Zijn ogen gleden over de kudde. Geen moment was hij ontspannen. Het ware lange en zware dagen. Maar hij zou het zichzelf nooit vergeten als hij een paard niet zou kunnen redden. Hij had het gevoel dat hij wat paarden mistte in de kudde. Zijn ogen schoten naar Lerav die de kudde net als hem strak in de gaten hield. Opeens schoot hij weg. Het bos in, de plek waar de schimmen vandaan komen. Ze konden hem niets maken... maar de andere paarden wel.

Zijn ogen gleden door de bomen. Opeens hoorde hij geluid. Hij spitste zijn oren en keek in de richting van de zwarte lijven. De zwarte lijven, hij zag niet wie wie was. Het was of ze allemaal één met de nacht waren. Maar snel zag hij het paarse oog voorbij schieten. Het oog dat in een klap een einde aan het leven maakte van elk paard. Snel bewoog hij zich naar voren om het schouwspel te bekijken.

Hij zag één vreemd paard, een grote hengst. Hij wist dat het geen schim was. Toen vlogen zijn ogen naar de merrie. Doe door Avanti op de grond gedrukt werd. Het was Omniel de zwarte schoonheid van de kudde. Nu pas zag hij hoeveel ze lijkte op de andere hengst. Echter had hij geen tijd om er over na te denken. Hij wilde net zijn benenen in beweging zetten toen Avanti weer omhoog kwam. Dit keer naar de hengst toe. Die hij op dezelfde brute manier naar de grond duwde.

Nog voordat hij het door had kwamen zijn hoeven los van de grond. Hij stormde tussen de paarden in. Zijn ogen schoten vlug naar Omniel maar snel weer naar de schim. Zijn helderblauwe ogen keken strak in zijn paarse ogen. Hij maakte zijn hoeven los van de grond een maaide er wild mee in de lucht. Vlak voor zijn neus gingen ze met een kracht omlaag. Zijn ogen doorboorde die van de schim. Het viel hem op dat ze ongeveer dezelfde grote hadden, en beide de pikzwarte kleur van hun vacht. Echter was er één verschil. Avanti was de schimmenleider, Amor was een leider van de normale paarden. "Als het aan mij licht zal het hier voor beide niet eindigen" Sprak hij bot, ijskoud maar zeer krachtig uit. Hij verloor de schim geen moment uit het oog.

Zijn ogen gleden over de kudde. Geen moment was hij ontspannen. Het ware lange en zware dagen. Maar hij zou het zichzelf nooit vergeten als hij een paard niet zou kunnen redden. Hij had het gevoel dat hij wat paarden mistte in de kudde. Zijn ogen schoten naar Lerav die de kudde net als hem strak in de gaten hield. Opeens schoot hij weg. Het bos in, de plek waar de schimmen vandaan komen. Ze konden hem niets maken... maar de andere paarden wel.

Zijn ogen gleden door de bomen. Opeens hoorde hij geluid. Hij spitste zijn oren en keek in de richting van de zwarte lijven. De zwarte lijven, hij zag niet wie wie was. Het was of ze allemaal één met de nacht waren. Maar snel zag hij het paarse oog voorbij schieten. Het oog dat in een klap een einde aan het leven maakte van elk paard. Snel bewoog hij zich naar voren om het schouwspel te bekijken.

Hij zag één vreemd paard, een grote hengst. Hij wist dat het geen schim was. Toen vlogen zijn ogen naar de merrie. Doe door Avanti op de grond gedrukt werd. Het was Omniel de zwarte schoonheid van de kudde. Nu pas zag hij hoeveel ze lijkte op de andere hengst. Echter had hij geen tijd om er over na te denken. Hij wilde net zijn benenen in beweging zetten toen Avanti weer omhoog kwam. Dit keer naar de hengst toe. Die hij op dezelfde brute manier naar de grond duwde.

Nog voordat hij het door had kwamen zijn hoeven los van de grond. Hij stormde tussen de paarden in. Zijn ogen schoten vlug naar Omniel maar snel weer naar de schim. Zijn helderblauwe ogen keken strak in zijn paarse ogen. Hij maakte zijn hoeven los van de grond een maaide er wild mee in de lucht. Vlak voor zijn neus gingen ze met een kracht omlaag. Zijn ogen doorboorde die van de schim. Het viel hem op dat ze ongeveer dezelfde grote hadden, en beide de pikzwarte kleur van hun vacht. Echter was er één verschil. Avanti was de schimmenleider, Amor was een leider van de normale paarden. "Als het aan mij licht zal het hier voor beide niet eindigen" Sprak hij bot, ijskoud maar zeer krachtig uit. Hij verloor de schim geen moment uit het oog.