Mijn ogen richt ik op de bodem onder me terwijl ik kreunend een zucht uit mijn keel laat ontsnappen. Het waterdampje wolkje wat naar de lucht stijgt volg ik eventjes, voordat het voorbij de horizon is haak ik al af. Het leven op BMH is rustig voor het moment, iets waar ik niet tegen kan.. Er is vrijwel geen enkel teken van leven op de open vlaktes enkel tussen de bomen vind je zo nu en dan iemand om mee te praten, zoals de hengst van eerder deze dag. Ik weet nog steeds niet wat ik van hem moet denken maar charmerend was hij in elk geval, net als mijn vader ooit geweest is. Schijnbaar was er geen enkele merrie die hem kon weerstaan en blijkbaar heeft hij wel meer veulens rondlopen. Ma had dit een keer verteld toen pap weg was, natuurlijk want hij mag niet in Minanter verblijven als Loner zijnde. Ik snap de leiders niet, hij heeft niets verkeerds gedaan. Het enige wat hij uiteindelijk wilde was mam zijn en verder niets. Het is oneerlijk hoe hij in eenzaamheid moet leven terwijl er hier in de kudde nog veel meer rotte appels zitten. Een rilling glijd over mijn rug heen wanneer ik met mijn hoeven in het water ga staan. Het water deinst heen tot net aan mijn pezen en dan weer terug. Het is een verfrissend gevoel, maar brengt ook onvermijdelijke rillingen met zich mee. Al snel haal ik mijn voeten dan ook uit het water en draaf ik doelloos langs de kust van Orlaïs. Mam en pap hebben veel herinneringen aan deze plek tenminste dat zeiden ze. Persoonlijk had ik tot noch toe niet echt een lievelingsplekje in BMH. Alles leek hetzelfde met deze sneeuw en aangezien ik als veulen niet veel aanwezig ben geweest heb ik ook nog lang niet alle gebieden gezien. Seheron kende ik redelijk goed aangezien dat de enige plek is waar mijn vader mag komen. Daarnaast was Minanter redelijk bekend aangezien dat de plek is waar mam woont en waar ik elke nacht verplicht moet slapen. Ik voel de sneeuw op mijn vacht smelten wanneer de ondergaande zon er overheen schijnt. Ondergaand!? Ik schrik op en baan me in volle galop een weg over het strand heen. Niet veel langer en de boel zou donker zijn en dan, dan zou ik nooit meer op tijd in Minanter aankomen. Ik bries geërgerd en verhoog mijn tempo nogmaals. Ik ben het strand nog niet af of ik zie de laatste stralen van de zonder ondergaan. Ik kom abrupt tot een halt, het is beter dat ik nu hier blijf in Orlaïs. Ik weet zeker dat de leiders van rang 2 me niet helemaal in de steek zullen laten vannacht. Nog heel even blijft het licht tot de lichtgekleurde lucht plaats maakt voor een donkere hemel bezaaid met honderden sterren. Wauw, fluister ik zachtjes terwijl ik weer naar het water stap. Met mijn hoofd naar de sterren gericht begin ik na te denken over wat mijn straf zal zijn. Het zal niet de eerste keer zijn dat pa me gebeten heeft om me te corrigeren, en geloof me ook al is hij geen schim meer, zijn tanden zijn vlijmscherp. Mam was anders, zij is altijd meer van woorden dan van daden geweest althans zo denk ik. En dan had je aragorn nog die vervelende broer van mij die me enkel beschermd tegen alles wat ook maar een heel klein beetje gevaarlijk kan zijn. Ik bries geagiteerd wanneer ik aan hem denk, als het aan hem ligt mag geen enkele hengst naar me kijken laat staan ooit een relatie met me hebben. Liefde. Een woord zonder inhoud voor mij, maar voor zoveel anderen het belangrijkste woord uit het heelal. Zou ik ooit zo gelukkig zijn om de precieze mening van het woord te ontcijferen?

Met die gedachte wendt ik af van de sterren en baan ik me een weg over het strand heen doelloos terug lopend van waar ik vandaan kwam. Ik probeer mijn brandende oren te negeren eveneens de wind die door mijn dunne wintervacht heen snijd. Oh hoe eigenlijk nu verlang naar de die elkaar samen warm houden in dit weer. Om eerlijk te zijn is dit mijn eerste nacht alleen, zonder iemand om me heen om me te beschermen of me gezelschap te houden. Ik kan me niet meer herinneren hoe vaak ik hier van gedroomd heb, maar nu ik het bereikt heb weet ik niet zeker meer of ik het ook wel echt zo leuk vind. Wanneer ik weer op dezelfde plek sta als eerder lijkt het nog donkerder te zijn geworden en is het enige wat ik nog kan zien de maan en de sterren die zo nu en dan de reflectie van het water op laten lichten. Schichtig flitsen mijn ogen in hun kassen heen en weer, bang wordend van ieder ritselend geluid. Ik hinnik zachtjes, hopend dat iemand me zou horen en me mee zou nemen van deze verschrikkelijke plek. Tegelijkertijd ben ik bang dat iemand reageert die hele andere plannen heeft met me. Onzeker hinnik ik weer ditmaal zachter als voorheen. Zal er überhaupt iemand nog wakker zijn op dit tijdstip? En dan vooral in Orlaïs en dan ook nog eens toevallig op het strand, en ook nog eens op dit plekje van het strand. De moed begint me met de minuut in mijn hoeven te zakken en even wil ik het uitschreeuwen. Toch houd ik verstandig mijn mond dicht en kijk ik nerveus om me heen, te bang om ook maar een pas een kant op te zetten. Uiteindelijk ben ik zo moe dat mijn benen me niet meer kunnen dragen, waardoor ik langzaam door mijn benen zak. Ik leg mijn hoofd op het strand neer terwijl er tranen langs mijn wangen glijden. Waarom moet mij dit nu weer overkomen? Waarom ben ik zo stom om continue dingen te willen die niet voor mij zijn weggelegd? Rillingen glijden over mijn lichaam heen tot ik uiteindelijk mezelf in een slaap huil. Nachtmerries over monsters en allerlei andere wezens vullen mijn tijd die nacht en het is dan ook een geluk dat ik vroeg in de ochtend word wakker gemaakt door de opkomende zon. Langzaam open ik mijn ogen en staar ik nietsvermoedend in het rond, waar ben ik..? Oh, het strand Orlaïs dat is ook zo. Ik bries en kom kreunend overeind. Ik voel de opgedroogde tranen nog op mijn wangen plakken en schaam me ergens voor mijn gedrag van gisternacht. Ik had moeten wegrennen , de leiders moeten opzoeken van mij part. Gelukkig is niemand gekomen en gelukkig heeft niemand me zo gezien, in deze zielige vorm. Ik rek mezelf uit en schud vervolgens alle spieren los. Het is vandaag gelukkig iets warmer als gister, de lente is gelukkig langzaam op weg. En hoewel het nog even kan duren kan ik echt niet meer langer wachten. Ik schrik wanneer ik van achteren een geluid hoor en spring gracieus naar de andere zijde. Daar voor mij staat een paard naar me te staren, zijn of haar expressie is niet helemaal duidelijk, maar dat diegene al een tijdje staat te kijken is duidelijk. Ik denk terug naar wat ik allemaal gedaan heb, uitgerekt.. Schaamte maakt plaats voor mijn eerdere suffe uitdrukking en ik vernauw mijn ogen om duidelijk te kunnen zien wie het is. H- mijn adem stokt voor een momentje voor ik verder ga: Hallo? Vraag ik zachtjes, mijn stem zacht maar gevuld met honingzoete inhoud. Diegene moet me vast weer zo'n idiote merrie vinden die niets kan en daarom helemaal alleen is en gewoon ontzettend dom en naïef is. Ik zucht, dat vinden de meeste tenminste, zelfs mijn vader heeft het een keer gezegd. Zonder twijfel stap ik in de richting van het paard, onderweg de pijn ondervindend van mijn ietwat rare slaap positie vannacht. Goedemorgen, zeg ik dan vrolijk mijn ogen glimmend in die van het paard richtend terwijl ik een kleine glimlach op mijn gezicht zet.
*Einde is prut, feel free to make changes to the storyline. xD
Open voor iedereeeeen~