Till I'm drunk...

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{De zwarte manen van de witte merrie dansten met de wind mee. Een ritmische beweging zat in de benen van het lenige paard. Het verschijnsel was vrij zeldzaam, een witte merrie met zwarte manen.
Het geluid van stromend water klonk dichterbij, Shala was op weg naar het water. Ze had niet veel tijd meer voor The Blue Moon zou reizen. Als ze dan nog geen beschut plekje had gevonden was ze zo goed als verloren. De stem van haar zusje galmde weer door haar oren. Haar zusje Lily had om hulp geschreeuwd toen zij werd verslonden door een schim. Shala had nog snel beschutting kunnen vinden, maar haar zusje was op zoek gegaan naar haar moeder die ze vervolgens dood vond, het was een val geweest. Shala rende wat harder en kneep haar ogen dicht, tranen volgen achter haar langs. Ze bereikte een kleine beek en keek naar de lucht, de maan! De blauwe maan stond nog niet helemaal in het midden, maar Shala zou op moeten schieten! Dan maar niet drinken. Angstig keek de witte merrie om zich heen, ja, achter een kleine waterval was een opening te zien! Onhandig liet Shala haar zwarte hoeven op de Step Stones landden, na veel balanceren kwam ze bij het watervalletje, ze moest er door heen. Hopend dat ze op het steen in de grot zou kunnen bereiken sprong ze door het stromende water. Een plens van kou kwam over haar heen gedropen, in de grot was het donker, maar hopelijk was ze nu veilig.

X A R I V}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

De witte arabische hengst was even op zichzelf gegaan. hij kon het niet meer aan. het leven als vechter, veel weg van zijn eigen kudde, van zijn eigen liefde. en nu, nu hij eindelijk eens bij zijn prachtige Omniel kon zijn, had zij het leven geschonken aan hun eigen veulen, een prachtige merrie genaamd Hayyel. maar zijn bubbel van superleven was opeens kapot gesprongen toen bleek dat Hayyel blind was.. Hoe moest hij nu zijn lieveling opvoeden? nog meer verantwoordelijkheid, nog meer moeilijkheden in zijn leven. hij had haar even achtergelaten in de handen van haar moeder om er tussen uit te kunnen. even tijd voor zichzelf.

zoals altijd ging hij naar die ene plek. midden in het bos van Ferelden, grenzend aan Orlais, was een prachtig watervalletje met een grot erachter. een plek die niemand kende voor zover hij wist. in galop was hij weggeschoten, zijn gedachten leeg en zijn ogen tranend. woedend was hij, woedend dat hij zoiets verschrikkelijks had gecreëerd. hoe moest de kleine Hayyel nu een normaal leven leiden?

hij keek recht voor zich uit en stapte dwars over de stenen in het water, zijn voeten niet goed optillend. doffe klappen klonken steeds wanneer hij zijn hoef neerklapte. het koele water verteerd zijn vacht voor hij eindelijk in het schemerduister staat, natgeplensd door de waterval. plots hoort hij een splets, en staat er een merrie voor hem. hij had geen zin in gezelschap maar glimlachte toch. 'Hallo.'

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{Het geluid van hoeven op steen klonk, geschrokken deinsde Shala achteruit. Was dat een schim? Wat het ook was, zou het gevaar kunnen veroorzaken? Zou hij of zij weten dat het vannacht volle maan was? 'Hallo.' Zei de hengst vriendelijk, hij stond voor de witte merrie. Geen gevaar, gelukkig. Shala zweeg, ze durfde niet echt te praten in het bijzijn van The Blue Moon, laat staan een vreemde hengst. 'Hallo,' Murmelde de witte merrie zacht. Ze vroeg zich af of deze hengst wist dat The Blue Moon bovenaan de hemel rees, het was immers gevaarlijk om nu nog vrij rond te lopen in het bos. Shala was angstig dit moment, haar leven was haar dierbaar, ze wilde haar zusje trots maken. Ze wilde niet uit verdriet sterven op de manier hoe haar zusje gestorven was. Een traan rolde weer over de wang van de witte merrie. Familie had ze niet meer, haar moeder en zusje waren haar erg dierbaar geweest, maar het dierbare was vervlogen.}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

de merrie voor hem was spierwit, met donkerdere manen. een bijzondere verschijning. hij glimlachte voorzichtig. eigenlijk had hij totaal geen zin in gezelschap, maar eigenlijk ook weer wel. nieuwe paarden zijn gedachten ver weg kunnen houden van zijn Omniel en de kleine Hayyel. hij knikte vriendelijk naar haar nadat haar stem had geklonken.

plots zag hij in het schemerduister een heldere traan uit haar oog opwellen en van haar ranke gezichtje afdruppen. hij fronste. wat was er? hij liet zijn ranke benen enkele passen zetten in haar richting en stond toen recht voor haar, besluiteloos. durfde hij zijn neus tegen haar aan te drukken voor steun? hij besloot het niet te doen en bleef even stil voor haar staan. 'Alles goed?' klonk toen zijn charmante stem zacht vanuit het schemerige binnenste van de grot, weerkaatsend langs de wanden en alleen doorbroken door het gekletter van de waterval.

zijn ranke oren stonden nooit stil. als een echte vechter had de arabier constant zijn ogen en oren op waakstand, altijd opzoek naar gevaar en dingen die niet klopten. hij voelde zich verantwoordelijk voor het wel en wee van de kudde, voor zijn geliefde omniel en zijn kleine Hayyel. nu hij erachter was gekomen dat zij blind was, was zijn verantwoordelijkheids gevoel nóg groter. hij moest er voor zorgen dat de grote boze wereld kleine blinde hayyel niet zou opschrokken. even dacht hij aan haar, een glimlach op zijn gezicht, maar dan richt hij zich weer tot de merrie voor hem. 'Ik ben Xariv, vechter en lid van de tweede rang.' hij grijnsde, behoorlijk trots op zichzelf voor alles wat hij bereikt had.

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{De hengst vroeg of alles goed met haar was. Shala had wel het gevoel dat ze deze hengst kon vertrouwen. 'Het gaat over de schimmen en mijn gezin,' Zei ze kortaf met haar sterke stem. Ze keek de hengst in zijn ogen, duidelijk makend dat ze niet veel steun nodig had. Alleen de gedachten maakte haar ziek, de herinneringen. De hengst begreep het blijkbaar en begon al weer met praten, erg vond ze het niet, ze hield niet zo van stille types, al mocht té druk ook weer niet. Het zou de tijd mooi afslijten en voor je het wist kon je dan alweer naar buiten omdat de dag was aangebroken. Al zou Shala morgen zeker veel lijken vinden in het bos. 'Ik ben Xariv, vechter en lid van de tweede rang.' Een glimlach verscheen op het gezicht van Xariv, het was een aparte naam. Hij had tenminste wel iets waar zijn familie trots op kon zijn, naja, twee dingen. Een goede persoonlijkheid en een goed gelegen rang. Net toen Shala zichzelf wilde voorstellen bewogen haar oren, boven het geluid van kolkend water hoorde ze ge-adem. Hoef getrappel klonk over grind en aarde, maar het kwam niet hun kant op. "Ik ben Shala, aangenaam." Zei ze vriendelijk, maar alsnog was ze op haar hoede voor de schimmen die zich nu buiten de grot bevonden.}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

hij knikte op haar woorden. het was ook altijd het zelfde. iedereen was bezorgd om de schimmen, en bezorgd voor zijn of haar gezin.. hij glimlachte week. zelfs hij was dat.. maar dan in een meer extreme mate. hij was bezorgd om de schimmen omdat híj ervoor moest zorgen dat ze wegbleven bij de kuddeleden van Orlais, en hij was bezorgd om zijn gezin.. nouja, door de schimmen én omdat het een enorme verantwoordelijk heid was om een blind veulen op te voeden..

Xariv richt even zijn ogen op het dak als hij ook hoeven en geadem hoort. niks om bang voor te zijn. de schimmen waren zo geruisloos, die hoorde je echt niet aankomen. dit waren gewoon normale kuddepaarden, waarschijnlijk opzoek naar een plek om te verstoppen, of op doorweg naar hun eigen rang. zouden ze niet weten van de schimmen? xariv brieste zacht. dan moesten ze het zelf maar uitzoeken, hij hielp niet. hij was de guard van de tweede rang, niet van de derde. hij had hier geen rechten en mocht hier ook niemand helpen. als hij dat wel deed.. dat zou hem problemen opleveren, ook als hij iemand van de dood zou redden..

de woorden van de merrie doen hem uit zijn gedachten op schrikken en hij richt zijn aandacht weer op haar. Shala.. bijzondere naam.. hij glimlachte naar haar. 'Wat een práchtige naam, Shala.' zijn neus zocht even de hare en een seconde lang waren ze in contact, dan trekt hij zich weer terug, ietwat geschrokken van zijn uitbundige reactie. hij glimlacht beschaamd, en besluit het onderwerp maar snel te veranderen. 'Ben je al lang in BMH, Shala?' hij gebruikte haar naam zo vaak mogelijk, hij was zo prachtig en gleed zo makkelijk van zijn tong.

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{De witte merrie schudde even haar manen uit, het was wel gezellig met Xariv. Veel gezelliger wanneer ze alleen zat, meestal dus. Haar leven was nogal neutraal en saai zonder enige vrienden of familie. 'Wat een práchtige naam, Shala.' Hoorde de merrie Xariv zeggen. Hij maakte oogcontact waarna hij zijn neus tegen de hare aan duwde. Verrast knipperde Shala twee keer, onverwacht... Al snel trok Xariv zich beschaamd terug. Even kon de witte merrie geen woord meer uit spreken, tot de hengst voor haar een vraag stelde. 'Ben je al lang in BMH, Shala?' Shala herstelde zich snel. "Ehh, nee, niet echt lang, nee..." Vertelde ze. Ze keek nog even Xariv aan, daarna stapte ze stilletje richting de opening van de grot. Voorzichtig stak ze haar nek langs het watervalletje door, nu had ze haar kop buiten de grot. Haar blik gleed naar links en naar rechts, de nacht kwam aan zijn einde, al zouden ze voor de zekerheid nog moeten wachten. Shala slikte, zouden ze veel lijken tegen komen?}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Al voor Shala zijn vraag had beantwoord had hij het antwoord geweten. nog zo onwetend en bang voor de blauwe maan, ze moest wel nieuw zijn. de paarden die er al langer waren waren onverschillig, niet echt bang meer voor de schimmen, wetend dat er altijd leiders en guards klaar stonden om hun te helpen, en wetend dat ze gewoon niet te veel aandacht moesten trekken wilden ze veilig en wel de blauwe maan achter zich laten.

de blauwe maan was weg. hij voelde het aan zijn lichaam. meteen was hij meer ontspannen, hielden zijn ranke oren op met gespannen draaien en was hij rustiger. zijn taak was weer voorbij. hoopte hij.. het kon altijd zo zijn dat er nog schimmen achtergebleven waren, wachtend tot de paarden hun schuilplaatsen niets vermoedend zouden verlaten.. hij rilde even bij de gedachte aan wat ze zouden kunnen aanrichten.

als de merrie haar hoofd naar buiten steekt schiet zijn hoofd omhoog, wetend dat er enkele ogenblikken geleden nog hoefstappen boven hun te horen waren, maar alles was rustig. hij glimlacht licht. duidelijk een nieuweling, dat ze zo onvoorzichtig was.. hij zette enkele passen en kwam naast haar staan, zijn schoft onder de waterval, de harde waterstralen waren koel en fijn op zijn verhitte lichaam. hij brieste, en enkele spetters vlogen van zijn neus af, waar hij zachtjes om lacht. hij keek even naast zich, niet wetend wat te zeggen. normaal kletste hij honderduit, maar deze merrie liet hem zwijgend achter..

