De laatste dagen leken wel eindeloos te duren, de uren trokken voorbij op een slakkentempo en Nachtschade begon zich zo langzamerhand te irriteren aan het gemakkelijke kudde leventje. Ze had niet het reizen opgegeven om te settelen in een kudde met paarden die haar geen blik waardig gunde. Behalve twee schimmen en een leider was er nog geen paard op haar af gekomen. Ze ergerde zich dan ook mateloos als ze hoorde hoe de paarden uiteen weken wanneer ze door de groep stapte, alsof ze werkelijk waar zou struikelen over een paard als ze niet weg stapten. Met haar oren plat in haar nek en haar glazige witte ogen op onweer stapt ze stevig door.

Wel als er niemand was die haar wilde vermaken, of überhaupt gezelschap wilde houden dan zocht ze haar geluk wel elders. Misschien was het zicht haar ontnomen, haar avontuurlijke karakter absoluut niet. Enigszins pissig, en misschien wel wat vloekend, neemt ze de benen en draaft in een zwevende pas over de velden heen, haar lange benen zorgvuldig plaatsend en haar oren in de ronte draaiende om elk geluid te registreren. Ergens in de verte fladderen vogels op, en niet al te ver weg is het geluid van kabbelend water te horen. Ze besluit om wat te drinken en vanaf daar te bepalen hoe ze de rest van de middag ging invullen, waarschijnlijk volgde Torak haar ook nog altijd; dus echt alleen was ze nooit.

Nachtschade was alles behalve moeders mooiste, haar lange zwarte manen waren slordig en in elkaar geklit waardoor krullen ontstonden. Haar mistige witte ogen waren leeg en ijzig koud, haar kleine lichaam bezat meer Iberische trekken dan werkelijk Arabische, waardoor haar lichaam gespierd en klein van formaat was met lange slanke benen. Het was de manier waarop ze bewoog die haar een zweem van gratie en elegantie gaf. Niet dat ze zelf ook maar iets hiervan kon waar nemen, Nachtschade was zo goed als blind en kon met moeite enkel zo nu en dan een vorm onderscheidden wanneer het licht fel was. Zo kan ze de andere merrie ook niet zien, niet haar doffe vacht of geklitte manen, niet haar ijskoude blauwe ogen, helemaal niks. Het enige wat ze hoort is de beweging van de bladeren, het geruis van de wind dat langs haar vacht strijkt, haar regelmatige ademhaling en zo wist ze dat de andere merrie niet al te ver van haar stond.

Ze komt tot stilstand wanneer haar hoeven het water raken, aangezien ze bijna niks kon zien ging ze volledig van haar instinct uit. Ze laat haar slanke hoofd zakken waardoor de lange donkere manen golvend van haar hals glijden. Ze deed zich te goed aan het koele water en hoopte op die manier ook de irritatie die in haar hart vlamde te koelen. In eerste instantie wilde ze maar weinig aandacht aan de andere merrie besteden, het liefst krulde ze zich op en dook weg in het donkerste deel van het woud. Maar als ze de ogen van de merrie voelt branden draait ze haar lichaam en probeert met moeite een vorm te zoeken in haar troebele zicht, ergens in haar ooghoek is een beweging merkbaar en ze draait haar lichaam om haar hals te strekken en de geur van de merrie op te vangen. Ze herkende de geur niet, ze herkende helemaal niks van haar, niet dat dat abnormaal was, Nachtschade werd nou eenmaal niet goed ontvangen in de kudde en dus besteedde ze maar weinig tijd aan het leren kennen van nieuwe paarden. Geen wonder dus dat deze merrie niet eerder haar aanwezigheid aan Nachtschade had getoond. Een nieuwe merrie, wat moest ze daar nou mee? Wat waren überhaupt de sociale regels tegenwoordig? Ze schud haar donkere manen welke willekeurig en slordig over haar gezond gespierde hals vallen.
'Hey' Haar stem is melodieus en fragiel, een stem die paste bij een merrie die het voorkomen had van een engel, en niet een wildebras als Nachtschade. Voorzichtig priemt ze één oor naar voren en probeert zich met haar andere oor wat te oriënteren.