[table align="center" bgcolor="000000" ][tr][td] <table align="center" width="422"><tr><td align="justify"> [size=10][img]http://i232.photobucket.com/albums/ee153/Iloveyoumicky/Lerav.png[/img]
[table align="center" bgcolor="000000" ][tr][td] <table align="center" width="400"><tr><td align="justify"> [color=#504c45][font=Times]Het lange gras deint zachtjes heen en weer op de maat van de wind. De zachte streling glijdt langs de benen van de hengst, en voor een kort moment sluit deze genietend zijn ogen. De zon stond nog laag, en de zachte pastel kleuren zorgen er voor dat de omgeving er uit ziet als een sprookje. De roze reflectie op de bomen, het spiegelbeeld in het glinsterende water. Alweer was er een dag voorbij gegaan, en alweer had hij zich er door heen gezwoegd. Nooit had hij gedacht dat het zover zou komen dat hij terug zou keren naar dit gebied, hij had zijn thuis gevonden in het land van de Bloesem, en toch was hij terug gekeerd.

Hij had al tijden niet van Myou gehoord.. misschien zou dat onbewust zijn reden zijn geweest om terug te keren. Maar zelfs dagen na zijn aankomst was er geen spoor van haar te bekennen, haar heerlijke geur die hem deed denken aan het woud joeg achter hem aan. Langzaam begon hij zijn grip te verliezen op zijn herinnering van haar, en daar was hij bang voor, haar niet meer kunnen herinneren.

De zon trekt verder over het gebied en de kou vult zich met warme kleuren. De zwarte vacht van Avareth slokt de warmte op, en nog even blijft hij staan. De pastel kleuren tasten over zijn gezicht, de diepe littekens lichten spookachtig op, en zijn blinde oog krijgt een zachte gloed. Hij spant zijn spieren aan en schud zijn hals, tijd om in beweging te komen. De frisse dauw prikt in zijn neus, en briesend zet hij zich in een stap. De dauw van het gras blijft aan zijn dikke sokken hangen, en glijdt vervolgens weer via zijn hoeven richting de aarde. Zijn lange zwarte/rode manen plakken in strengen tegen zijn brede, door littekens getekende hals. Hij had die nacht in de regen staan mijmeren, en zijn lichaam was nog koud en nat. Ondanks dat zijn lichaam de warmte van de zon snel op nam, rilde hij kort en schudde de nattigheid uit zijn vacht. Een korte zucht ontglipt hem voor hij zijn voorhand de lucht in gooit en weg galoppeert. De aarde voelde zacht onder zijn hoeven, en de wind streng in zijn vacht. Het was een frisse morgen, de kou die uit de aarde kwam zorgde voor een contrast met de warme lucht. Het begin van de lente was in zicht, en Avareth verheugde zich er op.

Ondanks dat Ferelden voor het grootste gedeelte bestond uit bos en bomen, vond Avareth het heerlijk om de vlaktes op te zoeken die zeer zeker ook hier te vinden waren. De wind trekt aan zijn manen en staart, en duwt zijn lichaam voort om sneller te gaan, sneller naar de horizon. Zijn hoeven denderen over de sompige aarde, modder spat op tegen zijn benen en buik. Hij geniet van de zon op zijn lichaam en laat een korte hinnik ontsnappen. Zijn borst gaat zachtjes op en neer op de maat van zijn ademhaling, hij genoot met volle teugen van de stilte, de ontspanning die hij kreeg van het rennen. Het simpelweg rennen tot de bomen aan de horizon op doemden. Hij gaat langzamer, en langzamer tot hij in een trage draf het bos binnen gaat. De modder druipt uit zijn haren, en kleeft deze als spaghetti aan elkaar vast.

Een hinnik gaat uit naar zijn zoon, de leider van dit gebied. [b]'Axis!' [/b]Zijn diepe, zware stem buldert door het woud wanneer hij het grote lichaam van een andere zwarte hengst ziet. Ondanks zijn vele dieptepunten in het leven, was hij vrij trots op zijn zoons; Axis, Youkai, Vouh en Flight. En één daarvan was opnieuw een leider, iets wat hem het idee gaf dat hij niet alleen maar had gefaald in het leven. 

[i][size=18]Lerav.[/size][/i][/font][/color]</td></tr></table>[/td][/tr][/table]
[/size] </td></tr></table>[/td][/tr][/table]