Afbeelding paard: Zie kader
Oorsprong afbeelding: Zelf gemaakt, Karah

Naam paard: Karah
Geslacht: Merrie
Rang: I
Familie: ~
Partner: ~

Karakter: Een wispelturige merrie. Ze weet niet zo goed wat ze met zichzelf aan moet. Daardoor bazelt ze soms maar wat. Als ze in een goede bui is, kun je goede gesprekken met haar voeren. Alleen als ze niet goed in haar vel zit, dan kun je niks met haar. Dan springt ze van het ene onderwerp naar het andere en kan ze opeens extreme emoties uiten. Ze kan ook opeens denken dat haar zus bij haar is en tegen haar praat, waardoor ze gestoord over kan komen.

Verleden: Ze komt uit een heel ander gebied. Ze groeide op in een vriendelijke kudde. Ze was de dochter van de leider, zoals alle veulens. De hengst probeerde zijn aandacht te verdelen tussen al zijn kinderen. Haar moeder was een lieve merrie. Ze had een oudere zus, die een soort tweede moeder voor haar was. Als haar moeder druk was, dan zorgde haar zus voor haar. Ze had een hele goede band met haar. Ze waren onafscheidelijk en beste vriendinnen. Toen ze ouder werd gingen ze steeds vaker samen op stap en haalde streken uit. Karah was vriendelijk en vrolijk, het perfecte voorbeeld van een goede dochter en ze was een van de lievelingetjes van haar vader. Waardoor ze ook heel vaak samen met hem op pad mocht. Daar was ze heel trots over, maar zonder dat de zussen het doorhadden sloop er daarom jaloezie in hun relatie. Haar zus werd afstandelijker en nukkiger. Hoe Karah ook haar best deed ze kwam er niet achter hoe dat kwam. Toen kreeg hun moeder nog een veulen, een hengstje. Een ondeugend veulen, die er vaak vandoor ging. Daardoor werd de spanning tussen de zussen nog groter, want het gebeurde vaak dat ze achter het veulen aan moesten. Hun broertje trok zich er niks van aan, niet wat hun vader zei of de bezorgdheid van hun moeder. Hij bleef weglopen, totdat het een keer helemaal uit de hand liep. Een poema was achter het veulen aangeslopen toen hij voor de zoveelste keer de kudde verliet. Karah en haar zus probeerde er alles aan te doen om hun broertje te redden. Alleen het was hopeloos.

”Mia!” schreeuwde ze naar haar zus. “Mia, ik ruik een poema!” haar ogen waren groot van paniek en haar oren bewogen zenuwachtig heen en weer. Haar zus kwam naar haar toe gedraafd. Ze rilde over haar hele lichaam. “Ik ruik hem,” fluisterde ze zacht. Ze spitste haar oren toen het gegil van een veulen de stilte doorkliefde. “Renn!” schreeuwde ze. Karah schoot vooruit, zonder na te denken. Haar oren lagen plat in haar nek terwijl ze in de richting van de poema rende. Ze hoorde haar zus niet meer naar haar roepen. Ze galoppeerde recht op de poema af. “Ga van hem af,” gilde ze. De geur van bloed drong haar neusgaten binnen en wakkerde de paniek in haar hart nog meer aan. Hij mocht niet dood zijn, het mocht niet. Ze voelde het amper toen de poema zijn nagels in haar borst boorde. Ze steigerde en schopte hem van haar af. Voordat de poema overeind kon komen, kwamen haar hoeven met een harde knal boven op zijn ruggengraad. Ze hoorde iets knakken en toen bleef hij stil liggen. Tranen stroomden uit haar ogen toen ze zich naar Renn draaide. Haar broertje lag in een plas bloed, met zijn hals opengereten. Haar ogen werden dof van verdriet toen ze naast hem door haar benen zonk. “Nee,” fluisterde ze zacht. “Nee,” de ongeloof klonk in haar stem door. Ze negeerde de pijn in haar borst en haar zus die langzaam dichterbij kwam.

