Haar ogen waren veranderd, ze stonden leeg, angstig en verdrietig, die dag lag nog zo vers in haar geheugen, zijn zachte angstige ogen nog zo in haar oogleden gebrand. Allen.. Hij werd bij haar weggesleurd door dat monsterlijke beest waar ze over had gehoord, Aeron the Slaughter, zo noem je je zoon toch niet! Ze had geen idee van wat er in de hengst zijn kop was omgegaan of waarom hij precies zijn zoon van haar neus had weggesleurd, maar vandaag of morgen zou ze naar Seheron galopperen en ze zou Allen terug halen. Voor zijn moeder, voor haar, voor iedereen. En als het moest zou ze de training gebruiken die ze van haar vader had gehad. Dan zou ze hem tegen het lijf gaan. Hij was gestoord, hoe kon hij nou mogelijk vechten?

Haar gouden vacht was niet langer scheinend als de zon maar het was dof geworden. Dof vol van angst. Geen leader had naar haar willen luisteren, zelfs haar vader had gezegd dat ze maar bij Alezna moest blijven en Allen zou moeten vergeten. Dat hij verloren was in de handen van een moordenaar. Een madman. Maar Aleydis wou de hoop nog niet opgeven, dat kon de gouden merrie met zilveren manen simpelweg nog niet. Niets was verloren en het leven van haar beste vriend al helemaal niet.

Moeder ik vertrek, ik zal Allen zoeken en hem thuisbrengen. Nee dat zou ook geen goede zin zijn om uit te spreken als ze haar leven zou wagen. Het was onmogelijk dat als ze een woord zou spreken dat Kayleigh haar dan los zou laten. En dan nog maar nieteens te spreken over Alezna haar zusje of Theron haar vader. Ze zouden haar vastnagelen aan de grond tot ze hem zou zijn vergeten.

En toen alsof de hemel haar goed gezind was zag ze een donkere gestalte. Een gestalte met lichte manen waar rood tussendoor zat. Een wit voorbeen en een witte bles. Het kon onmogelijk anders.. "Allen!" Haar stem was half gebroken terwijl zijn naam haar lippen verliet. Zo snel ze kon gooide ze haar lichaam in gallop en racete naar hem toe. "Allen ben je het echt?" Riep ze opnieuw uit toen ze vlak voor hem stond en duwde zonder na te denken haar neus tegen de zijne. Ze kon maar een ding zeggen.. Hij stonk maar dat deerde niet, het was hem, ze had hem gevonden. Al leek het eerder andersom. "Allen ik ben zo blij je te zien, ben je ok? Je ziet zo moe, kom ik ken een meertje hier niet ver vandaan daar kunnen we uitrusten." Zonder hem enig sinds een woord te laten doen duwde ze hem richting het meer terwijl ze wat zachter begon te lachen.

De gouden merrie kon nogsteeds niet helemaal geloven dat de hengst voor haar toch echt was. Dat het haar Allen was, de Allen met wie ze beste vriendjes was geworden. De Allen waar ze oprecht van hield en wie ze speelde, voor wie ze net nog naar Seheron wou trekken om hem uit de klauwen van Aeron te rukken.

Maar het was haar vader geweest die in haar plaats was gegaan, hij had voor haar gezocht al vertrouwde hij Allen niet. Hij had voor haar dag in dag uit uren staan staren over de vlakte en toen hij uiteindelijk vlak voor de blauwe maan haar vertelde dat hij hoogstwaarschijnlijk niet meer in leven was werd haar hart gebroken. Dat was het moment waarop ze er achter kwam dat ze niet zonder haar beste vriend zou kunnen. Hij was belangrijk voor haar en dat zou hij altijd blijven. Ze zou hem nooit meer loslaten. Nooit meer..

Met een glimlach duwde de gouden merrie de jonge hengst iets dichter naar het meertje. "Rust nu maar uit Allen. Je bent veilig." Fluisterde ze zacht en glimlachte warm. Al school er onder de glimlach veel verdriet en pijn. Ja ze had absoluut die littekens opgemerkt. Ze had ze gezien. Vooral die bij zijn oog. Hoe kon een vader ooit zijn zoon zo veel pijn aandoen. Hoe kon een vader dat doen? Theron, haar vader zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om haar al iets af te wijzen. Laat staan haar pijn doen. Het was gewoon misselijkmakend dat iemand zo veel haat voor wel leven dan ook kon hebben om dit zijn zoon aan te doen..

"Je moet je wonden uitspoelen, ze mogen niet gaan ontsteken.." Fluisterde ze zacht voor ze half voor hem uitliep om vervolgens tot aan haar buik het water in te lopen en zich om te draaien naar hem. Hij leefde nog.. Maar die wonden moesten verzorgd worden..

Het water was heerlijk, het zorgde er voor dat haar spieren zich eindelijk ontspande voor de eerste keer sinds een hele lange tijd, of tenminste zo leek het voor de gouden merrie. Op zijn woorden begon ze zacht te lachen en liet heel even haar hoofd zakken om met haar bruine ogen in het water te staren. "Vooral niets anders dan me zorgen maken om jou.." Klonk haar stem zacht en ze grinnikte even. "Ik dacht echt dat je opgegeten zou worden Allen.." Fluisterde ze zacht en duwde even haar neus tegen de zijne. "Ik zou mijn beste vriend toch niet kwijt willen raken." Murmelde ze even voor ze half van hem af stapte en even omhoog keek. Midden op de dag.. Ze hadden nog tijd zat voor het nacht zou worden, voor het gevaar van de blauwe maan weer dichterbij zou komen. Je zou altijd klaar moeten staan voor schimmen. Hoe dan ook.. Of voor gestoorden zoals Aeron. In stilte keek Aleydis even op naar Allen en slikte even. Er was iets wat haar niet helemaal lekker zat en dat iets was Aeron.. "Je vader.. Heeft hij je laten gaan of ben je ontsnapt?" Klonk haar stem zacht en ze knipperde even met haar ogen terwijl ze haar hoofd terug draaide naar hem.