[table align=center cellpadding=0 cellspacing=0 background=http://oi47.tinypic.com/44aoj.jpg width=665 height=445 ][td valign=top]<div style='padding-right: 3px; margin-top: 49px; margin-left: 365px; margin-right: 17px; margin-bottom: 20px; width: 276px; height: 344px; overflow: auto; text-align: justify;'><div style='text-align: justify; text-shadow: 0px 0px 8px #242323; color:#c3c4ca; color:#c3c4ca; font-family: freebooter script; font-size: 37px; line-height: 60%;'>
[right]Dag[/right]</div><div style='text-align: justify; text-shadow: 0px 0px 19px #242323; color:#c3c4ca; color:#c3c4ca; font-family: Trajan Pro; font-size: 11px; line-height: 80%;'>[right][b]"I never saw my mother
happy with me and proud of me.."[/b][/right]</div><div style='text-align: justify; text-shadow: 0px 0px 2px #242323; color:#9eb9b2; color:#9eb9b2; font-family: Trajan Pro; font-size: 8.999px; line-height: 80%;'></div><div style='text-align: justify; text-shadow: 0px 0px 6px #858281; color:#858281; color:#858281; font-family: times; font-size: 12px; line-height: 93%;'>
Het leven is slechts een droom die je zelf hoort te dromen. Het leven is slechts een spel waarvan je zelf de spelregels moet leren. Het leven is zoveel. Je moet echter achter de mening van jouw leven komen. Zo veel dingen waren niet te bevatten. Zo veel dingen waren tevergeefs. Aleydis had in haar jonge leven al wat gezien. Dingen die ze niet had willen begrijpen. Maar ze had ze echter maar te slikken.
Haar tweekleurige ogen staarde door het duister. De ene schitterend blauw de andere angstig bruin. Het waren de twee kanten die haar maakte. Waar ze het ene moment zo lief en vriendelijk zou zijn zou ze zo overspringen naar de haat die haar op haar benen hielt. Het was niet haar schuld dat ze zo mentaal gestoord was geworden. O nee absoluut niet. Het was haar moeder geweest die er nooit voor haar geweest was. Haar moeder die haar had verlaten alleen en koud om te sterven. Maar Etro was niet gestorven. Ze had haar moeders haat overleefd. En toen haar vader kwam, de klootzak die haar toe wou eigenen en haar verdomme wou verkrachten zijn bloedeigen dochter sloegen haar scherpe tanden keihard toe. Sinds die dag had ze geen vader meer. Ze had hem voor dood achtergelaten op deze exacte plek.
Hoe lang geleden was dat nou geweest? Maanden.. Jaren? Etro had geen grip meer op tijd en ruimte. Dagen, weken, maanden ze vlogen aan haar voorbij. Al haar vrienden waren veranderd in vijanden. Ze had geen keuze en ze kon niet meer huilen. Huilen had ze ooit bij haar moeder willen doen, maar dat wicht was verdwenen. En het water trok haar dieper en dieper weg.
Een gebroken leugen was al wat ze was. Als ze naar haar spiegelbeeld keek walgde ze. En hoe hard ze ook schreeuwde, niemand kwam. Ze was niet veilig, ze was nooit gered. Ze was neergehaald, keihard en pijnlijk. Ze had gesmeekt om iemand die haar zou redden, maar de enigste wie ze ooit lief had gehad had haar in de steek gelaten voor een een ander schepsel. Haar laten verdrinken in de ijskoude zee van haar eigen verdriet.
En hoe kon het dan dat Etro nog leefde kan je je afvragen? Het was eigenlijk grappig want de grote husky leefde voor zichzelf niet meer.. Ze had momenten dat ze zich als een zombie gedroeg. En als je haar in die status tegenkwam was je leven zo goed als over. Dan kon je net zo goed dood neervallen. En jammer genoeg voor vele was ze de laatste tijd steeds meer een wandelende zombie.
Haar donkere kant nam haar over en terwijl ze hier zo zat met de maan hoog aan de hemel dacht ze terug aan de dag waarop ze zichzelf compleet vernietigd had. Ze verwenste het mannelijk ras voor al wat ze haar hadden aangedaan. Want haar moeder had haar broertje wel meegenomen. Haar vader had haar willen verkrachten en vernietigen en de liefde van haar leven had haar verlaten. Zo nu en dan wenste ze zelf van het mannelijk geslacht te zijn. Om enkel de sterkste te kunnen zijn. Ze wou een masker dragen van haat en woedde terwijl haar hart diep binnen in haar brak.
Altijd had ze het gewild, maar ze was het nooit geweest. En terwijl ze iemand anders dan zichzelf probeerde te zijn struikelde ze enkel over haar innerlijke gevoelens. Ze wentelde zich in bochten en kringen terwijl ze haar leven probeerde te vinden. Terwijl ze zichzelf nogsteeds haatte voor vrouwelijk zijn.
Nog een zwakte aan haar vrouwelijke hormonen was de traan die vanuit haar ooghoek gleed en op de grond belande. Ze wou niet huilen en toch stroomde de tranen vrijwillig over haar dikke vacht. Ze nam zichzelf kwalijk voor zoveel dingen. Misschien.. Misschien als ze zich over had gegeven aan haar geliefde dat hij nu bij haar was. Maar toen hij verder met haar wou had zij geweigerd puur omdat de gedachte aan haar vaders aanranding nog te vers in haar geheugen zat en ze niet weer wou vallen zoals toen. En dat was waarom zij nu alleen was. Altijd alleen.
En toch zou je dat niet verwachten van een teef van haar klasse. Ze was in een woord schitterend om te zien. Ze was een verschijning die je na zou jagen in je dromen. Waar je om zou smeken. Maar dat deed haar toch niets. Want geen enkele reu kon haar geven wat ze werkelijk wou. Want wat als ze nieteens wist wat ze werkelijk wou? Het geluid van pootstappen deed haar hoofd optrekken en ze begon zacht te grommen met haar tanden ontbloot terwijl ze omhoog kwam uit haar zitpositie en haar hoofd door haar schouderbladen liet zakken. "Wat moet je.." Gromde ze zacht terwijl de schitterende husky met de naam Devine Etro, of korter gezegd Etro naar de onbekende schaduw staarde. Klaar om aan te vallen bij elke verdachte beweging..
Ze had geen medelijden, dat was enkel voor de zwakkere onder hen..
</div></div></div>[/td][/table]
