Blue moon won't get me down.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De kleine, bonte merrie met haar maanoog baande zich ietwat onoplettend een weg door het struikgewas. Opweg terug naar Orlais vanaf Anderfels. Ze had een gesprek met Diablo gehad, de leider van de 3e rang. Zo graag wilde ze daarheen, haar leven vergeten en opnieuw beginnen, wetend dat de meeste paarden die ze had gekend niet naar de 3e rang zouden komen, zouden vermoord zijn of gewoon dood zijn voor ze die kans kregen. De schimmen.. even schoot Zircon door haar hoofd, maar ze schudt hem weg, haar gedachten vertroebeld. Hoe kon ze hem ooit uit haar hoofd zetten? Maar het moest, het moest als ze ooit in de 3e rang wilde behoren.

haar slanke lichaam liet de zoete geur van de lente uit haar drijven, het was voor het eerst sinds de geboorte van haar zoon Roque, die inmiddels de gammaleider van Orlais was, dat ze hengstig was. f*ck tering, ze was hengstig! haar oren schoten haar nek in, zich herinnerend hoe dat vorige keer was afgelopen, haar ruzie met E’vesdar en de kleine bonte hengst die ze bij hem had gedumpt. Ze liet haar lichaam moeiteloos overgaan in draf, opzoek naar haar kudde, niet van plan om nog langer hier in dit niemandsland rond te lopen. De geur bleef gestaag wegwaaien door de wind die om haar heen wapperde, haar manen tegen haar hals liet slaan en gelukkig de grond onder haar liet ontdooien. Enkele dappere grassprieten hadden zich al een weg naar boven weten te banen, en even bleef ze staan om die snel te verorberen, waarna ze weer achteloos doorstapte.

angst voor de blauwe maan had ze niet meer. Na haar 2 ontmoetingen met Zircon, en zijn liefdevolle woorden, had ze haar angst verloren voor de schimmen. Zijn woorden echoden nog door in haar hoofd Niet elke schim is het zelfde. ze wilden niet allemaal gelijk moorden, ze wilden ook wel eens zichzelf normaal voelen, gewoon een gesprek aan gaan.. een gesprek aan gaan met hun slachtoffers..’ haar gedachten begonnen haar gek te maken, en ze zette zich opnieuw in draf, de laatste bomen achter zich latend en opnieuw in haar thuis gebied aangekomen, de zee spiegelend in de verte onder het waterige zonnetje dat de lente al aankondigde. Plots hoort ze een geluid, en ze houdt halt. Haar oren maken overtoeren, en ze gooit meteen haar oren in haar nek. Ze herinnerde zich duidelijk Diablo’s waarschuwing; ze moest Zircon vaarwel zeggen, zich gedragen als een normaal kuddepaard. Maar betekende dat ook dat ze voor al tijd in angst moest gaan leven voor de blauwe maan?

NEE. dat betekende het niet. ze was niet bang aangelegd, en zou haar angst ook niet tonen. haar ontmoetingen met Zircon hadden de angst misschien weggehaald, maar niet haar levenslust. en haar leven was haar te dierbaar om altijd bang te zijn. de kleine, prachtige bonte merrie liet haar oren weer naar voren priemen en keek om zich heen.

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

niemand?
(sorry, dit topic was speciaal voor blauwe maan, dusja, als het dan voor blauwe maan niet beantwoord wordt.. beetje zonde haha )

**Profile** Number of posts : 1162

ik zal in de namiddag met kratos antwoorden als dat goed is?

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

yeahh. (:

**Profile** Number of posts : 1162

Kratos
Maybe it was only a childish infatuation
or maybe it was a brief moment of insanity.

Dit was Kratos' eerste blauwe maan. De eerste keer dat alles zo duidelijk werd. Hij had niet meteen de touwtjes aan elkaar kunnen knopen en werd in het begin alleen maar gek, maar na enkele uren vond hij vrede met zijn nu nóg scherpere zintuigen. Hij kon het bloed door de aderen van de paarden horen stromen, het gaf hem rillingen maar maakte hem bloeddorstig tegelijk. Een hele nieuwe ervaring en god, hij hunkerde naar een beetje oorlog, een beetje pijn, een beetje wraak. De koude dagen hadden hem enkel onrustiger gemaakt maar nú, nu kon hij in actie schieten.

En zo gebeurde het dat hij, met het ego dat hij had, doorheen de kudde paradeerde. Niemand wist zijn naam, hij had zich nooit echt vertoond of met paarden gesproken. Dat kon zowel in zijn voor als nadeel werken, sommigen zouden hem niet meteen vrezen, bij anderen was dat misschien goed - hij kon dan zonder veel tegenstribbelen toeslaan. Wolkjes stoomhete adem ontsnapte uit zijn neusgaten en het leek alsof hij uren had gelopen: hij was nat van het zweet. Hij had echter niet gelopen, de adrenaline gierde gewoon door zijn lijf alsof het uit zijn lichaam wou schieten.

De merrie die in de verte stond, was een van de eerste die hem direct in het oog schoot. Hij aarzelde geen seconde, de hengst doemde op uit de duisternis achter haar en liet een diepe lach horen. Hallo daar, de smerige grijns was niet van zijn gezicht te vegen, de zoetigheid droop er als suikerwater vanaf maar dat maakte het des te akeliger. Kratos had echter niet de angstaanjagende blik van de vele paarden, de schrik-aanjagende stem.. Hij had een gelaat dat pure goorheid uitstraalde, pure waanzin en honger. Het zweet dat dampte op zijn lichaam maakte het plaatje compleet.

**Profile**

» Look up and what do you see? The blue moon is laughing at you ~Tresaure
» Stopping with Blue Moon Horses
» I wonder how, I wonder why. Yesterday you told me of the blue, blue sky.
» love me or hate me, it wont break me.
» Moon

Blue moon won't get me down.

Blue moon won't get me down.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen