Drie dagen heb hij aan de rand van dit land blijven staan. Drie dagen om te rusten en te observeren om wat hem verteld was. Hij had gekeken hoe een blauwe maan over het land heerste en hij wist dat hij goed zat. Velkan was geen angsthaas maar toch bezorgde het diepe gegil van merries, hengsten en veulens met pijn hem de kriebels. De stilte, de absolute stilte die er dan gevallen was gaf hem de huiveringen. Zijn vader had hem verteld over dit land, hij moest hiernaartoe komen, hij had immers nooit gezegd wat hier te vinden was. Nu de zon bijna onder was begaf hij zich vanuit de bossen naar het land. Zijn gitzwarte lichaam sloop als een schaduw verder, de sierlijke aftekeningen rondom zijn lange elegante benen leken te fonkelen in het donker. Zijn bijna volledig witte hoofd lag verscholen achter zijn zwarte lange maantop. Hij was hoog gebouwd, niet zozeer de bouw van een fries maar dan toch weer wel. De mix van zijn beide ouders maakte hem behoorlijk uitzonderlijk. Al wist hij zich te herinneren van zijn vader dat in dit land zijn uitzondering één van de vele was. Het beetje licht dat nog over de horizon gluurde prikte in zijn blauwpaarse ogen, meteen voelde hij een zekere druk op zijn geest. Hij glipte uit het licht en draafde naar de kudde.

Er waren vele dingen die hij moest opnemen. Zoals de zekere verandering in zijn lichaam, bij die blauwe maan enkele dagen geleden had hij zich op de één of andere manier aangetrokken gevoel maar anderzijds stootte het zien van lijken en gewonden dat gevoel weer af. Wat was dit voor land? De kudde waarlangs hij liep keken hem argwaan aan. Het grootste deel vluchtte van hem en het andere deel gooide zijn oren plat en dreigde fel.

"Paarden zullen je niet mogen Velkan. Ze zullen denken dat je een zoon bent van een paarsoog, ze zullen je verafschuwen. Het is veel moeilijker contacten te leggen met deze kuddes, ze zijn bang, gevoed met een afschuw voor de paarsoog, terecht. De dingen waar je op moet letten, de grote machtige paarden die je ziet zijn de leiders, mijdt ze. Ze gaan je enkel maar in de gaten houden. Zij die slecht over me spreken zijn de waarheid achter je bestaan niet waard, diegene die mijn naam met eer en respect uitspreken zijn degene die je alles kunt zeggen. Ze zijn mijn bondgenoten. Er zijn twee paarsogen waar je over moet weten. Er is mijn broer, degene die op me lijkt, negeer hem want hij is je aandacht niet waard. Er is ook de grote shire met het ene paarse oog, hij zal het proberen goedpraten, geef hem niet zijn zin ..."

Die informatie had zijn vader hem gegeven acht jaar geleden en Velkan was er nog geen woord van vergeten. Zijn lange zwarte manen deinsde op de zuchtende wind terwijl hij zich verder langs de kudde begaf. Soms knikte hij maar veelal negeerde hij de paarden compleet. Hij keek de leiders een tel lang aan maar liep ook hen voorbij. Ondertussen was de zon helemaal gezakt en waren zijn ogen volledig paars, hij schudde zijn witte hoofd en bleef staan op tweehonderd meter van de kudde. Hij had werk te doen maar er was eerst tijd voor het leren kennen van dit land. Begin nooit onvoorbereid aan een taak had zijn moeder hem altijd gezegd. Zijn ogen gleden geamuseerd heen en weer terwijl hij tussen de verschrikte paarden en hun gedragingen verder wandelde ...

Met ruime passen draafde Shylar door het witte Minanter. Er was de laatste tijden zó veel gebeurt en nu was het eindelijk winter. Ondanks dat de blauwe maan aan de hemel stond vond ze de winter prachtig en voelde ze zich dus op haar opperbest. Alle zorgen leken weg te drijven in de sneeuw. Met haar goudkleurige ogen speurde ze de omgeving af, iedereen leek in een soort winter-roes te zijn. Veulens spelend, ondeugende jaarlingen en verliefde koppels en zij? Happy single, genietend van het leven dat voor haar lag en haar verleden achterlatend. Na Shylar's gesprek met Qzarina over wat ze met haar leven nog kon doen na het verlies van vele dingen, alle pijn en verdriet had ze zich veel beter gevoeld. Shylar was vroeger de beste vriendin van haar moeder geweest, daarom voelde ze zich net een tweede moeder voor de kleine merrie, die momenteel de betha van rang drie was, trots galmde door Shylar heen toen ze er weer aan dacht.

Toen een aantal paarden hun oren in hun nek legden werd ze nieuwsgierig naar wie of wat er was. Het enigste wat ze zag was een zwarte hengst die voorbij trok. Maar geen normale hengst, want iets in haar binnenste zei dat ze moest oppassen. Maar een schim was het niet, die zou meteen ter aanval trekken mocht die alle rondlopende veulens & slachtoffers in het oog hebben. Shylar kwam in beweging en hield een eind afstand van de hengst, nu zag ze waarom deze hengst werd verafschuwt. Het was een zoon van The one who not must be named. Een paarsoog. Shylar had al oog in oog gestaan met twee paarsogen, Avanti himself toen hij Gazardiel verscheurde en zijn tweelingsbroer Alvaro, die een stuk anders was dan Avanti. Shylar wist dat deze anders was, anders dan zijn vader. Langzaam wandelde ze verder en kwam ze steeds iets dichter tot haar aanwezigheid werd opgemerkt door hem.

* Ondertussen is Velkan hier al wat langer, pakt een maandje, dus kga et beetje aanpasse e. =P
Zijn passen waren afgemeten, nonchalant met een zekere voorzichtigheid. De veerkrachtige beweging van zijn benen gaf hem een zekere charme, trok je aan. Zijn witte hoofd tikte de zachte sneeuwvlokken die uit de lucht vielen, zijn paarse ogen lagen verborgen achter zijn lange zwarte maantop. Toen hij stil hield stonden zijn statige lange benen onder hem en maakte de dunne witte lijnen eromheen hem elegant. Zijn gitzwarte lichaam kwam heel voorzichtig onder de sneeuwvlokken te liggen, de witte aalstreep werd verdoezeld. Er kwamen grote witte wolkjes uit zijn neusgaten terwijl hij aandachtig rondkeek, alles wat nieuw was was een uitdaging voor de hengst. Zijn ogen gleden kort naar de kudde waar hij nu wat van was verwijderd, het was niet goed om meteen de kudde in te wandelen met zijn status als paarsoog. En ondertussen had hij al het één en ander gehoord, maar ... hij had niet afgeweken van zijn oorspronkelijke pad, zijn doel.

Hij keek opzij, recht naar een merrie die hem stond te bekijken en dichter kwam. Ze was niet weggelopen, ze was niet bang, ze was zelfzeker. Niemand hier wist wie hij was, ja, hij heette Velkan maar hij had niemand gezegd wie zijn vader was. Iedereen leek er wel steenvast van overtuigd te zijn dat het Avanti was maar Velkan had niets bevestigd. Niet omdat hij niet wou maar omdat hij het leuk vond paarden zo onvast te zien, zo te zien twijfelen over een beoordeling tegenover anderen. Zijn paarse ogen bleven haar strak aankijken terwijl zijn hoeven verdwenen onder de sneeuwlaag.

'Staren is onbeleefd zei men moeder altijd.' Sprak hij zacht, bijna zoetig maar met een zekere dreiging. 'Maar ik ben het gewoon aangestaard te worden sinds ik hier ben.' Er kwam een bijna verleidelijke glimlach op zijn lippen. 'Wie mag jij zijn?' Hij had aantrekkingskracht, ongetwijfeld. Hij wijkte niet af van zijn plaats en bleef haar gewoon aankijken, nieuwsgierig naar wat ze wou op deze laatste dag van de blauwe maan. Het was zijn tweede blauwe maan geweest en eerst was hij enorm geschrokken door de ware aard van zijn vader. De maan, het deed iets met hem, alsof het hem woordeloos aantrok om te doen wat ieder andere slaaf van de maan deed ... moorden. Hij had veel slechte gedachten maar geen had hij zo ver laten komen, noch niet althans ...

Toen Shylar doorhad dat de hengst haar recht bleef aankijken kreeg ze rillingen over haar rug en slikte ze even. 'Staren is onbeleefd zei men moeder altijd.' zei hij zacht. 'Maar ik ben het gewoon aangestaard te worden sinds ik hier ben.' Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. 'Vanaf je een beetje anders bent, of de zoon van iemand bent, of dingen gedaan hebt die niet door de beugel kunnen word je nou eenmaal aangestaart. Neem maar van mij aan dat het went.' sprak Shylar. Zelf had ze dingen gedaan waar ze nu spijt van had. In de plaats daarvan had ze een pracht van een zoon gekregen en nu.. nu was ze weer de oude, arrogante merrie die ze altijd al geweest was en niemand kon dat veranderen, zelfs geen paarsoog. 'Wie mag jij zijn?' sprak hij verder, met een verleidelijke glimlach rond zijn lippen. Als hij iets van hém meehad, was het vooral het uiterlijk en de geniepige, dreigende glimlachjes. 'Shylar. you?' Enigzinds vond Shylar het wel 'spannend' een nieuweling te ontmoeten, maar anderzijds zei haar lichaam en ziel dat ze moest wegwezen. Zoals gewoonlijk luisterde ze alweer niet naar beide, ze moest weten wie hij was, waar hij vandaan kwam, of hij echt zo was als die andere paarsoog.

- kort D:

Een merrie had snel Velkan interesse, deels om wat hij was en wie hij was geworden. Hij wist onderhands al heel goed dat wat hij nam zelden kon worden teruggenomen. Hij was het monster dat altijd meer en meer wou en daarom, enkel daarom mocht hij nooit een moord plegen. Hij wist perfect zijn grenzen zijn en wat hij moest doen, vooral dat laatste. Dat zat zo in zijn gedachten gehamerd dat hij zeker, onder geen omstandigheden mocht laten blijken van zijn weet over deze wereld, over zijn vader.

Hij zag de rillingen die over haar rug schoten en zijn paarse ogen flakkerde tevreden onder het licht van de maan. Ja, dat was iets dat hij nooit aan zichzelf begreep, het genoot in zijn diepste ziel als hij andere paarden zag lijden of huiveren. Toch was hij er altijd geweest, hij had zijn zus van verdrinking geholpen en de kudde beschermd tegen wolven toen de leider zwaar ziek was. Hij was een held daar, hier … hier was hij slechts een angst die niemand onder ogen wou komen. Haar woorden kwamen van die afstand zacht aan en langzaam zet zijn zwarte gespierde lichaam zich in beweging. Zijn witte hoofd ligt grotendeels verscholen achter zijn zwarte maantop terwijl hij met onbegrensde gratie haar kant uit wandelt.

‘Alles went snel, we zijn geboren om ons aan te passen ongeacht de omstandigheden. Anders zou niemand hier blijven of wel?’ Hij probeerde niet slim te zijn, het was gewoon een veronderstelling, het hoorde zo te gaan en niet anders. Het feit dat iedereen hem had aangestaard gaf hem voldoening. ‘Ik ben vrij zeker dat ik gezien ben en niet word genegeerd.’ Hij glimlachte bijna opgetogen en schudde zijn hoofd zodat zijn paarse ogen haar recht aankeken bij haar begroeting. ‘Shylar.’ Fluisterde hij bijna betoverend. Er kwam een charmante glimlach op zijn lippen waarna hij weer langzaam praat. ‘Velkan, val voor degene die me al wat langer kennen.’ Sprak hij. Zijn ogen glijden de kudde over en dan terug naar de merrie. ‘Jij bent hier al langer, vertel me eens, wat, waar, wanneer en waarom?’ Hij grinnikte en staarde naar de smeltende sneeuw onder zijn hoeven. ‘Wat wekt de angst op van al deze paarden? Waar moet ik zijn om die angst onder ogen te komen? Wanneer ga ik het best een leider gaan aanpraten voor een rang hoger? Waarom kijken ze me allemaal aan?’ Hij keek haar weer aan met een verleidelijke glimlach die niet te negeren viel …