Triumph stapt rustig door de bomen heen, ze beginnen hun groei te krijgen, de knoppen aan de bomen beginnen zich tentoon te stellen. Het zonnetje begint zich te showen en de vogeltjes durven een voor een uit hun slaap te komen. Ergens hoort hij er eentje fluiten, heel zachtjes. Hij is al zolang op weg dat hij dat als het hardste geluid heeft beschouwt, hij hoort alles, en dat is best praktisch, vooral als je alleen bent. Zijn oren vangen nu elke trilling in de lucht, elk geritsel van elk blaadje. Zo scherp is zijn gehoor dan ook nooit geweest. Hij stopt abrubt met de automatische beweging van stappen. Hij verstokt, maar het is maar een konijntje wat uit de bosjes springt. Sinds de laatste Blauwe maan is hij erg op zijn hoede. Thriumph kan het zich nog als de dag van gister herinneren, hij liep in het donkere bos, maar de nacht viel sneller als hij gedacht had, in een flits stond het er. Het verschrikkelijke monster wat zichzelf schim noemt. Oog in oog stond hij, gevreesd kijkend naar de dieppaarse ogen, die vanbinnen gevuld zijn met woede, en zonder medeleven. Maar toch leken ze hol. Hij vocht tegen zijn schim, maar die lange tocht had hem er niet goed op gedaan, hij was verzwakt, en bijna weerloos tegen de schim. Uiteindelijk heeft hij zich af weten te weren, maar er een gapende wond in zijn rug aan overgehouden. Sinds dien huivert hij bij elk klein zuchtje van de wind die zijn wond weer doet activeren. Hij draait zijn hoofd eens naar een krakende boom, maar daarna verzucht hij en loopt verder. Na weer een paar uur te hebben gesjokt komt hij een riviertje tegen, het heldere water loopt zwakjes door de geul heen. Dankbaar kijkt hij naar de lucht, misschien heeft het minanter dan toch zijn lichtpuntjes. Hij stapt het water in, het heerlijk verkoelende water stroomt langs zijn benen. Hij drinkt gulzige slokken en loopt stroomopwaarts in de rivier. Het gespat komt tot over zijn rug en reinigt ook meteen zijn wond. Als hij een merrie ziet, blijft hij verstijfd staan.

Truimph kijkt eens in de richting van de bijzondere merrie, hij herkende het van 'zijn' merrie, die hij zo mist, zo erg als de zonnebloemen in de gortdroge zomer de regen missen. Zijn ogen glijden in de hare, haar ijsblauwe ogen bewonderen hem, ze zijn diep, bijna een book om te lezen is. Als ze iets zegt schrikt hij op, zijn oren hadden in maanden geen hardere geluiden gehoord dat het gefluit van de vogeltjes. 'Ook hallo, mijn moeder heeft mij Thriumph genoemd' zeg ik ijzig, en heel schor. Mijn stem heeft natuurlijk ook al maanden niet geluid. Zijn staart lijd zijn eigen leven als vliegen weg jager. Het zwaait rond in een poging om de vliegen van zijn vacht te jagen. Bij een mis-zwaai krimpt hij ineen, zijn staart vliegt in de ronde wond die er meteen weer op reageert. Hij stampt in het water, het water spat omhoog wat weer verkoelend werkt. Hij is op zijn hoede, houd de merrie goed in de gaten, na veel moeite weet hij 'Mooie aftekeningen heb je' uit zijn keel te krijgen met een luide stem. Thriumph's oren draaien naar de rest van de omgeving, en vos springt ergens uit de bosjes. Zijn ogen, die eerst naar de merrie gericht stonden, nemen een moment rust uit de ijzige ogen van de merrie en glijden over de omgeving. Maar na dat ene moment richt hij zijn ogen weer op de merrie, zijn blik blijft erop rusten terwijl hij wacht op haar antwoord.