Dominant, gedisciplineerd, onverschillig, rechtvaardig (in zijn opzicht), strikt, charmeur, manipulatief, zachtaardig als mogelijk; hard wanneer nodig, machtsbelust, achterbaks

Ze had hem nooit gemogen, dat kleine, lelijke mormel. Toch deed ze haar best hem zo goed mogelijk op te voeden en lief te hebben. Ze leerde hem normen en waarden en hoe om te gaan met situaties en verschillende karaktertypen. Toch lukte het haar niet om liefde te voelen voor het wezentje en hield ze altijd haar afstand. De jonge hengst zocht zijn heil bij andere leden van de kudde: ouderen, maar ook de andere veulens. Echter geen van allen hadden behoefte aan zijn gezelschap. De andere veulens verachtte hem door zijn zwakke gestel en weigerden met hem te spelen. Enkel één merrieveulen, enkele maanden ouder dan hij, leek zich wat aan te trekken van zijn lot. De jonge Asgard vond bij haar wat hij bij zijn moeder mistte. Ze schonk hem aandacht, speelde met hem en liet hem zien dat er meer was dan enkel de zware onderwerpen die zijn moeder hem op droeg te begrijpen. Haar moeder hield haar echter liever bij zich, waardoor de jonge hengst het grootste deel van zijn dag op zichzelf aangewezen was.

Zelfs toen de hengst ouder werd, bleef hij een zwak uitziend dier. Tijdens zijn tweede levensjaar begon hij zijn donkere vacht te wisselen voor een lichtere, waardoor er voor een lange periode zware happen uit zijn vacht gegrepen leken. Zijn moeder had na bevallen te zijn van haar nieuwe veulen geen oog meer voor de tengere hengst en de merrie was nog steeds zijn enige houvast in de kudde. Dit veranderde echter toen ze beiden in hun derde levensjaar kwamen. De leidende hengst begon Asgard steeds meer te weren van de kudde en hij zag de merrie enkel nog in te verte. Na nog enkele maanden aan de rand van de kudde geleefd te hebben, was het duidelijk dat de hengst zijn vertrek moest aankondigen. Zijn moeder keek niet meer naar hem om, maar de merrie, duidelijk drachtig, kwam hem vaarwel zeggen.

De wereldvreemde Asgard vond zijn plek in een groep hengsten waarvan het grootste deel ook net uit hun kudde verdreven waren. De oudere hengsten in de groep namen de jonge hengsten onder hun hoede en zo had Asgard plotseling iemand om tegenop te kijken. Met één van de oudere hengsten als zijn leermeester bloeide hij op tot een waardige hengst. Het lelijke, zwakke veulen leek hij ver in zijn verleden gelaten te hebben. Hij was sterker en groter geworden, zowel fysiek als mentaal. Waar hij in het begin niet opviel tussen alle hengsten, ontpopte hij zich na enkele jaren tot de leider van de bachelorgroep. Zijn leermeester was onderhand overleden, maar Asgard, of Asgaroth, zoals hij zichzelf begon te noemen, zette zijn gedisciplineerde manier van leiding geven door. Iets waar hij door zijn opvoeding door zijn moeder totaal geen problemen mee had gehad.

Net als meerdere hengsten voor hem begon Asgaroth merries onder zich te scharen en begon hij zijn eigen kudde. Enkele andere hengsten volgden hem en hielpen hem met het beschermen van de kudde. Hierdoor kreeg de jonge hengst het voor elkaar een aardige kudde te vormen. Zijn bewind was strikt maar rechtvaardig en de hengsten volgden hem trouw.

Op een zekere dag schaarde zich een nieuwe merrie bij de kudde. Asgaroth herkende haar meteen als de merrie die hij enkele jaren daarvoor had achtergelaten in zijn oude kudde. De strenge kuddeleider voelde zich weer als het jonge veulentje van vroeger en in de daarop volgende maanden werd zijn bewind een stuk soepeler. De merrie was onderhand drachtig van zijn veulen en de kudde groeide gestaag. Echter liep alles mis toen de merrie begon met bevallen. Al snel werd duidelijk dat er iets goed mis was en noch het veulen noch de merrie haalde de volgende ochtend.

Verslagen door het verlies van zijn merrie begon Asgaroth zich af te sluiten. Zijn bewind werd weer strikt en ter verloop van tijd begon deze zelfs té strikt te worden. Ter compensatie van de machteloosheid die hij had gevoeld tijdens het sterven zijn de merrie hield hij alles strikt onder controle. Sommige van de hengsten kwamen tegen dit bewind in opstand, welke hij genadeloos neersloeg. Sommige namen enkele merries mee, waardoor Asgaroths kudde steeds kleiner werd. Ook al zag hij wat er gebeurde, het leek hem niets uit te maken. Na een periode van enkele maanden had hij enkel nog een aantal van zijn trouwe volgelingen over, welke hij gedisciplineerd onder zich hield.

Asgaroth dagen als kuddeleider waren over, dat wist hij maar al te goed. Samen met zijn trouwe volgelingen voegde hij zich bij een grotere kudde. De kudde was rustig en goed geleid. Er heerste een rust die hij nog niet eerder had gevoeld. Hij maakte vrienden met een hoog rankende hengst en hij leek zijn plek te hebben gevonden. Echter lukte het Asgaroth niet om zijn plek te vinden en hij begon samen met de hengsten die hem waren gevolgd buiten de kudde zijn eigen zaken te regelen. Hij schaarde enkele andere buitenstaanders onder zich, welke niet altijd lievertjes waren. Met deze hengsten was hij buiten de kudde actief in verschillende louche zaken, terwijl hij binnen de kudde zich steeds dominanter op begon te stellen.

Binnen de kudde vond hij een nieuwe merrie om zich over te ontfermen, maar al snel kwam hij erachter dat geen enkele merrie 'zijn' oude merrie kon vervangen. Voor even leek het alsof Asgaroth zijn tweede kudde achter zich had gelaten, maar niets bleek minder waar. Hij was het zat om onder een ander te moeten leven en had al eerder besloten om zich van de huidige leiding te ontdoen. Zijn eerste stap was om de leidersdochter, een prachtige merrie, de oogappel van de leider, uit te schakelen. Hij zorgde dat hij haar alleen had en krenkte haar zo dat ze in de toekomst geen problemen meer zou leveren. Hij haalde hier tot zijn verbazing een plezier uit waar hij zelf van verrast was. Toch liet hij het slotstuk over aan zijn volgelingen, maar hij was daar om om alles te overzien.

Zijn vriend, welke hem altijd had gesteund, werd in de hectische omstandigheden weggewerkt door zijn volgelingen, iets waar hij zich tot op de dag van vandaag schuldig over voelde. Toch wist hij dat ook deze hengst uiteindelijk weggewerkt had moeten worden, zou Asgaroth de volledige macht over willen nemen. De leidersdochter hield hij bij zich, tot deze een veulen baarde. Zijn veulen. De merrie wilde hij niet meer zien, hij verachtte haar. Het veulen hield hij echter en hij voedde hem op zoals Asgard zelf was opgevoed. Discipline en respect is wat hij het veulen leerde. En wat hij van de overgebleven kudde verwachtte. Hij was geen tiran, zeer zeker niet. Maar hij verwachtte niets anders dan volledige toewijding aan zijn bewind. Zeker van zijn directe volgelingen. Bij deze hengsten hield hij de teugels strak in handen en elke weerstand werd hardhandig aangepakt. Niet door Asgaroth zelf. Het geweld liet hij altijd over aan de andere hengsten.

Nu brengt hij zijn tijd voornamelijk alleen door. Zijn hengsten regelen de kuddezaken, iets wat hij slechts een saaie aangelegenheid vindt.

Bij zijn aankomst in de kudde had Asgaroth moeite zich aan te passen aan het leven als kuddepaard. Na zijn kudde verloren te hebben, bracht hij zijn groep volgelingen terug in kuddeverband en probeerde hij in alle rust het leven als kuddepaard te laten werken. Al snel vond hij een nieuwe merrie in zijn leven. Hij probeerde het te laten werken, maar had al snel door dat hij geen enkel paard de genegenheid kon geven die hij aan zijn overleden liefde had kunnen geven. De merrie bleef echter in zijn leven, voor hoe lang het zou duren.

Tijdens zijn verblijf in de kudde had hij vrienden gemaakt met een hengst welke zijn plaats in de kudde had in het beschermen van de leidersfamilie. Deze hoog rankende hengst zorgde ervoor dat Asgard ook een hogere positie in de kudde kon bemachtigen. Het plezier waarmee hij de relatief hoge functie bekleedde was groter dan de hengst had verwacht van zichzelf. Het leven als voormalig kuddeleider had hem goed bevallen en hij merkte dat hij moeite had het gezag van hengsten boven hem te accepteren. Geleidelijk aan bracht hij zijn voormalig volgelingen weer bij elkaar in de kudde en zocht hij buiten de kudde support van buitenstaanders. Met deze groep hengsten zorgde hij dat zaken gedaan werden die niemand anders wilde doen. Louche zaken. De leiding over deze hengsten wakkerde bij Asgaroth de drang naar een kudde onder zich te hebben aan tot een punt dat hij besloot actie te ondernemen.

