[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 bgcolor=#00000 width=400][td valign=top][img]http://img685.imageshack.us/img685/5402/diablo3y.png[/img]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 0px; margin-left: 20px; margin-right: 20px; margin-bottom: 20px; width: 285 px; height: 300 px; text-align: justify;'>[font=Georgia][color=#7f7d85]
[size=11]Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.

Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.

Hij kon niet zonder haar, zoals hij niet zonder adem kon. Hij had haar nodig, en daarvoor hoefde hij haar niet direct te zien. Hij wilde voelen, weten dat ze nog altijd van hem is. Hij wist het niet langer, hij wist niet meer waar ze was. Hij was haar uit het oog verloren, en hij was bang dat ze hem had verlaten. Hij kon het haar niet vragen, hij kon het woud niet in. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen en nijdig gooit hij zijn voorhand de lucht in.

[right][b][i][size=15][color=#602c16]diablo[/color][/size][/i][/b]
<div style='text-align: right; text-shadow: 0px 0px 0px #ffffff; text-transform: uppercase; line-height: 90%; letter-spacing: 3px; font-family: georgia; font-size: 7px; color: #7f7d85;'>alpha rank three</div>[/right][/size][/color][/font]</div>[/td][/table]

[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 bgcolor=#00000 width=400][td valign=top][img]http://img685.imageshack.us/img685/5402/diablo3y.png[/img]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 0px; margin-left: 20px; margin-right: 20px; margin-bottom: 20px; width: 285 px; height: 300 px; text-align: justify;'>[font=Georgia][color=#7f7d85]
[size=11][right][b][i][size=15][color=#602c16]diablo[/color][/size][/i][/b]
<div style='text-align: right; text-shadow: 0px 0px 0px #ffffff; text-transform: uppercase; line-height: 90%; letter-spacing: 3px; font-family: georgia; font-size: 7px; color: #7f7d85;'>alpha rank three</div>[/right]
Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.

Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.

Hij kon niet zonder haar, zoals hij niet zonder adem kon. Hij had haar nodig, en daarvoor hoefde hij haar niet direct te zien. Hij wilde voelen, weten dat ze nog altijd van hem is. Hij wist het niet langer, hij wist niet meer waar ze was. Hij was haar uit het oog verloren, en hij was bang dat ze hem had verlaten. Hij kon het haar niet vragen, hij kon het woud niet in. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen en nijdig gooit hij zijn voorhand de lucht in.
[/size][/color][/font]</div>[/td][/table]

[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 bgcolor=#00000 width=400][td valign=top][img]http://img685.imageshack.us/img685/5402/diablo3y.png[/img]<div style='padding-right: 5px; margin-top: 0px; margin-left: 20px; margin-right: 20px; margin-bottom: 20px; width: 285 px; height: 300 px; text-align: justify;'>[font=Georgia][color=#7f7d85]
[size=11][right][b][i][size=15][color=#602c16]diablo[/color][/size][/i][/b]
<div style='text-align: right; text-shadow: 0px 0px 0px #ffffff; text-transform: uppercase; line-height: 90%; letter-spacing: 3px; font-family: georgia; font-size: 7px; color: #7f7d85;'>alpha rank three</div>[/right]
Waarom deed hij dit zichzelf toch aan? Hij snapte niet wat hem er toe keerde om opnieuw aan het rand van het woud te staan en te snakken naar herkenning, een geur, de warmte van haar vacht. Hij hunkerde naar haar zoals hij altijd had gehunkerd naar liefde. Een intens verlangen was bij hem losgemaakt om haar te zien, haar te voelen, haar te horen en aanschouwen. Ze was het mooiste wezen dat hij ooit had gezien en nog altijd voelde hij zich niet goed genoeg voor haar. Een zucht ontglipt hem, en zijn gespannen lichaam stapt onrustig voor de bomen langs. Zijn gouden oog glijd over de schaduwen, de speling van het licht. Alsof het woud hem wilde uit lokken, uit lachte omdat hij niet durfde. Het was een angst die diep gegrond was, hij was zo bang voor het woud dat hij zwarte vlekken in zijn ogen kreeg als hij niet op paste. Hij kreeg een knoop in zijn maag en kon zijn gedachtes niet goed in de hand houden. Vele nachtmerrie's zouden op komen, en de meest nare beelden zouden hem tarten. Dat was altijd gebeurt, en ook nu is hij weer bang voor de ervaring. Maar niets trok harder aan hem dan de zwarte merrie, die o zo mooie merrie die hij lang niet waard was.

Ze was als een magneet voor hem, hij kon niet meer zonder haar. Zonder haar had hij het gevoel dat hij niet leefde, niemand zou hem ooit zo begrijpen zoals zij had gedaan. Niemand zou hem zo accepteren als zij deed. Ze was zijn alles, het begin en het einde. Ze had hem opgevangen toen hij niemand had, en had al haar bevooroordelen aan de kant geschoven. Ze had hem vertrouwd, en dat hij geschonden, keer op keer. Tanden knarsend richt hij zijn ogen op de boomtoppen. Zijn borst gaat onregelmatig op en neer, hij wilde niet, hij wilde zich om keren en weg rennen, de uitgestrekte vlakte op waar hij alles kon zien en niks kon schuilen achter de natuur. Maar hij wist dat hij het woud in moest, nog een dag zonder haar gezien te hebben zou zijn dood worden, hij voelde het.

Hij kon niet zonder haar, zoals hij niet zonder adem kon. Hij had haar nodig, en daarvoor hoefde hij haar niet direct te zien. Hij wilde voelen, weten dat ze nog altijd van hem is. Hij wist het niet langer, hij wist niet meer waar ze was. Hij was haar uit het oog verloren, en hij was bang dat ze hem had verlaten. Hij kon het haar niet vragen, hij kon het woud niet in. Een schelle hinnik verlaat zijn lippen en nijdig gooit hij zijn voorhand de lucht in.


<div style='text-align: right; text-shadow: 0px 0px 0px #ffffff; text-transform: uppercase; line-height: 90%; letter-spacing: 3px; font-family: georgia; font-size: 7px; color: #7f7d85;'>A blackened heart and a poison mind
I can't recognize the cruel from the kind</div>
[/size][/color][/font]</div>[/td][/table]