Verward.. Kon je haar ooit verward noemen? Misschien was dit het dichtste dat ze ooit kwam bij het tonen van emotie. Zij, als rechterhand van de duivel. Een toestand van verwardheid leek absurd voor een merrie van haar kaliber. Toch was het de waarheid. Deze staat van verwarring had niets te maken met het jonge schepsel dat zich vlakbij haar bevond. Het was iets groters als dat, een gevoel van spanning, nervositeit. Ze wist dat het te maken had met de verhalen van vroeger, maar meer was er niet uit te halen. Juist nu moest zij de jonge Amosis leren hoe hij zijn gave beter kon ontwikkelen, zodat hij zich kon inzetten voor hen. Er was niets beter dan jonge halfschimmen gebruiken, een verder doel in leven hadden ze toch niet. Als rechterhand van Avanti was zij opgedragen hem te begeleiden in zijn trainingen. De merrie grijnsde even. De hengst wist niet waaraan hij begon. Een keus had hij natuurlijk niet, maar het zou geen pretje worden. Ayana was geen softie tegen jonkies en zeker niet als het zulk uitschot was als hij. Hoewel de vooruitblik op de zware training haar zeer aanstond, was er nog dat brandende gevoel. Het gevoel dat er iets mis was, maar de boosdoener kon maar niet gevonden worden.

De merrie keek achterom en zag dat Amosis zich nog altijd dicht bij haar bevond, zoals ze hem had opgedragen. Haar passen waren snel en soepel, ze hield niet in voor hem. Hoe eerder ze begonnen, hoe beter ze haar gedachten af kon sluiten. Het duurde dus ook niet lang voor de twee een klein open veld hadden bereikt. Ayana hield stil en keerde haar hoofd weer naar Amosis. Haar groene ogen stonden strak op hem gericht. 'Zie je dat daar?' De merrie wenkte naar een hol in de grond. 'Dat is het hol van een beer. Het is winter, dus de beer is lekker in zijn holletje aan het slapen. Lok hem naar buiten en pijnig hem!' beet ze de jonge hengst toe. Haar toon was strak en het was duidelijk dat dit een bevel was. Sneeuwvlokken hadden zelfs de dichte bosgrond bereikt, wat het landschap hulde in een lichte gloed. Het maakte het bos minder angstaanjagend dan het hoorde te zijn en dat zat Ayana dwars. Hoe dan ook, het was vechten of sterven bij haar. Amosis zou moeten laten zien dat hij sterk was, ook al was dit nog maar de eerste opdracht die hem werd gegeven. Ergens had ze er vertrouwen in dat het hem wel zou lukken, hij kreeg immers ook een schim op de knieën. Zij zelf bleef rustig op haar plaats staan, wachtend op zijn handeling. Haar donkere benen en manen fel afstekend tegen het witte poeder. Het maakte echter niet uit dat ze opviel tussen de bomen. Ook andere dieren wisten heel goed wie ze met rust moesten laten en leken genoeg hersens te hebben om de schimmen te mijden. Vreemd was wel dat ze haar altijd al gemeden hadden. Om onbekende redenen was ze nooit lastig gevallen, ook al was ze enkele keren oog in oog geweest met een roofdier. Hierover had ze echter nooit nagedacht. Het was zo en de verklaring was niet nodig.
[Voor Amosis]

Aarzeling. De hengst zat er vol van. Hoe hij daar naast haar stond, zijn ogen nog altijd in de hare gehaakt. Ook al had ze hem bevolen om de beer te gaan wekken, hij had nog geen stap verzet. De stilte was ondragelijk, hoewel Ayana wel wat gewend was. Toen hij uiteindelijk wel begon te lopen richtte ze haar aandacht volledig op hem. Weer bleef hij een tijdje staan. Zijn angst deed haar goed, het maakte de situatie beter naar haar mening. Als hij het speeltje van de schimmen zou moeten gaan spelen zou hij moeten leren omgaan met deze angsten. Ergens amuseerde het haar zeer dat een beer hem al zo de stuipen op het lijf joeg. Wat hij te vrezen had van haar was een veel grotere bedreiging dan een nederig roofdiertje. Het was niet zonder reden dat al wat leefde de schimmen liever ontweek. Je zou toch eens op verkeerde voet met zo'n beest komen. Je enige zekerheid was dan dat je na de blauwe maan niet meer zou leven. Amosis zou eens moeten weten wat ze allemaal met hem kon doen. Waarschijnlijk was hij al over een geheel scala aan mogelijkheden gegaan toen hij erop uit werd gestuurd met haar. De jonge hengst was intussen weer in beweging gekomen en verdween in het duistere gat. Niet veel later was er een luide brul te horen, maar het beest werd overstemt door Amosis, die een kreet uitsloeg waarvan het hele bos wakker zou kunnen worden. Ayana rolde enkel even met haar ogen en schudde haar hoofd. Miezerige leerling was het, als je het al een leerling kon noemen. Haar donkerbruine manen vielen na het schudden weer sierlijk rond haar hals. Na de kreet kwam Amosis als een bange pup de kleine grot uitgehold. Ze kon zijn staart in verbeelding tussen zijn benen zien hangen. Natuurlijk was het eerste wat hij deed terug naar haar rennen. Alsof zij de veilige haven was, alsof ze hem zekerheid zou geven. Zijn woorden waren simpelweg een bevestiging van iets wat ze al gehoord had, zeker met haar schimmenoren. De vraag die hij daarna stelde deed haar even zacht grinniken. Een kleine grijns verscheen op haar gelaat, terwijl ze naar zijn grote ogen keek. 'Niet, simpel hé. Vecht of sterf! Ik kom je niet helpen, dus zoek het maar uit. Laat maar zien dat je het waard bent, met die krachten van je' beet ze hem op zoete toon toe. Haar ogen twinkelde van plezier. Beide uitkomsten zouden zeer vermakelijk zijn. Of de beer zou te grazen genomen worden, of Amosis was voor goed uit haar leven gewist. Geen pup meer achter haar kon aan hangen. Ze vroeg zich af of hij weer zou verstijven als eerst. Er was nu enkel geen plaats voor twijfel. De angst zou hij opzij moeten zetten. Ze blikte even naar de beer die nu in de opening van zijn hol verscheen, woest om zich heen turend. Begin lente, dat beest had honger na een winter lang slaap. Voor hem zag Amosis eruit als een mooie maaltijd die was komen aanhuppelen. Ayana wist dat ze zelf niets te vrezen had. Zelfs een wanhopig beest zou het niet in zijn kop halen een schim aan te vallen. Deed hij dat toch, dan kon hij zien wat ervan kwam. Hoewel ze hem ook simpelweg zou kunnen ontwijken met haar snelheid.

De reactie liet niet al te lang op zich wachten. De jonge hengst staarde haar aan met een woedende blik. Haar grijns verbreedde enkel bij het zien van zijn kwaadheid. 'Je bent gek' had hij tegen haar gezegd. De schim wuifde zijn commentaar luchtig weg. Natuurlijk was ze gek, in de ogen van een normaal paard tenminste. Hoewel hij natuurlijk niet zomaar een paard was. Maar ondanks zijn woedde was hij naar voren gestapt en stond nu tegenover de beer. Ayana had haar groene ogen nieuwsgierig op het schouwspel gericht, wachtend op het bekende zicht, zoals Mitch er had uit gezien toen hij door Amosis werd gepijnigd. Daar was het! De beer gaf een kleine stuiptrekking vooraf en begon toen te trillen op zijn poten. Het duurde niet lang voor het beest ongewillig neer zakte op de grond, Amosis nog altijd oogcontact houdend. Dit was wat ze wilde zien, hij was dus toch een brave jongen na al zijn praatjes. Heel interessant om hem als slaafje te hebben. Hij zou werkelijk van pas kunnen komen voor de schimmen, een gedachten die haar zeer tevreden maakte. Toen de beer eenmaal als een slappe hoop op de grond gespreid lag, kwam Amosis weer naar haar toe gelopen. Het beest was geen bedreiging meer, al zijn energie was op en daarbij zou hij liever een makkelijkere prooi uitzoeken. De jonge hengst naast haar stond te hijgen, waarschijnlijk had het hem veel energie gekost. Dat was iets wat ze nog konden trainen, zijn uithoudingsvermogen tijdens deze aanvallen. Ayana's mondhoeken krulde wat op in een lichte grijns. 'Was dat nu zo moeilijk' sprak ze hem aan op haar bekende zoete toon. 'We moeten nog wat aan je uithoudingsvermogen werken, maar ik denk wel dat je van dienst kunt zijn voor Avanti. Leuk hé' vervolgde ze. Nee, hij was nog niet van haar en de andere schimmen af en dat zou hij ook nooit zijn. Een gave als hij kon je natuurlijk niet zomaar verspillen en weg laten lopen. Er moest gebruik van gemaakt worden.

