Glimlachend duwde ik mijn neus tegen mijn kleine Aleydis. Mijn mondhoeken gleden automatisch omhoog wanneer ik de plezier in haar bruine ogen zie. De wijsheid van haar vader had ik in alle opzichten terug gezien. Haar schoonheid. Dat was enkel nieuw... Ze was mooier dan ik ooit had durven hopen. Ik had vanochtend besloten eens op stap te gaan naar Minanter, waar ik een lange tijd haar doorgebracht. Ik was blij dat Theron er was om op de tweeling te letten. Ik keek Theron voor de laatste keer aan met een warme glimlach en draaide me toen om. 

Mijn passen waren vlot en soepel. Mijn manen dansden op de wind in een soepele draf. Mijn spieren rolden onder mijn grijze vacht. Ik voelde de rotsachtige grond veranderen in zacht gras waar nog wat dauw van de ochtend op lag. Wanneer ik de eerste paarden in het oog kreeg voelde ik me meteen goed. Het was heerlijk weer even terug te zijn. Het viel me op dat de kudde zich ruim verdubbeld had. Ik zag enkele oude gezichten, maar vooral nieuwe. Jonge veulens dartelende om hun moeder die geërgerd opkeek. Maar ook hengsten die merrie's probeerde te imponeren. Wat was ik dan toch blij dat ik Theron had. Mijn gedachtes gleden weg naar jaren geleden. Het was een vreselijke tijd die ik wilde vergeten. Maar toch bleef één ding constant in mijn hoofd spoken, of nee, twee dingen. Triumph, maar er was nog iets. Meneer Black, of nee, het veulen van Black. Ik voelde spijt dat ik het veulen ooit zoiets had aangedaan. Ik wist niet hoe het eruit zag, en niet hoe ze heette. Ik zou zelfs haar geur niet kunnen herkennen als ik dichtbij was denk ik. Zij zou mij moeten herkennen. Haar jeugd heeft ze zonder toeziend oog van moeder moeten doorstaan. Het was vreselijk van mezelf om zo egoïstisch te zijn. Het veulen kon er niets aan doen dat mijn moeder vermoord werd toen ze me er tegen wou beschermen...

Ik schudde mijn lange manen heen en weer. Ik ging er niet nu weer over peinzen.  Mijn helder blauwe ogen gleden over het landschap. Afvragend wat ik hier eigenlijk zal gaan doen. Al snel was mijn besluit genomen. Ik had dorst. Basta. Vrolijk trippelde ik naar het water dat zachtjes kabbelde. Als ik kon zou ik nu een leuk deuntje fluiten onder het genot van die appel daar... Ik kan alleen, helaas, niet bij de appel... Hij hangt te hoog. Zuchtend liet ik mijn hals omlaag zakken om wat van het koele water te drinken. Een rilling liep over mijn rug bij de kou door mijn keel. Langzaam nam ik mezelf op in mijn weerspiegeling. Ik twijfelde even maar één ding stond dus vast: de tweeling hebben hun schoonheid duidelijk niet van mij. Best jammer eigenlijk, maar het was niet anders. Plotseling werd mijn weerspiegeling verbroken door een mooie slanke merrie.