Het is inmiddels een eindje terug dat ik Avanti nog heb gezien. Eerlijk gezegd was de laatste keer de dag waarop ik mezelf aan hem offerde, de dag waarop ik mijn ziel aan hem verkocht. Alles wat ik vroeger ben geweest heeft Avanti uit me weggezogen, met die vlijmscherpe tanden die ik in mijn schouder heb voelen branden. De wond is nog steeds niet volledig geheeld, en de pijn die het met zich meebrengt herinnert me eraan dat het tijd wordt hem weer eens op te zoeken. Al was het maar om hem duidelijk te maken dat ik nog deel uitmaak van zijn schimmenbestand; het is echter zijn gedachten niet ontgaan dat ik enkele maanden nogal passief ben geweest. Zowel tijdens het observeren en uitzoeken van prooien als tijdens periode van de blauwe maan waarin we deze gekozen slachtoffers uiteindelijk te grazen nemen. Het is de geur van een dikke, zwarte rook die me tot bij hem leidt. Alsof hij de geur zelf afgeeft en ook hijzelf in vuur en vlam staat deze maand.

Mijn ogen flikkeren wild wanneer ik mijn lichaam aanspoor om het tempo van Avanti te kunnen bijhouden. Ik gun de merrie naast hem geen blik waardig, misschien omdat ik ergens nijd voel tegenover de manier waarop ze bevooroordeeld wordt bij Avanti. Liefde staat zogezegd niet in zijn woordenboek, omdat hij het een gevoel vindt om uit te drukken hoe zwak je eigenlijk bent. Als ik heel eerlijk ben, dan denk ik daar nu ook zo over, maar er zijn andere tijden geweest. Tijden waarin ik met liefde in de ogen van Avareth keek, hem volgend - tot zijn verveling toe. Zijn veulens heb ik met al mijn zorgen en kennis opgevoed, en het enige dat ik ervoor in ruil heb gekregen, is ondankbaarheid. En dat, dat is wat me de stap tot het schimmenzijn heeft doen maken. "Deze maand heb je er mij volledig bij. Ik heb zelfs al een doel voor ogen. Ik zal je je teleurstelling van de afgelopen maanden op slag doen vergeten." Mijn ogen lichten op van onder mijn sneeuwwitte maantop.

Ik herinner me de manier waarop Avanti me in de ogen staarde. Woorden waren niet nodig om mij duidelijk te maken dat ik me ditkeer moest bewijzen, om niet onder te doen tegenover de andere schimmen. Ik verzekerde hem dat ik dit keer zijn grootste verwachtingen zou overtreffen. Wanneer het veulen dat ik de afgelopen maand heb geobserveerd in mijn gezichtsveld verschijnt, krullen mijn mondhoeken spontaan en valselijk naar boven. In een soepel drafje huppel ik naar het kleine dier toe, die me al meteen erg onschuldig begroet. "Wel wel, wat doet een o zo onschuldig veulen als jou hier zo alleen in de donkere wouden die enkel Avanti en zijn schimmen toebehoort?" Mijn ogen blinken gevaarlijk. De lust naar het brainwashen van dit veulen is zo groot dat ik mijn mond al snel voorbij praat. "Zou je hier graag komen wonen, mijn lief?"

Ik zie hoe het kleine hengstje mijn lichaam bekijkt, en zijn reactie spreekt boekdelen. Mijn verschijning heeft hem met verstomming geslagen. Enkele seconden geleden dacht hij nog de veroveraar der werelden te zijn. Nu, daarentegen, beseft hij dat hij in een handomdraai om adem kan liggen smeken, in de greep gehouden door iets dat zoveel machtiger is dan hij zelf. De lust in mijn ogen is nog steeds niet verandert, alleen komt nu ook het moederlijke in mij naar boven. Alles wat ik nooit in mijn eigen veulens heb teruggevonden, wil ik in dit veulen naar boven brengen. Dit keer zal ik de baas zijn en de macht hebben over hem, in plaats van een ander over mij. "Geloof het of niet, maar ik heb je veel meer te bieden dan jouw ouders, schatje. Ik heb dingen gehoord van jouw vader, blijkbaar ben je veel minder geliefd dan je denkt."

Ik herinner me de gesprekken die ik heb afgeluisterd, mezelf verschuilend in de donkere schaduwen van het woud, loerend van onder mijn maantop. Morax heb ik letterlijk horen zeggen dat hij het veulen niet wilde. De pijn die ik in Siberia's ogen heb gezien, is er een die ik lange tijd geleden ook heb gevoeld. Als ik eerlijk ben, dan moet ik toegeven dat ik medelijden met haar had, alleen zijn de tijden veranderd, naar tijden waarin een merrie zoals mij geen medelijden meer voelen mag. "Ach, kom hier.." Wanneer mijn stem wegsterft in de ijzige stilte van het woud en de stank van de rook, ben ik al naar het veulen toegesprongen om het stevig tegen mijn borst te duwen.

