^{Een waas van beelden benaderde haar netvlies, gleed er langs zonder verder door te dringen in het bewustzijn van een klein zwartoranje wezentje aan de voet van een berg. Het silhouet omsingeld door een sluier van stof en opgeslokt door de schaduw van de rotsen. Haar ogen waren leeg. Monotone kleuren. Je kon er meer van maken dan het was, maar dat wás het nou eenmaal niet, zou het ook nooit worden. De bergen, de rivieren, bossen, heides, velden; Wat stelde het voor? Wat was hun doel? Wat was háár doel en wat stelde zij nou eigenlijk voor?
Automatisch kneep ze haar ogen dicht. Niets... Helemaal niets.
Het had zo vaak door haar ziel weergalmd waardoor het het haar niets meer deed. Alsof een dikke eeltlaag de brandende echo, het zuur, de pijn die de woorden hoorden te doen, tegenhield. Terwijl ook de nagalm langzaam wegstierf snoof ze diep de droge winterse lucht in, voelde hoe het haar longen verkoelde. Onrustig probeerde ze haar schouders te ontspannen terwijl witte dampwolkjes haar neusgaten verlieten. Onwillend om ook maar een stap te verzetten keek ze toe hoe de wolkjes mee gleden met de wind en vervaagden. Elke keer ontglipten de herinneringen haar. Ze verafschuwde haarzelf erom: De vergeetachtigheid die haar leek te achtervolgen waar ze ook ging. Maar beminde het om het simpele feit dat het haar leven zoveel gemakkelijker leek te maken. Meer dan ze het haatte, koesterde ze het; had ze het lief.}

<sup>De passen van de merrie kwamen in beweging, verlieten de donkere schaduwkant en dwong haar hoeven in de mysterieuze lichtplassen die de maan op de aarde wierp. Ze wist niet en wel wat ze wilde. Wist wel en niet waar ze heen ging. Wist niet wat ze hier deed. Wat ze wel wist was dat deze chaotische wirwar van dubbelzinnige onnodige bedenksels haar op den duur gestoord zouden maken. Het maakte haar gek.
Een plots oorverdovend rommelend geluid bevrijdde haar van de gedachtes, maakte dat ze weer met beide benen op de grond stond. Als één of andere krankzinnige sprong ze achteruit, bij de rotswand weg. Lawine. Ze was in gevaar. Ze wist het, voelde het. Ze stond midden op een lager plateau, tussen twee hogere bergen in die als een kader haar gezichtveld omlijsten. Morrow's donkere oren waren snel als de slagen van hummingbird vleugeltjes naar voren gesprongen en scande het geluid: Gerommel, gekreun van de bergen en uiteindelijk hoe het wegstierf in de verte. Zwaar ademend en met wijd opengesperde ogen en neusgaten bleef ze nog minutenlang staan. ‘Heh...’ Schichtig draaide ze haar kop in een snelle beweging omhoog, liet haar blik langs de hoge berg plateaus glijden, zoekend naar de na-effecten, brokken vallend steen. Zelfs al was er niets meer hoor- of zichtbaar...

In een keer was het weg, de gedachtes, de vage beelden. De wazen voor haar ogen. Vanaf het moment dat ze geschrokken was, was haar geest helder geworden, de details duidelijker.
Het licht wat de sterren wierpen verlichtten de oranje kleur van haar vacht, lieten haar manen zilver oplichtten. Zachtjes duwde de wind haar lange krullerige lokken opzij, speelde ermee terwijl ze als een standbeeld stil bleef staan, simpelweg omhoog starend terwijl in haar ogen de kleine glimmertjes van de heldere winterhemel in haar ogen weerkaatsten.
Vóór de eerste keer in haar herinneringen was ze geschokt, verbijsterd, gelukkig, voelde ze hoe de emoties door haar heen stroomde. Ze bevond zich niet meer in het oog van de storm, blind voor wat er om haar heen gebeurde, maar er midden in. ‘Bloody hell...’



Extra: BEWARE: schijn bedriegt, deze post LIJKT lang, maar wees gerust: Hij is maar 592 woorden. (: Moet er nog even in komen ^^;</sup>

<sup>FLEETING MEMORIES RISE FROM THE SHADOWS OF MY MIND

Een siddering gleed door haar heen terwijl er steeds meer sterren verschenen naarmate de tijd verstreek. Alsof ze op haar neerkeken, nieuwsgierig waren naar háár en wat ze daar beneden - zó ver beneden - deed. Zelfs de kleinste verlegen glimsels kwamen tevoorschijn. Onbedacht krulden haar donkere mondhoeken op, weken uit tot een bijna tedere glimlach, de genegenheid die ze voelde voor de schepsels die duidelijk wél een doel hadden.
Ze schonken haar iets wat ze nergens ooit had kunnen verkrijgen: Hoop.

Plots gleed er een rilling over haar rug, maakte haar in één klap weer betrokken met de aarde onder haar, het gevaar aan weerskanten, de paarden om haar heen - vooral dat laatste. Terwijl ze een simpele beweging maakte door haar kop te laten zakken werd ze zich bewust van het aangestaarde gevoel. Alsof iemand haar kant op keek. Niet bedoeld slikte ze benauwd, wilde niet weten waar het zijn oorsprong vond. Ze wist dat de warme vloeistof al langs haar benen druppelde als er een konijn achter haar van het zonnetje genoot. Een wezen met brein inbegrepen kon dus wel bedenken dat de gedachte aan het simpele feit dat er misschien wel een freaking PAARD haar kant op keek de al actieve Vulkaan der Chaos helemáal deed ontploffen.</sup>

^{Zenuwachtig knipperde ze met haar ogen, vaker dan wellicht nodig was, ondertussen haar lange donkere oren alert half naar achter gekeerd. Uiteindelijk knarste de tanden van de merrie fel op elkaar. Argh, dit kon natuurlijk niet. Ze kon zichzelf niet als een simpel hertenjong zo snel gewonnen geven. Dat kón niét. Ze sloot haar oogleden en daarbij haar benauwde gevoelens af waarna ze haar ogen wederom opende. In de mengelmoes van lichtgroen, blauw en bruine tinten was de paniek verdwenen. In plaats daarvan stonden ze helder, vurig, scherp als die van een Valk.
Ze was klaar om haar stalker recht in de ogen te kijken.
In een bijna gepassioneerde beweging draaide ze haar kop. Even maar zocht ze naar haar geheime aanbidder, vond zijn donkere ogen echter sneller dan verwacht - Helaas, want het wezen wat haar een rilling had bezorgd was niemand minder dan de alfa der alfa's, zijn naam bekend bij de paarden van niet slechts één, maar álle rangen: Axis leider van rang vier. Oftewel: Haar zelfgebrouwde emotie van maar liefst púre haat en passie vermengd, zou niet erg gewenst zijn bij de leider.
Ze stond daar dan ook, als een standbeeld. Onwetend - maar ook weer wel wetend - wat ze moest doen. Ze had minstens een miljoen keuzes aan strategieën die ze nu zou kunnen gebruiken, echter zaten ze allemaal veilig opgeborgen in de vitrine kast in haar hoofd. Ze kon zo veel aan de hendel trekken als ze wilde, maar meer dan ernaar kijken kon ze niet.
Gedachteloos had ze haar adem ingehouden, werd zich er nu echter spontaan bewust van - te laat. Haar wanhopige pogingen om nog naar zuurstof te happen eindigde in een enorme hoestbui. Met tranen in haar ogen spuwde ze de ene lawaaierige kuch uit na de andere, voelde nu nog meer ogen op haar branden dan eerst. Dat gecombineerd met het lachwekkende sarcasme in haar hoofd druppelde al gloeiend de ijzeren sloten, die haar ware emoties vasthielden, vast.}

^{Ja, de sterren waren voor haar weldegelijk een teken van voorspoed geweest, van geluk. Maar zoals altijd stortte dat weer met een hoop gebulder en pijn in nadat ze die zeldzame hoop eindelijk gevonden dacht te hebben. Ze snapte het niet: Waarom - hoe konden andere paarden simpelweg doorleven? Doen wat ze wilden? Het was zo nutteloos, zelfs al leek het wellicht niet zo. Uiteindelijk eindigde het toch. Waarom er dan aan beginnen? Ze wist niet of ze slim was, maar het gebroken klompje bonkende bloedvaten onder haar ribbenkast wist dat ze er beter niet aan kon beginnen. Nergens meer aan. Ze moest het laten. Alles. Gewoon. Laten...
Enkele druppeltjes speeksel gleden langs haar kin naar beneden. De lichtgekleurde ogen waren leeg. Ze hoorde hier niet te zijn, midden in dit gebeuren. Had zichzelf dat ook voorgenomen. Maar op de één of andere manier was het gebeurd, en ze haatte zichzelf erom. Ze haátte zichzelf... zó vreselijk erg. Ze had niet direct door dat de leiderderleidersvandeleiders haar kant op wandelde alsof hij zich werkelijk zorgen maakte om zijn half-stervende-maar-ach-vier-rang-lagere medepaard. Pas toen hij enkele meters van haar verwijderd was kreeg ze zijn aanwezigheid door. Echter wilde ze niet direct opkijken om hem zijn gewende ILoveYouBecauseYouAreSoHighRankedHaha vleierij(/slash/)knikje te geven simpelweg omdat ze haar eigen hatelijke emoties niet helemaal vertrouwde. Nouja... Ze wílde het niet, deed het echter toch.}

^{Ze negeerde zijn commentaar op haar uitbundige hoestbui en het feit dat ze weldegelijk bijna dood neer was gevallen wegens zuurstof gebrek. Ze wist tenslotte dat dat voor hem - of welk ander wezen dan ook - van geen enkel belang was. Nooit zou zijn. Zo zat deze wereld tenslotte in elkaar.
Met een verraderlijke brede glimlach keek ze op, haar ogen tot vrolijke spleetjes gevormd. ‘Goedenavond.’ Toch kon ze niet helpen onder de indruk te zijn van de duidelijk gezaghebbende atmosfeer die rond hem hing en zijn aanwezige formaat. ‘Een prachtige avond, niet?’ Ze glimlachte, proberend zich in ieder geval tegen de álfaderalfa's niet al te misdragen. Tenslotte zou ze geen enkel profijt hebben van een verbanning uit de kudde. Misschien was ze zelfs wel in staat een wit pootje bij hem te halen. Jazeker wist ze dat het fout was. Maar in haar hart maakte het niets meer uit. Dit leven, deze doelen. Het enige wat je kon doen was het jezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken. Zelfs al ging dat ten koste van het vertrouwen van zielen die het niet verdiende belazerd te worden. Maar de wereld draaide niet om vriendelijkheid. Niet meer. De wereld draaide om macht. Gezag. En deze hengst bezat diezelfde geschenken.
Alsof het voorgeval van daarnet totaal haar geheugen uit gevlogen was, wendde ze haar ogen weer omhoog. ‘Één van de mooiste die ik ook gezien heb.’ Desondanks liet ze zich dit keer niet verlijden door de pracht van de hemel, liet de aanblik ervan haar niet meer van haar stuk brengen, niet meer tot haar doordringen. Nee, juist de mooie dingen waren zo... zó verraderlijk.}