De eerste sneeuwvlokken hadden BMH onder een dik wit tapijt gelegd. De grote appelboom midden rang 3 gebied lag onder een dikke laag sneeuw, zijn takken wierpen een angstaanjagende schaduw uit over het kale gebied. De zon was er zwakjes doorgekomen, een mooie winterdag. Blauwe maan was alweer een week geleden en de paarden begonnen nu eindelijk te ontspannen. Ze namen afscheid van dierbaren en gingen verder met hun leven. Het was vaak onzinnig, waarom moesten paarden sterven? Waarom was het zo broodnodig moeder natuur haar zin te geven? Cirkel van het leven, die cirkel kon de pot op.

Zijn gitzwarte lichaam draafde door de dikke sneeuwlaag onder de zachte warmte van de zon van deze ochtend door. Zijn oren gespitst, zijn paarse ogen met een onvermijddelijke zachtheid. Hij had zich in tijden niet meer zo goed gevoeld, niet meer zo kalm en rustig. Het had hem even geduurd, hij had zeker porblemen gehad maar nu had hij het achter zich gelaten, allemaal door haar. De witte wolkjes die uit zijn neus kwamen dreven de lucht in weg van hem. Uiteindelijk zag hij ze, zijn zwarte lichaam kwam stil en keek naar moeder en dochter. Ze lag neer, uitgestrekt en genietend van de zon terwijl haar, hun dochter speelde met de sneeuw.

Er kwam een zwakke glimlach op zijn lippen terwijl hij een herkende zachte hinnik uitstoot en naar hen toe galoppeert. Het veulen rent meteen zijn kant op, haar paarse ogen fonkelen uitdagend zoals iedere keer haar vader terug kwam. 'Nyx, het lukt je nooit om sneller te zijn dan mij.' Avanti drukte zijn neus tegen het veulen en ging dan in een vlotte rengalop. Het was een dagelijkse wedstrijd en op een dag zou het haar ook lukken sneller te zijn dan haar vader, alleen vandaag nog niet. Hij kwam slippend tot stilstand bij Delaney, de sneeuw vloog alle kanten op. Zijn neus gleed over haar rug naar haar hoofd waarna hij zijn neus kort tegen de hare duwt en toekijkt naar hun dochter die heen en weer rent ...