Miragine
As the seasons change...
remember how I used to be..

Miragine is een pittige merrie die graag de leiding neemt. Zelf weet ze nog niet goed bij wat ze thuis hoord. Is ze nu net een slecht paard of net een goed. Gekwelt tussen beide zet ze toch haar leven verder. Ze leerd graag nieuwe paarden kennen, echter wilt ze geen vriendschap sluiten of liefde kennen. Ze is een echte vechter, een soldaat die maar wat graag voor haar geschiedenis weg rent en een toekomst omarmt hoe gevaarlijk het dan ook kan zijn. Al zou ze er nooit over na willen denken om haar ziel te verkopen, eerder volledig tegen de duisternis te vechten met haar eigen randje haat dat groeit in haar hart vanaf haar veulentijd.

'Ik ben niet geboren zoals andere, ik ben niet geboren uit de liefde tussen mijn moeder en mijn vader, je zou eerder uit de haat kunnen zeggen. Ik ben geen liefdeskind en dat heb ik ook nooit gekend. Enkel disipline en klappen. En zo word je sterk, zo word je groots..'

Miragine is geboren in een kudde ver van deze plek vandaan onder een andere naam. Namelijk K̄hya. Haar leven begon al met rake klappen van haar geliefde ouders. Ze vonden het vreselijk om een 'dochter' te hebben. Ze maakte haar belachelijk en gebruikte haar als een of andere slaaf. K̄hya kende niets anders. Wist niets anders en dacht dat het de normaalste zaak van de wereld was. Tot ze naar andere veulens keek, veulens geboren uit liefde en behandeld met respect. Vanaf dat moment begreep de merrie dat er iets goed fout was in de botte koppen van haar ouders.

K̄hya kon echter niets anders dan blijven en de martelingen van elke dag ondergaan tot ze eindelijk een jaar oud was. Op de dag precies, een jaar na haar geboorte vertrok de jonge merrie wetend dat er toch wel meer in het leven zat dan pijn en haat.

En dit meer vond ze ook in de vorm van een jong meisje met haren de kleur van de zon en ogen zo blauw als de lucht waar ze onder leefde. Een meisje met een naam die K̄hya zich niet meer kan herinneren. Niet dat ze zo veel verstond van de woorden die door dit meisje tegen haar werden gesproken, op een na dan misschien. Waarmee het meisje K̄hya altijd begroette.. Miragine na een tijdje nam K̄hya gewoonweg aan dat het mensenkind haar zo noemde en besloot ze de schandvlek van een naam K̄hya weg te gooien en voor eens en voor altijd in haar hoofd haar naam te veranderen naar Miragine.

Al bleef Miragine niet compleet vrijwillig bij het meisje en haar familie was het wel een fijne tijd van zekerheid. Er werd voor haar gezorgd, ze was geliefd en boven alles de andere paarden waren aardig tegen haar. Zorgde er voor dat ze zich toch thuis voelde en wellicht, wellicht zo ze toch wel haar thuis hier kunnen vinden. Tussen de vreemde op twee benen lopende wezens..

Het lot bepaalde echter anders voor de toen nog aardig jonge Miragine.. Veel blankere tweebenen overvielen de familie van het meisje en met ijzeren stokken die een hels lawaai maakte zorgde ze er voor dat de familie van het meisje neerviel om niet meer te bewegen. Zo ook het meisje terwijl ze naar Miragine had geprobeerd toe te rennen om haar te bevrijden.

De mannen rukte aan haar hoofd en trokken haar mee. Hoe erg ze ook tegenstribbelde. Hoe hard ze ook wou vechten, het had geen zin en Miragine moest zich over geven. Met enkel nog een donker blauw lint tussen haar lichte staart liet ze zich meetrekken samen met de andere paarden.

Gevangen door de touwen rond haar hoofd kwam Miragine in een nog erger stadium dan ze had gedacht. Een smerig uitziende man drukte een heet metaal tegen haar achterhand waardoor er nu nogsteeds een soort w vorm op haar kont staat. Voor Miragine het door had werd ze alweer meegetrokken en op een hoop andere paarden gepropt.

Ze verloor haar kijk op de wereld. Mensen sloegen haar, waar nog nieteens een week geleden die tweebenen zo aardig voor haar waren geweest martelde ze haar nu en Miragine begreep een ding. Ze moest hier weg.

En de vechter die ze was besloot ze ook om te ontsnappen. Ze zag haar kans schoon toen de deur van het hek waar ze in vast zat open werd gemaakt. Vermorzelde waarschijnlijk de tweebeen die in de deuropening had gestaan en gooide al haar kracht en snelheid in haar benen om de grote deur te halen. En ze haalde hem. Al bleef haar staart haken tussen de dichtslaande deur en moest ze haar halve staart tussen de deur uit rukken haalde ze het.

En Miragine bleef rennen. Dag en nacht bleef ze rennen. Het vervloekte touw achtige ding rond haar hoofd wist ze van haar af te krijgen en ze ging door met rennen. Tot ze aan de rand van een woestijn aankwam. Een droge en kale vlakte maar aan de eind van die plek waar de zon nooit sterft was de belofte aan veiligheid. Een groen gebied lag aan de horizon en dat was alles waar Miragine voor ging. Niet wetend dat ze een veel groter gevaar tegen het lijf zou lopen. Niet wetend dat ze in een spel zou komen waar ze niet zou kunnen winnen, niet wetend dat ze in BMH zou komen..