Oorsprong afbeelding : http://lovergil.deviantart.com/#/d57x0qh


Naam paard: Xenos
Geslacht: Hengst
Karakter: Xenos is een hengst die wat in de knoop ligt met zichzelf. Zijn lichaam doet niet altijd wat hij wilt. Hij heeft hierdoor ook soms wat stemmingswisselingen. Dit komt ook door de voortdurende stress die hij heeft omwille van de hengst die hem aan het opsporen is die hem dood wilt. Dus echt aangenaam gezelschap is hij niet altijd maar hij probeert die kant soms te verdringen en eigenlijk heeft hij een heel lieve en tedere kant maar die is zeldzaam omdat hij geleerd heeft steeds zijn harde kant te tonen.
Verleden:Mijn naam is Xenos. Gegeven door mijn moeder Iris en neen niet met de instemming van mijn vader aangezien ik deze nooit heb gekend of gezien. Het is mij tot de dag van vandaag nog altijd een vraag hoe deze hengst eruit ziet en of hij een weet van mij heeft. Ik weet niet echt veel af van de tijd voor mijn geboorte. Wat ik wel weet is dat ik verwekt ben in het gebied BMH en geboren ben in een ander gebied waar ik tot mijn 2 jaar heb samengeleefd bij haar en dan vertrokken ben. Het leven als nomade ligt mij dan ook meer dan het leven in een vaste kudde. Volgens mij kwam dit ook wel doordat ik meer wou te weten komen over mijn afkomst. Het is niet altijd makkelijk dat je de andere helft van je leven niet kent omdat sommige trekjes van je lichaam of karakter je niet kan plaatsen, ik bedoel kijk naar mijn ogen 1 daarvan heeft een lichte paarse tint. Mijn moeder heeft dat niet dus dat wil zeggen dat het te maken heeft met mijn vader. Ook heb ik totaal geen gevoel, ieder takje dat tegen mij aanschuurt een wonde of iets anders ik voel het gewoon niet. Zou dit normaal zijn? ik veronderstel van niet. Maar nooit heeft mijn moeder willen vertellen over mijn vader ze zei steeds dat het belangrijkste was dat ik gezond en wel op de wereld beland ben. Het leek in haar ogen niet belangrijk maar voor mij was het dat wel. Soms had ik het gevoel dat ze bang was dat ik iets verkeerds zou doen ofzo. Nu ik kan het allemaal nog niet goed plaatsen maar niet weten vanwaar je andere kant komt is gewoon frustrerend. En daarom ben ik vertrokken. Ik ben niet boos op mijn moeder integendeel ze is het belangrijkste in mijn leven het enige waar ze niet aan mogen komen.

Ik heb mijn reis meteen doorgezet naar dat gebied BMH ik moest meer zien te weten te komen. Het was niet meteen wat ik in gedachte had. Bij mijn aankomst kwam ik in contact met een gekke hengst die later verwant leek te zijn met mij, hij bleek dus mijn halfbroer te zijn! Ik zat allesinds al op het goede spoor maar het leek niet echt zo postief te zijn. Op dat moment besefte ik waarom mijn moeder het geheim hield... Ja ik was bang, maar ook zo woedend te horen waarvan mijn andere helft afkomstig is. Hades, mijn halfbroer kon niet echt veel goeds over hem kwijt maar door al dat gebrabbeld tegen zichzelf kon ik soms moeilijk verstaan waar hij heen wilde. Maar ik had al genoeg gehoord voor die dag. Het bleek dus een monster te zijn. Of ik dat allemaal moest geloven wist ik niet zeker het was er allemaal nogal over vond ik. Maar dat wilde niet zeggen dat het niet in mijn hoofd speelde ik hield al die woorden in mijn achterhoofd. Het leek in mijn ogen beter om misschien toch verder te trekken en mezelf eerst sterker te laten worden want op dat moment wou ik één ding. Die hengst kapot maken. Hij had mijn moeder pijn gedaan en als er iets is waar ik niet tegen kan dan is het wel dat ze iets met mijn moeder doen wat verkeerd is.

Ja dat was toen. De tijd toen ik nog zo een onwetend hengstje was en jong vooral dat. Tijden veranderen zo ben ik ook veranderd. Toen ik dat allemaal te horen had gekregen ben ik uiteindelijk terug vertrokken. Ik heb vele plaatsen gezien en bezocht hierdoor heb ik op jonge leeftijd veel geleerd en vooral veel geleerd over hoe sommige personen in elkaar zitten. Het leven in kudde leek mij inderdaad niet echt te liggen totdat ik belande bij een hengstekudde. Dit leek me wel iets. Mijn doel was namelijk sterker worden en weten hoe te vechten. Er stond een leider aan het hoofd er hoeven geen namen genoemd te worden. Hij leek in mij wel iets te zien en ik leek wel iets in zijn speciale kudde iets te zien. Ja ik leerde er wel mijn mannetje te staan. In het begin was het alleen maar wat vechten met elkaar zo leek het inderdaad wel nog leuk. Maar naarmate de tijd voorbij ging en ik er langer bleef zag ik wat de kudde eigenlijk was. Het was een soort van gladiatoren kudde. Men ging opzoek naar nieuwe leden trainde die en gooide die in een soort van ring en moest dan vechten tegen de 'kampioen'. Het was een verslaving. Niet alleen voor mij maar iedereen ging er op in.

Dus de laatste 3 jaar ben ik dan toch op dezelfde plaats gebleven. Maar niet zonder een schrammetje. Ik was hun kampioen. Dit had te maken met mijn pijngrens, die had ik namelijk niet dus kon ik doorgaan. Ik weet niet hoeveel botten ik al gebroken heb ondertussen maar het zijn er wel een paar. De littekens op mijn lichaam duidde op mijn vele overwinningen. Dus doordat ik zoveel won lag ik heel goed in de kudde daar en dat was leuk. Leuk totdat ik bij de leider werd geroepen. Hij vertelde mij te verliezen. Iets wat onmogelijk in mijn ogen was! wat vroeg die nu maar ik knikte en probeerde mijn trots aan de kant te zetten. Dus daar stond ik dan in de ring met die zwarte hengst voor mij. Ik snapte niet waarom ik moest verliezen. Wat vroeg hij wel? wat dacht hij wel? De adrenaline in mij borrelde meer op dan anders mijn gevecht ging er ook harder aan toe dan anders. Het leek wel alsof er een monster in mij naar boven kwam. Nog nooit eerder had ik dit gedaan. Mijn tanden grepen de keel van de zwarte hengst en voor ik het wist lag hij op de grond... dood... en ik had een mond besmeurt mt bloed. Ik was in een soort van extase. Het moest slecht voelen want ik had ten eerste mijn leider tegengesproken en ten tweede ik had iemand vermoord tot die dag had ik enkel nog maar hengsten knock out geslagen maar nog nooit echt vermoord. Die blik zal ik nooit vergeten dat de leider naar mij had toegeworpen. Ik wis niet wie ik voor mij had maar het bleek de volle broer van hem te zijn. Ik had de broer van de leider vermoord...

Het lijkt laf maar ik ben meteen weggerend. Hij had het op mij gemunt, hij zal blijven zoeken totdat ik ook hetzelfde zal ondergaan als wat ik met zijn broer heb gedaan. Maar ik leek veranderd er was een bepaalde drang in mij naarboven gekomen een drang naar bloed. Wat was er mis met mij? Mijn benen leken te willen blijven rennen. Ik wist niet waarheen ik naartoe kon. Maar dan bedacht ik me weer dat gebied BMH... ik wist dat ik er nu wel voor klaar was om naar daar te gaan en mezelf te confronteren met de waarheiden zelfs met de blik van mijn vader. Maar ik moest blijven opletten die hengst waarvan ik liever de naam niet noem zal blijven zoeken totdat ik dood ben, maar ook ik zal klaar staan om mezelf te verdedigen. Ik voelde me dan ook eigenlijk beter dan ooit die adrenaline stoot had me een goed gevoel gegeven heel raar... maar o zo goed...