Pertactic

Editor **Profile** Number of posts : 2407 Status : Active

Naam paard: Pertactic
Geslacht: Hengst
Karakter: Vol haat, kent geen medelijden, iets arrogant
Verleden: Hmm, ja, hoe was dat ook al weer. Mijn verleden begon zo'n 6 winters geleden. Het was een forse winter ondanks het jaargetij was er iets mig gegaan en werd ik in de wrede koude plek op aarde geboren. Als een buitenbeentje. De kudde had één standaard uiterlijk. Als je er buiten viel was je een mislukkeling, een ongelukje. Ik was er zo één. Mijn vreselijke moeder was vreemdgegaan met zo'n vieze , witte, knol. Wat de hel betekende voor mij. Ik kwam kwetsbaar op de aarde als elke veulen. Hulpeloos zocht ik naar mijn moeder. Ik zocht naar liefde en melk. Maar dat was er niet. Het was de zwaarste winter in mijn leven weet ik nog. Het was lastig te overleven. Omdat me moeder me eigenlijk niet wilde. Ik was een buitenbeentje tussen de pikzwarte paarden. Ik weet nog op en dag dat mijn moeder zei dat we weg gingen. Waarheen wist ze niet maar weg van de kudde, voor een poosje, om dan te kunnen doen alsof ik niet haar zoon was. Niet omdat ze me haatte, maar uit schaamte. Ik weet het nog als de dag van gister. Het was pikdonker met de volle maan aan de hemel. Verstoord door windvlagen en een sneeuwstorm. Met moeite had ik mijn rillende lichaam voort gebracht achter mijn moeder aan met een pluk staart in mijn mond.

Toen we aankwamen, ergens hoog in de bergen, alleen met ons tweeën veranderde iets aan haar. Ze was zomaar lief voor me. Ze snauwde me niet meer af. Ik mocht om haar heen dartelen als een maloot. Zonder een trap te krijgen. Het was een droomtijd alleen met mijn moeder. Maar na 1 jaar, veranderde ze. Ze wilde weg. Ze voelde zich eenzaam en zat vaak weggezonken in haar gedachtes. Ik weet nog toen ik wakker werd. 's ochtends vroeg , met de maan aan de horizon, met de zin: "We gaan." Ik had niet begrepen waarheen. Maar herkende al snel alle paadjes. We gingen terug. Nee! Dit wilde hij niet. Maar toch was ik braaf achter haar aan gelopen. En ja, het was inderdaad zo. We kwamen 's avonds laat aan bij de kudde. Het was stil en de meeste paarden sliepen.

Maar er gebeurde wat anders dan ik had gedacht. Ze had haar neus in mijn hals geduwd en geknikt. Met de woorden: "Het gaat je goed". Toen draaide ze zich om. Ik wist niet of ik haar moest volgen of wat ik moest doen. Maar ik bleef verbijsterd achter als het enige grijze paard. Als 1-jarige. Niets wetend wat en hoe alles zou gebeuren. Maar de hel begon al snel. Paarden die me sloegen en beten. Paarden die me vernederde. Maar het ergste was nog de blik die ik in de ogen van de volwassen paarden zach. Alsof ze zeiden wat doet dat mormel hier. Het was vreselijk die tijd.

Op een dag sloeg een knop om. Hij moest het niet meer allemaal accepteren wat ze deden. Ik had mijn borst naar voren geduwd en ze terug gepakt. Het begon met lelijke woorden maar het liep uit op gevechten. Het trappen, slaan en bijten. Met elke keer weer die nare blikken op hem gericht. Ik weet nog op mijn 2e verjaardag... De leider kwam naar me toe. Ik was voor het eerst in de hele nare periode vrolijk. Ik was vandaag 2 geworden. Ik had gedacht dat hij me kwam feliciteren. Maar nee. Zijn woorden waren, en ik weet het nog letterlijk. :Verdwijn! Je bent een schaamte voor onze groep! Ga weg vies mormel" Hij had de hengst boos aangekeken. het vuur had in mijn ogen gestaan. Woest had ik me omgedraaid. Ik was weggerend vol kwaad en woede.

Deze kwaad en woede draag al deze winters al met me mee. Ik kende geen liefde, medelijden of verdriet. Ik kende alleen haat, en woede. Ik zou hoe dan ook wraak nemen. Op alle paarden die zijn leven hadden verpest. Op alle paarden die hem met een raar gezicht aankeken. Erge wraak.

Wie heeft je hier gebracht/link naar media:Ikzelf xD

**Profile** Number of posts : 429 Status : Active

Geaccepteerd
Welkom op Blue Moon Horses!