Het was hem ter oren gekomen dat er problemen waren tussen enkele leiders, sommige konden het niet goed vinden of konden niet goed praktisch overweg. Het betreurde hem dat hij zelf ook maar weinig van de rest van zijn collega's af wist en vond dat het tijd werd dat iedereen even de tijd nam om samen te komen. De bescherming van de kuddes was even overgedragen op dappere hengsten die zich hadden aangeboden, en vanaf deze heuvel waren bijna alle kuddes in hun geheel te zien. Hij was vroeg richting Anderfels vertrokken om er voor te zorgen dat hij de eerste was om de leiders te ontmoeten. Ze zouden moeten praten over strategien, ideen om de kuddes te versterken. Hij wachte geduldig terwijl hij genoot van de milde ochtendzon van de zomer.

Met grote passen wandelde Morax door de velden van Minanter, hij zou gauw verplaatst worden naar rang, maar momenteel kon hij nog genieten van Minanter. hij zou hoe dan ook geregeld eens komen kijken naar X'aryon die nog maar net was geboren en zijn geliefde merrie, Siberia. Hij lachte opgewekt en vrolijk bij deze heerlijke gedachten. Zijn lichaam ging over tot een soepele draf, spieren rolde krachtige onder zijn kastanjehuid en zijn ademhaling werkte prachtig mee met het ritme van zijn draf.Vogels floten hun mooiste liederen en landwezen scharrelde vrolijk tussen de bladeren. Een korte hinnik verliet zijn keel terwijl hij overging naar een vlotte galop. Al gauw was hij op het gebied van Orlais en zou hij dus ook snel in het aangrenzende gebied van rang drie zijn. Waar ze allemaal samen hadden afgesproken. Hij was nog nooit eerder verder gegaan dan Orlais, maar toch kende hij zijn weg maar al te goed.

Hij stond bovenop een klif, te kijken naar Anderfels. Al gauw kreeg hij E'vesdar, de emperor, in het oog. Niet lang daarna kwam er een shire hengst naar E'vesdar gewandeld. Morax wist het niet helemaal zeker, maar hij vermoede dat dat Diablo was. De alpha van rang 3. Eindelijk wist hij het niet, hij kende enkel Theron, Treasure en E'vesdar van leiders. Een hinnik verliet zijn lippen, als een vroegtijdige groet. Met een soepele draai wende hij zich weg van de klif en galopeerde naar het duo.

Daar aankomen remde hij wat af naar een draf, vervolgens stap en wandelde zo naar de twee leiders. Hij knikte naar beide en sprak ze vriendelijk en beleefd toe. "Goedemorgen, heren." Een zacht een rustgevende stem verliet zijn zwarte lippen. Hij keek beide kort aan en zette zich rechtover de Shire hengst. Snel keek hij vervolgens naar de richting van Orlais, wachtend op de andere. Ochtenddauw sierde de graspieten onder zijn donkere hoeven, terwijl de zon die de zomer met zich meedroeg langzaam boven de bomen uit kwam kijken.

Ik was deze morgen vroeg opgestaan, nog voor de zon aan de top van de hemel hing. Om alles te kunnen controleren en de reis naar Anderfalls op tijd te beginnen en niet te laat te komen voor de ontmoeting van de leiders. Ik hoopte ergens als eerste te zijn. Dat ik kon laten zien dat ik me aan de afspraken hield en me aan de afspraken hield. Maar ook weer niet. Om nonchalant over te komen. En niet alsof het mijn leven was, het leiderschap. Mijn galoppassen waren krachtig en soepel. Mijn zilveren manen zweefde op de wind. Ik voelde hoe de bergen van Minanter overgingen in de rotsen ven Orlais en kort daarna het gras van Anderfalls bereikte. In nam mijn pas terug naar een sierlijk draf. Mijn hals was opgekruld. En mijn achterhand eronder geschoven. Wanneer ik het drietal hengsten in zicht zie verlaat een lage hinnik mijn keel ter begroeting.

In een soepele stap benader ik de leiders. Morax had ik al eerder zien vertrekken en was naar vermoeden al eerder in Anderfalls aangekomen. ”Goedemorgen zonder zorgen deze morgen” Klonk mijn stem plagend naar het viertal dat er duf en serieus bij stond. Vlug daarna trok ik mijn gezicht in een plooi. Het was een belangrijke dag. Ik zou nu niet vrolijk gaan spelen. Ik knikte naar Morax, E’vesdar, Serano en als volgt in de richting van Diablo waar ik naast ging staan. Mijn ogen speurde naar de duinvlaktes van Orlais zoekend naar de volgende leiders. De ochtenddauw kleurde het groene gras wit. Wanneer ik uitadem komt een wit rookwolkje uit mijn neusvleugels.

Ik had geen van de leiders, naast Morax dan eerder echt gesproken. Echter wist ik ze wel allemaal te herkennen en de naam op te noemen. Ik wist het van verhalen en had ze wel eens langs zien lopen. Best triest was het eigenlijk. Dat de meeste leiders de andere nooit echt hadden gesproken.