Afbeelding paard:
Oorsprong afbeelding: Zelf gemaakt.

Naam paard: Aztec
Geslacht: Hengst
Uiterlijk: Zwart als de nacht is zijn gladde vacht. Hij heeft bijzondere aftekeningen op zijn vier benen. Het lijken op waterdruppels of vlammen. Zijn manen en staart zijn vol en hebben de kleuren zwart en wit. Aztec is een kruising van verschillende rassen, maar het meest komt hij nog in de buurt van een Andalusiër. De hengst bezit de snelheid van een Engelse volbloed en de sierlijkheid van een Arabier. Aztec is een opvallende schoonheid om te zien. Veel merries vallen voor zijn duistere charmes. Op zijn voorhoofd loop een grote schuine bles. Aztec heeft de hazelbruine ogen van zijn moeder. Hij heeft de uitstraling van een sterke, dappere hengst.
Karakter: Aztec is een vastberaden hengst die nooit zijn emoties toont aan anderen. Alleen echte vrienden krijgen de sleutel tot zijn hart. Soms kan hij neurotisch overkomen op soortgenoten, maar over het algemeen stelt de hengst zich neutraal op naar andere paarden. Door zijn mysterieuze verleden is Aztec afstandelijk naar paarden. Hij zal niet snel om iemand geven. Respect is iets wat hoog aan zijn lijstje staat. Je moet het echt verdienen bij hem. Aztec staat stevig in zijn schoenen en is niet bang om kritiek te krijgen. Hij bezit over veel charisma. Die gebruikt hij vaak om merries zover te krijgen dat ze hem vertrouwen. Als ze zo verliefd zijn op hem, dumpt hij hen op het laatste moment.
Verleden: De maan fluisterde mijn naam. Aztec.. Ik hoorde de geluiden van mijn in pijn verkerende moeder. Door de harde wind buiten kraakte het gebouw; een van de tempels die de oude Azteken hadden achtergelaten. Mijn lange benen lagen netjes opgekruld onder mijn zwarte lijfje. Ik was pas een paar weken oud. Er lag nog een lange toekomst voor mij in het verschiet. Helaas was dat niet het geval voor mijn moeder. De zwarte merrie was gebeten door een giftige cobra. Haar laatste uur had geslagen. Nooit zou ze haar eigen zoon zien uitgroeien tot een sterke hengst. Ik zag angst in haar bruine ogen, angst om mijn leven. Hoe zou het verder moeten met me als ze er straks niet meer was? Mijn vader had ik nooit ontmoet en zover ik wist had ik ook geen andere familie. "Aztec.." murmelde mijn moeder zwak. Haar stem was nauwelijks hoorbaar, zelfs voor mijn scherpe gehoor. Ik richtte mijn hazelbruine kijkers op de zwarte zwetende merrie naast me. Ze keek met dezelfde hazelkleurige ogen terug. Haar lippen vormden woorden die ik niet begreep. "afstammeling van de Azteken." Ze had haar zin nog niet afgemaakt of een volgende pijnscheut verlamde haar lichaam. Ik drukte mijn neusje tegen de hare. Ze stond er niet alleen voor. "Mam, vertel verder. Alsjeblieft." smekend keek ik haar aan. Alleen het geluid van oppervlakkig ademhalen was te horen. De ogen van mijn moeder stonden leeg. Er was bijna geen leven meer in te zien. Haar geest was naar het hiernamaals vertrokken; Asra was dood. Dit zou de droevigste gebeurtenis uit mijn leven moeten zijn. Vreemd genoeg voelde ik geen verdriet om haar dood. Ik rouwde niet om haar dood, natuurlijk mistte ik haar wel maar dat was een ander gevoel. Als klein veulen heb ik quote nooit begrepen; "Aztec, afstammeling van de Azteken." Nu, pas jaren later, begrijp ik het. Ik ben bijzonder. Mijn levensdoel staat al vast. Onsterfelijk worden. Ik ben vastbesloten om dat doel te bereiken, de eed die ik aan mijn moeder heb afgelegd te volbrengen. Ik. Ik ben Aztec en dit is mijn verhaal...