Hun ouders waren kapot van verdriet. Karah haar wond was diep, maar genas. Mia werd stiller en ze zei dat het haar schuld was. Dat ze niks gedaan had om Renn te redden. Hun vader was woedend en zei dat ze een zwakkeling was. Karah probeerde er alles aan te doen om haar zus in bescherming te nemen, maar haar vader gaf haar zus de schuld. Daardoor werd Mia bitter en vermeed ze elk contact met andere paarden. Karah probeerde tot haar door te dringen, maar ze werd alleen maar afgesnauwd. Elke keer schrok Karah weer van de haat in haar ogen. Haat die na een paar dagen tot uiting kwam.

Ze keek verbaast om toen ze Mia haar kant op hoorde komen. “Mia?” vroeg ze voorzichtig. Haar zus glimlachte. “Wil je even meekomen? Ik wil je wat vertellen.” Karah keek even haar vader aan en knikte dat ze met Mia mee ging. De kudde was veranderd sinds het ongeluk, er hing een schaduw van verdriet over de kudde. Ze liep nog steeds wat voorzichtig door de wond in haar borst. Toen ze een eind van de kudde af waren draaide Mia zich plots om. Er liep een koude rilling over Karah haar rug toen ze stil stond en haar zus aankeek. “Het is jou schuld,” siste haar zus. “Omdat jij geboren bent zien pap en mam mij niet meer staan,” Ze deed haar mond open om er iets tegen in te brengen, maar Mia was nog niet klaar. “Door jou denken ze dat het mijn schuld is, omdat jij de held bent. Ook al is Renn alsnog dood.” Dat bezorgde haar een steek in haar hart en ze deed een stap achteruit. “Waarom zeg je dat?” fluisterde ze zacht. “Omdat het waar is!” schreeuwde haar zus opeens. “Jij moet dood,” de dreiging in de stem van haar zus zorgde er voor dat ze nog een stap achteruit zette. Ze voelde weer tranen achter haar ogen prikken. “Je bent mijn zus ik hou van je,” haar stem trilde. “Dat is niet waar,” siste haar zus. Haar oren lagen plat in haar nek en opeens stormde ze vooruit en knalde tegen haar aan. Waardoor Karah met een smak op de grond terecht kwam. Ze gilde geschrokken terwijl ze overeind probeerde te komen. Alleen Mia stond al boven haar. “Kreng,” siste ze. “Vuil kreng,” Haar hoofd schoot naar beneden en bleef vlak bij haar gezicht hangen. “Ik zal vertellen dat je bent omgekomen en dat ik er alles aan gedaan had om jou te redden, dan zullen ze mij wel weer zien staan.” Karah probeerde zich paniekerig los te wurmen. Alleen haar zus was ouder en sterker als haar. Toen was er opeens een flitst in haar gezichtsveld en werd haar zus van haar afgeschopt. Haar vader stond met een woedende en gepijnigde blik boven Mia. “Hoe durf je,” er was zowel ongeloof als woede in zijn stem te horen. “Mijn eigen dochter, probeert haar bloedeigen zus te vermoorden,” Hij doorboorde de hals van Mia, voordat ze nog iets kon zeggen. “Nee!” schreeuwde Karah terwijl ze overeind kwam. Haar vader draaide zich naar haar om. “Ze probeerde je te vermoorden Karah,” zei hij kalm. Waarna hij zich omdraaide en terug naar de kudde liep. Karah keek naar het lichaam van haar zus. De eenzaamheid overmande haar en ze barste in snikken uit.

Ze zag haar vader met heel andere ogen en ze kon niet blijven. Ze kon niet in een kudde blijven die doordrenkt was met bloed. Dat gevoel had zij gekregen. Ze verliet de kudde zonder afscheid te nemen en om nooit meer terug te komen.



Hoe ben je op deze site terecht gekomen?: Ik ben al een tijd aan het twijfelen om mij aan te melden. Toen ik de update op Warrior cats zag, heb ik besloten om me toch aan te melden.