Rank two

De merrie met de aparte aftekeningen, die wat leken op die van een zebra, draaide haar hoofd en keek de hengst kort aan. Een zachte hinnik trok haar aandacht en zorgde ervoor de de bruine hengst haar volle aandacht kreeg. Ook een zachte hinnik verliet haar lippen. De worden brandde zachtjes, maar het was niet om te zeggen dat ze op de grond zou gaan liggen en zou liggen kermen van de pijn. Hayyel had erger mee gemaakt. Haar knieën waren nog steeds niet 100% genezen en het hij haar rechter voorbeen was het bot nog met een puntje zichtbaar. Toch deed ze er niet flauw over. Ze had erger meegemaakt, zoals haar moeder die voor haar ogen het leven verloor. Bij deze gedachten rolde een traan vol verdriet uit haar oog en bleef in haar lange maantop hangen die zelfs over haar neus viel, moest hij niet opzij hangen. De hengst zijn zachte stem maakte haar weer wakker en rukte haar uit haar niet al te leuke herinneringen. "Ja hoor, met mij gaat alles prima, enkel een paar schrammetjes, die genezen wel." Haar stem was zacht, liefdevol en misschien toch wel verleidelijk merrieachtig. Een zachte en liefdevolle glimlach sierde bij deze woorden haar lippen.

Voorzichtig, stap voor stap, wandelde ze iets dichter naar de hengst toe en opende haar mond weer om rustig te spreken. "Ik ben Hayyel." Kort boog ze lichtjes door haar knieën en liet haar hoofd iets wat zakken als teken van onderdanigheid. Ze wou niet de baas spelen, dat was het laatste wat ze wilde. Ze volgde liever andere. Beelden van Hayyel die haar moeder volgde flitste voor haar ogen voorbij. De prachtige zwarte andaluiër, die haar grote voorbeeld was, zou ze nooit vergeten. Toch moest ze door gaan met haar leven. Plots schoot er een pijl van energie door haar lichaam heen. Ze rende langs de hengst door en greep hem bij zijn manen. "Kom!" Haar benen bleven maar lopen, de manen waren al tussen haar tanden uit, maar toch. Ze liep genietend door een bloemenveld iets verderop en genoot van de bloemen die langs haar oren vlogen. Haar beeld was wazig, maar toch bleven haar hoeven haar dragen, de bloemenvelden zijn redelijk zichtbaar, ze let al niet meer op het punt dat haar beeld over gaat in een zwarte vlek. Ze heeft er simpelweg al mee leren leven. Ze heeft dat gedeelte achter zich gelaten waar ze zich hulpeloos voelde. Een plotse vlaag van vuur deed haar de rennen dicht slaan, zo dat haar hoeven over haar lichaam door schoven. Ze steigerde even kort en keek van beneden naar boven met een open mond. Het was voor haar een oranje laag, maar de geur verklapte al gauw dat het vuur was. Ze bleef verward staan en wist niet wat te doen. Als aan de grond genageld bleef ze staan.

Ze kijkt achterom of ze de hengst kan vinden, terwijl ze los probeert te komen uit de aarde die haar vast lijkt te houden. Ze verzameld haar moet en brengt haar voorhand omhoog, met de kracht komt ze heel hoog, waarbij haar hoeven voor zich naar de oranje laag maaien. Ze draait zich om en tikt tegen een boomstronk aan. Gelukkig kan ze die nog net ontwijken door een raar sprongetje te maken, niet wetend waar ze terecht gaat komen. Kort daarna zet ze zichzelf in een dribbelend drafje, en zo ook in een galop. Ze probeert steeds harder te gaan. Ze probeert haar lichaam te strekken, wat redelijk lukt, totdat een boom het er niet mee eens is dat ze zo hard gaat. Ze smakt hard tegen de dikke boom aan. Het word zwart voor haar ogen en voelt een flinke steek bij haar jukbeen, ze voelt het bloed met straaltjes langs haar neus naar eneden lopen. Versuft staat ze op terwijl ze haar beeld licht probeert te houden. Waar is die hengst als ze hem nodig heeft? Ze moet weg en probeert dat ook maar een golf van duizeligheid houd haar tegen, ze probeert het nog eens, maar het is echt onmogelijk. Ze is een doorzetter, en gaat door tot het diepste maar misschien heeft ze de bodem bereikt

♥ Omniel, Xariv