Ze maakte hem gek, zelfs wanneer ze fysiek niet in de buurt van hem was gingen zijn gedachtes over haar. Haar gifgroene ogen die dwars door zijn ziel boorden en hem een koud gevoel gaven. Haar haatdragende woorden en vuurspuwende ogen, ze had hem gehaat, al zijn hulp in de wind geslagen en hem beoordeeld, en toch liet zijn gedachten hem niet met rust. De momenten die het meest voor zijn ogen verschenen waren de momenten waarbij haar muur voor enkele tellen naar beneden ging, ze haar masker niet volledig in bedwang had en kleine delen van haarzelf prijs gaf zonder dat werkelijk te willen. Zijn opmerking over vrienden had haar gekwetst, voor zover dat mogelijk was bij haar, hij wist nog steeds niet of ze werkelijk in staat was om iets te voelen. Toch schaamde hij zich dat die woorden over zijn lippen waren gerold zonder werkelijk te weten wat ze had meegemaakt en waarom ze in haar eentje rond dwaalde, waarom ze altijd alleen en afgezonderd van de kudde stond. Hij maakte zich zorgen om haar maar wilde zichzelf tegelijkertijd niet toestaan om nog langer aan haar te denken, ze gooide zijn gedachtes in de war en maakte dat zijn normaal zo sterke benen aanvoelde als vloeibaar rubber. Ze had zo duidelijk laten merken dat ze niks met hem te maken wilde hebben en toch bleef ze op duiken in zijn gedachtes, keer na keer en er kwam geen einde aan. Ze had een blijvende indruk op zijn netvlies achter gelaten en hij vroeg zich af of er een einde aan zou komen op een dag. Want één ding wist hij zeker; Morrow zou hem de rest van haar leven ontlopen. En hij kon haar geen ongelijk geven, hij was een verschrikkelijke lomperik geweest.
Een zucht rolt over zijn lippen en hij schud zijn brede hals in een poging om de zwarte slierten haar uit zijn ogen te krijgen. Ondanks dat het hartje zomer was had het de hele dag geregend en glom zijn vacht van het vocht. Als hij zo bleef doorlopen liep hij zeer zeker een longontsteking op, daarnaast had hij al dagen niet geslapen en begon dat ook aan hem te vreten. Het werd tijd dat hij een normaal slaapritme kreeg en zijn nachtmerrie's overwon, hij zou het niet lang meer volhouden als het zo door ging. Zijn hoofd is laag bij de grond terwijl hij mening boom passeert en moeiteloos op gaat in de donkere schaduwen van het woud. Naar mate hij verder loopt word de lucht ijler en al snel is hij in het gebied van de bergen. Ondanks dat Ferelden bekend stond om zijn watervallen en bossen bevonden zich er ook een paar bergen die E'vesdar graag beklom, al was het alleen om zijn gedachtes leeg te maken en zich te focussen op de dingen die wel belangrijk waren; de kudde. De laatste tijd was hij verschrikkelijk afwezig geweest en had problemen gehad met concentratie, het waren de nachtmerrie's die hem de das om deden.

Het water van de waterval klettert op zijn rug wanneer hij zijn grot betreed, één van de vele ingangen die leidde tot het hart met de warm water bron. De stomende hitte komt hem tegemoet en daardoor word hij enigszins getroost. Zijn benen zijn bebloed van het rennen wat hij de dagen ervoor had gedaan, gerent totdat zijn lichaam het begaf en hij door zijn knieën was gezakt op de zanderige vlakte. De wonden waren nog open, hij had er geen aandacht aan besteed. Hij strekt zijn brede hals en volgt de eindeloze gangen van de grot, om uiteindelijk uit te komen in de grot met het open 'dak' hij staart omhoog naar de heldere zon en gaat in de schaduw van de grot liggen. Het kwam zeer zelden voor dat hij sliep in de nacht, hij wilde zich direct kunnen oriënteren wanneer hij wakker zou worden, al wist hij maar al te goed dat het nacht zou zijn als hij weer waker zou worden. Hij was moe, zijn lichaam was tot het uiterste uitgeput, hij kon simpelweg niet verder. Hij schuift zijn pijnlijke knieën onder zich en legt zijn hoofd op de koude stenen. Hij sluit zijn amber gekleurde ogen en probeert door de nachtmerrie's heen de slaap te vinden.
Rys paradeert rond, zijn zwarte vacht moeiteloos opgeslokt door de schaduwen, zijn hete oranje ogen oplichtend in het donker. Hij hield de wacht, zijn vleugels gespreid en zijn nagels tikkend op de stenen bij elke pas die hij maakt.

Hij had altijd gezegd dat slapen in het hulst van de nacht idioot was, roofdieren waren actief en de schaduwen boden hen het perfecte gebied om te jagen. Hij was degene die jaren had volgehouden dat slaap slechts iets was wat kwam wanneer je niets ander kon, dat het iets was voor de zwakkelingen om zich er aan toe gaven wanneer ze lichamelijk niet meer in staat waren om te functioneren. Hij, degene die er zo fel op tegen was om zijn ogen te sluiten in het meest duistere uur van de nacht had zijn ogen gesloten en lag in de schaduw van de grot. Zijn zwarte vacht trillend van de spieren die zich aanspannen en weer ontspannen, een ritmische beweging die zich continu bleef herhalen. Een lichte gloed van zweet blinkt op zijn koolzwarte vacht terwijl nachtmerries zijn gedachten overstromen en hem mee nemen naar werelden die hij nooit voor mogelijk had gehouden. Zijn lichaam maakt kleine bewegingen, vecht om te ontwaken uit de hel waarin hij zich verkeerd. Zijn ademhaling is kort en zijn hart klopt snel, zijn gelaat is samen getrokken en zijn oogleden op elkaar geperst. Zacht gehijg vult de grot totdat zijn ogen open schieten en hij de duisternis in zich op neemt.
Vanaf het eerste moment dat hij ontwaakte had hij zijn aanwezigheid gevoelt, hij had de duisternis, de chaos zijn vacht voelen strelen en was zich er van bewust dat hij niet alleen was. Het zachte gehijg dat zijn lippen verlaat is voor enkele tellen het enige dat de spanning in de lucht doorsnijd. En dan weer die stem, die honingzoete warme stem die net zozeer scherp als liefdevol kon zijn maar altijd allesverwoestend was. Hij kende de stem alsof het zijn eigen was, hij kende de hengst die hem toebehoorde, hij kende de gouden ogen die zijn ziel konden doorboren, hij kende de brutale grimas en onvoorspelbare bewegingen. Hij kende de hengst en het jaagt een koude rilling over zijn rug.

Met een lichaam dat nog stroef is van de slaap waaruit hij net was ontwaakt staat hij op en heft zijn hoofd, laat zijn ambergekleurde ogen over de omgeving gaan, probeert Flight los te maken van de duisternis waar hij zo makkelijk in kon verdwijnen. Dan weer die stem, vervuld met spot en een scherpte die door zijn ziel sneed als een mes. Heb jij zijn sporen gezien, E’vesdar? Hij ademt diep in, maakt zijn hoofd leeg en laat zijn ogen gejaagd over de omgeving gaan, als hij Flight ook maar een fractie kende dan kon hij zich beter gereed maken voor een ongemakkelijke situatie, een stroom aan beschuldigingen en indringende vragen waar hij het antwoord niet op wist, en boven alles; aanrakingen die het bloed onder zijn vacht lieten koken en er voor zorgde dat zijn hersenen stopte met functioneren. Hij wist dat Flight zou verdwijnen en hij hem voor een bepaalde periode niet meer zou zien, dat was gebeurt, de zwarte hengst had alles achter gelaten en had hun rang in de steek gelaten, hij had het leiderschap opgegeven en was vertrokken zonder een woord te zeggen. E’vesdar had altijd geweten dat niemand vat had op deze hengst die als een wervelwind kwam en alles wat je wist door de war schopte en er voor zorgde dat je meest kwetsbare kant bloot aan het oppervlak kwam te liggen. Flight was gevaarlijk op een manier die er voor zorgde dat E’vesdar er naar hunkerde om hem opnieuw in zijn aanwezigheid te hebben, de zwarte gevleugelde hengst maakte dingen in hem los die hij nog nooit had gevoelt maar ook nooit meer wilde voelen. Hij voelde angst en genegenheid opwellen en samen komen op een manier die hem misselijk maakte, hij vreesde Flight niet op een levensbedreigende manier, nee hij vreesde voor de chaos de kracht waarmee Flight kwam en de leegte waarin hij E’vesdar achter liet. Flight was niet iemand om aan vast te klampen of te claimen en E’vesdar wist dat, hij had het gevoeld en geweten toen de gevleugelde hengst zonder woord was vertrokken.
Opnieuw zijn stem, geladen met zo veel emotie dat E’vesdar niet eens meer moeite doet om te horen met welke intentie de woorden zijn gezegd. Zijn ogen glijden over de schaduwen waaruit Flight los komt, zijn ogen donker en zijn vacht glimt zilverkleurig in het blanke maanlicht. Hij jaagt vannacht. Zijn grimmige lach gaat door merg en been en E’vesdar heft zijn hoofd laat zijn ogen met een zekere hardheid over de hengst gaan die nog niet eens zo lang geleden zijn adoratie had verworven. Met een gratie die enkel deze gevleugelde hengst kende danst hij vooruit en schuurt met een dreiging die voelbaar is langs zijn vacht heen. E’vesdar zijn adem stokt en zijn ogen vlammen in zijn oogkassen terwijl de rest van zijn gelaat strak getrokken is. De ogen van Flight grijpen zijn aandacht en de duidelijke flikkering van scherp amusement zorgt er voor dat een zwakke grijns zijn lippen siert.

Hij voelt hoe de warmte van Flight zijn vacht op de zijne weerkaatst, zo dichtbij en toch zo ver weg. En dan kantelt Flight zijn hoofd, laat zijn lippen langs zijn kaaklijn strelen. Hij voelt hoe de warme adem langs zijn oren streelt en de woorden in niet meer dan een fluistering zijn gedachten bereiken. De onverholen dreiging zorgt voor een kille blik in zijn ogen en een spanning in zijn lichaam, hij staat opgespannen en al zijn zenuwen scherp en alert. Ooit had hij gedacht Flight te kunnen doorgronden, te weten wat zich afspeelt in zijn hoofd en waarom hij dingen deed die geen ander zomaar kon doen, maar die gedachte was zinloos; Flight was onberekenbaar en E’vesdar zou nooit hoogte van hem krijgen hoeveel moeite hij ook deed. De verschijning voor hem is dan ook duizende lichtjaren verwijderd van de hengst waar zijn eerste ontmoeting mee had plaats gevonden, deze hengst had geen grenzen, geen dingen meer die hem tegen hielden, deze versie van Flight was pure chaos en volmaakt in wat hij tot een kunst had verworven; de schoonheid van gevaar.
De plotselinge realiteit keert terug wanneer een zachte grom weerklinkt en de gouden ogen van Rys oplichten in het duister. E’vesdar word terug gezogen naar het moment en staart terug in de diepe gouden poelen van Flight waarin emoties als een wervelwind rond draaien en de rust volledig is verdwenen. Het zwarte luipaard beweegt zich gracieus en moeiteloos voort zoals een katachtige beaamt door de grot en met vleugels gespreid blijft hij niet ver van E’vesdar staan. En dan lost de katachtige op in donkere slierten rook en blijft enkel E’vesdar achter die zijn hoofd schud en achterwaarts stapt. ‘Het is ook fijn jou weer te zien, Flight’ zijn stem doorweven van frustratie en een spot die niet vaak over zijn lippen kwam. Flight was veranderd en wantrouwen heeft zijn hart in een ferme greep, maar zelfs al was de situatie geladen en dreigend; zijn gedachten waren voor eens niet bij haar.

Een huivering dwong zichzelf langs zijn ruggengraat. De gespannen spieren van de andere hengst, verrieden dat hij niks veranderd was. Hij hield nog altijd niet van de onverwachte en intense aanrakingen, die een gevoel bij hem losmaakte dat hij niet benoemen kon. De chaotische, ongeconcentreerde Flight was zich haast angstvallig bewust van het feit dat de zwarte hengst op het punt van aanvallen stond: zoals gewoonlijk had hij hem weer tot de grenzen van zijn zelfbeheersing gedreven. Met niet meer dan een enkel woord. Een enkele aanraking. Toch was dat niet iets waar hij waarde aan kon hechten. Hij was niet bang om fysiek gewond te raken – en mentaal was hij te ongrijpbaar om bang te zijn voor schade.

Zijn aandacht werd getrokken door een diepe grauw, een flits van gouden ogen. Hij wist niet of hij onder de indruk moest zijn van het gevaar dat het katachtige wezen uitstraalde. Waarschijnlijk wel, maar hij was het niet. Hij was onder de indruk van de manier waarop hij zich voort bewoog, hoe de spieren zich bolde onder de donkere vacht. Hoe soepel het wezen zijn vleugels spreidde en voor geen moment zijn gratie leek te verliezen. Wat er ook gezegd mocht worden, wat er ook gedacht werd, voor Flight waren de roofdieren degene die het dichtste bij de goden lagen. Voor heel even was hij E'vesdar compleet vergeten, toen ging het wezen op in de duisternis die hen omhulde en bleef slechts de aanwezigheid van de andere hengst over.

Langzaam draaide de zwarte hengst zijn blik terug naar het wezen dat ooit onder hem gestaan had, maar inmiddels in rang ver boven hem uit gestegen was. Zijn stem was scherp, sarcastisch, misschien wel een beetje spottend, zijn woorden nagenoeg betekenisloos. 'Dat … betwijfel ik.' Hij flitste hem een grijns toe die zo scherp was geweest als de begroeting van de zwarte hengst met de opmerkelijke witte aftekeningen. 'Ben je niet...' Hij kantelde heel lichtjes zijn hoofd, wierp de hengst een blik toe die deels uitdagend, deels onderzoekend was. 'Gedesillusioneerd? Had je niet verwacht dat ik... Meer hetzelfde zou zijn?'

Abrupt draaide hij zich weg van het donkere wezen. In zijn donkere ogen, goud en zwart, vonkte een zweem van spot, minachting, trots en zelfs medelijden. 'Maar E'ves heeft geen idee. Niet waar, Ogen van Verleden?' Zijn lach was scherp en blaffend, vulde de donkere grot met trillingen die haast boven natuurlijk waren. 'Zelfs jij moet kunnen zien dat ik niet meer dezelfde ben, als dat ik was. Of niet?' Langzaam ijsbeerde de gigantische zwarte hengst door de grot. Kennelijk niet bereid om zijn manipulatieve spelletje te staken, schoof hij weer dichterbij. Liet zijn lippen langs de vacht van de ander gaan, duwde zijn neus in zijn manen, en danste toen weer weg. Hoewel de geur sterk en intens was, hem haast deed huiveren, was Flight van de buitenkant onaangedaan. Het voelde alsof zijn geest continue heen en weer vlinderde: niet bereid zich te laten vangen door zoiets simpels als een aards verlangen … en Flight, vrije, onbevangen Flight, die vlinderde vrolijk achter zijn geest aan. Net zo min bereid om zich te laten binden. Niet geïnteresseerd in het feit wat hij allemaal met de hengst met de amberkleurige ogen deed.

Bij de ingang van de grot bleef hij opnieuw staan, zijn blik gericht op het donkere weer buiten. Er was iets wat zijn aandacht had getrokken, maar toen het hem niet meteen duidelijk werd wat, draaide hij zich weer terug naar E'vesdar. Besluiteloos keek hij in diens amberkleurige ogen, maar hij zag hem niet werkelijk. Hij vroeg zich af wat er gebeurd was met zwarte, katachtige dier van even eerder. Er waren momenten dat hij wenste dat hij hetzelfde, krachtige lichaam bezat. Hij was niet gemaakt om een paard te zijn, maar misschien was het wel beter dat hij ook niet lichaam had van een ware jager. Tijdens zijn weinige rationele momenten vertrouwde hij zichzelf nu al niet. Laat staan wanneer hij het begaafde lichaam had van een wezen dat geboren was om te doden. Daarnaast. Katten waren solitair. En hoewel hij een reiziger was, een zigeuner, die zich noch door tijd, noch door ruimte liet binden, had hij tot zekere hoogte wel behoefte aan gezelschap. Hij was niet zonder reden terug gekomen. Al wist hij niet meer wat hij gezocht had – en wilde hij niet zien wat hij gevonden had.

'Je bent gegroeid sinds ik je voor het laatst zag.' Hij liet zijn blik langzaam, nadrukkelijk over E'vesdar lichaam glijden. Zijn ogen waren heel diep goud, bijna zwart, maar met een zuiver, glinsterend randje. 'Dat betekent dat we allebei groter zijn geworden.' Een zweem van een glimlach in die chaotische, wilde blik. De stilte die viel, verdiepte zich, leek intenser te zijn geworden dan daarvoor, alsof de lucht dikker was geworden. Flight voelde zich vreemd onbevangen. De vorige keer dat hij oog in oog had gestaan met de mysterieuze hengst, was hij compleet van de wereld geweest: gevangen in een chaos van magnetisme en elektriciteit. Maar misschien moest je daarvoor wel op een bepaalde manier verbonden zijn met de aarde. Momenteel voelde hij helemaal geen verbintenis. Niet met de aarde. Niet met de kudde, het woud, of de bergen. En al helemaal niet met deze hengst. En toch. Er was iets. Onder al de onverschilligheid, onder de wil om vrij te zijn, was er een wil om nog even te blijven. Misschien was er dan toch wel magnetisme. Waarom stond hij hier anders nog steeds, zijn ogen in die van E'ves gehaakt, om hem dingen te vertellen die hij nooit aan een ander zou laten horen. Opmerkelijk. Maar zijn leven stond dan ook in het teken van opmerkelijkheid.

– en van de bergleeuw. Flights blik flitste weg, ging zijn gedachten achterna. Plots wist hij de reden dat hij hier was. Hij was hongerig. Het was een soort van honger die nieuw voor hem was, maar het schreeuwde net zo hard als zijn andere instincten. Daarom was hij hier. Om niet zijn maag, maar zijn geest te vullen. Om de schreeuw om voedsel te bedaren en zijn nieuw verworven ketenen weer af te werpen. Zijn ogen waren heet goudgeel toen ze terugkeerde bij die van de andere zwarte hengst. Hij had de sleutel en voor dat bezit zou hij vroeger of later een prijs moeten betalen. Maar voor nu. Voor nu wilde Flight nog even blijven staan. Nog even luisteren of er meer sarcastische woorden over de lippen van de hengst zouden komen. Uiteindelijk bleef de zon altijd bevangen door de maan, hoe onmogelijk hun liefde ook zijn mocht.


you and I get so damn dysfunctional, we stopped keeping score. you and I get sick, yeah, I know that we can't do this no more. but there you go again, there you go again, making me love you. and I stopped using my head; let it all go. try to tell you "no" but my body keeps on telling you "yes". try to tell you to "stop". I'll be waking up in the morning, probably hating myself and I'll be waking up, feeling satisfied but guilty as hell.

In tegenstelling tot Flight was hij maar al te goed op de hoogte van angst, hij had een intense angst gevoelt toen zijn geliefde koninkrijk werd aangevallen, werd neergehaald onder zijn toeziend oog. Hij had een allesoverheersende angst gevoelt toen zijn ontvoerders hem hadden meegenomen en vast gehouden, hij was angstig geweest toen hun mishandeling zijn lichaam toe takelde. Hij was bang geweest toen hij uiteindelijk was gevlucht en er zeker van was geweest dat zijn zwakke lichaam het niet zou halen. Hij wist maar al te goed hoe angst voelde en wanneer het de kop op stak. En nu stroomde het door zijn aderen als adrenaline en zorgde er voor dat zijn gedachten op hol sloegen. Zonder ook maar enigszins moeite te doen heeft Flight hem weer op de kast gejaagd en staart hij in de intens brandende gouden ogen van de gevleugelde hengst. Hij verliest de aandacht van Flight door de aanwezigheid van Rys, dat is dan ook de grootste reden dat Rys in rook op gaat en verdwijnt uit de grot. Zolang Flight hier was, zolang zijn geest niet besloot om weer weg te gaan zodra de wind van richting veranderde wilde E'vesdar zijn aandacht hebben, zover hij dat voor mogelijk hield. De emoties krioelen door zijn geest, vinden hun weg door zijn lichaam en zorgen er voor dat hij strak van de spanning blijft staan.

Wanneer de gouden ogen van Flight weer terug glijden naar E'vesdar heft hij zijn kop en overneemt een hardheid zijn gelaat. De scherpe grijns van Flight ontgaat hem niet, en een koude rilling jaagt over zijn rug. Hij was zich er opnieuw van bewust hoeveel pijn degene die je in waarde achtte je konden doen met iets simpels als een grijns. 'Ben je niet... Gedesillusioneerd? Had je niet verwacht dat ik... Meer hetzelfde zou zijn?' Een schampere, vreugdeloze, lach verlaat E'vesdar zijn lippen en hij richt zijn ogen op de duisternis in de grot. 'Als ik dacht jou te kennen Flight, dan zou ik mezelf voor gek laten verklaren' Zijn stem is donker, gevuld met rauwe emoties die enkel Flight met zijn uitdagende woorden uit hem kon lokken. Zijn ambergekleurde ogen glijden over de schaduwen, alles om voor een kort moment niet oog in oog te staan met de gevleugelde zwarte hengst. De scherpe, blaffende lach van Flight gaat door merg en been en E’vesdar zijn oren gaan plat in zijn nek. Wanneer Flight in beweging komt en begint te ijsberen door de al niet zo grote grot begint E’vesdar zich te frustreren. Kennelijk was Flight niet klaar met zijn manipulatieve spel, blijkbaar had zijn komst niets te maken met het feit dat hij simpelweg E’vesdar wilde zien.
Nee de grote gevleugelde hengst wilde het er bij E’vesdar in wrijven hoe hij had gefaald in het peilen en leren kennen van Flight zelf. ‘Ben jij ooit voor langer dan een moment één en dezelfde geweest?’ Hij betwijfelde het ten zeerste. 
Op dat moment schuift Flight dichterbij en spant E’vesdar zijn lichaam op, bereid zich te verdedigen als er opnieuw een aanval zou komen. Maar het enige dat volgt is de vluchtige aanraking van de lippen van Flight langs zijn vacht, in zijn manen en toen weer een kilte, een leegte die werd opgevuld door de kou van de nacht. Hittevlagen jagen door zijn lichaam en zijn geest moet moeite doen om alles op een rijtje te zetten. Hij kon niet bevangen hoe Flight naar hem toe was gekomen met een dreiging die angst bij hem inboezemde om vervolgens intimiteit te zoeken door lichamelijk contact te maken. Terwijl E’vesdar moeite moet doen om niet opnieuw de warmte van de hengst op te zoeken is er bij Flight geen sprankje erkenning of interesse te vinden. Dus wend hij zijn brede kop bij de hengst vandaan en laat zijn ogen over de sterrenhemel gaan, niet langer geïnteresseerd om achter de reden te komen van Flight zijn bezoek, immers had het toch geen nut.

Vanuit zijn ooghoeken ziet hij hoe Flight in beweging komt en zijn gouden ogen over iets buiten de grot laat glijden, al is zijn aandacht al snel weer vervlogen en staart hij in E’vesdar zijn richting. Wat onbevangen kijkt E’vesdar terug, al is het al snel duidelijk dat Flight dwars door hem heen kijkt. Dus wend E’vesdar zijn blik weer af, laat zijn ogen glijden over de miljoenen lichtpuntjes in de lucht en laat een zucht over zijn lippen rollen. En op het moment dat hij op het punt staat om zich om te draaien en weg te lopen van de hengst die zijn hoofd dol maakte, opent Flight zijn mond en spreekt. Een waterige lach siert E’vesdars lippen, het zou een wonder zijn als hij werkelijk gegroeid was, hij was al ouder, in lengte kwam er niet veel meer bij, toch stemde het hem enigszins in een beter humeur dat Flight hem erkende. E’vesdar laat zijn ambergekleurde ogen terug glijden naar de chaotische hengst naast hem, hij vangt nog net de glimlach op die hij koestert ver weg in zijn herinneringen.
Het moment duurt echter niet lang, de ogen van Flight flitsen weer weg en E’vesdar volgt zijn blik, kan echter niet achterhalen waar hij werkelijk naar keek. Hij schud zijn brede hals en de manen vallen weer verwildert over zijn nek. De stilte voelde raar aan, anders dan de vorige keer dat hij Flight had gezien. Misschien kwam het omdat Flight was veranderd, misschien was er niet langer iets wat hen verbond. Misschien bleef E’vesdar achter met een gevoel dat maar van één kant kwam. Daar waar Flight vrij was om te doen en laten wat hij wilde was E’vesdar gebonden aan zijn emoties, zijn aardse natuur die hem parten speelt nu hij in de omgeving is van de hengst die hij soms zo benijd, en soms zo adoreert.

*OOC: Sorry voor het lange wachten, en sorry dat het zo suckt, ugh het is echt totaal niet samenhangend..

Was het niet interessant om te zien hoe de hengst heen en weer leek te zweven tussen toegeven, instorten en weglopen? Flight vond van wel. Half. En half ook niet. Net zoals hij maar half naar diens woorden luisterde en zich in plaats daarvan concentreerde op E'vesdar lichaamstaal. Zijn donkere oren draaiden snel heen en weer, terwijl zijn blik langzaam en nadrukkelijk over het lichaam van de zwarte hengst gleed. Het interesseerde hem niet wat hij te zeggen had, het interesseerde hem nauwelijks meer of hij zou blijven of weglopen. Het enige wat hem kon boeien was het simpele feit dat ze allebei hier en nu in dezelfde grot waren. En aldus bleef de simpele vraag enige tijd onbeantwoord tussen hen in hangen. Toen leek Flight zich te realiseren dat er iets gezegd was en liet hij een vluchtige glimlach zien. 'Ik kan alleen maar zijn wie ik ben, denk je ook niet?' Nauwelijks een antwoord, maar de ruwe ondertoon verried dat er ook niet meer uitgelegd zou worden. Althans, niet in direct verband met de vraag. 'Uiteindelijk ben ik niet gebonden door...' Zijn stem stierf weg, terwijl zijn blik opnieuw nadrukkelijk langs E'vesdar zwarte vacht danste. 'Mijn eigen ziel... I guess.' Een snelle, schampere lach en de hengst schoot achteruit.

