Sokkepoot( Of Sok ) is een jonge merrie die geen sprankje geluk in haar leven heeft gehad. Ze is een merrie rond haar zevende levensjaar. Buckskin roan. Ze heeft een smalle onderbroken bles. Met de helder blauwe ogen van haar moeder, Delaney

reference


Vroeger was ik een lieve merrie geweest. Diep van binnen. Ik heb het nooit kunnen uiten aangezien het nooit van me gevraagd werd. In de loop van de jaren ben ik veranderd in een harde merrie. Voor mezelf maar ook voor andere. Toch heb ik nog altijd mijn vechtlust. Vertrouwen in mezelf is er, maar dat zegt niet dat ik mezelf niets waard vind. Ik zie mezelf als een mislukkeling, neem alles mezelf kwalijk. Maar toch ben ik ben ik een dappere merrie, die zover mogelijk een positieve kijk op het leven heeft. Niet opzichzelf, maar op het leven.


Je kon mijn verleden op verschillende manieren bekijken. Wanneer ik het vertelde aan andere stonden ze achter mij. maar desondanks bleef ik het mezelf kwalijk nemen, dat het zo is gelopen. Ik werd zo'n 7 lentes geleden geboren in een plekje waarvan ik de naam niet weet. Een kudde waarvan ik haast niemand kende. Het waren de details die ik nog weet. De helder blauwe ogen van mijn moeder, de vuurvliegen die mijn natte vacht verlichtte bij mijn geboorte. De stem van mijn moeder. Niet dat hij fijn klonk. Eerder alsof ze over me heen wilde kotsen. Ze sprak enkel mijn naam uit en trok me overeind. Ze nam me mee naar een hengst. Waarna ik haar naam hoorde uit zijn mond: Delaney. En de mijne: Sokkepoot. Zijn stem had niet veel enthousiaster geklonken. Maar toen ging ze weg ik bleef bij hem, Mijn vader.

Hij hield niet echt van me en deed enkel wat van hem verwacht werd. De manier op was anders. Hij was altijd bot en koud. Maar hij leerde me wel de levenslessen. Leerde me de harde kant van de wereld zien. Iets wat van groot belang was. Je deed het immers met kennis in je leven, niet met liefde. Achteraf heb ik gemerkt hoe groot mijn verlangen was geweest naar een vader persoon. om net als de andere veulens -waar ik niet naartoe mocht- trots tegen mijn sterke vader aan te lopen en te kunnen opscheppen hoe sterk mijn vader is. nee, hij was de complete hel. In de tijd dat hij me niet dingen op een koude manier uitlegde gebruikte hij me waar hij kon. Liet me nare klussen voor hem doen.

Na twee jaar kwam hij naar me toe. Ik hoor zijn woorden nog. Zijn koude toon. "Ik heb je alles geleerd was ik weet. Ga weg, ik wil je niet, laat je hier nooit meer zien". Ik weet niet of ik blij moest zijn dat ik uit mijn leiden verlost was. nee, het voelde eerder alsof er een gat door je hart werd geschoten. Ik had zo mijn best gedaan. Alles gegeven om ooit zijn hart te winnen maar hij stuurde me weg. Zomaar. Ik wist niet wat ik moest. Waarheen ik moest gaan. of wat ik moest doen. Het was vreselijk. Ik voelde me als een klein veulen tussen een kudde grote shires. Het was kortom vreselijk. Ik nam het mezelf kwalijk, en nu nog steeds. Ik had beter mijn best moeten doen. Dan had ik misschien nu naast een vader gelegen van wie ik hield dan hier, in het koude bos van Blue Moon Horses. Ik weet dagen waren, ik denk weken, maar misschien waren het maanden. Dat ik rond zwerfde. Niets wetend waarheen. Maar toch leerde ik mezelf kennen. Ik was geen lieve, zoete merrie. Ik was een hard, strijdlustig monster. Niemand zal deze gedachte ooit van me kunnen afnemen. Het was litteken op mijn schouder dat het me eraan liet herinneren. Het litteken dat me vader had gegeven.

Na die dagen, weken of maanden dat ik mezelf leerde kennen kwam ik aan op een plek waar ik de naam niet van weet. In een kudde van paarden waarvan ik er één kenden Elibrea. Er had een rilling over mijn rug gelopen, de eerst keer dat ik hem zag. Zijn uiterlijk was kortom, kwetsend en hard geweest. misschien het gene wat me gelijk er tijd ook aan trok. Hij was kortom de kant die ik van binnen was. Ondanks ik wist dat niemand te vertrouwen was verloor ik mezelf. Verblind door liefde en vertrouwen. Had mijn vade dan niet gelijk over vertrouwen, en liefde. Dat het niet echt bestond? Hij dekte me en ik leek een geschenk van de hemel te hebben gekregen. Ik wist het zeker. Mijn vader had het mis, liefde en vertrouwen hoort wél bij het leven. Alles leek goed te komen. De nare jaren uit mijn leven leken in het stof opgegaan. Alles ging perfect. Ik hield van hem, hij van mij. maar toen was er ene dag. Die ene val.

Hij nam me mee, de bergen in, hoog. Zoals ik al zei was ik letterlijk verblind door liefde. Ik volgde hem. Hij wilde me iets laten zien. iets zo mooi dat niet met woorden te beschrijven was. Ik geloofde hem, echt waar. En toen die rotsblok die van zijn plek kwam. De grond onder mijn voeten die weggleed. De vreselijke hoogte van vallen gevolgd door de klap waardoor mijn zicht zwart werd en mijn oren begonnen te piepen. Door het nare gepiep heen hoorde ik hem. Zijn angstige geschreeuw. Ik zag hem voor mijn ogen flitsen. Ik probeerde te antwoorden dat hij me kwam halen. Maar het lukte niet. Ik kon het niet. En plotseling enkel nog het gepiep. Hij was weg. Had me achtergelaten. Voor dood. Het waren weken die ik nodig had te herstellen. Wanneer ik sterk genoeg was om hem op te zoeken zag ik hem, niet alleen. Hij dekte de eerste merrie die hij tegenkwam. Mijn wereld stortte in. Mijn vader had gelijk, paarden waren niet te vertrouwen. Het enige waar ik hem nu dankbaar voor ben. Dat zijn lessen waarheid waren. Ik geloof er heilig in dat god dit zo heeft gedaan om me te laten zien dat mijn vader gelijk had. Dat ik hem niet moest vergeten.

Ik leerde leven op de gedachte dat ik nog een souvenir had naast mijn littekens aan Elib. Het veulen dat in mijn buik groeide. Mijn laatste hoop, mijn laatste houvast. Al was ik een wrak. Maar het veulen werd dood geboren. Het was vreselijk. Door de val had hij het niet overleeft. Als ik niet gevallen was had hij nog geleefd. Ik was een moordenaar. Ik heb mijn eigen kind vermoord. Ik wilde niet meer leven. Wie kon nou leven met de gedachte aan je dode kind. Ik ging de hoge bergen weer in. Om naar beneden te springen. een eind te maken aan mijn leven. Maar toen ik er stond kwam zei: Schemer. De hield me tegen. Bleef bij me, steunde me waar het nodig was. En zijn samen hier, in Blue Moon Horses beland.

Ik geloof in mezelf, ik weet wat ik doe. Maar dat zegt niet dat ik mezelf niet haat. Mijn naam was mijn waarde. Mijn was het enige waar ik mijn moeder dankbaar voor ben. Dat ze een naam naar waarde heeft gegeven, aan een moordenaar, een monster als ik.