Het was stil.. Te stil, de witharige jongen was deze stilte niet gewend met de geest van de Millennium Pendant die normaal de opperhand had over zijn ziel en lichaam. Ryou vertrouwde het niet wat als Bakura bezig was met een of ander ziek plan om opnieuw een moord te plegen of Yugi of een ander van zijn vrienden pijn te doen.

'Bakura?'Zijn stem was zacht maar.. Geen antwoord. Of? Ja een klein geluid in de verte het klonk alsof.. Huilde hij? Binnen enkele honderdste van secondes stond Ryou in de zielenkamer van Bakura.

/You called landlord?/

Ryou hoorde hoe hij zijn stem sterk probeerde te houden maar de zestien jarige jongen kon de ziel beter en hij probeerde Ryou af te leiden van zijn ware probleem. Met voorzichtige stappen kwam Ryou dichter bij de hurkende jongen, Bakura leek ineens zo stil, zo klein het zorgde er voor dat Ryou medelijden met hem kreeg en hij hurkte naast Bakura om meteen half weg geduwd te worden door de sterke hand. Maar Ryou weigerde terug te deinzen. Dit was wellicht wel zijn enigste kans om de jongen beter te leren kennen en misschien zelfs zo'n goede band met hem te krijgen als Yugi had met de farao.

'Wat is er mis?'

/Wat gaat jou dat aan Landlord, moet je niet zielig doen over je littekens?/ Bakura snoof even en automatisch gleed Ryou's hand naar zijn borst waar de littekens zaten van toen Bakura de Ring in zijn huid had weggewerkt zodat Ryou het niet af had kunnen halen. Het litteken op zijn arm van toen Bakura simpelweg een mes in zijn arm had gestoken om zo voor Marik een weg in de vriendschap van Yugi en zijn vrienden te kunnen vinden. En natuurlijk nog de verschillende littekens die over zijn gehele lichaam liepen als Bakura weer eens boos op hem was. Hij was een slachtveld. Maar daar ging het niet om. Het deed hem even niets. En opnieuw keek de zestien jarige jongen met een haast warme blik naar Bakura.

'Jij weet alles van mij, wellicht is het tijd dat ik ook iets van jou leer..'

/hmph fijn dan wat wil je weten landlord../

'Wat zit je dwars.' Het was waarschijnlijk een pijnlijke vraag voor Bakura maar hij wou het toch weten en zelfverzekerd staarde hij naar Bakura.

/fijn dan. Vandaag is de verjaardag van een heel belangrijk iemand van vroeger. De enigste die ooit echt mijn bedoelingen snapte. Ze had raven zwarte haren en ogen die je ziel in konden kijken. Melodie was haar naam./ Ryou merkte een traan die langs de wang van Bakura gleed en zijn ogen werden even groter. Hij huilde dus echt. En om een meisje.. Wat zou er ooit zijn gebeurd tussen hun?

'Vertel me meer.' Ryou's stem werd bijna hongerig van nieuwsgierigheid en hij zag dat Bakura hem met zijn ogen belachelijk maakte, desalniettemin gleed Bakura even met zijn hand over zijn linkeroog

/Hou je kop nou maar.' Siste Bakura maar Ryou kon zien dat hij gouw verder zou gaan met zijn verhaal..

"Bakuraaa?!"

De hoge vragende stem weerklonk door de gangen van het paleis en de witharige dertien jarige jongen keek op. Het was een stem die hij uit duizenden herkende, een stem die hem uit het diepste van elke hel omhoog zou halen. De warme stem van Melodie het meisje dat hem had gered zo veel jaar geleden. Nou ja veel jaar geleden. Een paar jaar hoogstens. Het jochie was de koninklijke garde achtervolgd en bij het paleis uitgekomen waar de royale wachters hem bijna van zijn hoofd ontdaan hadden als zij met haar ravenzwarte haar er niet was geweest met haar vader het monster. Zij was zijn redding geweest.

"Bakura?"

Haar stem kwam dichterbij en toen pas besefte hij dat hij haar nog niet beantwoord had. /Hier ben ik Melodie!/ Haar lach in de verte zorgde er voor dat hij automatisch mee lachte en voor hij het wist voelde hij twee armen om hem heen en meteen haar gehele lichaam die hem naar de grond trok. Lachend probeerde de jongen zich los te trekken uit haar greep. "Ik heb je gemist Bakura." De zachtheid in haar stem deed hem even opkijken. /We hebben elkaar twee uur niet gezien hoe kan je me missen./ Vroeg hij en voelde hoe de greep van Melodie verzwakte om zijn ontblootte bovenlichaam. "Het was zo saai met Atem. Hij kan nergens tegen. Jij kan tenminste tegen een paar klappen." Met die woorden voelde hij een vuist tegen zijn borst en viel van het meisje af die lachend omhoog kwam. "Je gaat nu toch niet op mijn broer lijken he?" Vroeg ze met een glimlach opnieuw en keek hem aan met haar amberen ogen. /Natuurlijk niet!/ Siste hij terug en grijnsde nog even voor hij wegkeek. /Oh ja Melodie, gefeliciteerd met je verjaardag./ Zijn stem was zachter geworden en toen hij zich terugdraaide had hij een zijn hand tot een vuist gebald en opende hem voor haar ogen. Een slanke gouden ring versiert met het oog van horus lag in zijn hand. /Het lag in je vaders kamer ik dacht.. Je vind het wel leuk./ Zijn stem bleef onschuldig en hij glimlachte, niet wetend wat hij precies fout had gedaan en wat er voor gevolgen zou komen..

'Haar millennium ring..' Fluisterde Ryou zacht en keek naar Bakura. 'Je stal hem..' Bakura keek op en staarde hem vuil aan. /Ja nou en?/ Zijn stem was bitter maar vervolgens staarde de geest weer in de verte. /Wat wou ik dat ik toen alles over kon doen./ Hij zuchtte gepijnigd en schudde zijn hoofd. Ryou hielt wijs zijn mond en wachtte wetend dat Bakura zelf verder zou spreken..

Haar hand voelde zacht en zijn hart sloeg een enkele keer over zodra zijn zongebruinde huid haar relatief blanke raakte. Een tinteling gleed over zijn huid zodra hij de ring rond haar vinger schoof gevolgd door een hevige pijn en hij schoot uit reactie naar achteren. Haar stokkende ademhaling zorgde er voor dat zijn blauwe ogen groter werden en zelf greep hij naar zijn borst om iets te voelen dat niet hoorde..
Goud, een ketting, nee een ring hoe. Verbaast staarde Bakura er even naar voor hij weer naar Melodie toesprong die angstig naar haar hand staarde, de ring die oplichtte te gelijk met het sieraad dat op zijn borst rustte.

'MELODIE!'

De zware stem deed Bakura stijf worden van schrik en hij keek toe hoe de o zo grote farao, Melo's vader naar hen toe rende om neer te knielen bij het meisje en haar hand in de zijne te nemen. De blik in zijn ogen was alsof hij doodsangsten uitstond.

Bakura was zo gefixeerd op zijn Melodie dat hij niet doorhad hoe er twee wachters achter hem kwamen, de pendant van zijn hals ruktte en hem omhoog sleurde tot hij op zijn benen stond. /Melodie!/ De paniek in zijn stem klonk uit boven het jammeren van haar vader maar het geen dat hem het meest raakte was het pijnlijke gesnik van Melodie.

Het leek uren te duren dat ze zo stonden Bakura vastgeketend en de farao beschermend over Melodie haar proberen gerust te stellen maar uiteindelijk kwam hij omhoog en staarde met een verwoestende blik Bakura aan. 'Neem haar mee naar haar kamer, breng de ring naar Mahad ik heb iets te bespreken met hem.' Een kilte die uit zijn keel kwam overwelmde Bakura en in zijn ooghoek kwam een enkele traan op terwijl hij zich voor het eerst los probeerde te maken uit de ijzeren greep van de wachters. Ze lieten hem los en meteen schoot bakura naar voren op zijn knieeen naar Melodie maar werd onderschept door een hand die zijn gezicht raakte en viel verslagen om.

"Bakura.." Hij hoorde haar snikken en wist dat hij omhoog moest komen, haar helpen. Maar hij was zwak, zijn spieren misschien sterk genoeg om als hij het kon zich een weg in de ronte te rammen haar te helpen maar zijn geest was zwaar en hij kon enkel toekijken hoe ze het huilende meisje weg sleepte en zijn oogleden werden zwaar zodra de zware voetstappen van de farao opnieuw zijn kant uit kwamen.
'Wat gebeurde er?' Ryou's zachte stem was een octaaf omhoog geschoten hij wou niet laten merken dat hij pijn voelde voor de geest van de millennium pendant hem kennende zou Bakura dat nog tegen hem kunnen gebruiken ook.

/Ik heb toch gezegd dat ik altijd al de ware eigenaar was van de Millennium ring./ Bakura snoof even en gleed met zijn hand over zijn borst waar het vervloekte sieraad hing. /Ik weet nogsteeds niet hoe het om mijn nek is gekomen op het moment dat ik haar die ring gaf, maar op een of andere manier raakte onze zielen versmolten, ik merkte het pas later toen ik de pendant weer om had en haar gedachten kon horen..

"Bakura..."

"Bakura..."

Het was het laatste wat ze kon zeggen met de laatste kracht die ze in haar lichaam bezat. Waar.. Was ze? Rode ogen opende zich nog een maal en ze zag een blonde jongen bij haar bukken en iets van goud weg stoppen. De millennium Rod! Gelijk was ze zo goed als bij zinnen en schoot overeind. "Dat is van Seto!" Ze gilde bijna en staarde de jongen aan. "Wat heb je met Seto gedaan!"

De jongen keek haar onbegrijpend aan en pakte de rod opnieuw. 'Wat heeft Kaiba met mijn millennium item te maken.' Zijn stem was sissend maar Melo liet zich niet afschrikken en probeerde de rod te pakken maar kreeg een trap van de blonde jongen er voor terug. Melodie hapte naar adem en probeerde overeind te komen maar werd opnieuw tegen de grond geduwt. 'Nou dan, nu je je plaats weet, waarom werd ik door jou geroepen.'

Melo kneep haar ogen samen en keek omhoog naar de jongen. Had ze hem geroepen!? Het enige dat haar lippen had verlaten was de naam van degene die ze lief had en een stille kreet om hulp had deze dief die ontvangen?!

/Ze riep mij Malik./

Bakura! Met haar hoofd half bij de werkelijkheid half al ver weg voelde ze hoe hij haar op trok, iets van kleding om haar heen gooide en haar tegen zich aantrok. Tranen kwamen automatisch omhoog en Melodie probeerde zich te verbergen in zijn zachtte witte haar, was het gegroeid? En waarom rook hij zo anders. Waar was ze en waarom had die dief naar zo hard behandeld en bovendien. Hoe kon Bakura hem!

Ze hoorde de dief snuiven en probeerde draaide haar hoofd naar hem om. Haar rode ogen recht in zijne starend. 'Hou je vrouwen in controle Bakura, ze naakt over straat laten lopen is nou niet verstandig.'
Was ze naakt?! Verward staarde ze even om laag en zag dat Bakura zijn jas precies zo op haar had gedrapeerd dat de interessante delen van haar lichaam bedekt waren. "Oh..

/T zal wel, wees blij dat je haar niets gedaan hebt anders was je er nu niet meer Malik./ Tegelijk voelde Melodie hoe Bakura's hand over haar zwarte haar gleed en ze ademde nog maals diep in. /Well, nu we hier toch zijn, raad eens wie een slaapfeestje heeft vannacht Malik. Ik kan haar niet naar het huis brengen van mijn host zeker niet in deze staat en ik heb nog iets te goed van je./

Iets van grommend stemde de blonde dief in en Melodie voelde hoe Bakura haar op tilde alsof ze niets weegde en legde haar hoofd tegen zijn schouder, wijs proberend te worden uit elk woord dat zojuist gesproken was. Wie was deze Malik, waarom had hij Seto's millennium rod en nog belangrijker wat bedoelde Bakura met host. Was dit allemaal een droom. Zou ze zo wakker worden in haar eigen vertrouwde bed met haar broer en Bakura op de rand die haar lachend aan staarde. Zou dat betekenen dat alles goed zou zijn en het belangrijkst, waren die vage herinneringen die ze had van dood en bloed ook nare dromen. Wat wist ze wel en wat wist ze niet meer..