Nu hij zich in hogere kringen bevond, had hij toegang tot de leidersmerrie, welke hij zonder moeite in wist te palmen. Voor een kort durende tijd had Asgard het gemeend naar zijn zin met de merrie voor wie hij bepaalde gevoelens begon te ontwikkelen en verslapte de banden met de hengstengroep. Toch duurde het niet lang voordat hij deze banden terug oppakte en hij zijn relatie met de leidersmerrie in zijn voordeel kon laten werken.

Op een gure avond liep Asgard richting de leidersdochter, waar zijn vriend de wacht hield. Dit was de avond dat het zou moeten gebeuren. Samen met zijn meest trouwe volgers had hij het plan uitgewerkt en de rest van de hengsten zouden hem volgen en zijn bevelen opvolgen. Met een vriendelijk gebaar had hij zijn vriend gegroet en hem aangeboden zijn wacht over te nemen zodat hij kon rusten. Met een lichte grijns op zijn lippen keek Asgard de hengst na terwijl hij weg liep. Alles liep voorlopig prima volgens plan. De leidersmerrie begroette hem zoals ze dit altijd deed en hij begroette haar liefdevol terug. Haar aanrakingen zorgde voor rillingen door zijn lichaam die hem lichtelijk verdoofden. Haar stem bracht hem echter terug naar de realiteit en dreef hem door te zetten. Hij begon vriendelijk, zoals hij altijd had gedaan. Echter dreef hij het zonder dat zij het door had steeds verder weg van haar vertrouwde schuilplaats. Diep in het woud sloeg hij zijn slag. De leidersmerrie diende uitgeschakeld te worden. Niet tot de dood, nee. Als dat het geval was, zou hij het over hebben gelaten aan één van zijn volgelingen. Nee, de merrie diende zo gebroken te worden dat ze voor Asgard een hoger doel kon dienen. Haar vader, de leider die weggewerkt diende te worden, zou veel makkelijker neer gehaald kunnen worden als hij zou zien tot wat Asgaroth in staat was: het vernielen van zijn prachtige oogappel.

De nacht werd donkerder terwijl de maan achter wolken verdween. De perfecte nacht voor een coup, ging door Asgaroths hoofd terwijl hij de leidersdochter naar het grote slotstuk bracht. De grot waar de leidersfamilie zich in verscheen was een perfecte plek voor een hinderlaag en Asgaroth had zijn volgelingen eerder die nacht naar de grot gestuurd. Zijn aanwezigheid, tezamen met de zwaar gekrenkte leidersdochter gaf het startsignaal. Asgaroth zorgde ervoor dat hij duidelijk zichtbaar was, eveneens de merrie aan zijn zijde: de leider diende te weten dat híj het was die de boel overnam. Echter zorgde hij er ook voor dat hij geen kans liep gewond te raken: zijn volgelingen deden het werk. Na afloop van het bloedbad bracht Asgaroth zichzelf naar voren en gaf hij de genadeschop aan de leider. Zijn oude trouwe vriend was tot zijn spijt temidden van het gevecht terecht gekomen en bleek na afloop gevlucht te zijn. Toch wist hij dat ook deze hengst uiteindelijk weggewerkt had moeten worden, zou Asgaroth de volledige macht over willen nemen.

Asgaroth had wat hij wilde: leiderschap over een grote kudde. Hij was geen tiran, maar de kudde wist dat ze rond hem op hun hoede diende te zijn. De leidersdochter hield hij bij de kudde, als trofee. Hij raakte haar echter niet meer aan, maar gaf haar aan zijn volgelingen als presentje voor hun harde werken. De gevoelens die hij ooit voor haar had gevoelt kon hij niet ontkennen. Uiteindelijk baarde ze een veulen. Zijn veulen, welke was verwekt tijdens de overname van de kudde. Het veulen hield hij voor zichzelf, wat er met de merrie gebeurde interesseerde hem al lang niet meer.

