De afgelopen dagen had ze verschillende paarden ontmoet, waardoor haar hoofd ligt op tilt was geslagen. Er was veel te veel informatie die ze nog moest verwerken, de karakters die de paarden hadden, de uiterlijken die zichtbaar waren. Alles moest in haar hoofd gestampt worden, maar laat dat het nou zijn waar ze de grootste moeite mee had. Het liefst zou ze ze allemaal vergeten, net zoals ze bij Xariv had gedaan en nu bij Torak probeerde te doen. Gewoon alsof ze nooit bestaan hadden, alsof haar leven altijd anders was geweest. Dat de paarden nooit haar leven ingevuld hadden met de langste verhalen. Ja, Maëve was behoorlijk goed in alles verdraaien en liegen, zo goed dat ze soms bijna in zichzelf geloofde. Waardoor alles wat uit haar mond rolde met grote overtuiging werd gezegd.

Vandaag had ze besloten om een reis naar Seheron te maken, aangezien het niet ver lag van het gebied waar ze nu verbleef en ze nieuwsgierig was wat er daar te zien viel. De zon brandde op haar spierwitte lichaam die een overdosis aan spieren hadden, van het vluchten en vechten voor haar leven, maar nooit zou ze dat bekennen. Haar lichaam was ook niet bepaald rank gebouwd, gewoon een normale, stevige merrie maar wel met enige elegantie. Kort vloekte ze toen het woestijnzand dat ontzettend heet was, tegen haar hoeven klotste. Gehaast galoppeerde ze aan om het akelige gevoel te vermijden en haar gedachten even te verzetten. Haar manen waren aan het dansen in de wind, eveneens als haar witte staart. Genietend sloot ze haar ogen, om van de rust te genieten. Een tijdje geleden had ze gehunkerd naar aandacht, maar daar was ze alweer van voldaan en nu vond ze het heerlijk om even alleen te zijn. Maëve verwachtte hier ook niet veel paarden, aangezien het niet de meest romantische plek was om te zijn. De verkenning die ze had gehouden toen ze hier net kwam had haar veel wijzer gemaakt en Ferfelden vond ze een van de mooiste gebieden die BMH bezat.

Rustig opende ze haar ogen weer, en vrijwel meteen analyseerde ze een wit paard. Rank gebouwd en waarschijnlijk een Arabisch rastype. Haar adem stokte, terwijl ze abrupt halt hield. Xariv. Natuurlijk was ze hem niet vergeten, al deed ze wel alsof. De gedachten die ze jaren geleden al verdrongen had kwamen meteen in haar hoofd opzetten, de romances die de twee hadden gehad. Soulmates waren ze, ze hadden zoveel meegemaakt en één enkel paard had hen uit elkaar gedreven. Dagenlang had ze erover gepiekerd, en zelfs jaren lang had ze er spijt van gehad dat ze die keuze had genomen maar ze had het geaccepteerd, en het was haar eigen fout. Maëve zou accepteren dat Xariv woedend op haar was, en eigenlijk durfde ze hem niet eens onder ogen te komen. Ze voelde zich zelf zo enorm klein, en dat gebeurde niet op veel momenten. Angstig probeerde ze zichzelf tot rust te bedaren, besluitend dat ze naar hem toe moest gaan, haar excuses moest aanbieden van het voorval, maar haar benen leken gesteend. Geen een stap kon ze meer zetten en haar oogwit werd zichtbaar van angst. Maëve vocht tegen de tranen, maar toch kwamen er enkele over haar wangen rollen. Ze voelde zich zo ontzettend zwak. Waarom was hij hier in BMH? Waarom kon hij niet voorgoed uit haar leven verdwijnen? Naar de andere kant van de wereld gaan, of zo? De gedachten kraakte haar hersens, en terwijl dat gebeurde probeerde ze de tranen te stoppen en haar lichaam in een tergend slome stap te zetten.

