Triumph weet niet hoelang hij al opweg is, hoelang hij nou opzoekwas naar die ene merrie. Vergult van ongeluk, waren het dagen? Weken? Misschien wel jaren. Van zijn eens zo volle pens was niks meer over. Het gras was lang niet zo lekker meer na haar vertrek. Meestal had hij nieteens honger. Verbeten trekt hij een takje uit de boom. Zijn ogen gleden over het gebied, vol angst en onwetenheid. Hopend voor paarden die hij wilde zien. Hij is te uitgeput, te mager om harder te gaan dat het stappen wat hij doet. Zijn eens zo glanzende manen zijn nu dof en dun. Ze glijden mee over de stormachtige wind. Netzoals zijn staart dat doet. Hij kijkt naar de zon, die zo zorgeloos straalt, als de wolken haar passeren. Voor Triumph zal er nooit meer een zon schijnen. Maar even is er een lichtpuntje, een hele kleine, maar het is er een. Een jonge, donkerbruine hengst. Triumph loop er heen, en daarna zag hij ook een heel iets groter lichtpuntje, een kudde. En misschien is er een vriendschap, ergens. Hij gaat naast hem stappen,stug en droog. Hij zegt niets, doet niets. Hij stapt alleen naast hem, met een blik op kudde

Triumph loopt stug door, maar is toch best blij met de gezelschap. Hij voelt aan dat de jonge hengst zijn gezelschap wat minder op prijs stelt. De koude wind raast over de kille heuvels. En met elke stap die hij voor zich neer ziet gaan, hoort hij de klank van het brekende gras, die nu al zo verveeld raakt na die weken lopen. Triumph voelt aan zijn lopen en zuchten dat de andere, jongere hengst iets wilt zeggen, maar hij weet niet wat. En Triumph vind het best zo. Hij kijkt eens naar beneden, naar de grond die voorbij flitst maar toch zo langzaam gaat. Hij ziet dat de jongere hengst op zijn lip bijt, alles valt hem op, het vogeltje wat weg vliegt, de krakende bomen met de ritselende blaadjes. Hij had liever ook ander gezelschap, gezelschap van die speciale merrie, maar dat zou waarschijnlijk nooit meer komen. Verbeten beseft hij dat deze jonge hengst het gezelschap is waar hij het mee moet doen. Hij spant zijn halsspieren aan en draait zijn hoofd naar die van de jongere hengst. In zijn ooghoek ziet hij de gapende wond die waarschijnlijk er zo is gekomen door de schimmen. Triumph had er maar ter nauwe nood aan kunnen ontsnappen, die vreselijke monsters. Hij kon schuilen in een grot die de schimmen net aan hun zicht is ontgaan. Hij zag ze niet, en heeft ze ook nog nooit gezien maar dat betekend niet dat hij ze ooit überhaupt wilde zien. Hij verbijt zich weer eens in de koude wind, alles doet hem pijn, alle spieren in zijn paardenlijf staken en verzetten zich tegen elke beweging die hij maakt. Hij genoot van de stilte, ook die zijn gezelschap gaf, ook al wist hij niets te zeggen, dat maakte hem niet uit. Nadat hij een diepe zucht had geslaagd, zei hij heel kort en bot, want dat was hem geleerd. 'Wat is de naam van deze, jonge, hengst?'. Er kwamen kleine wolkjes uit zijn neus, een extra golf. Hij schrok van zijn luide stem, hij had nadat hij was vertrokken helemaal niets meer gezegd. Het leek of zelfs de lucht deed schrikken van zijn luide stem. Ergens vloog een vogel weg, Triumph nam de vogel aandachtig op, wachtend op het antwoord van de jonge hengst.

