Zijn lichaam beweegt zich in een krachtige pas voort, zijn hoofd hoog gedragen en zijn oren alert op zijn omgeving gericht. Zijn gelaat echter staat op onweer, zijn diepe oranje ogen glansen gefrustreerd en zijn kaak staat strak gespannen, slechts een enkel spiertje klopt. Een laagje zweet glimt op zijn gitzwarte vacht en zijn spieren zijn strak aangespannen. Zelfdestructief, dat was het beste woord om E'vesdar op dit moment te omschrijven. Zijn ogen glijden over het gebied, de paarden in de verte, Serano die de wacht houdt.
Het hoge gras wuift heen en weer als de deinende golven van de zee, de wind snijdt in zijn vacht, de open wond die zijn achterbeen in neemt. Hij had nog geen tijd gehad om Rys er naar te laten kijken, en eerlijk gezegd had hij er ook geen behoefte aan. Hij had behoefte aan rust, aan solitude, aan alleen zijn in de duisternis van het woud. Maar met status kwamen consequenties, hij moest paraat staan wanneer het fout ging, hij moest alert zijn op elk moment van de dag. Niet dat hij rust nodig had gehad de afgelopen jaren, hij sliep immers enkel wanneer zijn lichaam niet langer door kon. Hij ontweek slaap zo veel hij kon, want elke keer dat hij zijn ogen sloot kwamen de nachtmerrie, de haatdragende ogen, de smeekbeden, het intense schuldgevoel.

Hij schud zijn brede kop en legt zijn oren voor een kort moment geïrriteerd plat in zijn nek, zijn hals krachtig opgespannen. Hij had behoefte aan gezelschap besefte hij, hij wilde het bloed van zijn benen was en zijn schuldbewuste ziel schoon wassen. Hij had behoefte aan iets normaal, een gesprek zoals zo veel kuddepaarden die voerden. De laatste gesprekken die hij had gehad waren met Morrow en Flight, en bij beide was er weinig toegekomen van een goed gesprek. Zijn lippen krullen in een grimas bij de gedachte aan Flight, de gevleugelde hengst had hem net zo erg angst ingeboezemd als dat hij de passie van E'vesdar weer had laten opwaaien. In stilte adoreerde hij Flight, beneide hem, al wist hij zelf dat hij nooit zo zou kunnen zijn, hij was niet impulsief, niet instinctief.
En Morrow, ja Morrow, haar had hij niet in stilte geadoreerd, het had van zijn gezicht gedropen en ze had zich simpelweg zo snel mogelijk uit de voeten gemaakt. Nee, de laatste keer dat hij een goed gesprek had gevoerd was al weer tijden geleden, misschien was het zelfs voordat lerav was vertrokken. De laatste maanden had hij zich bezig gehouden met de loners, één was gestorven; geregen aan de nagels van Rys, hij voelde het bloed nog steeds aan zijn geweten plakken. Hij was te druk bezig geweest met zijn taken, met zijn positie, het was lang geleden dat hij rustig de tijd had genomen om het strand te bezoeken of de bergen in te trekken. Vandaag was zijn vrije dag, hij had zich voorgenomen richting de beek te gaan en zijn vacht te wassen in het water. De dikke laag zwart as ligt over zijn witte aftekeningen en zorgt er voor dat zijn witte bles en aftekeningen niet te zien zijn.

Het geklapwiekt van de vleugels van Rys laat hem op kijken, de zwarte panter komt met een dreun op de grond neer en met een brede grimas kijkt hij op naar E'vesdar. Met inktzwarte ogen laat E'vesdar zijn blik over het meer glijden, het hoge gras, het heerlijke heldere water dat lichtjes golft. En dan op het laatste moment ziet hij de sneeuwwitte merrie. Hij heft zijn brede hals en priemt zijn oren naar voren. De zwarte gevleugelde panter krult om E'vesdar zijn benen en laat een zachte grom horen. Op dat moment vinden de ogen van de witte merrie de zijne en verschijnt er een zwakke lach rond zijn lippen. Zijn inktzwarte ogen veranderen in een intens goud en de panter verdwijnt in zwarte slierten mist.
De merrie was een pure schoonheid, met lange witte manen en heldere blauwe ogen, er liepen er nog twee rond zoals haar. Ze waren prachtig en puur als engelen, echter waren de twee die E'vesdar al kende getraumatiseerde zielen met beide een heftig verleden. Schoonheid zegt niks beseft hij opnieuw, echter hoopte hij van harte dat deze merrie net zo een puur geweten had als voorkomen. Hij stapt voorwaarts en laat zijn hoofd zakken, de dikke zwart-witte manen glijden in dikke golven over zijn hals en vallen in het water dat hij gulzig zijn lichaam in slokt. Hij dompelt zijn hoofd onder, en dus word de asymmetrische roze/witte aftekening zichtbaar vanonder de laag as. Wanneer hij zijn hoofd weer op heft naar de merrie siert een charmante grijns zijn lippen. 'Er staat mij iets bij dat ik je eerder heb gezien, echter kan ik me niet herinneren waar' Hij schud de lange natte manen uit zijn gezicht welke verwilderd tegen zijn hals plakken. 'Misschien kan je mijn gedachten op frissen? De naam is E'vesdar'

OOC: heb me een beetje laten gaan (á) E'vesdar is in staat beesten te creëren en op te roepen uit materie of gevoelens. Rys is een gevleugelde zwarte panter, en is het meest voorkomende wezen dat hij op roept, en welke hij het beste onder controle heeft. Dacht dat ik het maar even moest laten weten c:

Het gestolde bloed op zijn lichaam verweekt in het heldere water en een donkere kleur rood kleurt het water. Met een weemoedige blik in zijn ogen staart hij enkele secondes naar het water en overdenkt zijn actie's, hij was Ferelden doorgestoken en had de savanna betreden, hij was in een woeste galop op de hengst af gerend, had zijn lichaam met volle gewicht tegen de ander gegooid en had daarna Rys zijn gang laten gaan. Hij had toegekeken hoe de angst van de hengst zijn gezicht droop tot het enkel nog een doffe glans was in zijn donkere ogen. De hengst had zich vergrepen aan één van de veulens en E'vesdar was doorgeslagen, veulens zijn puur en onschuldig, met veulens hoort niet gekloot te worden. Misschien was hij te woedend geweest om goed te functioneren, misschien had de hengst nog uitgehoord moeten worden. Misschien had hij er fout aan gedaan om de hengst te vermoorden zonder er ook maar over na te denken. Echter wist hij één ding zeker; de veulens waren voor even veilig tot het volgende monster zou opduiken.
Want zo ging het altijd, je bestrijd de één en niet veel later staat de volgende voor de deur. De wereld had monster genoeg, en als dat nog niet erg genoeg was dan was het nog wel het besef dat monster niet alleen daar buiten zijn maar ook diep in ieders ziel zitten. Het was slechts een kwestie van tijd voordat je die kant van jezelf ontdekte, en het lag in je eigen handen of je die kant accepteerde en verder ging met je leven, of dat je je nieuwe duistere ontdekking je leven liet beheersen. E'vesdar was vroeger een monster genoemd, een beest in de ogen van degene die hem hadden gevonden. Hij was jong en weerloos en had geen vlieg kwaad gedaan, het was zijn vader geweest die zijn toekomst had uitgestippeld. Zijn vader was een monster geweest, zijn vader die hij nooit had gekend omdat zijn ouders vroeg waren gestorven. Ze hadden aangenomen dat hij net als zijn vader was, het slechte bloed door zijn aderen had stromen. Het was onterecht en E'vesdar werd gevormd door de beoordelingen, door de roddels en leugens. Hij werd volwassen met het besef dat hij een beest was, een beest als zijn vader. En nu hij zo staart naar de rode gloed van het water beseft hij weer waarom hij zichzelf veracht.

Wanneer de zachte heldere stem van de merrie in zijn oren weerklinkt heft hij zijn robuuste kop en laat zijn diep gouden ogen over de vrouwelijke welving van haar hals gaan. Hij was nooit een aanbidder geweest van vrouwelijk schoon, beter gezegd hij had de merries veracht die liepen te pronken met hun lichaam alsof het het meest waardevolle was dat ze bezaten. Diamante had hem geleerd dat schoonheid een leugen was, een ingewikkeld spinnenweb van leugens. Schoonheid bestond niet uit het lichamelijke, nee voor hem was schoonheid de ziel die er achter lach, het geluk dat een lach kon tonen. En deze merrie had een mooie lach, een verdrietige lach, maar een mooie lach die er voor zorgde dat zijn lippen in een charmante grijns omhoog krullen. 'Khedija' Proeft hij de naam op zijn tong, ze liet hem denken aan kersenbloesem en de frisse geur van bloemen in de lente. Ze was ouder en waarschijnlijk wijzer dan veel van de paarden hier, en toch bezat ze iets jeugdelijks, misschien een plezierige twinkel in haar ogen. Ze had dingen meegemaakt, en had nog steeds de plezier in het leven.
'Dan vrees ik dat wij elkaar niet eerder hebben ontmoet, een naam als die zou ik niet snel vergeten' Zijn ogen glijden over de lange glanzende manen van de merrie, haar heldere blauwe ogen en de ronde vormen van haar kaak. Ze was knap, dat was ze zeker, maar meer in de gratie waarmee ze bewoog en de zangerige stem waarmee ze sprak. Waarschijnlijk was het niet haar naam, maar haar uiterlijk welke hij zou onthouden.
Hij voelt hoe haar fluwelen neus tegen de zijne streelt en in eerste instantie wilt hij zich terug trekken en afstand nemen maar hij staat voor een kort moment versteend en laat haar toe. Hij hield niet van aanrakingen, het was dus ook een wonder dat hij Flight in zijn aanwezigheid toeliet, Flight met zijn impulsieve aanrakingen en strelingen die hittevlagen over zijn rug jagen. Deze merrie echter is zacht en teder en zorgt er voor dat hij voor een kort moment de spieren in zijn lichaam ontspant, zijn ogen verliezen hun hardheid en hij staat haar toe voor het korte moment. Het was lang geleden dat een merrie hem had aangeraakt, soms miste hij de warmte, soms miste hij de passie of het verlangen naar een merrie, echter beseft hij ook maar al te vaak dat een relatie niet voor hem is weg gelegt. Wanneer Khedija afstand neemt heft hij zijn brede hals en voelt hoe de vochtige manen verwilderd langs zijn lichaam vallen, een dikke pluk over zijn voorhoofd. Hij schud zijn hals kort zodat de pluk langs zijn ogen valt en hij haar weer in de ogen kan kijken.

Wanneer ze 'prachtig' zegt grijnst hij wat waterig, niet echt iets aan hem was prachtig. Ja hij had een dergelijke spiermassa verworven doordat hij elke dag traint en zich concentreert op zijn vechttechnieken. Maar zijn inktzwarte vacht was bedolven onder littekens, littekens die hij niet verworven had in gevechten maar die hij had overgehouden aan de tijd dat hij was vastgehouden en mishandeld door de hengsten van Asgaroth. Zijn schouders waren getekend met een logo dat diep in zijn vacht is gesneden, een blank litteken dat oplicht in het heldere zonlicht. E'vesdar was niet de omschrijving 'prachtig' waard, het enige wat hij bezat van enige waarde waren zijn gouden ogen en zijn warme ruige stem. Voor de meeste was hij een angstaanjagend brok geweld dat bereid was grenzen te overschrijden die de leiders niet mochten, voor sommige was hij op een bepaalde, voor hem niet begrijpbare, manier aantrekkelijk door zijn robuuste en krachtige voorkomen. Al was het meer het eerste, hij had immers al jaren geen aandacht meer gehad van merries, het was dan ook een wonder in zijn ogen dat deze merrie naar hem op keek en een gesprek met hem aan ging.
'Iets zegt me dat je hier al langer woont dan de meesten, en toch ben je aan mijn arendsogen ontglipt' Hij grinnikt zacht. 'Als ik helemaal schoon ben, zou je me dan willen vergezellen naar de bergen? Ik was op weg om een wandeling te maken. Het is mijn vrije dag' Hij lacht wat vreugdeloos en richt zijn ogen op de horizon.

OOC: Haha, ja ik heb nou eenmaal veel inspiratie met E'vesdar vrees ik. Als je wilt kan ik mijn berichtjes korter houden hoor. En je berichtje is prima, Khedija is echt een schat <3

Hij dompelt zijn lichaam onder in het water en schud vervolgens de vloeistof weer uit zijn vacht en manen, moeite doende om Khedija te ontwijken met de spetters. 'Dat is dan een pak van mijn hart Khedija. Een goed gesprek op zijn tijd is zeer op prijs gesteld' Hij grijnst, een alles innemende charmante grijns. Hij had niet veel charmante trekjes, hij kende geen versier trucs en wist niet wat hij moest doen om een merrie te paaien. Wat dat betreft had hij een behoorlijke achterstand, sociaal was nooit zijn sterkste kant geweest dat was een feit. Morrow was het levende bewijs dat hij geen verstand heeft van het andere geslacht. Soms benijde hij de hengsten die de merrie's bij de vleet hadden maar uiteindelijk besefte hij maar al te goed dat dat juist de hengsten waren die het meest eenzaam waren. Niet dat hij niet eenzaam was, hij was zijn hele leven eenzaam geweest. Hij had veel gereisd en had vrijwel niemand zijn persoonlijke ruimte binnen gelaten, hij was te vaak bedrogen en gekwetst om opnieuw vrienden te maken en nieuwe paarden te vertrouwen.
Zijn gedachten dwalen voor een moment af naar Issys, mooie Issys met haar innemende lach en glinsterende ogen. Hij had haar nooit vertrouwd, ze was enkel een dekmantel geweest, een onderkomen waar hij kon schuilen en zich voor even voor doen als iemand anders dan een koude moordenaar. Maar hij had zich teveel aan haar gebonden, hechte te veel waarde aan haar aanwezigheid, misschien was zijn dwaze geest zelfs verliefd op haar geweest op het einde. Uiteindelijk deed het er niks meer toe, hun enige zoon was verdronken en Issys gaf E'vesdar de schuld. Dat was het moment geweest dat E'vesdar was uitgebarsten in woede en Rys zich liet tonen, geen besef van wat er gebeurt of waar het beest vandaan komt valt Issys ten prooi aan zijn klauwen en ontsnapt ter nauw aan de dood. Ze had hem de rest van haar korte leven gehaat, en die laatste jaren had hij intens van haar gehouden, van haar littekens en kapotte huid. Hij had van elk deel van haar lichaam gehouden. Nadat ze hem had geboden te vertrekken had ze naar wat hij hoorde zelfmoord gepleegd en had E'vesdar nooit meer wat over haar gehoord.

Het benauwde hem soms bij de gedachte dat hij wel eens helemaal alleen kon sterven, en niet veel later bedacht hij zich dan en besefte dat hij juist alleen wilde sterven, en het liefst in het harnas. Hij vroeg zich af of deze merrie eenzaam was, of ze liefde had gekend en het had verloren, of dat ze nog altijd op zoek is. E'vesdar had nooit liefde ervaren, niet van zijn ouders, niet van zijn 'stiefbroer' en al helemaal niet van de merrie die hij aanbad, en allemaal hadden hem de rug toegekeerd wanneer het hun het beste uit kwam. Uiteindelijk had hij liefde gevoeld bij zijn eerste zoon O'delden, en was verscheurd toen deze stierf. Nu had hij zijn zonen die nog leefde, degene waar hij het meest om gaf. Want hoe veel hij ook om Delaney gaf ze kende hem niet, ze had hem nooit gekend. Ze had te veel problemen van zichzelf gehad om te ondervinden dat E'vesdar ook volledig in de knoop zit. Hij had haar aanschouwt als een vriendin, maar langzaamaan begint hij te twijfelen, al blijft de witte merrie met de blauwe ogen zijn kleine 'zus' die hij het liefst wilde beschermen.
Met het water druipend van zijn brede lichaam stapt hij van het meer vandaan. Zijn lange zwart-witte manen kleven tegen zijn bespierde hals. Hij schud zijn hoofd even kort en richt dan zijn blik op de bergen in de verte, hij hoopte stilletjes op regen, hij was een liefhebber van natuurgeweld. Hij zet zijn robuuste lichaam in beweging en laat zijn ogen over de lange benen van de merrie gaan. 'Je weet zeker dat je in bent voor een wandeling in de bergen?' Hij grinnikt plagend en laat zijn blik langs de vrouwelijke vormen van haar lichaam glijden. Ongegeneerd voor zijn blik op haar schoonheid grijnst hij en richt dan zijn ogen naar voren, zijn sterke benen in een stevige stap op weg naar de bergen. Hij vervloekte zichzelf dat hij haar had meegevraagd, een knappe merrie en een hengst die al jaren geen merrie heeft gehad is geen goede combinatie. Hij vroeg zich af wanneer de knoppen zouden doorslaan, en of hij wanneer dat zou gebeuren in staat zou zijn op tijd zijn beheersing te vinden. Immers had hij geen slecht geweten, nee hij had enkel wat problemen met woede-uitvallen en een hevig wantrouwen.


OOC: Sorry voor het late antwoord, moet continu overwerken, dus heb erg weinig tijd :c