Pure kalmte was te vinden bij de kudde. De blauwe maan was alweer voorbij en iedereen kon in rust en stilte verder leven. Ze zuchtte diep en ademde eens diep in waarna ze haar hele lichaam weer kon ontspannen. Ze was nog niet lang in dit gebied, maar ze voelde haar al goed thuis. De witte merrie met haar speciale aftekeningen zocht naar wat vers gras. Haar neus gleed over de grond en af en toe hapte ze toe. Ze kauwde op het groene verse gras en briesde luid. Ze kon weer helemaal aansterken na die lastige winter. Het was altijd enorm koud geweest en veel voedsel was niet meer te vinden. Daardoor was de merrie ook enorm vermagerd. Ze zuchtte even en draaide met haar oren om de geluiden op te vangen. Ze vond niet zoveel, maar toch genoeg. Haar ijsblauwe ogen gleden over de omgeving en een onbekende geur drong haar neus binnen. Nieuwsgierig keek ze op en zocht ze naar het paard waar de geur vandaan kwam. Ze snoof de geur beter in haar op en stapte een stuk weg van de kudde. Niemand merkte het op buiten zijzelf. Ze wachtte even af en zag verderop een palomino hengst staan. Hij was ook best nieuwsgierig naar de kudde die vredig stond te grazen. Ze hief haar hoofd op en stapte voorzichtig in zijn richting. Een kleine glimlach sierde haar lippen en haar ijsblauwe ogen glinsterden vriendelijk. Haar witte staart zwiepte heen en weer om wat vliegen weg te jagen. Ze stopte bij de hengst en knikte vriendelijk naar hem. "Hallo daar. Ik ben Dawn. Ben je nieuw hier? Ik herken je niet van de kudde." Haar stem was vriendelijk en nieuwsgierig. Ze hield wel van paarden om eens mee te praten. Het enige dat ze enorm haatte waren de hengsten die stoer probeerden te doen. Players en die dingen. Voor de rest kon ze met alle paarden opschieten. Dawn briesde zacht en keek de hengst vriendelijk aan. Stiekem hoopte ze dat hij haar niet raar vond. Het leek alsof ze een zwart masker had en daardoor vielen de ijsblauwe ogen nog harder op. Ze had ook zwarte aftekeningen op haar benen. Voor de rest was ze sneeuwwit en geen enkele vieze plek was te vinden op haar vacht. Dawn glimlachte en wachtte af op enige reactie van de hengst.

Haar ijsblauwe ogen gleden over de hengst. Hij was iets groter dan haar dus mocht ze omhoog kijken. Ze glimlachte zacht en sloeg met haar staart heen en weer. Stomme vliegen. Zijn stem was lichtelijk verlegen toen hij antwoordde op haar woorden. ,,Ja dat klopt, ik ben nieuw hier. Ik heet Apollo.'' De witte merrie knikte naar hem en glimlachte. "Nou, aangenaam Apollo. Leuk om nieuwe paarden te leren kennen." Ze grinnikte even om zijn verlegenheid en keek hem rustig aan. Hij leek de kudde ook interessant te vinden. Hier zou hij dan ook thuis horen want nieuwelingen hoorden bij rang 1 en bij deze kudde. Ze was ook best nieuw en zat nu ook in rang 1. De witte merrie briesde zacht en schudde met haar hoofd. Haar manen kwamen weer op hun plaats te liggen. Nog steeds glinsterden haar ogen van vrolijkheid. Ze voelde haar hier helemaal thuis en ook de lente maakte iedereen vrolijk. De blauwe maan was voorbij en er was geen angst meer. Ze zuchtte even en keek hem weer rustig aan. "Wat doe je hier? Zocht je de kudde of ben je verdwaald? Ik kan je altijd een rondleiding geven als je dat wilt." Haar stem was zoals gewoonlijk vriendelijk en rustig. Haar oren waren op hem gericht om alles te kunnen horen wat hij zou zeggen. Ze lette liever goed op want ze vond het nogal lastig om te hoeven vragen wat ze zeiden. Herhalen was nooit fijn en dat kwam niet goed of leuk over. Ze briesde even en keek hem afwachtend aan.