De merrie grinnikte enkel even toen hij haar weer toesprak. Als het aan haar lag deden ze dit nog veel vaker. Er was niets vermakelijker dan een goede show met een gevecht waarbij het leven op het spel stond. Een zachte kreun verliet de beer, maar het dier bleef verslagen op de grond liggen. Die had zijn tijd nodig om weer op krachten te komen, maar als hij zeer beschadigd was door Amosis zijn aanval, zou hij het waarschijnlijk niet overleven. Niet dat dit haar iets uitmaakte. Een beer minder in het bos was geen ramp. De jonge hengst had ondertussen een glimlach op zijn smoel getoverd en keek haar nu aan voor hij haar een vraag stelde. Ze snoof minachtend. Nooit zou ze hem zo makkelijk laten gaan, hun training was nog lang niet voltooid, maar het idee dat hij constant bij haar zou moeten zijn deed ergens een draadje knappen. Ayana wist maar al te goed dat Avanti hem onder haar hoedde had geplaatst, omdat hij haar vertrouwde. Dat nam echter niet weg dat ze het vreselijk vond om vast te zitten aan iemand. Vooral jonge hengstjes die de ene keer veel te brutaal deden, maar als het er eens op neer kwam stonden te rillen van angst. Het ongemakkelijke gevoel van eerst keerde in alle hevigheid terug. Een brandend, tintelend gevoel dat zich verspreidde door haar lichaam. 'We zijn nog niet klaar met je training en dat weet je maar al te goed' beet ze hem toe. Haar stem was ietwat uit balans.

Ze wist niet waarom, maar ze ergerde zich plots vreselijk aan de manier waarop hij tegen haar sprak en zich gedroeg. Hij zou al blij moeten zijn dat hij niet was vermoord, het recht om te klagen had hij dus niet. Toch vond Ayana het vreemd dat ze zich zo liet ophitsen, maar het voelde alsof er iets uit moest, alsof ze iets opkropte. Nooit had ze zichzelf toegestaan om echt boos te worden en daarin niet na te denken, maar tot haar grote verbazing stond ze op het punt die zelfcontrole te verliezen. Ook al zou dit misschien voor een seconde zijn, het kon al vreselijke gevolgen hebben. Zij was immers een schim en hij een gewoon paard. De woorden die hij sprak maakten haar situatie niet beter. Haar groene ogen keken hem giftig aan en je zou haast denken dat ze hem zouden doorboren met hun furie. De merrie snoof even en schraapte met haar hoef over de grond, om vervolgens naar hem te happen, maar opzettelijk te missen. Ze gromde in zichzelf. Boos om haar lage zelfcontrole. Avanti zou haar nooit vergeven als ze Amosis, zijn nieuwe pion, nu zou afmaken. Ze had immers de taak om hem te trainen in zijn kracht, niet om hem af te maken.
(maybe handig als hij nu echt de grens over gaat xD Met zijn mooie krachtje. Want ik krijg er zo ook nie veel meer uit)

De jonge hengst had al grommend een stap achteruit gezet en Ayana wist dat hij zich op dit moment aan haar irriteerde. Het zielige beestje wilde niets liever dan naar huis rennen, terug naar zijn mammie om een normaal leven te leiden. Een normaal leven dat hij nooit zou kunnen hebben, gezien zijn merkwaardige krachten en het feit dat hij geboren was om Avanti te dienen. Wanneer een half schimmenveulen niet volstond, zou deze zonder genade worden afgeslacht. Enkel de uitzonderingen die van enig nut bleken mochten hun verdoemde dagen op deze wereld uitzitten. Tot de natuur of de koning der schimmen zelf er een einde aan zou maken. Niet dat de meeste daar zo veel bezwaar tegen hadden. Een leven was kostbaar, maar een vervloekt bestaan kon niet iedereen een echt 'leven' noemen. Nu stond er zo'n mormel voor haar, eentje die het waagde haar kwaad te maken. Avanti zou het haar nooit vergeten als ze zo'n kostbare gave zou verspillen, maar haar zelfbeheersing was onaangenaam laag deze dag. Wie wist voor ze uit zou schieten en hem wonden zou bezorgen die hem fataal zouden worden.

Amosis maakte het er niet beter op door haar zo uit te dagen. Met een grijns rond zijn lippen gesierd, siste hij haar toe. De woorden die zijn mond verlieten lieten haar lichaam branden, maar wat er daarna gebeurde had echter nog meer effect. Ze kende de blik in zijn donkere ogen, de concentratie in zijn houding. Een truc die zij twee maal had mogen bekijken, en beide keren was een sterk wezen op de grond gevallen van pijn. Een van de schimmen had zijn blik niet kunnen weerstaan en ook de machtige beer leek niets in tegenstelling tot deze hengst en zijn krachten. Even was Ayana er zeker van dat ook zij werd verzwolgen in zijn pijn, gezien het voelde alsof haar lichaam van binnenuit verbrandde. De merrie trok haar spieren onbewust samen en kromp ineen. De woedde kwam echter in alle hevigheid terug toen ze tot de conclusie kwam dat hij dit zelfs met haar kon doen. Woedende gifgroene ogen bleven strak op zijn gestalte gehaakt, al leek haar zicht waziger te worden door het gevoel dat nog altijd door haar lichaam schoot. Ayana kon de schreeuw van pijn die zich in haar keel had gevormd nog maar net binnen houden, toen een nieuwe, hevigere vlaag door haar lichaam stroomde. Ze zakte, meer en meer, waardoor het leek alsof ze langzaam ter aarde stortte.

Plotseling was het stil. Het brandende gevoel stopte abrupt, ze daalde ook niet meer. Met de kwade blik nog steeds in haar ogen keek ze naar de grond en naar haar eigen lichaam. Woedde maakte plaats voor verbijstering, totale schok. Pas nu ze zichzelf bekeek zag ze dat ze niet meer haar eigen lichaam droeg. De reden dat ze zo dicht bij de grond stond was, omdat haar lichaam zich had veranderd in dat van een panter. In plaats van hoeven, waren daar poten met scherpe klauwen. Haar lichaam voelde anders aan, maar toch vertrouwd. Langzaam maar zeker begon de schok plaats te maken voor begrip, herinneringen. Haar oude kudde had altijd al verhalen verteld van degenen die hun vorm konden aanpassen in dat van ieder ander dier. Ze had niet gedacht dat het meer dan alleen verhaaltjes waren. Er was echter iets wat haar totaal uit haar gedachten en emoties hielp. Amosis stond daar nog en hoewel hij haar geen pijn had kunnen bezorgen, hij had het wel geprobeerd. Haar oren schoten in haar nek terwijl de woedde weer in alle felheid oplaaide. Met een soepele beweging bracht ze haar slanke lichaam in beweging. Nog voor Amosis zou kunnen reageren had ze zich op hem af geworpen, sprong sierlijk omhoog en haalde uit met een van haar pas gevormde klauwen. Het doel raakte de huid rond zijn oog, waar ze met kracht haar nagels doorheen haalde. Als hij geluk had was er niets aan de hand met het oog zelf, maar de panter wist nu al dat hij een litteken over zou houden aan zijn stommiteit. Een lage grom steeg op uit haar keel, waarna ze haar plaats tegenover hem weer innam en zacht met haar staart zwiepte uit irritatie.