Het gebeurde niet vaak dat Asgaroth terug dacht aan zijn jeugd. Het was eerder iets wat hij liever ver weg stopte in zijn verstand dan dat hij het aan de gehele wereld tentoon stelde. Toch was hij door een vreemde gedachtegang terecht gekomen bij een specifieke herinnering. Deze herinnering koesterde hij met heel zijn hart en ziel en op de zeldzame momenten dat hij hieraan terug dacht kon hij een glimlach op zijn lippen niet weerhouden. Het was één van de weinige momenten in zijn leven geweest dat hij voelde dat hij er toe deed. Dat zonder hem de hele wereld als een kaartenhuis in elkaar zou storten. Hij moest het aan zichzelf toegeven dat dit hem al vaker dan eens kracht had gegeven om door te blijven gaan, zelfs wanneer dit de meest onlogische volgende stap geweest was. Maar ook drukte het hem met de neus in de waarheid dat ook hij, ondanks zijn pogingen om dit te verkroppen, nog steeds een zwak had op het gebied van gevoelens; iets wat hem in de toekomst wellicht fataal zou kunnen worden.

Een flinke samentrekking van zijn spieren zorgt voor een trilling door zijn gehele lichaam. Vluchtig zet de witte hengst zijn voorbenen iets uit elkaar om de plotselinge beweging in zijn lichaam goed op te kunnen vangen zonder onderuit te gaan. De witte sneeuw valt door de trilling met lichte doffe ploffen van zijn rug af op de sneeuw op de grond onder hem. Al snel na deze actie voelt hij zijn lichaam opwarmen nu de koele substantie van zijn lichaam af is. Asgaroth recht zijn lichaam en heft zijn hals statig op. Zijn hoofd brengt hij naar boven waarna hij met zijn zwarte kijkers naar het besneeuwde bladerdek boven hem kijkt. Hij had er goed aan gedaan om zodra het was begonnen met sneeuwen een schuilplaats te zoeken in het dichte woud. De dennebomen welke het gehele jaar door hun groene naalden behielden hadden de meeste sneeuwval voor hem opgevangen. Maar ondanks deze beschutting was er toch een laag op zijn lichaam terecht gekomen. Het eraf schudden tijdens de sneeuwstorm had geen nut gehad. Dat zou enkel verspilde energie geweest zijn.

Nu de sneeuwval eigenlijk leek weg te trekken, leek het hem verstandig zijn schuilplaats te verlaten. Hij bevond zich immers alleen aan de voet van de altijd besneeuwde bergen tijdens dit kille weer. Niet veel overleefden de ijzige temperaturen in hun eentje. Daar bovenop kwam nog dat deze wouden niet enkel gevuld waren met de standaard roofdieren. Of tenminste, dat is wat hem verteld was toen hij deze gebieden binnen kwam. Zijn hoofd had hij inmiddels weer laten zakken, maar hij hield zijn horen gespitst en zijn neusvleugels open. De sleutel tot overleven was immers nooit je omgeving te vertrouwen.

De eerste honderden meters waren geen probleem om te overbruggen voor de grote hengst. Toch bleek dat de dennen die hem hadden beschermd tegen de sneeuwstorm hun werk goed gedaan hadden. Hoe dichter hij zich naar de bergen toe bewoog, hoe minder dicht begroeit het bos werd. De grond van de open plekken waren zo vol besneeuwd het Asgaroth aardig wat moeite kostte om zijn lichaam door de dikke laag heen te werken. Al snel had hij zijn koers gewijzigd en had hij via de zijkant getracht het woud te verlaten. Na enkele uren gezwoegd te hebben, voelde hij de frisse lucht van een open vlakte zijn neusgaten binnen dringen. Het muffe woud had zich tegen zijn wil in om zijn lichaam geslagen. Nu de 'buitenwereld' lonkt, brengt de witte hengst zijn spieren in actie waardoor zijn barokke lichaam langzaam maar zeker in beweging komt. Met krachtige galopsprongen begint hij zich een weg te banen langs de robuuste dennen, zijn verdere omgeving voor enkele minuten vergetend.

---

In de laatste paar meters bracht hij zijn lichaam terug naar een rustige draf waarbij hij zijn hals iets liet vallen. Zijn hoeven kwamen bij elke pas hoog boven de sneeuw uit om vervolgens bij het neerkomen weer diep weg te zakken. Het licht dat langs de bomen in de ogen van de hengst valt, was tot zijn verbazing redelijk fel. Automatisch knijpen zijn oogleden dichter naar elkaar en zijn Asgaroths ogen gereduceerd tot spleetjes op het moment dat hij zijn lichaam langs de laatste paard bomen in het bos beweegt. Hij brengt zijn lichaam langzaamaan tot stilstand en knippert enkele malen met zijn ogen. Geleidelijk begonnen zijn ogen aan het felle licht te wennen van de relatief heldere zon wiens licht weerkaatst op de spierwitte sneeuwlaag. Een onaangetaste sneeuwlaag, constateerde hij al snel. As heft zijn hoofd op en laat zijn blik over het sneeuwlandschap glijden. Hij draait zijn hoofd weg wanneer een ijzige windvlaag vanaf de bergen zijn manen hevig op laten waaien. Een rilling gaat door zijn lichaam en zonder verder na de denken zet hij zijn lichaam aan tot een stappas.

Zijn passen brachten hem langs de bosrand verder de bergen uit het golvende heuvellandschap in. Hier werd de toegang tot het woud ook aantrekkelijker, daar de bomen aan de rand van het bos meer ruimte tussen elkaar kregen. In tegenstelling tot het dicht begroeide woud waar hij zich eerder op de dag had bevonden. Langzaam maar zeker begon de hengst zich meer op zijn gemakt te voelen. Hij voelde dat hij het meest beruchte gedeelte achter zich had gelaten en hij merkte dat hij zijn lichaam steeds statiger begon te dragen. Zijn imposante brede nek droeg hij hoog en licht geboden, waardoor ook zijn achterhand flink aanwezig was. Zijn passen waren dan ook groot en krachtig en ondanks de dikke sneeuwlaag kostte het hem vrij weinig moeite om zich voort te bewegen. Zijn halflange witte manen bewogen ritmisch mee met zijn passen, eveneens als zijn volle, lange staart.

Na weer enkele kilometers afgelegd te hebben voelde hij hoe zich kleine sneeuwvlokken in zijn vacht begonnen te nestelen. Deze smolten al snel door zijn door het lopen gegenereerde lichaamswarmte, waardoor de bovenlaag van zijn vacht nat begon te worden. Zijn blik richt hij kort op de de wolken boven hem welke duidelijk de oorzaak van deze sneeuwval waren. Hij proest eenmaal luid om enkele vlokken uit zijn neusgaten te verwijderen en schud met zijn hals. Zijn manen vallen in een wirwar terug over beide kanten van zijn hals en zijn voorpluk hangt losjes langs zijn ogen. Vluchtig schud hij deze terug uit zijn gelaat om zijn omgeving in zich op de kunnen nemen. Want ondanks de sneeuwval, zowel die reeds gepasseerd waren als de huidige, hadden zijn neusgaten een geur opgepikt van een ander levend wezen. Eerst rook hij het vaagjes in de verte. Maar nadat de weergoden weer enkele windvlagen op het gebied los hadden gelaten, was de geur sterker geworden. Niet zeker wetende of zijn zintuigen hem voor de gek hielden, speurt hij de sneeuwvlakte voor hem af. De geur die zijn neusgaten binnen was gedrongen had iets bekends over zich. Het was een geur die bij hem verschillende gevoelens boven bracht. Het was een geur die hij ook koesterde, zei het op een geforceerde manier. Maar bovenal gaf de geur hem het gevoel van walging. Walging ten opzichte van zichzelf, maar vooral afkeer jegens het wezen dat deze geur met zich mee droeg. Hij had gehoopt deze geur nooit meer te hoeven ruiken en hij had zelfs maatregelen getroffen zodat hij het nooit meer had hoeven tegen te komen.

Hij kon niet precies zeggen waar de geur vandaan was gekomen, maar de beste gok was dat het wezen zich ergens op de open vlakte voor hem rond liep. Zijn blik stond voor enkele minuten op de vlakte gericht, zijn neusgaten wijd open, oren gespitst. Zou hij haar tegen komen, als hij zijn pas langs de bomen vervolgde? En als hij haar tegen zou komen, zou hij dat uberhaupt willen? Hij wist niet waar hij toe in staat zou zijn als hij deze merrie weer opnieuw voor hem zou hebben staan. Hun laatste ontmoeting had kwaad bloed gezet, heel kwaad..

Waarom zou hij, Asgaroth, veroveraar van kuddes, zich druk maken om deze merrie? Hij draait zijn oren lichtjes naar achter en briest eenmaal woest. Hij draait zijn lichaam weg van de open vlakte op de heuvelhelling en zet zijn afdaling door het dikke pak sneeuw voort. Toch bleef de geur van de merrie bij enkele windvlagen zijn neusgaten prikkelen, waardoor hij het niet kon laten om zijn oren en blik zo nu en dan af te wenden. Ergens diep van binnen borrelde het verlangen om deze merrie nogmaals te zien. Wellicht enkel om er zeker van de zijn dat hij haar nog steeds in zijn macht had. Maar wellicht voor een geheel andere reden welke Asgaroth ook onbekend zou zijn.