Zo’n vijf meter voor Xariv hield ze met moeite haar lichaam halt. Zijn lichaam was niet veel veranderd, behalve ouder en sterker geworden en zijn gelaat had een wijzere uitstraling. Beschaamd keek ze naar de grond, maar ze wist goed dat ze zich niet zwak mocht voordoen waardoor ze haar ranke hoofd weer ophief. Recht probeerde ze hem in zijn ogen aan te kijken, met veel moeite. “Xariv.” Kwam er hakkelend uit haar strot, maar nog steeds met de elegante stem die ze altijd al had gehad. “Wat doe jij in godsnaam hier?” De rust nam het van haar over, en enkele seconden leek ze niet meer bang te zijn voor zijn reactie. Voor die woede die hij waarschijnlijk op haar wilde uitstortten. Misschien had het zo moeten zijn? De droevige blik hing nog steeds in haar hazelnoot bruine ogen, om te laten zien dat ze er spijt van had, maar de woorden wilden maar niet uit haar mond komen. Dat kon ze niet over haar hart verkrijgen, want ze was helemaal niet zo. Terwijl voor haar het paard stond dat haar van binnen en buiten kende, dat door haar psycho voordoen heen kon prikken en dondersgoed wist dat Maëve een kwetsbare merrie was. Nerveus deed ze een aantal stappen naar achteren, het liefst wilde ze wegrennen, heel hard naar de andere kant van de wereld zodat ze niemand meer onder ogen hoefde te komen, maar helaas stond die optie niet vrij.

De emotieloze toon die Xariv opzette deed haar enorm veel pijn. Het leek alsof haar hart verscheurd werd in vele kleine stukjes. Misselijk van al de emoties die in haar hoofd ratelde keek ze even weg. De tranen kon ze niet meer bedwingen, en langzaam begonnen ze over haar wangen te lopen. Bij Xariv hoefde ze haar dekmantel toch niet op te zetten aangezien hij haar door en door kende, en haar kern was niet veel veranderd na hun laatste ontmoeting. Beschaamd keek ze hem en liet zijn woorden bezinken. Waarom was ze hier? In ieder geval niet om hem tegen te komen. Een gespannen zucht rolde over haar lippen, en ze nagelde haar ogen in die van hem. Zijn prachtige ogen. “Wel..” Begon ze, aarzelend en wat stotterend. “Mijn intentie was niet om jou hier tegen komen, eigenlijk. Maar blijkbaar ben ik daarin gefaald.” Beschaamd keerde ze haar hoofd weer terug. Ze wist dondersgoed hoeveel pijn ze hem had gedaan, en hoe woedend hij op haar zou zijn. Dat ze hem nog onder ogen durfde te komen vond ze knap van zichzelf.

Aarzelend zette ze een aantal stappen naar achter om haar persoonlijke ruimte te vergroten. “Het was niet mijn bedoeling, Xariv. Ik wilde je helemaal niet tegen komen. Niet voor jou, niet voor mij. Dit pijnlijke moment lag niet in mijn verschiet, maar het zal zou moeten zijn.” De woordenstroom ratelde over haar lippen heen terwijl ze haar ogen geen seconde af week van hem. “Het zal zo moeten zijn, Xariv.” Herhaalde ze haar woorden, terwijl ze een aantal keer snikte. Misschien waren ze wel bestemd voor elkaar, en dan zou er een happy ending aan komen. Maar waarschijnlijk had hij een heel nieuw leven opgebouwd, waar zei niet tussen paste en dat ook nooit zou gebeuren. “Het spijt me, verschrikkelijk.” Tergend langzaam liet ze haar hoofd dichter zakken naar de grond. Waar ze volop gras zou kunnen pakken maar ze was enorm misselijk. Dit kon ze niet aan, niet hendelen. Het werd teveel.

Even had ze eraan gedacht om weg te lopen, maar ze wilde graag zijn woorden horen. En eerlijk gezegd wilde ze helemaal niet van hem vandaan, hoe erg hij haar ook mocht haten. Langzaam zocht ze zijn ogen nogmaals op. “Nothing lasts forever, and we both know that hearts can change. And it’s hard to hold a candle, in the cold November rain.” Bij de zangerige woorden sloot ze haar ogen. Ze bracht het zacht uit, en hoopte eigenlijk dat hij er niets van zou horen. Kort drukte ze haar neus tegen de zijne aan, waar ze het lef vandaan haalde wist ze ook niet, maar ze had niets te verliezen. Echter deinsde ze wel van verschrikking achteruit en het oogwit was te zien. Wat was ze in godsnaam aan het doen? Weer was ze verslingerd in een tweestrijd, waar ze eigenlijk al jaren in zat.