Dit was zijn één van zijn eerste dagen hier in BMH, het gebied waar zijn moeder bleek te leven. Zijn spierwitte benen met de gestippelde aftekeningen draafde met een uitgestrekte en krachtige draf door het hoge gras. Ze gouden manen danste op het ritme van de koude, winter wind en zijn staart, die ook een gouden kleur bezat zweefde golvend achter hem aan. Zijn hoeven waren verborgen in de sneeuw en zijn armband aan het bovenste gedeelte van zijn rechter voorbeen, glimde in het zwakke zonlicht dat door de dikke wolken heen scheen. Het was winter, het seizoen waarin rayall zich helemaal thuis voelde. Soms dacht hij wel eens helemaal op te gaan in de achtergrond en dat alleen zijn gouden hoeven, manen en staart overbleven.

Rayall was in een stam terecht gekomen die bepaalde rituele volgde. Zoals een gouden ring in je oor wanneer je iemand had gered. Wanneer hij daar net was aangekomen was een veulen in gevaar, ze werd achtervolgd door een krachtige leeuwin. Met alle kracht die hij toen in zijn lijf had jaagde hij het roofdier weg. Al gauw aanvaarde de leider hem als gammaleider tot zijn kudde. Hierdoor kreeg hij een gouden ring door zijn oor geboord. Wanneer hij de dochter van de leider had bevrucht een jaar geleden werd hij direct verbannen. Hij rende weg en rukte zelf de ring uit zijn oor. Hierdoor heeft hij nu een V in zijn oor staan.

Heel zijn buik is getekend door littekens en het ziet er zelfs verminkt uit. Allemaal kapotte huid en vacht. Hij had na zijn verbanning geen idee naar waar hij zou moeten gaan, maar op een zekere dag schoot het hem weer te binnen. Hij was het eerste veulen van Delaney, zijn moeder. Nu was hij bereid haar weer op te zoeken en zijn leventje verder door te brengen in het gebied waar zij nu leeft. Hij had al opgevangen dat hij nu meerdere broertjes en zusjes had, maar daar trok hij zich niks van aan. De woorden van de wijze merrie in zijn vorige kudde schoten hem weer te binnen. "De plek weer je moeder en je zus leven is ook geen veilige plek, mijn vriend." Rayall had geen idee over welke zus ze het had, en over welk gevaar. Toch was hij er van overtuigd dat hij daar naar toe wou. Weer naar de prachtige, zorgzame merrie die hij zijn moeder mocht noemen.

Echter ging hij er niet enkel naar toe voor zijn onbekende zusje en zijn moeder, neen, hij wou ook nieuwe paarden leren kennen, nieuwe vrienden en ook een nieuw leven starten. Hij had een slecht leven opgebouwd. Hij was met slechte paarden omgegaan en dus ook in dat slechte milieu terecht gekomen. De witte hengst met zijn grijze aftekeningen sprak er liever niet over, maar hij wist dat het er ooit wel eens van zou komen.

Zijn oren stonden spits naar voren gedraaid en zijn ogen intelligent. Hij had niet bepaald de beste keuzes in zijn leven gemaakt, maar deze wou hij allemaal recht zetten. Ook al zou niemand het uit he kunnen halen dat hij graag met merrie's speelde. Hij was nu eenmaal een player en daar kon niemand iets aan veranderen. Eindelijk stond Rayall wel te popelen om zijn onbekende zusje te leren kennen, was ze knap of net niet? Misschien was haar vader wel lelijk en zijn dus ook. Het viel te zien wie zijn pad kruiste.

Wanneer hij zijn gespierde lichaam nog verder door de sneeuw werkte zag hij na een tijdje een slank gedaante. Misschien werd het eens tijd dat hij het eerste paard leerde kennen. Wanneer hij dichter naar het paard toe draafde kon hij zijn ogen amper geloven. Het was zijn moeder, Delaney. Hij ging over in een rustige draf en wandelde naar haar toe. Fonkels vormde zich in zijn ogen bij het zien van de heldere blauwe kijkers van zijn moeder. Deze blik had hij zo gemist. Hij kon zich wel stoer gedragen, maar voor altijd zou hij zijn moeder dankbaar zijn voor alles wat ze heeft gedaan voor hem.