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{Shala zag dat Xariv zich naast haar bevond. Beide zwegen de paarden. Xariv liet zijn lichaam door de straal water gaan, zou het dan echt veilig zijn? Met een glimlach ging Shala er ook doorheen. Xariv was van de tweede rang, dan zou hij wel ervaring hebben. Eenmaal op de step stone keek Shala om zich heen, er was niks te zien, geen dode paarden lichamen en geen schimmen. Het licht was tot de wereld door gedrongen en de zon klom hoger aan de blauw wordende lucht. Een frisse en schone geur liet Shala glimlachen. De eens zo enge nacht was weer verdwenen, tot de volgende maand. Even keek ze Xariv aan, en nu? Gingen ze nu weer hun eigen weg? Eigenlijk had de merrie daar nog helemaal geen zin in. Ze wilde nog dolgraag iets met Xariv doen, wat het ook was. Ze had nog helemaal geen zin om weer alleen door de bossen te zwerven. Tot slot besloot Shala maar iets te zeggen. "En nu?" Klonk haar heldere stem. Ze schudde haar zwarte manen los, de zon kon nu door haar manen schijnen.}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

rustig bleef hij staan, zijn ogen wennend aan het plotseling felle licht, na het schemerduister in de grot, en zijn oren alle geluiden uit het bos opvangend. de vogeltjes die weer begonnen te fluiten, konijntjes die rond trippelden.. Xariv zag ze niet, maar zijn fantastische oren hadden ze allang opgemerkt. de merrie verbreekt de stilte en hij kijkt op zij, vriendelijk glimlachend tegen haar ranke gezichtje.

'Ik weet het niet.' ietwat onzeker glimlacht hij, had ze geen familie waar ze naar terug moest, een hengst die haar miste, een veulen dat nu zijn mamma kwijt was? blijkbaar dus niet.. 'aangezien de blauwe maan voorbij is ben ik weer een vrij man, ik kan doen en laten wat ik wil.' de gedachten aan Hayyel, zijn kleine veulen, duwde hij even naar de achtergrond, hij was er nog niet klaar voor om fulltime pappa te zijn, en de lieve Omniel zou heus wel goed voor haar zorgen, ondanks haar handicap. hij glimlachte, en keek Shala vriendelijk aan, niet wetend wat zij wilde gaan doen, niet wetend wat híj wilde gaan doen.

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{Denkend aan de woorden van haar vader liet ze haar blik de zijne ontmoeten. De laatste woorden die ze van haar vader gehoord had waren de woorden die hij had uitgesproken voordat hij het bos in ging om zijn plichten te vol doen. Maanden waren voorbij gegaan en haar vader was nog steeds niet terug. Shala was nog maar een veulen geweest en haar zusje was nog niet geboren... Snowwhite... Haar bijnaam...

Don't cry my little SnowWhite...
I'll come back
For you and your mother
For us...

De woorden, de gezworen woorden waar hij niet aan had voldaan. Het was niet zo dat Shala er boos om was, ze was trots op haar vader. Hij had haar altijd gesteund en ze hadden een grote band opgebouwd. Zij kon er ook niks aan doen dat haar bijnaam Snowwhite was geworden, de vloek die over haar uit was gesproken. Het had er voor gezorgd dat al haar geliefde waren gestorven, waarschijnlijk allemaal door de schimmen.. Die vervloekte schimmen...

Fur
So white as snow...
Manes
So black as a raven...

'Ik weet het niet.' Klonk de stem van Xariv. 'aangezien de blauwe maan voorbij is ben ik weer een vrij man, ik kan doen en laten wat ik wil.' Shala knikte, net als zij. Zou ze tegen hem zeggen dat ze helemaal geen zin meer in rond zwerven had? Zou ze zeggen dat ze eigenlijk met hem mee wilde om een nieuw leven op te bouwen en vrienden te maken? Het zat allemaal niet mee, maar wat haar ook in de toekomst te wachten stond, Xariv zou niet door haar 'vloek' gedood worden. "Zou ik misschien met jou mee mogen? Mijn leven is erg eenzaam sinds de dood van mijn familie." Vertelde ze, ze had toch besloten om de waarheid te vertellen. Wat Xariv er ook van dacht, haar mening was belangrijk, en nu telde zijn mening ook.}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

zijn donkere, heldere ogen waren op de ruimtes om hen heen gericht. wat was dit toch ook een prachtig oord. als je de schimmen weg dacht dan.. het water dat van de waterval kletterde stroomde in een prachtige, helderblauwe beek in de richting van de zee, naar Orlais. de stepping stones waren niet meer dan enorme rotsblokken die net boven het water uit staken, verradelijk als het glad was, maar een super pad voor paarden opzoek naar bescherming. niemand zou er over heen komen zonder dat je het wist. de grot werd afgeschermd door het klaterende water dat over de rand gutste, en onder de grot weer in de beek verder stroomde. om hen heen niks anders dan bomen, een prachtig bos. levendig, konijntjes en herten zaten overal onder de bladeren en achter hoekjes verscholen. hij hield van deze plek, bijna net zoveel als hij van Orlais hield. zijn witte vacht leek wel te glinsteren in de heerlijke ochtend zon die zijn huid streelde, terwijl zijn ogen zich weer op Shala richten.

De kleine, witte, merrie leek diep in gedachten verzonken, en Xariv nam zijn tijd om haar eens te bekijken. ze was rank gebouwd, misschien iets grover dan hem, iets hoger ook, maar zeker slank en prachtig. haar donkere manen en staart, een prachtig contrast met haar helderwitte vacht. ze was groter dan hem, meer andalusisch gebouwd dan zijn ranke arabische lichaam. toch had hij er geen last van. hij was zo getraind, zo gespierd, dat hij zeker veel sterker zou zijn dan deze merrie. toch wist hij ook, dat áls zij net zo getraind zou zijn als hem, dat hij maar beter kon oppassen. Shala's heldere, rustige stem laat hem opschrikken, en gauw richt hij zijn ogen op de hare.

de woorden die ze zei moesten even doordringen, maar dan knikt hij. 'wat verschrikkelijk Shala..' zacht duwt hij zijn neus tegen de hare aan. het moest verschrikkelijk zijn om geen familie te hebben. Xariv's ouders en familie leefden allemaal in een hele normale kudde, hier ver vandaan. zijn gezin.. dat zat in Orlais op hem te wachten. hij glimlachte licht bij de gedachte aan de prachtige Omniel en zijn dochter Hayyel. 'Nou waar wachten we nog op?' hij zet lenig zijn lichaam in beweging en springt zonder moeite van steen naar steen tot hij op de oever staat, waar hij even omkijkt om te wachten op de merrie, en dan in een rustige stap tussen de bomen heen en weer zigzagt.

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{Xariv ging er mee akkoord, vond hij het echt niet erg? Hij duwde zijn neus troostend tegen de hare, het verraste haar eigenlijk allemaal, de meeste hengsten waren niet zo meelevend en vriendelijk tegen onbekende. 'Nou waar wachten we nog op?' Met een glimlach op Shala's gezicht stapte ze op de stepping stones en kwam ze op het gras terecht dat om het water lag. Mocht ze nou echt met hem mee? Een enorm vrolijk gevoel bekroop de merrie, dit was een droom van haar die echt uit kwam!

Haar zwarte manen danste met de wind toen ze haar benen telkens weer op de grond zette en met sterke slagen weer naar achter sloeg, ze maakte veel snelheid. Even was ze alles vergeten, haar moeder, haar zusje, haar geschiedenis en haar vader.

But she was daddy's little girl...}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

de kracht die uit het ranke lichaampje van Shala komt laat hem even schrikken. hij briest, grijnst, en zet zijn lenige lichaam in een krachtige galop, zijn lange witte staart achter hem aan wapperend terwijl zijn ogen tot spleetjes geknepen zijn en hij om de bomen heen manoeuvreert. bij het einde van het bos mindert hij iets vaart. al snel hadden ze zoveel gelopen dat door de rand van het bos de zee schitterde, Orlais, zijn thuisbasis. de heerlijke zeewind had er voor gezorgd dat de bomen aan de rand van het bos minder bladeren droegen en kleiner waren, terwijl het bos bestoven werd door het zand, dat door de harde wind helemaal tot hier geblazen werd.

hij bleef even staan, zijn ogen over de horizon glijdend. dít was het gebied waar hij verliefd op was geworden. de ruige kliffen in de verte, het zachte ruisen van de zee die tegen de rotsen aan klotste. práchtig. hij glimlachte, verliefd op het gebied. dan draait hij zich om naar Shala, en stapt rustig naar de open plek die net voor het bos lag. nog net in Ferelden, en net buiten Orlais. the best of both worlds. terwijl zijn mond de grond op zoekt en hij gulzig een paar happen gras verorbert, blijven zijn donkere ogen op Shala gericht. ze hadden al een hele nacht samen doorgebracht, terwijl de schimmen door BMH rondliepen, maar toch wist hij nog bar weinig over haar, behalve dat haar familie dood was..

'Shala.. vertel eens wat over je zelf?' zijn diepe, charmante stem vriendelijk, oprecht geïnteresseerd.

rank two

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{De twee paarden bereikte het gebied, wat was het mooi! De frisse wind woei door Shala's zwarte manen. Ze sloot haar donker bruine ogen genietend, de zoute geur die de wind mee bracht was van de zee. Wat was het toch mooi, nu al had dit gebied haar betoverd, net als het bos waar ze die nacht door hadden gebracht.

Verlegen volgde de merrie Xariv, ze kende hier verder niemand. Iedereen was onbekend voor haar, was dat nou juist goed of slecht? Waarschijnlijk was het wel goed, een nieuwe start zonder herinneringen. 'Shala.. vertel eens wat over je zelf?' Klonk de stem van Xariv. Shala keek op, haar donkere ogen staarde naar Xariv. Een glimlach versierde haar gezicht. "Ik hou van de zomer en groen, het inspireert me, het leven in het bos dringt dan echt tot me door." Vertelde ze, helemaal in gedachten verzonken. Ze knipperde even en werd weer helder, daarna vervolgde ze haar verhaal weer. "Ik hou niet echt van verderf en dor, de schimmen zijn mijn grootste angst, maar volgens mij was dat al duidelijk..." Ze grinnikte even. Ze keek in de ogen van Xariv, ze had veel aan hem te danken. Ze was vereerd dat ze hier een nieuw leven op mocht bouwen, en het was fijn dat er iemand was waar ze tegen kon praten. Wacht, had ze nou echt zomaar haar verhaal aan een vreemdeling verteld? Had ze dan al een voorgevoel gehad? Wat dan ook, ze kon Xariv vertrouwen, en hij was al lang geen vreemdeling meer. "Ik heb geen familie meer, zoals je weet. Mijn vader gaf me altijd de bijnaam SnowWhite." Ze keek even naar de grond waarna ze weer in de blik van Xariv keek. "Mijn vader is vertrokken om zijn plicht te doen, mijn zusje was nog niet geboren. Ik was altijd zijn lieveling geweest... Hij is niet meer terug gekeerd..." Verdrietig keek de merrie naar de grond, haar vader was haar alles geweest. Misschien leefde hij nog, maar wist zij niet meer van zijn bestaan af...}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ze vertelde zomaar wat random dingen, die hem laten glimlachen en hem zijn neus uit het gras laten halen. deze merrie was zo heerlijk ongedwongen, een jonge, vrije en vrolijke geest.

haar stem werd wat serieuzer terwijl ze doorging, nu over haar familie. Xariv keek naar de grond, zijn gedachten bij zijn eigen familie. hij had geen idee hoe het met hen was. Shala wist tenminste dat ze dood waren.. hijzelf.. hij had geen idee.. zouden ze nog leven? zaten ze nog steeds in hun kudde? was zijn vader nog steeds de leider? hij glimlachte zwak bij de gedachte aan zijn vader, de gespierde, grote maar sierlijke arabische hengst. een rechtvaardige, vriendelijke leider. Xariv hoopte maar dat hij ooit net zo groots, zo intelligent, als zijn vader zou worden.

hij glimlachte licht naar Shala, proberend haar wat op te vrolijken en het gesprek wat minder serieus te laten lijken. 'Je weet iniedergeval dat je familie..' hij zweeg even, schraapte zijn keel en vervolgde toen iets zachter 'Dood is.. ik weet niks van mijn familie..' hij sloot zijn ogen even, overmand door emoties, en keek haar toen weer aan.

in de verte zag hij de gestalte van een kleine, gestreepte merrie. het was Hayyel, zijn dochtertje. hij glimlachte en wees met zijn neus naar haar 'Dat is Hayyel, mijn dochter.' de zebra strepen op haar vacht waren duidelijk zichtbaar. ze strompelde een beetje over de rotsen, zo'n 500 meter van hen af. 'ze is blind.' vervolgde hij, een trieste blik in zijn ogen. hij wilde niet naar haar toe. ze was met Omniel, haar moeder, zijn liefste, en zo was het goed. hij had even tijd nodig, tijd zonder hen.

rank 3

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{"Wat verschrikkelijk voor je..." Antwoordde ze op Xarivs woorden. Misschien kon ze wel iets voor hem doen, nu hij al een hele hoop dingen voor haar gedaan had. Zij had weleens met blinde veulens gespeeld toen ze klein was, zo had ze geleerd om met blinde om te gaan. Zou ze het nog weten, hoe alles moet? Eerst had ze het vervelend en irritant gevonden, maar in de tijd dat ze samen speelde kon ze veel leuke spelletjes bedenken voor blinde. Het kostte alleen wat meer tijd voor hen om het te begrijpen. "Misschien..." Begon ze, ze keek Xariv aan. "Misschien kan ik Hayyel wel begeleiden..?" Haar stem klonk voorzichtig, maar wel vastberaden en professioneel. Misschien zou haar manier van begeleiden, Hayyel wel inspireren om verder te gaan met haar dromen. Natuurlijk moesten ze eerst kennis maken, maar alles zou op een natuurlijke en rustige manier gedaan worden.}

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

hij glimlachte dankbaar en duwde zijn neus even tegen haar wang aan. deze merrie was echt super. ze besloot zomaar om hem te helpen, terwijl ze hem eigenlijk nog totaal niet kende..

hij schudde langzaam zijn hoofd. alhoewel het hem fantastisch in de oren klonk; iemand die op zijn dochter kon letten, iemand die haar kon helpen.. 'ik denk dat Hayyel dat niet fijn zou vinden.. ze is.. behoorlijk koppig.. ze wil alles zélf uitzoeken..' hij grijnsde vrolijk, dat had ze van hem. 'Maar wel bedankt' voegde hij er toen nog aan toe, iets zachter. hij liet zijn ogen even over de kudde in de verte glijden, Orlais, zijn thuis.. 'Wist je dat ik ben toegelaten tot de derde rang?' hij glimlachte vrolijk terwijl zijn hoofd even naar de andere kant toe ging, zijn ogen glijdend over de bosrand die Orlais scheidde van de derde rang.

Alhoewel hij het gebied prachtig vond, Orlais was zijn thuisbasis; de thuisbasis van zijn merrie en veulen, en dus ook zijn thuis basis. het gebied met de prachtige zee en stranden had zijn hart veroverd, voor altijd.

rank 3

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{Xariv weigerde haar aanbod, niet op een botte manier, gewoon op 'zijn' manier. Shala glimlachte naar hem waarna haar blik naar Hayyel gleed. "Je partner heet toch Omniel? Mooie naam." Klonk haar stem zacht. Omniel, die naam was apart, net als Xariv en Hayyel. Een aparte namen familie.. Beautiful names, bautiful characters...

Shala's blik hield Hayyel geen moment los, de veulen was prachtig. Het was doodzonde dat ze blind was. Maar wanneer ze begeleid zou worden kon ze er misschien wat beter mee omgaan, maar dat was allemaal haar keuze. Zij moest het willen, anders ging de witte merrie echt niks doen..}

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ikke Antwoorden !!

Btw.. Omniel en Hayyel zijn namen van engels COOL xD

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

ik wacht even tot jij hebt geantwoord hoor Lorry. (;

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ze trippelde braaf langs haar moeder, wachtend op een teken van haar dat ze mocht doen wat ze wou of dat we gingen afslaan. Een zachte stem verlaat Hayyel's lippen. "Mama?" Al gauw kwam ze weer tot de echte wereld en keek ze verward naar recht, daar waar in haar gedachten, haar moeder naar haar liep. Ze liet haar hoofd hangen en slofte verder. Haar neusgaten gingen open en al gauw rook ze haar vader. Ze richtte haar hoofd naar waar het reuk vandaan kwam en keek op. In een soepele en vlotte draf voegde ze zich bij Xariv en een merrie die ze niet kende. Ze knikte beleeft met haar hoofd en keek haar vader dan eens raar aan. "Wie is dat?" Vroeg ze op een fluisterde toon en ging dicht bij Xariv staan. In haar gedachten was ze al kwaad aan het worden. hoe kon hij Omniel zo snel vervangen door een andere? Maar langs buiten bleef ze de kalme, blinde rust zelf. Haar blik was vervolgens in die van de merrie gehaakt en deze liet ze niet los.

** Sorry beetje inspiloos
*** Heb wel gespeeld dat Omniel al dood is hè

**Profile** Number of posts : 1965 Status : Active

Shala had er een handje van om alleen de informatie die zij wilde horen te filteren. ze had totaal niet gereageerd op zijn overgang naar de derde rang, en hij grijnsde erom. het was haar keuze als ze het wilde negeren, hij had het nu eenmaal gezegd. ze ging echter wel door over de kleine Hayyel en over Omniel. zijn hoofd hing naar beneden, triest.

Hij kon er niet tegen om haar naam te horen, om over haar te praten. hij miste haar zo erg, het was verschrikkelijk. hoe hij er ooit overheen zou komen? niet. nooit. droevig schudde hij zijn ranke hoofd. plots werd hij onderbroken door het hoge stemmetje van zijn lieveling, het enige dat hem nog op de been hield; Hayyel. hij glimlachte waterig om haar en duwde zijn neus tegen haar zachte, gestreepte, heerlijk onschuldige wangetje.

'Dit is Shala, Hayyel.' hij glimlachte en liet even zijn blik op Shala hangen, benieuwd wat ze zou zeggen over zijn prachtige dochter. haar blindheid hield haar niet tegen om van alles te doen, en dat was waarom hij haar zo bewonderde.

rank 3

**Profile** Number of posts : 38 Status : Active

_{Xariv stelde Hayyel aan haar voor. "Aangenaam, Hayyel." Zei ze vriendelijk tegen het veulen. Ze zou het zeker moeilijk vinden om ineens een vreemde merrie te ontmoeten. Net of zij het zo fijn vond om ineens een hele nacht met een vreemdeling opgescheept te moeten zitten, al had ze daar geen spijt van. Ze had Xariv leren kennen, en nu Hayyel. Hopelijk kon ze iets doen voor haar, en hopelijk vond ze het niet vervelend dat haar vader ineens met een vreemde merrie om ging. Shala vond Xariv wel heel aardig enzo, maar ze zou het niet durven om Hayyel haar moeder af te nemen!}

**Profile** Number of posts : 3079 Status : Active

Ondanks dat Hayyel vertrouwde op haar vader geloofde ze hem niet en wou ze liever wenend wegrennen. Hoe kon haar vader nu al om gaan met een andere merrie dan haar geweldige moeder? Een trieste zucht verliet haar zwarte lippen. Toch kon ze niet anders doen dan vriendelijk zijn zoals Omniel haar had geleerd. "Aangenaam Shala. Maak je niet druk om me, ik red me wel ondanks mijn handicap." Hayyel was er zeker van dat haar vader er wel al over had verteld, dus maakte ze zich niet druk om er over te praten. Ze briesde opgewekt en keek de merrie aan. haar vader gunde ze al geen blik meer. Ze zette enkele passen haar richting uit en duwde haar neus tegen Shala's schouder, ze voelde het zelf maar amper, toch wist ze dat ze hem aanraakte. Dit deed ze als aanvaarding.

**Profile**

» Till some day D=

Till I'm drunk...

Till I'm drunk...

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen