as birds fly south

**Profile** Number of posts : 429 Status : Active

Met haar oogjes gesloten en haar lichaam op rust staat een ranke, grijze merrie langzaamaan weg te doezelen. Haar hals hangt laag waardoor dunne strengen manen langs haar kaaklijn naar beneden gericht zijn. Een plotselinge vlucht van een vogel vanuit een nabijgelegen boom laat ze merrie kort haar ogen openen en haar hals opheffen. Haar manen springen vluchtig op en neer langs haar hals terwijl ze eenmaal kort met haar staart zwiept. Vrijwel meteen na deze interruptie zakt haar lichaam weer in rust. Een diepe zucht verlaat haar neusgaten waardoor er kort twee wolkjes ontstaan rond haar neus. Het kille weer had ervoor gezorgd dat de normaal zo slanke Tempted er momenteel uit zag als een lief bolletje wol. Haar manen gleden normaal gesproken zonder enige moeite langs haar gladde, glanzende hals terwijl deze nu in de dikke winterharen bleven steken. Zelfs het haar op haar hoofd leek aanzienlijk dikker dan dat het normaal gesproken was. Niet dik genoeg, als het aan haar lag. Ze gruwelde van de kou. Van de ijzige vorst die zich op sommige momenten zelfs door haar dikke vacht heen wist te worstelen. Van de leegheid van de bossen, heides en stranden. De vogels vlogen naar warmere oorden terwijl andere wezens zich de hele winter koest hielden in hun holletjes. En zij? Zij was verplicht de koude periode uit te zitten. Eindeloos wachten op warmere dagen. Maar waar ze het meest van walgde, was de sneeuw. Het vervelende witte goed dat zich overal aan hecht. Haar hoefjes werden er koel van en na een sneeuwval was het altijd een kust jezelf vrij te maken van al het sneeuw. Vooral het feit dat dat afgrijselijke iets bovenop de gehele ondergrond viel, en dus haar voedsel, kon haar soms tot waarzin drijven. Echter kon ze niet ontkennen dat het toch ook iets moois, iets sereens over zicht had. Een uitzicht waar sneeuw lag waar nog geen dier op had gelopen, was een prachtig iets. Dat moest zelfs zij toegeven.

Met een diepe zucht opent Tempted haar oogjes weer nadat ze blijkbaar voor een onbepaalde tijd in slaap gevallen was. Hoe lang wist ze niet. Het kon een paar minuten zijn, maar ook een uur, twee uur. Haar hals heft ze met een soepele beweging op waarna ze haar fijne -wollige- oortjes fier naar voren steekt. Het deerde haar niet om tijdens de dag alleen op pad te gaan; een rondje te lopen langs de wouden. Echter wist ze maar al te goed dat de wouden tijdens het donker geen plaats waren voor een merrie als haar. Ze wist niet exact wat er zich in de bossen schuil hield, maar ze was wel vrij zeker dat deze wezens geen winterslaap hielden of naar warmere oorden afreisden. Tijdens haar wandeling had ze een stop gemaakt bij een half bevroren meertje, niet ver van de rand van het woud, waar ze kort geleden weg was gedoezeld. Haar lichaam haalt ze van rust af en met een stevige stap verlaat ze haar plaats. Door het bladerdek schijnt nog licht, maar wie weet voor hoe lang. Haar passen brengen haar steeds verder weg van het meer in de richting van de bosrand. Ze was zeker niet van plan om tijdens de kille nacht in het woud te verblijven.

**Profile** Number of posts : 743

[center][table border="1"]

as birds fly south Vwnb5iutveb239bm8o0tbf9

xPatriot
Koude ademwolkjes komen uit zijn neusgaten terwijl zijn hoeven
een knerpend geluid achterlaten terwijl zijn lichaam zich voortbeweegt.
Een kille bries laat hem rillen, die wintervacht was voor zijn gevoel
nog lang niet dik genoeg, koud bleef het toch wel. De sneeuw was
mooi, maar onderhand had hij het wel weer gezien. Lang was Patriot
nog niet bij BMH en de paarden en het terrein waren nog een
verkenning voor hem. Al was het met dat witte spul soms lastig,
een onverwachte kuil bevoorbeeld. Met veel paarden had hij echter
nog geen contact gehad, wel leken de meeste wel weer aardig
behoefte aan zon te hebben. Hij brengt zichzelf tot stilstaand en
gooit zijn hoofd in zijn nek, verdomde kou ook. Langzaam zakt zijn
hoofd naar beneden en daar blijft het hangen. Hij sluit zijn ogen
en snuift eens diep, het ruikt naar winter. Terwijl hij op rust blijft
staan vangen zijn oren elk geluid op.

Na enkele tellen van rust, die uren geleken hebben hoort hij
sneeuw onder hoeven knerpen, maar zijn hoeven zijn het niet.
Hij heft zijn hoofd en spits zijn oren, zoekend om zich heen
kijkend, maar het zo snel niet zien. De gedachte dat hij alleen
was had hij ongetwijfeld mis. Zijn hoofd laat hij weer iets zakken,
maar zijn oren zijn nog gespitst. Weer het geluid van sneeuw dat
kraakt onder hoeven..

Ps. Excuses kader, moet nog wennen aan het forum, ga proberen te regelen!

**Profile** Number of posts : 429 Status : Active

Met haar oortjes nog steeds naar voren gestoken, stappen haar smalle benen stevig door. Haar lichaam beweegt ze soepeltjes langs de dikke bomen en zo nu en dan tilt ze haar voeten hoog op om over losliggende takken heen te stappen. Het bladerdek boven haar hoofd leek namate ze verder liep steeds dikker te worden, ondanks dat ze zeker wist dat ze zich naar de rand van het bos begaf. Toch stak een licht gevoel van twijfel de kop op. Haar hals heft ze iets hoger op en onbewust spant ze haar lichaam iets aan. Haar oren brengt ze wat naar achteren terwijl al lopend de geuren in haar omgeving in zich op blijft nemen. Niet dat er veel te ruiken was, want de dikke lagen sneeuw hielden al de geur die normaal opsteeg van de grond gevangen. Ook leken de geluiden haast gedempt te worden. Of dit kwam door de sneeuw of door de kou was haar onduidelijk. Maar feit was dat de grijze merrie zich haast geheel alleen voelde in het immense woud. Ietwat ongemakkelijk schudt de merrie met haar hals om de lichte spanning van zich af te laten glijden. Ze briest eenmaal luid en sluit haar ogen om ze vervolgens na een fractie van een seconde weer te openen.

De zon bleef nog steeds haar lichte stralen door de dicht op elkaar gepakte bladeren heen persen, waardoor de ondergrond van het woud zichtbaar en daardoor bewandelbaar bleef. Tempted had na enkele tijd gelopen te hebben haar aandacht meer gefocust op het pad dat ze bewandelde dan op haar omgeving. Ze had immers al snel het gevoel gekregen dat ook al leek het alsof er overal leven om haar heen was, ze hier niets van kon opvangen. Haar hals heeft ze dan ook lichtelijk laten zakken. Haar hoeven zakken bij elke pas diep weg in de sneeuw en laten kleine onzichtbare takjes door de sneeuwlaag heen kraken.

Het woud begon weer luchtiger te worden. De bomen leken verder uit elkaar te komen te staan en het bladerdeken boven haar hoofd leek steeds meer licht door te laten. Opgelucht laat de merrie een zucht ontsnappen en haar passen worden langzaamaan minder gehaast. Haar hoofd heft ze weer ietsje op om de omgeving beter in zich op te kunnen nemen. Na weer enkele tientallen meters afgelegd te hebben, vertraagt de merrie haar passen nogmaals. Haar hoofd draagt ze nu hoog en haar oren staan spits naar voren gericht. Al voor enkele tijd had ze in de verte een gestalte zien staan, welke nu steeds duidelijker werd. De geur van het wezen was haar nog niet duidelijk geworden, wat deels kon komen door de afstand van enkele meters tussen de twee, of door de onbekendheid van de geur. Na nog enkele passen gezet te hebben, brengt de merrie haar ranke lichaam nu tot stilstand terwijl ze haar aandacht volledig op het paard in haar gezichtsveld richt.

**Profile** Number of posts : 743

Na enkele secondes om me heen getuurd te hebben is me er nog niks opgevallen. Ik laat mijn hoofd weer zakken en mijn gedachten dwalen af. Ik was nu enkele dagen in de kudde geweest en was opzoek naar verkenning van het gebied afgedwaald, nu stond ik alleen ergens aan de rand. Aan de ene kant was het eenzaam, ik keek wel graag de kat uit de boom, maar verkeerde ook graag in gezelschap. Toch was het ook wel even lekker, veel paarden waren hier al langer en ik merkte dat ik veel bekeken werd als de nieuweling, terwijl er maar weinig waren die echt een babbeltje kwam maken, je voelde je soms zo veroordeeld, ookal trok ik me er weinig van aan. Iets wat in de kudde waar ik vandaan kwam anders was en in de kuddes die ik tegenkwam op mijn zoektocht was ik ook nog niet zo lang blijven hangen als in deze.

Wanneer ik weer het geluid van knerpend sneeuw hoor schrik ik op uit mijn gedachten, maar weer zie ik niks, ongetwijfeld een vogel ofzo. Ik schraap met mijn hoef over de grond, een deel van de sneeuw weg, om vervolgens mijn neus erin te steken en een hap gras te nemen. Het geluid van bevroren gras wat uit de grond getrokken word klinkt naar en erg lekker was het ook niet, geef mij maar vers gras. Ondanks dat ik net niks zag staan mijn oren nog op scherp, mijn lichaam staat op spanning, terwijl ik het gras weer uit mijn mond laat vallen.

Weer hoor ik knerpende sneeuw en dit keer weet ik zeker dat het zich onder paardenhoeven bevond. Ik kijk op en in de verte verschijnt een gestalte wat steeds dichterbij komt. Ik hef mijn hoofd hoog, mijn oren in de richting van het paard gespitst en afwachtend kijk ik die kant op. Wanneer het tot stilstand komt twijfel ik, maar besluit toch mijn lichaam in beweging te zetten. Ik laat mijn hoofd tot normale hoogte zakken, iets wat er minder arrogant uitziet, maar hou alles strak op het paard gericht. Met een rustige niet opdringerige stap ga ik die kant op, mijn manen meedansend in de wind die er langs raast en mijn voorpluk naar achter geslagen. op enkele meters afstand blijf ik staan, de keuze aan haar overlatend of er contact zou komen. Ik snuif zacht om de geur op te nemen, iets wat nog lastig gaat.

**Profile**

» Like the birds fly.

as birds fly south

as birds fly south

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen