Lineart: xredlily.deviantart.com, de rest zelfgemaakt.

Naam paard:
Mila, bijnaam; Milka

Geslacht:
Merrie

Karakter:
Mila is een erg vriendelijke merrie. Ze doet nooit een vlieg kwaad. Ze is een erg verlegen persoon. Uit zichzelf zou ze niet snel iemand aanspreken. Extreem verlegen is ze niet, maar wel bang om gekwetst te worden door anderen. Ze is daardoor erg onzeker en gelooft niet in haarzelf. In haar gedachten schelt ze zichzelf onder. Dit laat Mila echter nooit aan de buitenwereld merken. Ze is bang om dan voor gek te staan. Naar vreemdelingen zal ze altijd beleefd zijn. Een echte vechter is ze niet. Die probeert ze juist uit de weg te gaan. Mila is dol op veulens en andere (kleine) dieren. Ze heeft een goede band met de natuur om haar heen. Ze is een erg bijzondere merrie. Kort samengevat; Mila is verlegen, gevoelig, onzeker, vriendelijk, snel gekwetst, beleefd en geen vechter.

Uiterlijk:
Haar voskleurige manen en staart zijn erg lang. Langer dan die van een gemiddeld paard. Bij lange manen en staart zou je verwachten dat er snel klitten in komen. Mila verzorgt haar manen goed, nooit is er een klit in te bespeuren. Haar vachtkleur zit tussen die van een lichte vos en donkere perlino in. Het is niet helemaal duidelijk welke kleur ze precies heeft. Haar volle bos manen voelen zijdeachtig aan en glimmen gezond in de zon. Haar slanke lijf bezit over gezonde spieren, al zijn deze niet overtraind. Ze gebouwd om lange afstanden af te leggen op hoge snelheid. Vechten kan Mila niet bepaald goed. Ze is er te zwak voor. Mila is een kruising tussen een mustang en arabier. Daardoor kan ze goed tegen hitte en heeft ze een lichte dish in haar neus. De merrie heeft grote, zachte blauwe ogen. Ze straalt een moederlijk gevoel uit. Op haar achterhand is ze getekend met witte karamelkleurige vlekken. Dit heeft ze van haar mustang vader geërfd. Mila is niet heel groot, zo rond de 1.57 meter. Gemiddeld dus.

Verleden:
Op een vroege morgen in december werd de kleine Mila op de wereld gezet. Het was een zware bevalling geweest voor haar moeder Dust. Door de kou stierf de merrie al snel na de geboorte van haar dochter. Mila heeft haar nooit echt goed gekend. Ze is een wazige herinnering in haar hoofd. Haar vader Aaron was er bij toen zijn partner stierf. De hengst gaf Mila daar de schuld van. Al hoewel hij liet dit nooit blijken. Hij nam de zorg van de kleine merrie op zich na de dood van Dust. Het merrieveulen kreeg alle zorg die nodig was om gezond en sterk te worden, maar liefde kreeg ze niet. Haar vader deed afstandelijk en koud naar Mila. Hierdoor werd ze onzeker en extra gevoelig. Op zes maanden kwam Mila tijdens een speurtocht, een stel jaarlingen uit dezelfde kudde tegen. Mila was erg verlegen en durfde dus ook niks te zeggen. De jaarlingen; 2 hengsten en 1 merrie gingen hierop in. Ze begonnen de kleine merrie te pesten en kwetsten haar keer op keer. Dit ging zo een jaar lang door. Op een gegeven moment werden de twee hengsten verstoten, maar de merrie bleef. Zonder de hengsten had de merrie geen zin meer om Mila te pesten. Mila was opgelucht toen het eindelijk over was, maar diep van binnen hield ze altijd de angst dat dit opnieuw kon gebeuren. De onzekere merrie zonderde zich steeds meer af van leeftijdsgenootjes. Dit hield ze een paar maanden uit. Op anderhalf jarige leeftijd kwam ze Aelan tegen, een vriendelijke hengst van drie jaar. Meteen voelde Mila zich veilig bij hem. Hij kwetste haar tenminste niet. Aelan was erg lief naar haar en gaf Mila steeds weer een beetje van haar vertrouwen terug. Op tweejarige leeftijd kreeg ze een relatie met de twee jaar oudere hengst. Die periode was de mooiste in haar leven. Aelan en Mila hielden veel van elkaar. Hij gaf haar een gevoel van veiligheid. Maar het noodlot sloeg al snel toe. Op een zonnige morgen in januari was het stel een ommetje langs de rivier aan het maken. Het had de nacht ervoor stevig gevroren, dus het was spekglad. Aelan kwam te dicht in de buurt van de oever en gleed uit. Met een pijnlijke klap viel hij in het water. De hengst was opslag dood. Al die tijd had Mila in shock toe staan kijken. Uren daarna kwam de merrie pas in beweging. Tranen stroomden over haar wangen. Haar tere hartje was gebroken. Een zwaar gevoel van eenzaamheid en verdriet overviel haar. Nooit zou ze meer een relatie met een hengst aandurven, bang voor herhaling.
De twee jaren die volgden beleefde Mila in een waas. Ze was zover van de wereld geraakt dat ze geesten begon te zien. Aelan was een bezoeker die vaak langskwam. In werkelijkheid verbeeldde de merrie dit. Een paar keer was het verdriet te groot voor haar dat ze overwoog om zelfmoord te plegen. Steeds weerhield de verbeelding van Aelan haar hiervan. Langzaam maar zeker begon Mila weer zin in het leven te ontwikkelen. In die tijd, nu een paar weken geleden, kwam ze bmh binnen. Een onbekende land waar ze alleen verhalen over had gehoord, maar de merrie wist donders goed dat hier met blauwe maan verschrikkelijke dingen gebeurden. Toch was ze vastberaden om hier een nieuw bestaan op te bouwen.