Met een ruk draaide hij zijn zware lichaam om en draaide behendig langs de achterste wanden van de grot, om, vrijwel exact in het midden, te blijven staan. 'E'ves. E'vesdar.' De naam van de emperor was nauwelijks meer dan een diepe, roofdierachtige grom. 'Wat heb je met de zwarte kat gedaan? Was je bang dat ik liever zijn pad zou volgen.' Opnieuw een geluid dat geamuseerd had kunnen zijn, maar zo'n diepe en dreigende toon bevatte, dat het eerder intimiderend dan ontspannend was. Wie nu de ogen van de zwarte hengst zou bestuderen, zou zien dat ze pikzwart waren, de donkere pupillen nagenoeg onzichtbaar, en met slechts hier en daar een verdwaalde gouden vonk. Hij gleed soepel naar voren, gracieus als een luipaard dat op zijn prooi afschoot, te dichtbij ook. Op nauwelijks centimeters van E'vesdar vandaan bleef hij staan: Flight kon moeiteloos de hitte van zijn huid voelen. Hij zweefde met zijn neus langs die vacht, zonder hem werkelijk aan te raken, beet toen in zijn manen en bleef gedurende enkele seconden bewegingsloos staan: liet E'vesdar indringende geur op hem in werken.

Het leek de spanning echter alleen maar op te voeren in plaats van te verminderen, en de hengst gooide plotseling heftig zijn hoofd omhoog. Zo heftig dat zijn voorbenen van de grond kwamen en licht langs die van de andere hengst schraapten. Met een dreun kwam hij neer; zijn lichaam nu tegen dat van E'vesdar aan geschoven, liet hij geen enkele vorm van ruimte meer bestaan. Ruw, niet in het minst teder of liefdevol, eerder zeer bezitterig, duwde Flight zijn neus tegen die van de emperor. Zijn ogen waren goud en intens, zijn blik verwilderd. Hij liet een diepe, dierlijke grom horen, trok ruw zijn hoofd weg en schoot achteruit. Voor een moment bleef hij in de opening van de grot staan, zijn blik heet en besluiteloos, toen draaide hij zich met een ruk om en begon met stevige sprongen de steile rotswand af te dalen, het naaldwoud in.

Na misschien een kleine tiental meters bleef de gigantische zwarte hengst staan. Zijn ademhaling ging gejaagd en zijn blik was verwilderd. Het voelde alsof een storm in zijn hoofd woedde, een cycloop, met als oog de zwarte hengst met de amberkleurige ogen. De hengst met de afkeurende en behoedzame blik, maar ook de hengst die hem niet af kon wijzen … die hij niet af kon wijzen. Gefrustreerd om redenen die hij niet kon benoemen, sloeg Flight zijn gigantische zwarte vleugels uit en nam terug langs de bergwand een aanloop om op te stijgen. Zodra de wind onder zijn krachtige vleugels schoof, voelde hij zichzelf kalmeren. Toch liet het diepgaande gevoel van onrust zich niet uit zijn borst verjagen. Het zorgde ervoor dat hij in de buurt van de grot bleef zweven, biddend als een buizerd boven zijn muis: klaar om aan te vallen.


you and I get so damn dysfunctional, we stopped keeping score. you and I get sick, yeah, I know that we can't do this no more. but there you go again, there you go again, making me love you. and I stopped using my head; let it all go. try to tell you "no" but my body keeps on telling you "yes". try to tell you to "stop". I'll be waking up in the morning, probably hating myself and I'll be waking up, feeling satisfied but guilty as hell.

E'vesdar had het moeilijk, hij wilde zich het liefst van de wispelturige Flight af wenden en zijn eigen pad vervolgen, zich uit de voeten maken en er voor zorgen dat hij er zonder kleerscheuren vanaf kwam. Echte lijkt dat geen optie te zijn, zijn hart brand in zijn keel en zijn ademhaling is zwaar, de aanwezigheid van Flight woog zwaar in zijn nervositeit. De stekende blik van Flight laat hem op kijken, zijn amber gekleurde ogen gejaagd en bovenal blinkend van frustratie. Hij volgt de ogen van de gevleugelde hengst die over zijn vacht dansen, geen géne tonen als hij staart. E'vesdar was te lang aangestaard om zich nog ongemakkelijk te voelen en laat Flight zijn gang gaan, laat zijn eigen ogen rusten op de zwarte vleugels die opgevouwen op de rug van Flight liggen. 'Ik kan alleen maar zijn wie ik ben, denk je ook niet?' E'vesdar wilde een holle lach laten horen maar wend enkel zijn blik af. Naar zijn mening kon je zijn wie je wilde zijn, het enige wat je hoefde te doen is je anders voor doen. Er waren er zo veel die het deden, hij was nog maar amper een dier tegen gekomen dat werkelijk de waarheid tegenover hem had gesproken of zichzelf was geweest. Misschien was Flight in dat opzicht nog wel de minst erge geweest, hij toonde wie hij was, sprak de woorden die op zijn tong lagen. Hij hoefde zich niet te verantwoorden en dus deed hij ook geen poging om zijn fouten binnen de grenzen te houden. Hij vroeg zich af of hij zo los zou kunnen komen van de regels, of hij in staat zou zijn zo vrij te zijn als Flight. Waarschijnlijk niet, nee daarvoor was hij te gebonden aan zijn plicht om zijn bloedschuld af te betalen. 'Uiteindelijk ben ik niet gebonden door...' Zijn stem stierf weg. 'Mijn eigen ziel... I guess.'

De woorden laten E'vesdar even na denken, in tweestrijd over wat hij moest doen. Flight heeft hem zo goed als volledig in de macht, hij was immers niet in staat om zich om te draaien en staat nog altijd tegenover de hengst met de brommerige gouden ogen. Wanneer zijn naam word uitgesproken heft hij zijn hoofd op, zijn ogen glijdend over de hengst die zich behendig beweegt langs de achterste wanden van de grot. Zijn stem is een grom, gevaarlijk en donker als dat van een roofdier. E'vesdar zijn gouden ogen krijgen een koude glans, zijn gelaat krijg een harde blik, zijn kaak staat strak aangespannen. 'Wat heb je met de zwarte kat gedaan? Was je bang dat ik liever zijn pad zou volgen.' Een lach krult om zijn lippen, vluchtig en kort als de speling van de wind in zijn manen. Zijn ogen glijden over het gelaat van de onstuimige Flight, blijven hangen in zijn inktzwarte ogen die slechts enkele oprispingen van puur goud vertonen.
En dan glijd de hengst naar voren vanuit de schaduwen, zijn lichaam warm en zijn ademhaling hoorbaar. De neus van Flight blijft ter hoogte van zijn vacht hangen maar raakt hem niet aan, hittegolven glijden langs zijn ruggengraat en heel even denkt hij er over na om zich er aan toe te geven en zijn neus langs de nek van de hengst omhoog te laten glijden, zijn geur in zich op te nemen. Echter krijgt hij hier niet eens de kans toe, Flight zijn tanden trekken aan zijn manen een een binnensmondse hinnik verlaat zijn lippen. Hij gooit zijn hoofd naar achter en boort zijn feloranje ogen in die van Flight. Flight staat echter bewegingsloos, en voorzichtig komt E'vesdar zijn ene oor weer uit zijn nek naar voren. Echter is de spanning alles behalve uit de lucht en hij blijft op zijn hoede, zijn spieren strak aangespannen onder zijn dikke zwarte vacht.

En toen brak hij los, hij kijkt toe hoe Flight zijn hoofd omhoog gooit en met zijn voorbenen los komt van de grond. Hij legt zijn oren plat in zijn nek en laat een lage grom aan zijn lippen ontsnappen. Hij deinst achterwaarts om vervolgens de benen van Flight langs de zijne te voelen schuren, en vervolgens het warme lichaam van Flight dicht tegen het zijne te voelen. Ruw en brutaal zoals hij Flight kende voelde hij hoe de hengst zijn neus tegen de zijne duwde, echter was er dit keer geen greintje affectie te vinden in de handeling. Dit ontketend een lage grauw vanuit zijn lippen en zorgt er voor dat hij laag steigert, zijn tanden voor een kort moment ontbloot. En dan verdwijnt Flight met de noordenwind en verlaat de grot, gehuld in de schaduwen van de nacht. E'vesdar beweegt zijn lichaam direct en roekeloos naar de afrond waar Flight naar beneden is gedaald en kijkt toe hoe de hengst zijn vleugels spreid en een vlucht op de wind neemt.
E'vesdar zet zich af van de stenen ondergrond, voelt voor een kort moment de wind langs zijn lichaam strelen voor zijn benen terecht komen op de steile neerwaarts lopende rotswand. Hij moet moeite doen om met zijn benen de snelheid vol te houden die de zwaartekracht gebruikt om zijn lichaam sneller naar de grond te trekken. Wanneer hij goed en wel verdwenen is in de schaduwen van het woud en ontglipt is aan het oog van Flight veranderen zijn ogen naar een inktzwart en roept hij een stel vleugels op die hij gebruikt om behoedzaam neer te strijken op de mossige grond. Zijn benen maaien door in een galop terwijl de vleugels verdwijnen in zwarte slierten mist, zijn lichaam een zwarte vlek tussen de donkere bomen die steeds verder uit elkaar gaan staan. Het blanke maanlicht verlicht zijn pad terwijl hij Flight volgt. De slagen van de vleugels van Rys zijn hoorbaar en hij richt zijn blik op om toe te kijken hoe de zwarte panter neerstrijkt in een boom en zijn oranje ogen grijnzend in die van E'vesdar boort. Op dat moment roept hij zijn vleugels terug en zet zich af van de grond. Met enkele slagen begeeft hij zich boven de boomtoppen en volgt het zwart shilouette van Flight in de nacht.