Het risico van het bezitten van goden-krachten is dat je vroeger of later jezelf een god waant. Maar paarden zijn geen goden en ze zijn net als ieder ander levend wezen onderworpen aan de grenzen van het beperkte. Een les die ieder met goden-krachten beter zou herinneren, want de gevolgen zullen niet te overzien zijn wanneer je denkt dat je onoverwinnelijk bent. Geloof mij. Ik kan het weten, ik was een gewoon paard met uitzonderlijke krachten. Ik was jong, trots en arrogant – zeg maar gerust onuitstaanbaar. De regels van het bezit van goden-krachten zijn simpel: waan jezelf nooit groter dan dat je bent, ken je grenzen en leg je er bij neer. Anders zul je de prijs betalen.

Ik heb de prijs betaald.

De belangrijkste wet van het universum is allicht dat alles en iedereen uniek is. Ik was ook uniek. Uniek en bijzonder krachtig, maar niet onoverwinnelijk, want ik was maar alleen. Ik kan nu niet meer zeggen waarom of wanneer precies, maar op een bepaald punt ontsproot het idee in mijn brein dat ik mezelf zou kunnen splitsen. Ik zou mijn … schaduw … Ik zou mijn schaduw net zo sterk kunnen maken als ik zelf was. Ik werd gewaarschuwd voor mijn hoogmoed, maar ik was jong. Ik luisterde niet. Ik spleet mijn lichaam in tweeën: verbrak de eeuwige bond tussen schaduw en materie, me niet realiserend dat sommige dingen beter verbonden konden blijven. Het ondenkbare gebeurde: mijn schaduw, die, tot ik me er zo nodig mee moest bemoeien, nooit zonder mij had kunnen bestaan, ontsnapte mij. Ook hij was kind van de oude magie. Maar hij was niet, zoals de levende wezens, ooit geschapen om het daglicht te aanschouwen. Een ieder weet immers wanneer de zon op zijn hoogst staat, de schaduwen het kleinst zijn. Pas bij het wegsterven van zijn grimmige gelach, besefte ik dat schaduwen onze gevangen zijn. Ze zijn het kwade in de wereld, onze negatieve en donkere kant. Onze yin. Het ongrijpbare en het spirituele. Wij zijn de yang. Alles wat goed en tastbaar is, het aardse en het lichte. Dat had ik moeten weten, maar nu ik het wist, was het al te laat: ik had iets onvoorstelbaar duisters en machtigs losgelaten in de wereld. Een monster dat zou schuilen in de anti-materie waar hij uit ontsproten was. Ik besloot hem een schim te noemen: een schaduw, ontsnapt aan zijn meester.
Jaren heb ik naar hem gezocht, maar hoewel zijn gelach altijd verried dat hij dichtbij was, heb ik hem nooit kunnen vinden. Mijn krachten waren tanende: de vele dagen in het donkere woud putte mij uit. Het was uiteindelijk de aanwezigheid van een kleine kudde, misschien een tiental paarden, die mij wist te redden. Zij plaatste me met mijn vier hoeven stevig terug op aarde en deden mij beseffen dat ik geen god was. Dat maakte me niet waardeloos, al heb ik me wel heel lang zo gevoeld. Uiteindelijk, met de tijd, besefte ik dat ik niet alleen de maker van het duister was, maar ook nog steeds zijn meester. Ik kende zijn zwakte: ik wist hoe klein hij was wanneer de zon op zijn hoogste punt stond. 's Nachts mocht hij misschien onverslaanbaar zijn, overdag, rond het zuiverste middaguur, kon de schim gedood worden. Dat zou waarschijnlijk betekenen dat ik het merendeel van mijn krachten zou verliezen, maar dat was de prijs die ik zou moeten betalen voor mijn hoogmoed.

De oplossing had zo simpel kunnen zijn, maar de schim was gemaakt uit mijn geest en was deel van mijn intelligentie en mijn krachten. Hij wist zich te vermenigvuldigen door de schaduw los te maken van andere paarden. Hun oude lichaam stierf, terwijl hun, verknipte, geest doorleefde in hun monsterlijke schaduw. Zo breidde de schimmen zich uit en ik merkte dat hun krachten desastreus groeiden onder de stralen van de blauwe maan. Dat waren de dagen dat ze absoluut dodelijk waren, en tevens de enige dagen dat er andere schimmen gecreëerd konden worden. In de jaren die volgde hebben zowel ik en mijn kudde als de schimmen zich gevoegd in de regels van ons spel. Nu ben ik oud en zal ik binnenkort sterven, maar niet voor een andere emperor aangesteld te hebben die de kudde kan beschermen. Ik ben de oude krachten nooit vergeten, maar ik zal ze nooit met iemand delen zoals ik ze geleerd heb. De geschiedenis mag zich niet herhalen. De enige boodschap die ik mee kan geven, is dat het zuiverste zonlicht dodelijk is voor deze losgeraakte schaduwen. De enige gift die ik kan en zal doen, is er één aan de nieuwe emperor. Een gift van dit meest zuivere licht, voor in de donkerste tijden.
Dit is een plaats waar je nooit helemaal veilig zult zijn. De schimmen zijn talrijk en dodelijk, het mistige, blauwe maanlicht bevestigd hun bestaansrecht. Toch zijn er ook hier vele vormen van hoop en geluk. Geboren in het gouden licht van de zon. Volg mij, betreed de vallei en vind de kudde van de blauwe maan paarden. Misschien dat je ooit oog in oog zal staan met deze monsters van de nacht, en misschien, heel misschien, zal jij dan de kans vinden om er een te doden. Ik wens je succes, sterveling, en vergeet nooit, hoe oneindig je krachten ook lijken te zijn, je bent geen god. Er moet altijd een prijs betaald worden. Vergeet het niet. Nooit.