Triumph kijkt beschaamd na de gesmoorde lach. Hij kon er niets aan doen, zijn oren hadden al zolang niet meer gehoord als het kraken van de bomen, met de ritselende blaadjes. Netzoals het minieme geluid van het zeldzame gefluit van de vogels en het krakende gras. Ja, de gesmoorde, van verre weg komende hinniken van de paarden die het slachtoffer waren van de vreselijke monsters, die zich schimmen noemde. Zijn oren waren zo gevoelig geworden naar het kleinste geluid. 'Nee' antwoord ik net zo kil en bot als dat mijn vraag was geweest. Na een korte, maar geen ongemakkelijke, stilte vervolg ik mijn antwoord. 'Noem mij maar Triumph'. Het geluid van mijn luide stem lijkt duizend keren te weergalmen in de kille lucht. Weer een rukwind, hij rilt hevig. Hij kijkt Tyr aan en draait daarna zijn hoofd naar zijn rug. Tyr zegt wat, en Triumph schrikt er hevig van, omdat hij zich beseft dat het ook zo is. Een korte stilte brengt weer rust. Triumph verbreekt de stilte met zijn antwoord 'Ja, ik weet het. Jij trouwens ook, slachtoffer geweest van een schim?'. Net zo rechtuit als de jonge hengst dat eerder deed

Hij kijkt recht in Tyr's ogen. En laat heel goed merken dat hij het niet grappig vond. Wanneer hij wat wilt zeggen, hapert zijn stem, dus houd hij het voor zich. Hij kijkt de andere kant op en ziet een verdwaalt konijntje vluchten voor ons. Er fluiten geen vogels. Zijn ogen glijden weer af naar het konijntje. Die tot zover hij kan zien, rent het konijntje de bergen in. Zijn gedachten dwalen af naar die zalig tijd, die toen zo abrubt aan zijn einde kwam. De zwarte, friese hengst met zijn kille, door je heen kijkende ogen. Hij dacht terug aan het trainingskamp, waar hem alles werd geleerd om een kille, mishandelende en misbruikende hengst te zijn. Hij vond het verschrikkelijk, om al die merrie's te verkrachten, maar het moest. En toen kwam hij zijn lichtpunt tegen, die merrie. En hij verbijt zich erop dat ook die fijne tijd, dat verlieft zijn, ook zijn ommekeer had. En die was wel zo zwart, dat hij er waarschijnlijk nooit meer uit wil komen. Hij schrikt op uit zijn gedachten door een boomwortel van een kale boom, die zijn gelukkige levensjaren ook al heeft gehad. Hij tikt er tegenaan en kan zijn balans niet meer krijgen. Hij ziet zijn twee hoeven voor zich verdwijnen en kort erop het schavende gevoel op zijn knieën die de grond raken. Kort daarop vestigt ook de rest van zijn lijf op de droge grond.

Thriumph die zich eens zo machtig voelde, sterk, trots, had nu het laatste beetje verloren wat hij in zich had. 'Ik dacht terug aan die goede oude tijd, het verleden van mij. Maar dat zou ik ook nooit moeten hebben doen. Dat is stom van mij'. En dat was zijn eerste zin, die langer was dan 3 woorden tegen de jonge hengst, Tyr. Dit keer zij hij het niet meer met zo'n luide stem, verre weg van dat. Het verdriet is te horen in zijn stem. Thriumph probeert op te krabbelen, maar zijn spieren staan dat niet toe. Hij verkrampt van de pijn als hij een poging doet om op te staan. Dit keer zet hij door, hij verbijt zich in de hevige pijn en staat op, blijft even stilstaan, kijkt om zich heen en stapt verder. Het is heel iets warmer geworden en soms breekt het zonnetje door in deze zogenoemde, grillige lente. Hij kijkt nog eens naar zijn knieën waar een straaltje bloed uit komt, en daarna naar Tyr. 'Zullen we een meertje opzoeken?'. Is zijn vraag naar Tyr, die luide stem was teruggekomen en kon ook weer uit de keel van Triumph komen, daar was hij blij mee. Maar dat liet hij niet merken.