Technisch gezien was dat uiteraard niet zijn territorium en had hij zolang de maan een kille, blauwe gloed uitstraalde, hier niks te zoeken. Maar Flight zou Flight waarschijnlijk niet zijn als hij zich maar stom aan de regels zou houden. Trouwens, er daar in feite helemaal niks te beschermen: zijn rang kende nog geen enkel paard, en bovendien, de hengst met de vleugels, die nog boven hem stond, zou die paar paarden die zich daar bevonden wel moeten kunnen beschermen. Daarnaast: hier was zijn dochter, Ogen van Verleden … en zijn moeder. Alhoewel die laatste zichzelf nooit onnodig in gevaar bracht en ze er bijzonder behendig in gebleken was om aan eventueel gevaar te ontkomen.

Hoewel zijn lichaam groot en zwaar was, maakte hij nauwelijks geluid: hij had de fluwelen voetjes van zijn moeder geërfd en kon zich nagenoeg geluidloos voortbewegen over een met taken en bladeren bezaaide grond. Desondanks deed hij niet echt zijn best om honderd procent stil te zijn: hij was niet bang voor de schimmen en als er verdwaalde paarden waren, dan wilde hij dat ze hem vonden. Ondanks het feit dat hij niet bang was, was hij wel op zijn hoede, maar ook dat was niks nieuws: hoe stormachtig hij ook mocht zijn, hij had zich nog nooit laten verrassen door een aanval. Hij was geboren om te vechten – en dat was vermoedelijk iets wat hij van zijn vader had geërfd, net als zijn vaak onpeilbare karakter.

Hij werd afgeleid door het witte silhouet van een ander paard. Geconcentreerd nam hij de geur in zich op en hij deed een halve poging om naar het woud te luisteren, maar gaf dat al snel op: ooit had zijn moeder hem met veel geduld en liefde uitgelegd hoe de bomen boodschappen door konden geven, maar hij had nooit de moeite genomen om daar echt naar te luisteren. Met tijd en wijle had hij daar spijt van, zoals nu. Uiteindelijk kwam hij echter tot de conclusie dat het geen schim was en kwam hij langzaam dichterbij. Al snel werd het duidelijk dat het paard de leider van de eerste rang was: hij had de hengst eerder gezien, vluchtig, misschien had de hengst met het paarse oog hem geïntroduceerd, maar zeker weten deed hij het niet.

Zijn naam wist hij ook niet meer. Als hij hem al geweten had. 'Hé, Witvacht.' Hij stapte uit de schaduwen zodat hij ook zichtbaar was voor de witte hengst, ondanks zijn zwarte vacht. Nu met de eerste vasthoudende lentezon was zijn vacht wat lichter geworden, een zacht goudbruin, maar het was iets wat zijn schutkleur in het woud alleen maar versterkte. Zijn ogen waren heet en donker: zwart met flonkerende gouden stippen. 'Ik had niks te doen, maar met zoveel paarden zal jij je handen wel vol hebben.' Zijn toon hield het midden tussen sarcasme, uitdaging en iets wat nog het dichtst in de buurt kwam van een dreigement: alsof de witte leider zijn paarden mogelijk expres zou laten sterven. Met die toon en houding zou Flight de leider misschien enkel provoceren, maar dat kon hem bar weinig schelen: zoals gewoonlijk deed hij gewoon weer het eerste wat bij hem opkwam.

'Dacht dat je misschien wel wat hulp kon gebruiken,' voegde hij er bijna achteloos aan toe en dit keer klonk zijn stem slechts licht geamuseerd. De blik in zijn goudzwarte ogen was echter even stormachtig en chaotisch als altijd: liep over van zoveel verschillende emoties dat zijn bedoelingen even moeilijk te achter halen waren als wanneer ze compleet niks hadden laten zien.


* Als jullie problemen hebben om met meerdere te RPG'en, zeg je t maar, dan mogen jullie mijn post als niet bestaand beschouwen (: