Vulpes

**Profile** Number of posts : 1162

GENERAL_____________________________________________________

Name:	Vulpes
Gender:	Mare
Age:	Three
Breed:	Andalusian x Arabian
Rank:	One

APPEARANCE_________________________________________________

Height:	1.70m
Eyes:	Twee diepzwarte parels die niets meer en niets minder weerspiegelen dan datgene wat je ervan verwacht. Je ziet haar zoals je haar wilt zien. In realiteit woedt er een eeuwige storm van ontelbare onbenoembare emoties en gedachten, een diepgaande put van eeuwige verwarring. Ze weerspiegelt wat de tegenstander wilt zien, enkel zij die verder willen kijken dan dat zullen zien wat ze werkelijk is. In het licht durven ze wel eens grauw/grijs tot wit uit te slaan.
Coat color:	Ravenzwart waar de zon zacht in weerspiegelt: een teken van een gezonde, volgroeide en fitte merrie. Ze bezit geen enkele andere kleur, manen, staart en hoven zijn elk stuk voor stuk even zwart.
Haircut:	Warrige korte manen die verwilderd op haar smalle hals recht staan en een vrij korte, maar meer elegante staart die tot aan de grond lijkt te reiken, maar deze net niet raakt.
Scars:	Vulpes bezit een aantal goed verborgen littekens, goed genezen, als teken van eerdere overwonnen strijden en een weerspiegeling van haar kunnen en innerlijke vechtlust.

PERSONALITY_______________________________________________

Traits:	Vurig, koppig, gedisciplineerd, zelfkennis, geduldig.
Likes:	Open vlaktes, ademruimte, zelfstandigheid, beleefdheid, vosachtige wezens, een zekere mystiek, rust.
Dislikes:	Benauwde plekken, onrechtvaardigheid, machogedrag, ondoordachte vragen, opdringerigheid, ondoordachte handelingen.
Skills:	De gave om haar eigen gevoelens aan de kant te zetten en zo logisch na te denken.
Character:	Soon

HISTORY_____________________________________________________

Jaren geleden werd het land geregeerd door Wolf. Zijn naam deed hem eer toe; als een ware tiran, vechter en verslinder had hij het land in zijn macht gekregen. Zijn vacht was ravenzwart, zijn lichaam bevatte geen enkele kleur. In zijn ogen woedde een eeuwige storm van emoties die niemand ooit echt kon plaatsen. Sommigen zeiden dat hij rechtstreeks uit de maag van de duivel was geboren, door en door slecht. Anderen voegden er nog vluchtig aan toe dat hij hem had uitgespuwd omdat zelfs hij ziek werd van de slechtheid die Wolf bezat. En zij die hem recht hadden durven aankijken hadden zichzelf meermaals voelen sterven en herboren worden, keer op keer. Sommigen werden gek, anderen gaven zich over. Maar ondanks alles was hij een hengst van zijn woord. De beloften die hij maakten kwam hij na, al durfde hij de situatie wel eens naar zijn hand te zetten. De beloftes werden nageleefd maar meestal toch net niet zoals men zou verwachten. Tegen hen die hem trouw waren daarin tegen was hij de vader die je nooit had gehad. Trouw, beschermde je met zijn leven, hielp je waar hij dat nodig achtte. Dat maakte hem echter gevaarlijk, zij die hem verrieden zouden gestraft worden zonder dat meteen te beseffen. Misschien niet nu, misschien niet volgende week. Maar ooit.

Zo doende viel het land in eeuwige duisternis. Paarden leden honger wanneer ze niet deden wat hen gevraagd werd. Rivieren lagen blank en enkel zij die zich hadden bewezen mochten drinken van de nog resterende rivieren die goed verscholen lagen in de schaduwen. Maar elke koning weet dat een rijk ooit moet vallen en zo ook viel het rijk van Wolf. Verschillende paarden waren opgelucht, blij dat hun kinderen en kleinkinderen een leven van normaliteit zouden krijgen. Anderen waren minder gesteld op de situatie, zij stonden immers in een goed blaadje bij de wel erg lovende Wolf. Hun leven, in tegenstelling tot die van anderen, werd een ware hel vergeleken met wat het eerst was. Zij werden verbannen door de nieuwe leiders.

Natuurlijk was Wolf geen hengst die stil zat. Hij had vele merries de zijne gemaakt, al was het slechts voor één nacht. Hij had hen het hof gemaakt zoals ze nog nooit eerder hadden meegemaakt of zouden meemaken. Maar uit de kleine spelletjes van de ravenzwarte hengst groeide nieuw leven. In het begin ging het goed, de eerste paar weken was het een normale zwangerschap. Later werd er geklaagd van pijn in hun buik, pijn in hun borst, stekende krampen. Op het hoogste punt van de zwangerschap werd gezworen door sommigen dat ze stemmen hoorden in het achterste van hun hoofd, in een verre uithoek van hun gedachten. Sommigen vreesden voor hun leven en huilden dagen, jammerend dat ze het hadden kunnen weten: de kinderen van een duivelskind zijn nooit veel goeds. Maar tegen alle verwachtingen in verliepen alle zwangerschappen probleemloos en vlot. De merries kwamen er stuk voor stuk allemaal weer bovenop en de stemmen verdwenen net zo snel als ze gekomen waren.

Één ding was duidelijk, het gebied naar waar ze verbannen waren was geen pretje. Het land was één vlakte verharde aarde. Wie de energie had kon geregeld eens een dag wandelen om zich te goed te doen aan het volgende vierkante metertje gras maar het is geen verrassing dat langzaam al het eten verdween. Het duurde anderhalf jaar voordat de eersten het opgaven. Hun karkassen lagen open en bloot te vergaan in de open zon. Het stonk. Het rotte. Samen met de stank van de dood begonnen de overige kuddelieden nog andere dingen te merken: de veulens van Wolf begonnen zich vreemd te gedragen. Ze werden schuwer, afstandelijker, kwader, agressiever. De ene al meer dan de andere. In eerste instantie hechtten ze er niet veel belang aan, ze waren allemaal wel wat schuwer en agressiever dan de rest van de wereld, waarom zouden deze eenlingen anders zijn?

Nog twee jaar verstreek. Opvallend was hoe de meerderheid van de veulens stierf: niet omdat ze honger leden, in tegen deel. Ze hadden steeds voorrang gekregen bij het voedsel, des te jonger des te meer kans om een nieuwe, sterke kudde te vormen. Nee, ze vielen gewoon neer als vliegen uit de lucht of in het ergste geval verdwenen ze om later terug gevonden te worden aan de voet van een ravijn. Anderen werden helemaal nooit meer gezien. Drie van hen bleven over. Canidae was één van de meest opvallende. Ze was agressief, afstandelijk, maar leek het meest gezond te zijn. Ze bevatte het vuur dat je zou verwachten in een jonge ziel. Ze had levenslust en vechtlust. Daarnaast was ze ook nog eens bloedmooi en bezat ze nog de pure zwarte kleur die zo eigen was aan de lijn van Wolf, daar waar anderen echter verkleuringen vertoonden of een witte voet of bles hadden. Nee, zij was dé volbloed in ieders oog. Zij was de eervolle afstammeling, de nakomeling met de typische trekjes van de oude leider. Maar samen met aanzien kwam ook verlangen en meerdere hengsten likten hun lippen af bij het zien van haar verschijning. Het duurde dan ook niet lang voordat de eerste zijn kans maakte en genadeloos de merrie de zijne maakte voor een nacht. Daarna volgde de tweede, derde, tiende, uiteindelijk bleef er niet veel meer over van Canidae. Het zal geen verrassing zijn dat ze dusdanig zwanger geraakte. Ook zij kreeg bij haar zwangerschap dezelfde symptomen als haar moeder en de andere merries. Ook zij hoorde stemmen. Moest ze niet zo zwak zijn geweest, zou ze zijn genezen, maar bij het ter wereld brengen van haar dochter Vulpes ontsnapte ook haar leven.

Vulpes werd meteen bij de geboorte de kudde uit gegooid. Verstoten. Er was niet genoeg gras om haar hongerige mond te voeden noch de melk die ze nu nodig had. Ze strompelde haar weg doorheen de vlakte en kwam na enkele uren aan bij de oude kudde, de kudde die nu vol leven zat. Ze waren de heerschappij van Wolf volledig te boven gekomen en er heerste nu een normale hiërarchie. Natuurlijk wisten zij dat Vulpes een afstammeling van Wolf was, enkel hij kon zulke ravenzwarte vachten ter wereld brengen en de ogen van duizend emoties laten ontstaan. Maar little did they know, tenslotte waren zij goed van hart en ziel. Ze namen het kleine ding op in hun kudde en voedde haar twee en een half jaar op. Na twee jaar begon ze zich vragen te stellen. Wie waren haar ouders, waar kwam ze vandaan, wie was zij? De antwoorden kwamen met enige aarzeling en het verhaal begon zich langzaam samen te voegen in het jonge, nu radeloze hoofd van Vulpes. De kuddeleden hielden de verbannelingen nauw in de gaten en wisten dus prima waar de bloedmooie jonge merrie vandaan kwam en hoe ze was opgewekt.

Dat was de nacht dat ze de stemmen voor het eerst hoorde en de nacht dat ze verdween. Negen dagen bleef ze weg en hoewel ze nauw in de gaten werd gehouden door de allesziende wachters van het land, dachten ze er geen seconde aan om haar tegen te houden. Ze was immers een afstammeling van Wolf, daar bleven ze liefst zo ver mogelijk van uit de buurt wanneer zij op rooftocht leken te vertrekken. En gelijk hadden ze. Na negen dagen keerden ze terug, haar ravenzwarte huid was gedrenkt in zowel gedroogd als nat bloed en ontdeed Vulpes van haar pure schoonheid. Uit angst voor haar doen en laten verzochten ze haar vriendelijk om de kudde te verlaten en als een echte dame deed ze dat ook. Tenslotte had ze geen wrok gekoesterd voor deze kudde. Deze kudde had haar de kans gegeven om te leven. Dus vertrok ze, de stemmen in haar achterhoofd negerend.

See me rise as you fall.

Geaccepteerd
Welkom op Blue Moon Horses!

Gepromoveerd
Gefeliciteerd, je bent een rang hoger!

Gepromoveerd
Gefeliciteerd, je bent een rang hoger!

**Profile**

» Manip Vulpes
» Plot Vulpes
» 'relaties' voor Vulpes
» RANG ? Vulpes x Avanti

Vulpes

Vulpes

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen