een half uurtje en Maanogen had Katar al aangestoken met zijn enthousiasme en eeuwige rust. Want dat straalde de jonge hengst uit: rust en vrede, kinderlijk enthousiasme - in de goede zin wel te verstaan. Alhoewel Katar natuurlijk wist wat haar eigen 'geschenk' was, werd ze zelf ook opgewonden om er weer heen te gaan. Ze was er al lang niet meer geweest, laat staan met andere paarden. Ze behoedde de plek voor andere paarden, andere wezens konden de schoonheid weg vegen en dat zou zonde zijn.
Aldus sprong de kleine merre met een vreugdesprongetje in draf, richting de bossen. Er was iets speciaals aan katars drafpasjes, ze liep niet, de jonge merrie leek meer te huppelen. Kleine, vluchtige bewegingen waarin jaar hoeven de grond amper leken te raken. Ze zweefde een beetje, dat is waarschijnlijk de meest gepaste omschrijving. 'Ik hoop dat je van de natuur houdt, Maanogen. Want als dat zo is, dan ga je je helemaal thuis voelen.' De hengst spreekt wederom haar naam. Het was niet meer dan dat, haar naam. Maar zijn stem had iets zoet, en wanneer zijn neus haar wang raakt, slaat katars hart een tel over. Het was een vreemd en lang vergeten gevoel. Maar het was zwak, pril en katar had het idee dat ze gewoon was geschrokken van deplotse aanraking.
Nabij de bosrand, waar het bladerdek dichter werd, hield de merrie halt. Het was er kil, vochtig, stil, maar het had zijn charmes. Eigenlijk hadden ze de plek al bereikt, het zou nog maar amper een minuutje wandelen zijn van hieruit. Niets hiermeek echter op de oh zo prachtige plek. 'klaar voor het kortste maar mooiste avontuurtje van je leven, maanogen?' |
| | | Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 14 aug 2012 - 20:53 | |
| De draf van de merrie deed hem wat verbazingwekkend opkijken. Het leek net alsof ze vloog, nou ja, bijna dan. Een glunderende glimlach sierde zijn zwarte lippen terwijl hij met krachtige passen aandraafde. Langzamer dan Katar omdat hij iets grotere passen maakte en hij wilde haar niet inhalen. Het was haar weg, zei zou hem moeten leiden ook al was zijn ongeduld gestegen tot een hoog niveau. Hij kon niet wachten om te zien wat zo speciaal was voor haar, althans zo enthousiast was ze erover. De woorden die als prachtige klanken in zijn oren klonken herhaalde hij nogmaals in zichzelf. Enthousiast knikte hij. Ongeduldig spitste hij zijn wat lompe oren om de geluiden op te vangen die de natuur hem schonk. Genietend sloot hij zijn ogen, en zijn passen draafde rustig achter Katar aan.
Nogmaals knikte hij op haar vraag, nu helemaal nieuwsgierig door haar enthousiasme. Een zachte, liefdevolle bries kwam zijn mond uit, en even stond hij versteld van zichzelf. Zo een liefdevolle bries was nog nooit zijn mond uitgerold, voor zover hij zich kon herinneren. Maar hij had er vrede mee. De plek waar ze nu verbleven was wat donker, stil en kil. Maar Maanogen zag er de schoonheid wel van in. Dit zou een heerlijke plek zijn om tot rust te komen en even over je gedachten na te kunnen denken. Om te filosoferen. Een voldaan gevoel prikkelde hem, maar een ander gevoel kwam plots intens opzetten. Alsof zijn keel dichtgeknepen werd en hij moest happen naar adem en er honderden vlinders in zijn buik rondvlogen. Even schudde hij met zijn hoofd, proberend het gevoel van zich af te schudden maar het voelde heerlijk. Echter was dit de eerste keer dat dit intense gevoel hem bekroop. Maanogen had het gevoel dat Katar het hele schouwspel had gezien, waardoor hij beschaamd zijn ogen neersloeg.
De natuur werd steeds mooier vanaf de stappen die hij samen met Katarzyna had gezet. Het gaf hem een fijn gevoel, boven op het fijne gevoel dat hij al had. Glunderend draafde hij naast haar, ondertussen liet hij zijn ogen steeds even op haar rusten. Om de schoonheid te bekijken die de prachtige merrie bezat. Hij kon zijn ogen niet van haar af houden, de eerste keer dat hem dat overkwam maar hij had geen idee hoe hij het moest vertellen, of wat het was..
|
|
| | | Triptune
Profile Number of posts : 1162
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] di 14 aug 2012 - 22:28 | |
| Goed dan, hou je vast! Met een zachte grinnik rond haar lippen wurmde Katar zich doorheen de hangplanten die voor hun hingen. Het was moeilijk en hier en daar bleef de merrie eens hangen maar met veel wringen en trekken slaagde ze er toch in. Bijna meteen veranderde de sfeer: een klamme en zelfs een beetje kille mist vulde de omgeving en doorns staken van alle kanten in hun richting, hen waarschuwend aankijkend. Geen wonder dat de plek door niemand bekend was, het leek alsof de 'dode' weg uitkwam op niets en niemand haalde het in zijn hoofd om zomaar hier door te lopen. Niemand, behalve Katarzyna. Zo liepen ze niet erg lang verder al leek het een eeuwigheid. Een drukkend gevoel vestigde zich op Katars borst en net wanneer het haar te veel werd, verdween de mist plots. De doorns weken uit en de kilte maakte plaats voor een pril zonnetje.
In het midden op een heuvel stond een grote wilg, een eeuwenoude bosreus. Zijn takken reken tot aan de grond en veerden sloom mee op het ritme van de zuiderse, warme wind. Een riviertje liep naast de heuvel en verdween in de verte langs beide kanten. Voor de rest was er niets: er was geen uitzicht. Alles verdween in een lichtrozig gekleurde mist. Er waren een paar vogels die niet verder gingen dan enkele meters van de wilg en ze zongen hun liederen uit volle borst. Welkom in mijn thuis. Nu glimlachte de merrie breed, ze had het hier gemist. En nu ze hier was, merkte ze ook hoe hard ze Aurora miste, de oude wolvin met wie zij en Alvaro jaren hadden opgetrokken.
Snel schudde ze de gedachte van zich af, alsook de droeve blik die even in haar ogen had gelegen en opnieuw zette ze zichzelf in draf. Dit is mijn oude vriend de wilg. Hij kent al mijn geheimen, ik vertel hem alles. En dat was ook zo. Wanneer Katar droef was ging ze haar verhaal niet ophangen bij anderen, ze kwam naar hier en vleide zich tegen de wilg om vervolgens uren tegen hem te praten. Je ziet dat het geen fabeltje is dat bomen groter en sterker worden als je er tegen praat he, Ze glimlachte eens dwaas en vestigde haar blik terug op de boom. Hij as gigantisch, grote wortels staken half uit de grond en mos groeide rondom. Thuis. |
| | | Romy
Profile Number of posts : 355 Status : Active
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] do 16 aug 2012 - 22:33 | |
| De donkere bossen hadden hem redelijk afgeschrokken en kort dwaalde er door hem heen of hij wel de juiste keuze had gemaakt om met Katar mee te gaan. Het zou niet zijn favoriete plek zijn om hier rond te hangen, en zeker niet met de blauwe maan. Maanogen kon het al helemaal voorstellen hoe uit de hangende takken ineens een verschrikkelijk paard tevoorschijn kwam. Huiverig kneep hij kort zijn ogen dicht en concentreerde zich op de stem van Katarzyna. Hij probeerde zijn ademhaling in bedwang te houden, maar goed ging het niet echt. Hij was nooit een van de dapperste geweest, hoewel hij zijn leven zou geven om iemand waar hij zielsveel om gaf.
Na een korte tijd, wat een eeuwigheid leek te duren kwamen er een aantal lichtstralen door het dicht beboste gebied heen. Een waterige glimlach verscheen op zijn lippen, die zich al snel uitbreidde toen hij de prachtige omgeving zag waar ze zich nu in bevonden. Zijn hart sloeg slagen over en een intense gelukkigheid overviel hem. Nog steeds snapte hij eigenlijk niet hoe gelukkig hij kon worden van een stukje natuur, maar het zou vast voor hem bestemd zijn. Hij hield van Moeder Natuur, en waarschijnlijk zou hij dat voor altijd blijven doen. Enthousiast werden zijn passen groter, maar hij lette er wel op waar Katar liep, hij wilde haar niet voorbij lopen. Dit was haar ding. De wilg deed hem helemaal verbazen, hij moest al eeuwenoud zijn want hij was enorm. Geamuseerd keek hij omhoog terwijl hij geïnteresseerd naar Katar haar woorden luisterde. Een knikje gebruikte hij als bevestiging om te laten zien dat hij had begrepen wat ze zojuist gezegd had.
De versnelling kwam wat onverwacht omdat hij zo aan het genieten was. Haastig draafde hij achter haar aan en bekeek de wilg nog eens goed. De woordenstroom liet hij rustig zijn oren inglijden waarna een vriendelijke glimlach sierde op zijn gelaat. Thuis, hoorde hij haar zeggen. Hij snapte wel dat ze dit als thuis beschouwde, het was er zo prachtig dat het net een droom leek. “Thuis.” Zei hij hakkelend, precies op de manier hoe Katar het zei, maar toch met een vleugje van zijn eigen stem. Een zucht van verlichting rolde over zijn lippen terwijl zijn hazelnootbruine ogen zich op Katar richtte. Wat ongemakkelijk staarde hij haar aan terwijl hij met zijn neus over haar neus wreef en genietend zijn ogen sloot. Nogmaals sloeg zijn hart over en kwam hetzelfde gevoel in zijn maag wat hij zojuist had gehad. Meer doen dan genieten kon hij niet, want hij vond het zo fijn. Eigenlijk wilde hij wel eeuwen in dit moment blijven hangen, alles gelukkig en alles vol vrede. De glimlach op zijn gezicht was niet weg te krijgen. Weer opende hij zijn ogen, om nog eens in de ogen van Katar te kijken en zachtjes te zuchten.
|
|
| | | Gesponsorde inhoud
Profile
Contact | Onderwerp: Re: hello mother nature [katarzyna] | |
| |
| | | | hello mother nature [katarzyna] | |
|
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
|