** Het is dus een knuffel hé, op het einde. Ze valt hem niet aan ofzo, al lijkt dat wel zo, ghehe ^^,

Dat het veulen niets afweet van wat zijn vader voor zijn geboorte nog over hem zei, verbaast me eigenlijk niets. Welke ouder kan z'n bloedeigen veulen recht in de ogen staren en het bekennen dat het eigenlijk in de verste verte niet gewild is? Ik schud mijn hoofd, tuit mijn lippen en klak zachtjes met mijn tong. "Weet je, X'aryon. Sommige woorden blijven beter onuitgesproken tot de tijd daar rijp voor is. Je bent nog niet matuur genoeg, m'n liefste." Ik los mijn greep die ik daarnet nog zo strak om het veulen had geklemd, terwijl ik weer wat afstand tussen ons beide maak, en X'aryon aanschouw.

Mijn bedoeling is om hem naar me toe te lokken, in een situatie waarin ik de vis ben en hij de hongerige beer. "Ik weet wat je nu denkt. Wie A zegt, moet automatisch ook een B laten klinken. Mijn B klinkt als volgt: ik zal je niet langer in spanning houden van zodra ik er zeker van ben dat ik je nooit meer kwijt raak. Ik kan je een vader bieden, met mezelf als moeder, en zoveel oudere broers en zussen die net zoals jou zullen zijn." Hij moet zelf naar me toe komen, en ik weet dat hij dat zal doen, eens zijn verlangen het zal winnen van de lengte van zijn neus.

Ik knik en laat mijn ogen over het onwetende veulen gaan. Hij ziet er sterk uit, sterker dan andere veulens van zijn leeftijd, sterker zelfs dan mijn eigen zoon, Lerav. Hij is altijd zo mager geweest, hoe vaak hij zijn lippen ook rond mijn tepels klemde en eraan zoog alsof hij in jaren niet meer had gegeten. Wanneer mijn zoon in mijn gedachten blijft steken, klem ik knarsetandend mijn kiezen op elkaar. Mijn bloedvaten zwellen en worden zichtbaar. "Dat lijkt niet zo, dat ís zo." Mijn stem is op slag veranderd. De haat en woede die ik altijd voor mijn zoon heb gevoeld komt ineens weer in me naar boven. Toch mag het niet, ik moet dit veulen naar me toe trekken, ik mag niet falen door het af te schrikken. Ik mág níet falen, al was het maar om te bewijzen aan Avanti dat ik een meerwaarde voor z'n team ben.

"Maar wat anders is, hoeft niet noodzakelijk slechter te zijn dan wat je gewend bent. Voor mij en mijn familie is dit een paradijs." Wanneer hij het woord leiders laat vallen, klem ik opnieuw mijn kaken op elkaar. Ik sluit mijn ogen en probeer de beelden van Leravs afkeurende blik uit mijn gedachten te verdringen. Ik glimlach vals om mijn wrok te verdoezelen en laat mijn stem zacht klinken wanneer ik mijn ogen weer geopend heb. "Stel je niet al te veel vragen X'aryon. Wie zich veel vragen stelt, moet veel missen in het leven.." Spontaan verschijnt er bij het woord leven een grijns rond mijn lippen.

X'aryon blijkt nog steeds te denken dat hij de machtigste van ons twee is. Dat zie ik aan de manier waarop hij zich opstelt. Ik heb nog nooit een veulen gezien die tegenover een schim staat en het ook maar dúrft in z'n hoofd te halen zijn borst vooruit te steken alsof hij duidelijk wil maken dat hij niet bang is. Ik schud met mijn hoofd en voel hoe mijn manen warrig van de ene naar de andere kant van mijn hals waaien. "Doe niet zo sarcastisch, jongeman. Daar kan deze dame niet al te best tegen. Ik hoop dat je begrijpt dat ik dat niet zal tolereren.." Tegelijkertijd laat ik mijn hoofd zakken tot op zijn ooghoogte. Ik doorboor zijn blik met de mijne, die net zoals het bos vuur spuuwt. "Of wil jij soms zeggen dat ik een leugenaar ben, X'aryon?"

De nonchalance van het jonge dier werkt enorm op mijn zenuwen. Gepaard met zijn ongelofelijke flapuit aan woorden, veroorzaakt dat bij mij een onontkoombare woede. Voor de zoveelste keer op rij pers ik mijn tanden op elkaar en span daarbij mijn kaakspieren. In een oogopslag haal ik naar het dier uit en grijp hem met mijn vlijmscherpe tanden bij zijn rechteroor. "Wie niet horen wil, moet voelen.." Praten is moeilijk met zijn oor in mijn mond, maar de woorden zijn met enige ontleding perfect te verstaan. Zijn volgende woorden zijn nog erger, slaan in als een bom en gooien olie op het vuur dat diep in mij is aangewakkerd. De beelden van Lerav schieten meermaals door mijn hoofd, simpelweg omdat dit veulen dezelfde streken met me uithaalt. "Denk jij dat? Wat zeg je ervan als ík daar persoonlijk een stokje voor ga steken?" sis ik nijdiger dan ooit tussen mijn lippen, mijn greep op zijn oor verstevigend.